Sinds kort zijn we eruit, we gaan toch voor een derde kindje. Geweldig! Het lijkt me prachtig met drie kinderen om me heen. Maar na de blijheid en leuke spanning komt de angst... Op wat bekkeninstabiliteit en vermoeidheid na, heb ik geen lichamelijke klachten gehad bij beide zwangerschappen. Ik heb het geluk dat ik makkelijk zwanger raakte beide keren en na een heftige eerste bevalling, ging de tweede zo goed dat ik daar ook niet meer bang voor ben. Na een artikel dat ik las in een tijdschrift, besefte ik ineens waarom ik me zo ontzettend rot voelde tijdens mijn zwangerschappen. Na een week of 12 begint het en het is pas na de bevalling weg: een prenatale depressie. Beide zwangerschappen heb ik me 7 maanden rot, alleen en iemand anders gevoeld. De liefde voor het kindje had ik wel meteen gelukkig. Natuurlijk zet je je schouders eronder en voel je je schuldig tegenover alles en iedereen (degene die niet of moeilijk zwanger worden, mijn eigen man, mijn oudste kind, het ongeboren kindje, enz.) dat je je zo voelt en kom je uiteindelijk de zwangerschap door. Toch heeft dit zo'n impact gehad dat ik er nu als de dood voor ben. Wie herkent dit? Wie heeft er tips? Natuurlijk ga ik langs de huisarts, maar ik vind het prettig om te lezen wat de ervaringen van anderen zijn.