Nou de titel zegt eigenlijk al genoeg en ik wil het graag even kwijt. Mijn vriend(25) en ik (22) zijn al 4½ jaar samen. We zouden allebei graag een kindje willen, maar er zijn nogal wat dingen wat er voor of er tegen spreken. Voor: - we willen het allebei - Dan kan mijn vader het nog meemaken (hij heeft al 3½ jaar kanker en is niet meer te genezen) en ik weet dat hij niets liever zou willen - Ik aan niets anders kan denken - Hulp zullen krijgen van beide families Tegen: - we nog allebei thuis wonen - mijn vriend momenteel zonder werk zit - ik een nog bezig ben aan een bbl-opleiding Wat vinden jullie?
Hmm... Snap dat het erg moeilijk is zo... Als ik advies zou geven zou ik zeggen, en, zoek eerste een plekje voor jullie samens...
Hmm, lastig. Het feit dat jullie beiden nog thuis wonen en er geen inkomen is, lijkt me eigenlijk geen goed startpunt (sorry ) Eerst een eigen plek vinden en een baan en dan verder kijken.
Hoe staan je ouders er tegenover om thuiswonend een kindje te krijgen? Een baan is natuurlijk wel belangrijk, in dat geval zou ik toch echt je studie afmaken en je partner flink solliciteren al is dat nu in deze tijd moeilijk! Zelf heb ik de oudste 2 gekregen terwijl ik nog thuis woonde! En mijn moeder vond het niet erg! Zo kan het dus ook! ben inmiddels al heel wat jaartjes op mezelf nu, en soms denk ik dat had ik eerder moeten doen hihi
Als jouw vader niet ziek was had ik direct gezegd dat het niet verstandig is. Maar kan me voorstellen dat dit punt je doet twijfelen. Maar als je er goed overna denkt, jullie wonen nog thuis, er is geen inkomen, niet echt een goede basis. Het kan best zo zijn dat jouw vader zich extra zorgen zou maken als je weet besluit nu wel voor te gaan. Hoe gaan ze dat financieel doen, maakt ze haar school dan wel af?
Dankje voor jullie reacties. Mijn vriend is volop aan het solliciteren en ik krijg natuurlijk wel loon. Hoop dan eigenlijk dat ik dan net naar mijn studie met zwangerschapsverlof moet. Mijn ouders zouden het niet erg vinden om hier een kleine thuis te hebben. Zou het natuurlijk niet verstandig vinden, maar als het zo zou zijn, ons zo veel als mogelijk steunen.
Ik zou zeggen doen! Jullie relatie is stabiel en jullie kennen elkaar al een tijd. Als dit jullie beiden gelukkig maakt en daarnaast ook nog andere mensen dan is dat alleen maar goed.
Praktisch gezien: een kind opvoeden en grootbrengen is behoorlijk duur en vraagt veel energie. Het eerste jaar vond ik best zwaar en moet je veel inleveren. Ik studeerde ook nog en ben wel geslaagd maar ook dankzij de steun van ouders en omgeving. Praktisch gezien kan het nog zwaarder als er problemen met het kind zijn *ik wil je niet ontmoedigen maar ik had een huilbaby en sliep gemiddeld 3 uur per nacht. Later ontdekten we de oorzaak en alles is goed Emotioneel gezien: snap ik de beweegreden van je vader erg goed. Hoewel je geen garantie hebt voor de toekomst. Je weet niet of je snel zwanger wordt etc. Heb je het er met je familie over gehad?
Tsja... wij kunnen een hoop vinden, maar 't gaat jullie kindje worden, dus 't gaat vooral om wat jullie vinden. Maarrrr persoonlijk.... Ik vraag me even af, jullie wonen beiden nog thuis. Kan je vriend bij jou wonen, als je een kindje krijgt? Want dat vind ik eerlijk gezegd best een belangrijke factor. Samenwonen is sowieso even wennen (dus dat zou ik persoonlijk al willen, voordat je een kindje hebt), kwestie van nieuwe balans vinden. En een kindje verwachten / hebben, terwijl je nog niet samenwoont... dat betekent dat één van beiden (je vriend in dit geval) die super belangrijke kleine momentjes mist, waardoor je echt een band met je kindje gaat krijgen. Voor de rest kan ik alleen maar zeggen... ik hoop dat jullie er samen uitkomen!
Ee kind krijgen is fantastisch. Maar ook best even een aanslag op je relatie. Ik zou daar persoonlijk nog niet aan beginnen als je relatie de 'test' van het samenwonen nog niet heeft doorstaan. Bovendien vind ik het hebben van een eigen plek en een inkomen wel erg belangrijk voor je aan kinderen begint.
Niet doen. Jullie hebben beiden geen baan, geen eigen plekje, geen enkele vastigheid en jij bent nog bezig met een opleiding. (Ben er altijd voor dat vrouwen eerst hun opleiding afmaken, dat papiertje nemen ze je nooit meer af!) Een kind krijgen is iets heel ingrijpends en jullie weten niet eens of het wel goed zou gaan wanneer jullie samen zouden wonen. Ken genoeg stellen die weer uit elkaar gingen na een tijdje samen wonen. Daar wil je niet pas achter komen als je al een kindje hebt. En hoe zie je je dagelijks leven eigenlijk voor je? Vriend komt na het werk even aanwaaien en gaat weer weg? Nou sorry, dat vind ik geen normale gezinssituatie. Over je vader: het is natuurlijk heel erg dat hij ziek is. Maar je moet niet een kind krijgen omdat iemand anders het leuk zou vinden of het maar zo snel mogelijk doen omdat hij het dan nog kan meemaken. Zou je het bijvoorbeeld nog zo graag willen als je van te voren zou weten dat hij de geboorte al niet eens haalt? Een kind krijgen is iets voor de rest van je leven. JULLIE moeten het samen doen, niet je vader, moeder of de rest van de familie. Probeer eerst maar eens fatsoenlijk op eigen benen te staan en begin daarna aan kinderen.
Samenwonen heb ik in het begin best als pittig ervaren. Ik ben van mening dat je dit eerst met ondervinden voordat je een kindje krijgt. Als je na je studie zwanger zit zijn heb je geen zwangerschapsverlof. Nouja, je bent thuis maar geld krijg je niet als je ervoor niet werkte.
Bedankt voor jullie reacties. Ik wil even zeggen ik heb wel een baan, ik werk 32 uur. We zouden bij beide ouders kunnen gaan wonen, maar ik zou niet bij mijn vriend willen intrekken. Mijn schoonmoeder en ik denken heel anders over bepaalde dingen. En de ziekte van mijn vader is niet de hoofd rede. Als dat wel zo was, dan had ik nu waarschijnlijk een kind van ongeveer 2 jaar. Groetjes
Wat een moeilijke beslissing. Natuurlijk zijn er veel praktische dingen waar jullie goed over na kunnen denken, maar het belangrijkste is hoe jullie gevoel erover is. Praat erover met je vriend, hoe jullie het voor je zien. En als je wilt en kunt betrek dan ook jullie ouders erbij. Heel veel succes met 'kiezen'.
Zolang het kindje de rest van zijn of haar leven aan liefde maar ook materialistische dingen geen tekort komt..
Een baan heb je, als je samen bent is het samenwonen wel fijn, maar er zijn zoveel stelletjes die zwanger raken en dan nog thuis wonen en kan ook goed gaan. Ik was zelf alleenstaand en nog steeds, toen ik bewust voor de kinderen koos, waarvan ik er dus 2 thuis heb gekregen. Op eigen benen staan kon ik prima al woonde ik nog thuis op dat moment, ik hielp mijn moeder met alles, dus wist wel hoe een normaal leven er uit zag
ik woonde nog thuis , of tenminste bij mijn schoonouders dat ik zwanger raakte..tsja niet het ideaal plaatje maargoed.. gezondheid en liefde dat is wat telt ! je kind groeit het beste op liefde.. ondertussen hebben we een huis gekocht enz , maarja het begin was even anders dan ''normaal'', maar onze dochter is niks te kort gekomen hoor
Wat was bij jullie de oorzaak? Neefje huilt uren achter elkaar en mn zus probeert van alles, maar misschien heb jij DE tip
hier trouwens ook een huilende en spugende baby gehad..ze huilde soms wel 13u per dag .. bleek Reflux en KMA te zijn , kma kwamen we al snel achter maar reflux pas met 6 maanden helaas..