Hallo allemaal, ik ben Esmeralda en net 27 geworden. Ik ben bevallen op 17november 2014 en mijn bevalling werd letterlijk bijna mijn dood. Na een uur geperst te hebben kwamen ze erachter dat het niet passen ging. Ik moest voor een keizersnede, wat opzich al balen is na zo hard werken de hele dag maar het kindje moet er toch uit, dus daar gaan we dan! Nog eventjes en dan kunnen we eindelijk zien hoe ze eruit ziet, heeft ze haar of niet, is ze echt een groot kindje of zou het ook wel meevallen... En wauwie wat is ze mooi! Ze heeft een hele bos haar en is helemaal niet zo groot. Met een half uurtje zou ik terug zijn op de kraamafdeling maar toen ging het mis. In de uitslaapkamer voelde ik dat het mis ging en alle artsen begonnen heel gestrest te doen.. Toen ik vroeg of ik dood ging kreeg ik als antwoord we doen ons best! Vanaf dat moment heb ik mijzelf letterlijk overgegeven aan de artsen en is het voor mij 1 groot zwart gat. Dit gebeurde op maandag en ik werd pas wakker op zaterdag (het punt dat ik me weer dingen kan herinneren). In de tussentijd ben ik 25liter bloed verloren en heb ik 33 zakken bloed ontvangen. Ik ben meerdere malen op het randje geweest van dood en leven. En wat voor mij het punt is waar ik vreselijk tegen aan loop is dat ik alles van de eerste week van mijn dochtertje gemist heb.. Hoe heeft mijn man gereageerd op haar? Hoe hebben de ouders en andere familie leden gereageerd op haar? De eerste luier en het eerste badje,.. Het naar huis gaan.. Alles......... Nou is mijn vraag: zijn er meerdere vrouwen in deze situatie en hoe gaan jullie hier dan mee om? Xxxx
Ik heb het niet meegemaakt, maar het lijkt me heel moeilijk om dit een plekje te geven. Juist de eerste uren en dagen zijn het mooist. Ik wens je heel veel sterkte en beterschap.
Ik heb het niet meegemaakt maar wil je graag zeggen dat je nog een heerlijk leven voor je hebt met je kleine meid. Ik kan me echt voorstellen dat het je dwars zit, maar probeer dankbaar te zijn voor het feit dat jij er nu voor haar kan zijn en dat je man en de familie er voor haar waren toen jij dat niet kon. Je bent en blijft haar mamma, hebt haar haar leven geschonken en hebt bijna je eigen leven ervoor opgeofferd, wat kan een mamma nog meer doen...je hebt alles gedaan wat je kon, en ja je hebt de eerste blik gemist, de eerste luier, het eerste badje, maar wees dankbaar en blij dat je wel haar 500ste luier kan verschonen en haar kan zien opgroeien.
Ja absoluut! Ik ben een super dankbaar mens. Ik ben degene die haar mag zien opgroeien en als ze straks ouder is haar mag en kan troosten als ze valt en haar naar school kan brengen e.d. Dat is ook zeker wat ik in me hoofd houd Ik ben er nog en dat is het belangrijkste! Alleen komen de andere gedachtes helaas ook en die zijn moeilijk uit te schakelen... Bedankt voor je lieve reactie! Je hebt helemaal gelijk in wat je zegt!
Jeetje heftig hoor! Hoe gaat het nu met je? Zelf vond ik mijn bevalling al heftig en die valt helemaal in het niets bij jou verhaal, het enige wat ik dan ook kan aangeven is, er veel over praten! Kan me voorstellen dat het erg moeilijk is dat je de eerste week van je dochter heb gemist en dat het moeilijk is om een plekje te geven, ook hierveel over praten. Ik zou zelf alle details willen weten van mijn partner Heel veel sterkte!
Ja. Ik heb drie weken in het ziekenhuis gelegen waarvan een paar dagen op de IC. Ik was 30+ weken zwanger en ik het hellp syndroom. Op een nacht bleef mijn bloeddruk maar stijgen, met geen enkel medicijn naar beneden te krijgen en mijn organen begonnen het op te geven. Die nacht was het kantje boord voor mij, maar ook voor m'n dochter in mijn buik. De volgende ochtend is ze gehaald. Het heeft lang geduurd voor ik echt hersteld was en heb de eerste week ongeveer ook op apegapen gelegen. Gelukkig kon mijn man ontzettend goed voor ons kind zorgen en nu nog is hun band ongelofelijk sterk. Ze is nu acht. Heftig allemaal he. *knuffel*
Ja het is heel heftig allemaal. Mijn man heeft het gelukkig ook allemaal goed opgepakt met haar en dat gaf me wel veel rust. Heb jij er nog veel last van gehad? en je man? maak me soms (misschien overbodig ook) erg druk om hem. of hij het allemaal wel een plekje heeft kunnen geven enzo. Hoe heftig ook jou verhaal is vind ik het fijn dat je gereageerd heb, het komt bijna niet voor dus je hebt zo het idee dat alleen jou dit overkomt.. dankjewel hiervoor. Knuffel!
Tuurlijk! Ik weet wel hoe lastig het is als niemand in je omgeving iets soortgelijks heeft meegemaakt. Het gaat nu goed met ons. Mijn man heeft alles redelijk verwerkt, al kan hij niet naar televisieprogramma's kijken over premature babies bijvoorbeeld. Met mij gaat het wel, ik ben nooit meer helemaal dezelfde geworden. Nog chaotischer en vergeetachtiger. Haha! Nouja, je maakt er grapjes over onderling. En verder praat je er niet meer zoveel over. Maar je wéét het wel. En dat blijft altijd. Als je ooit de behoefte voelt er dieper op in te gaan mag je me uiteraard altijd pm'en!
Ongelofelijk wat heb je veel meegemaakt.. Niet bewust dan, maar dat komt later wel denk ik. Ook voor je man (familie) erg moeilijk denk ik!! Heel veel sterkte met de verwerking, erover praten of schrijven lucht vaak op. Veel genieten van je kleintje én je partner
Wat heftig meid! Ik wil je veel sterkte wensen de komende tijd. Maar probeer het een plekje te geven en jezelf gelukkig prijzen dat je het overleefd hebt en nu wel mag genieten van je kindje. Ik heb het niet zo erg meegemaakt als jou. Maar wel bij de eerste (natuurlijke bevalling) heel veel bloed verloren. Het was een thuisbevalling en moest met de ambulance naar het ziekenhuis en direct geopereerd worden. En ook donorbloed gekregen. Daardoor heb ik een halve dag gemist van mijn pasgeboren zoontje. En kon doordat ik zwak was de eerste week ook niet voor hem zorgen. (niet in badje doen, niet zelf aankleden etc.) Dat vond ik wel heel erg, heb het hechtingsproces gemist. Ook mocht bijna niemand mijn zoontje vasthouden, omdat ik dan het gevoel had dat hij van me af werd gepakt ofzo. En achteraf realiseerde ik me pas dat als ik in een ander land was bevallen, het waarschijnlijk niet eens overleefd had . Dat maakte het voor mij nog traumatischer. Maar ik ben er inmiddels overheen En mijn 2e bevalling van 2 weken geleden was gelukkig helemaal zonder complicaties.
Hoi Esmeralda, Wat moet dat een vreselijke ervaring voor je zijn geweest! Ik kan me voorstellen dat je daar zoveel moeite mee hebt. Mijn bevalling heb ik ook als traumatisch ervaren door verschillende factoren (enorm pijnlijke rugweeën, bevalling duurde 32 uur) en ik heb op het einde enorm veel bloed verloren als gevolg van een bloeding uit de baarmoeder. Hierdoor heb ik de eerste twee dagen na de bevalling in het ziekenhuis aan allerlei draden en infusen gelegen en thuis kon ik ook niet veel anders dan in bed liggen. Ik heb de eerste week met mijn zoontje nauwelijks wat kunnen doen. De hechting met hem kon dus pas in de tweede week gaan plaatsvinden. Gelukkig stopte het bloeden bij mij relatief snel, zodat ik niet op het randje van de dood heb gebalanceerd, maar in een land met minder goede zorg was ik er niet meer geweest. Mijn bevalling heeft diepe indruk op mij gemaakt en ondanks dat ik er een geweldig lief en mooi kindje voor heb gekregen, ben ik het nog lang niet vergeten. Waar ik moeite mee had: - dat ik de eerste momenten met zoonlief heb gemist - dat ik mij zo slap en beroerd voelde de eerste weken na de bevalling - dat iedereen maar riep: maar je hebt er toch iets moois voor terug! Kreeg hierdoor het gevoel dat mijn 'trauma' er niet mocht zijn. Alsof ik het maar gewoon moest vergeten (hoe dan?) en moest gaan genieten (op dat moment wist ik echt niet hoe). Wat ik je wil zeggen: neem alle tijd die je nodig hebt om dit te verwerken. Je gevoelens mogen er zijn en doen niets af aan de liefde voor je kind. Als je er last van blijft houden, zoek dan op termijn hulp. Praat erover! Sterkte en heel veel beterschap!
Pff zo extreem als jij hebt meegemaakt, heb ik (gelukkig) niet. Heel veel sterkte om dit te verwerken.. Kan begrijpen dat het erg moeilijk is. Ik heb mijn bevalling wel als traumatisch ervaren, ik heb uiteindelijk 4 uur moeten persen (2 uur thuis, toen de ambulance in naar het ziekenhuis) Daar ook nog 2 uur moeten persen, met weeën opwekkers. Uiteindelijk is hij met een dubbele knip (uitgescheurd tot aan je bil, is hier aardig goed verwoord) vacuümpomp en gespring op mijn buik gehaald.. Ik mocht daarna in het ziekenhuis blijven, omdat mijn bloeddruk inmiddels zwaar laag was en de kleine 39 graden koorts had. Wij hebben 14 dagen kraamzorg gehad, omdat ik de eerste 10 dagen niet mijn bed uit kon komen, letterlijk.. Zodra ik op stond, ging mijn pols zo de lucht in dat ik bijna knock out ging.. Helemaal uitgeput dus. Maar in vergelijking bij jou, is mijn bevalling heel soepel verlopen!
Jeetje zeg... Bij mij is het ook hefig geweest, maar niet te vergelijken met jiuw vehaal.. (Drie uur lang geopereerd na de bevalling om me stabiel genoeg voor de ic te krijgen) Ik heb dan wel slechts een halve dag van mijn dochter gemist,maar dat heeft er echt flink ingehakt. Ook het 'wat als'.... Ik heb lange tijd paniekaanvallen gehad als ik met iets van voor de bevalling werd geconfronteerd. ' toen wisten we het allemaal nog niet' Ik heb vier weken op bed gelegen en alleen maar met de jongste bezig geweest. Ik kon ook echt niks anders. De band is nu hetzelfde als met de anderen en ook papa is helemaal oke. Maar het heeft wat voeten in de aarde gehad. Cato was een half jaar toen ik voor t eerst kon denken: het is het allemaal waard geweest. En ook het feit dat het niet meer verantwoord is om nog kinderen te krijgen is hier af en toe nog een puntje. En zoveel mensen denken: je hebt er drie.. Maar toch, toch kan ook dat een puntje zijn. En ja ik ben dankbaar etc en ik kijk vooruit. Maar ik had juist zoveel gehad aan mensen die met mij stil stonden bij wat er gebeurd was, Ts, heel, heel veel sterkte!!!
Wat ontzettend heftig! Als eerste heel veel sterkte om het allemaal te verwerken. Mijn zoon is bij 35 weken gehaald. Spoedks onder algehele narcose, en tijdens de ks hebben we allebei een hartstilstand gehad. Gelukkig allebei overleefd. Hij lag op de nicu, ik op de hartbewaking aan alle toeters en bellen. Na 12 uur heb ik hem voor het eerst gezien, na 2 dagen mocht ik hem voor het eerst vasthouden, na 2.5 week mocht hij voor het eerst in bad. Ik vond het heel moeilijk dat ik zijn eerste uren gemist heb, terwijl hij lag te vechten voor zijn leven. De eerste drie dagen kon ik hem 3x per dag een kwartiertje zien. Tot zover herken ik dus wel het gevoel van 'de eerste dingen missen'. Het eerste huiltje (naja het was piepen), toen hij zijn oogjes open deed na een paar dagen en zo nog meer momenten heb ik niet gezien. Jouw verhaal vind ik echter vele malen heftiger. Bij mij heeft het echt wel een paar jaar geduurd voordat ik ermee kon leven. De hechting heeft wel een maand of 9 geduurd. Maar daar waren ook andere omstandigheden schuldig aan. Wat ik het ergste vind is dat ik bij beide kindjes voor mijn gevoel het eerste contact heb gemist. Dochter is ook geboren met een spoedks onder algehele narcose. Zij heeft de eerste uren bij oma gezeten. Ze was, net als haar broer, al gewassen toen ik haar voor het eerst zag. Dat vind ik lastig, dat ik niet de eerste ben die ze heeft vastgehouden, geknuffeld.
Ik heb ook een traumatische zwangerschap en bevalling gehad bij mijn dochtertje. 4,5 jaar geleden overleed mijn zoontje tijdens vroegtijdige bevalling bij 26 weken. Ik zat midden in de chemo en mocht niet zwanger raken, tja en daar ging ik dwars door de anticonceptie (toen ik erachter kwam, ik voelde me al niet zo best, was ik dus al aardig op weg en sindsdien ziekenhuis in en uit). Tijdens mijn zwangerschap verhuisd en dus ook ander ziekenhuis en daar werd ik bij mijn eerste bezoek meteen gehouden, 10 weken ziekenhuis geweest en de laatste weken in totale afzondering. De enige momenten uit mijn kamer, waren de momenten dat we voor een uitgebreide echo naar de andere kant van het ziekenhuis moesten. Al mijn organen gingen tegensputteren en uiteindelijk een lijf in totale shock. Het was steeds maar rekken en rekken, omdat uk ook behoorlijk achter liep in groei. Met 34 weken gaf mijn lichaam aan dat het er klaar mee was o.a. ontsluiting en weeen. Dochter is met 35 weken gehaald, en hoewel wij dat nog steeds niet snappen werd het alsnog een spoedkeizersnede waar alle bellen gingen rinkelen. Apparatuur (oa hartmonitor en zuignap) werkte niet op de OK. Ik heb ook enorm veel bloed verloren en heb ik op de IC gelegen. Ik ben al die tijd gewoon bij geweest en dat is nog denk ik het traumatische van alles, ik zag alles fout gaan (met mijn eerste bevalling in mijn achterhoofd) en heb mijn dochtertje pas na uren gezien. Waar het dus ook behoorlijk fout ging, omdat ze stopte met ademen en mijn man zo alert was dat ze blauw werd, want ze stonden er gewoon naar te kijken. Ik heb toen nog 3 weken in ziekenhuis gelegen (omdat ik naar huis wou, maand later lag ik er weer een 2 week) en dochtertje nog een week langer. Ik ben helaas nog steeds herstellende van de hele zwangerschap en bevalling en het ziet er ook nog niet naar uit dat het snel beter gaat Mijn nieren zijn helemaal naar een andere wereld geholpen en mijn bloeddruk is zo veranderlijk op het moment, dat ik er niet zo goed mee over weg kan (duizelig en opgejaagd... andere moment futloos). Gelukkig is dochter helemaal gezond, maar echt volop genieten van haar is pas sinds kort aan de orde. Heel veel beterschap en sterkte!
Poeh wat een heftig verhaal TS. Dan knijp ik maar in mijn handjes dat wij t er zo goed vanaf gebracht hebben. Wat goed dat je ook aan je partner denkt. Voor die zal t ook echt Zwaar geweest zijn. Misschien zelfs wel zwaarder nog. Alle gedachtes die op zo'n moment door je hoofd spoken als je bijna je vrouw verliest en jullie kindje zijn/haar moeder. Denk ook aan jezelf. Geef het een plekje en zoek hulp daarbij als t nodig is. Verstandelijk kan je bedenken dat je blij mag zijn met de afloop maar makkelijker word het niet nr is ook een soort verlies geweest en dan moet je ook verwerken.
Bedankt voor alle reacties. Het is voor iedereen vreselijk die zo iets soorts gelijks heeft mee gemaakt maar het geeft mij wel een goed gevoel dat ik niet de enige ben. Fijn dat jullie je verhaal wilden vertellen! bedankt allemaal!!!
Heftig zeg! Wat verschrikkelijk als het zo gaat! Hopelijk kun je wel genieten ondanks alles! Ikzelf heb het niet zo heftig gehad vind ik zelf. Mijn bloeddruk is 1uur lang zo laag geweest dat ik stopte met ademen een paar keer, ze niet goed wisten wat ze moesten doen ( achteraf gehoord van een vriendin die ook aan het bevallen was dat ze met het Maastricht continu belde voor advies, gelukkig wisten er dit op dat moment niet) uiteindelijk kwam die hoog genoeg zodat ik bijkwam en kon persen. Bij mij is te ook goed gekomen en de kleine had nergens last van gelukkig! Ik heb met een maatschappelijk werkster gepraat in het ziekenhuis en mijn man zit ervoor bij de psycholoog, hij wist niet meer wat voor of achter was. Zijn gevoel voor sophia en mij waren er niet meer. Gelukkig gaat het nu weer de goede kant op met hem
Hier ook een traumatische bevalling, die we nooit gaan overdoen. Wat mij heeft geholpen is, is er veel over praten, zelfs met wildvreemden. Ooit keek ik eens naar een uitzending van 1vandaag en daar vertelden ze dat vrouwen PTSS konden oplopen van een bevalling. De klachten kwamen nagenoeg overeen en dat hielp mij ook enorm. Google daar maar eens op. Gelukkig heb ik geen therapie nodig gehad, maar ik kan het je aanraden (gezien de positieve ervaringen van anderen). Heel veel sterkte toegewenst, het zal iets blijven dat je altijd zal achtervolgen. (voorbeeld: ik hoorde dat een kennis aan het bevallen was en ik zat te janken op de bank van de stress en herinneringen maar ook het gemis van een fatsoenlijke bevalling)