Dat was het dan. Afgelopen donderdag voor de laatste keer bevallen. Voor de laatste keer zwanger zijn, voor de laatste keer deze fantastische periode mee maken. Laatste keer een kraamweek mee maken, laatste keer de controles bij de vk. De laatste keer zwangerschapsverlof. Het zit erop. Ik heb er best wel moeite mee. Ondanks dat ik super dankbaar ben dat ik 3 gezonde kids heb. Ik kijk ook met heel veel plezier naar de toekomst, want jonge kinderen hebben vind ik ook wel zwaar. Ik kijk er naar uit dat ze opgroeien. Dat er de komende jaren weer meer tijd voor mezelf komt. Maar dat het nu zo definitief Is, valt me best zwaar. Bij de andere zwangerschappen had ik dat veel minder omdat ik wist dat ik het nog eens mee zou maken, maar nu is het gewoon klaar. Ik ben benieuwd of er nog meer mensen zijn die het zo ervaren. Ik heb gelukkig alles wel heel bewust mee gemaakt deze laatste zwangerschap. Ik heb intens genoten van iedere dag.
He. Ik herken het. Heb 2 kindjes en in maart van de tweede bevallen, maar nu denk ik pff... Was dit echt de laatste keer? Haddem afgesproken dat we het bij twee kindjes zouden houden omdat mn man uit een eerdere relatie ook al kids heeft. Begrijp dat natuurlijk ook maar nu ben ik er best verdrietig om dat ik alles al gehad heb.... Ben zelfs alweer aan t werk... Had er ook moeite mee dat ik geen bv meer kon geven (liep terug) dus kortom, ik snap je helemaal. Al vraag ik me wel af of dit niet gewoon nog hormonen zijn? Voor de bevalling dacht er namelijk nog anders over en ik moet zeggen dat ik het gevoel ook pas sinds kort heb, niet direct na de bevalling al. .
Heel herkenaar. Ik heb 4 kinderen gekregen, de jongste is nu 9 maanden. En ik vind de babytijd toch wel weer pittig hoor. Ik kijk er dan ook wel weer naar uit dat ze opgroeien. Maar toch.....het is ook een afsluiting van een tijdperk. Nooit meer zwanger, bevallen etc. het komt nooit meer terug. De laatste keer bij de verloskundige vond ik ook lastig. Ik vond het altijd zo'n fijne tijd en fijne mensen. In mijn geval heb ik ze toch bijna 8 jaar meegemaakt. En ik heb veel vriendinnen die er nu mee bezig zijn en nog voor de eerste keer een kindje willen krijgen. Dus best confronterend. Hoe blij ik ook ben met mijn 4 kinderen, ik kan best emotioneel worden van dit besef dat deze tijd nooit meer terug komt. Maar ja...ik vrees dat dit ook na een 5e of 6e kindje is
Nou ja, dit. Ik heb nog 3 dagen een echte baby voor mijn gevoel. Maar ik zie ook zeker de positieve dingen van het opgroeien van mijn gezin, dus daar focus ik me maar op.
Omdat wij er maar eentje hebben is elke eerste keer ook direct een soort van laatste keer. 1e keer je kindje los zien lopen, te klein geworden kleertjes die niet bewaard worden maar direct naar zwangere schoonzus gaan, afscheid van de psz terwijl hij er voor mijn gevoel pas net komt. Wat ik mn voel is dat ik overal van "moet" genieten, omdat er geen tweede keer komt. Mijn schoonzus is zwanger van de 2e, zij kan naar eigen zeggen nu veel meer genieten van de zwangerschap omdat ze al weet wat haar te wachten staat. Ze start al als ervaren moeder. Ik had dat niet, alles was uitproberen en zoeken. Inmiddels zou ik niet meer van voor af aan willen beginnen, maar toen er rond 2016 veel meiden die tegelijk met mij zwanger waren een 2e kregen twijfelde ik wel ooit. Dan was hij/zij nu ook alweer 2 geworden.
Ja dat kan ik mij heel goed voorstellen! Alles is nieuw maar ook voor het laatst. Lijkt mij best moeilijk hoor, als het bij 1 zou blijven en je dus alles voor het eerst en het laatst hebt...
Pfft ik herken het ook. Nu zwanger van de 4e, enerzijds kijk ik ook uit naar het opruimen van zooi op de zolder als deze dame eruit is. Maar het is zo onwerkelijk dat we dit nooit meer meemaken.... Dus ik gun mezelf het idee van een nakomertje ooit.... En ik weet/ verwacht dat naarmate ik meer uit de luiers kom. Mijn kindjes zelfstandiger worden ik vanzelf afscheid kan nemen van deze periode. In de Kiind stond er een mooie column over. View attachment 582089
Zie dat het niet te lezen is. Bij deze de link https://www.facebook.com/415161218571285/posts/1485233344897395/
Ik vond het toch ook wel zwaar, die eerste jaren. Je wilt het zo goed doen en alle ballen in de lucht houden. Diep respect voor degenen die 2, 3 of zelfs nog meer kleine kinderen hebben.
Je wordt ook wel makkelijker hoor als je er meer hebt. Bij de eerste heb ik ook dagen gehad dat ik nauwelijks aan douchen toe kwam, hoe deden andere moeders dat nou toch? Bij nr 4 zat ik met 2 weken al best weer in een normaal dagritme. Gewoon omdat je inmiddels weet dat er een paar ballen best even kunnen blijven liggen op de grond
Heel herkenbaar. Onze zoon is net 2 maanden dus de hormonen zullen ongetwijfeld mee spelen haha. Maar de gedachte dat we dit dus nooit meer mee gaan maken valt toch een heel stuk “zwaarder” dan gedacht. Nu speelt het ook mee dat we een kraamperiode met een hele zwarte rand hebben en mijn verlof dus ook alles behalve genieten is. Terwijl we er zo naar uitkeken, zo’n bijzondere periode die je nooit meer kunt overdoen. En zeker ook omdat het de laatste is ....
Ik herken het heel erg. Ik vond mijn beide zwangerschappen, bevallingen en kraamtijd zó bijzonder. Ik zou het heel graag nog een keer mee willen maken maar ik weet niet zeker of ik écht nog een kind wil of gewoon dat bijzondere gevoel van zwanger zijn terug wil hebben. Ik was na mn zwangerschappen echt verdrietig dat het voorbij was. Ik snap je gevoel heel goed, zeker als je nu echt zeker weet dat dit de laatste keer is geweest. Het wordt wel minder is mijn ervaring.
Ja ik weet dat het minder wordt. Na onze 2e was mijn man niet zeker of hij een derde zag zitten. Toen onze zoon een jaar werd had ik het ook een soort van geaccepteerd. Dus ik verwacht dat nu ook wel inderdaad.
Herkenbaar hoor! De jongste is nu 16 maanden en ik heb dat gevoel nog steeds eigenlijk. Edit ... Gefeliciteerd natuurlijk!
Mooi artikel. Zo ook de eerste comment die ik eronder las! Van die oma die met haar 94 jaar nog steeds dat gevoel had van willen dragen en baren. Het is wel echt klaar voor ons. Maar dat gevoel het nog een keer te willen en het beetje verdriet dat het niet meer gaat komen blijft. Ik heb ooit een boek gelezen van Richard Dawkins ‘The Selfish Gene’. Dat gaat ervan uit dat je genen dus een stem hebben in de keuzes die je maakt omdat je genen willen wat het beste voor hen is (selfish). En genen willen dupliceren (dus voortplanten). Ik geloof wel dat daar dat diepe gevoel ook vandaan komt ... Al zal lang niet iedereen dat zo voelen natuurlijk.
Herkenbaar, alleen hier vanuit wat ander oogpunt.. Wij hebben een zoontje, zijn bezig voor een tweede. Ik heb net een miskraam gehad. Mede als gevolg hiervan en nog andere factoren wordt over een paar maand bloedonderzoek bij mij gedaan. Dikke kans dat het echt niet meer makkelijk is om zwanger te blijven (waarschijnlijk stollingsafwijking). Zowieso moeten we onze kinderwens nu een tijdje uitstellen ivm oz. Daarna is het nog maar de vraag hoe het gaat / of het ooit gaat lukken.. Door alle factoren bij elkaar was de gyn niet al te positief, helaas.. Was / is dit echt de laatste keer dat ik zwanger was, bevallen ben, een baby heb en een kindje opvoed? Zo lastig, die twijfels!
Ik merk dat in mijn omgeving er eigenlijk 2 type moeders zijn. De groep die zegt, ik ben er klaar mee en blij dat de kinderen geen baby meer zijn. Nooit meer voor mij! De andere groep zegt, mijn hoofd zegt, het is klaar maar mijn hart zegt.....baaaaaaaby!! Ik behoor absoluut tot die laatste groep. Blij dat het totale afhankelijke voorbij is maar oh oh oh, als ik een baby zie, wil ik vasthouden, kroelen, zou ik weer zwanger willen zijn, weer borstvoeding willen geven..ze ruiken zo heerlijk.. die oogjes... “Gelukkig” al 45 en manloos dus die baby gaat er niet meer komen
Deels herkenbaar... Ik zit hier met mijn nog geen week oude prulletje heerlijk te cocoonen op de bank. Waar ik bij de eerste mensen wel in afschieten als ze zo lekker cliché zeiden dat ik "ervan moest genieten", kán ik dat bij deze baby ook gewoon echt. Dochter was een reflux-kiss-syndroom-huilbaby. Dat was niet genieten. Dat was overleven. En nu dus de ervaring dat het ook anders kan. Na de bevalling was ik ontzettend opgelucht, want godzijdank, dat hoef ik nooit meer. En nu geniet ik dus extra van alle stomme kleine dingetjes, zelfs het nachtelijk spoken met krampjesbaby, omdat ik weet dat dit echt de laatste is. Ik vind het dus enerzijds best een dingetje, zo bewust alle laatste keren meemaken. Maar juist daardoor vergeet ik ook niet ervan te genieten.
Wat fijn om te lezen dat ik dus niet de enige ben met deze gevoelens. Ik dacht na nr 2 dat mijn gevoelens misschien weg zouden gaan als ik alle babyspullen weg zou doen. Goed....alles verkocht maar de wens werd steeds groter. In mei vorig jaar mochten we ons derde wondertje verwelkomen. Alles nu heel bewust voor de laatste keer. Intens genoten van iedere dag, maar.....het gevoel is er nog. Waar vriendinnen inderdaad zeggen " helemaal klaar ermee" blijft het maar knagen bij mij. Ik kan nog jaloers zijn op zwangere vrouwen en hier op het forum lees ik zo graag de laatste weken van de uitgerekende datum topics. Verstandelijk denk ik "het is prima zo. De kamers zijn vol, we passen in de auto, financieel kan het, ze worden ook groot". Maar mijn hart en gevoel zouden nog zo graag een kleintje willen. Het zwanger zijn, het bevallen....het genieten van zo'n kleintje... Maar ja...houdt het na nr 4 dan wel op en voelt het dan wel 'compleet '?