Laat ik voorop stellen dat ik normaal gesproken de nuchterheid zelve ben, goed kan relativeren en me zelf totaal niet aan mag stellen maar toch even mijn verhaal om te kijken of er mensen zijn die zich erin herkennen en wat zij hebben gedaan om de bevalling te verwerken. Onze jongste wordt eind van de maand 1 en ik merk dat ik de laatste tijd weer meer en meer aan de bevalling terug denk, emotioneel daarover wordt en me wat dingen afvraag. Ene kant logisch dat het weer terug komt omdat dl bijna 1 wordt maar heb het er lastig mee dat ik er zo emotioneel onder ben. Wellicht helpt het van me af schrijven ook al dus hier mijn verhaal(en). Mijn eerste bevalling duurde vrij lang, 22 uur in totaal waarvan ik bijna 2,5 uur heb moeten persen, doordat dl niet voldoende zakte had ik weeën opwekkers die voor 1 continue rugwee zorgede, geen persdrang dus alles op eigen kracht. Uiteindelijk is ze met behulp van een vacuümpomp geboren en was ik een subtotaal rijker. Binnen 15 minuten was ik onderweg naar de ok. Wel heb ik tijdens mijn bevalling na 9 uur been-rug-buik weeën een ruggenprik gekregen die goed werkte maar dus ruim voor ik ging persen al uit was gezet. De dag na de positieve test kwam het besef. K*t ik moet weer bevallen. Aangekaart bij de vk en omdat ik vooral bang was voor weer een groot kind (dl was 4200 gram) en daardoor een lange, zware bevalling afgesproken dit goed te gaan monitoren en indien nodig eerder in te grijpen. Al vanaf de 6e week had ik rugpijn en met 14 weken kon ik nauwelijks nog zitten of lopen; conclusie van de fysio; gevorderde bekkenpijn. Met behulp van fysio heb ik wel tot 34 weken gewerkt, laatste weken halve dagen maar als ik eerlijk was geweest naar haar en mezelf was ik minimaal met krukken geëindigd... Als ik met de auto naar de winkel was gereden (2 minuten) dan wist ik niet hoe ik de auto uit moest komen, laat staan de winkel door. Maar tja, je hebt er al 1 rondlopen dus je moet door. En toen kwam de bevalling, dl2 werd ongeveer evengroot als haar zus geschat maar met 39 weken kon ik al gestript worden en met 39+3 braken om 4.10 in de ochtend de vliezen en kreeg ik menstruatiekrampen. Half uur later waren dit echte (rug)weeën en uurtje later hebben we de vk gebeld. Die was er een half uur later en toen had ik 3 cm, aantal cm had ik ook al 3 dagen eerder bij de controle dus ik zag het al voor me wederom een lange, zware bevalling te krijgen. Doordat ik (achteraf ) toch erg bang was voor de bevalling voelde ik bij iedere wee paniek. Kon me dus niet ontspannen en ik wilde weer een ruggenprik. Zh gebeld en we konden er naar toe. Om 7.15 waren we in het zh. Toch al 5 cm ontsluiting. Toen half uurtje later de vk binnen kwam om de ctg aan te sluiten zat ik al op 7 cm en kreeg ik te horen dat de anesthesist niet beschikbaar was endat ik te snel ging dus geen ruggenprik zou krijgen. Wel kon ik nog een pompje krijgen maar dan moest eerdt de ctg afgemaakt worden. Infuus prikken lukte niet dus toen was de mededeling; je gaat het zelf doen! Niet fijn als je iedere paar minuten volkomen in paniek raakt. Gelukkig ging het allemaal vrij vlot en was onze dochter er om 9.10. Maar toen... Ik kreeg een prik om de placenta te laten komen, en nog 1 want ik vloeide heel veel. Na 8 minuten werd de placenta volledig geboren maar was ik al 2,5 liter bloed kwijt. Alarmbellen gingen af en binnen no time stond de kamer vol, werd ik aan het infuus gehangen, werd mijn buik gemasseerd en werd ik neergelegd en kreeg zuurstof. Uiteindelijk ben ik 3250 ml bloed verloren, een hele hoop en ben ook naar de ok gereden om na te tasten, niks gevonden en ik heb op de ok 1 zak bloed gehad omdat mijn hb zo laag was. Dag erna kon ik douchen (ben zelfs alleen gelaten) en mocht ik met een hb van 4,4 en de woorden, doe rustig aan en eet maar ijzerrijk want staaltabletten gaan niks doen naar huis. Ik heb tijdens het bloedverlies niet het gevoel gehad weg te vallen en ben ook rustig gebleven. Omdat ik vrij nuchter ben heb ik het direct geaccepteerd en ben door gegaan, je hebt weer een kleintje, je oudste wilt aandacht etc etc. Na een paar weken kwam het besef, wat als? Wat als ik niet in het zh was geweest? ben ik kritiek geweest? Wat als ze het niet gestopt hadden gekregen? En dat besef en die vragen schieten sindsdien regelmatig door mijn hoofd. Nu de eerste verjaardag nadert schiet het weer meer door mijn hoofd. Zo, heel verhaal, wellicht mensen nog tips om er mee om te gaan? Of hoe lang duurde het voor het bij jou was 'gesleten'? O, ik zal niet meer bewust voor een kindje kiezen, wij hadden al besloten dat met 2 kindjes ons gezin compleet is dus ik verwacht nooit meer te gaan bevallen.
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij maar ben wel een paar dagen na mijn tweede bevalling opgenomen geweest met kraamvrouwenkoorts. Als je daarop googled is de tweede hit 'Ik kroop door het oog van de naald', op de tweede pagina een verhaal uit 2017 '... verloor zijn vrouw aan kraamvrouwenkoorts '. Ik wist dat niet toen ik ziek was en opgenomen werd maar achteraf dacht ik dus wel dit had slecht af kunnen lopen. Ik heb geluk gehad met een attente kraamhulp en verloskundige die mij met de eerste tekenen van verhoging naar het ziekenhuis stuurde. Maar ik ben daar verder niet in blijven hangen ofzo. Ja, het had slecht af kunnen lopen maar dat is niet gebeurd. Het heeft bij mij dus niet hoeven slijten. In jouw geval, als het nu na een jaar nog zoveel impact op je heeft zou ik denk ik bij mijn huisarts aankloppen voor een doorverwijzing om met iemand te praten om het te verwerken. Sterkte ermee!
Niet te vergelijken maar Ik herken het gevoel wel. Mijn 1e bevalling was een compleet drama.. mijn zoontje heeft dit niet overleefd. Ook veel bloed verloren, wond van de ks was iets mis mee tijdens het hechten, buikinfectie, bloedtransfusie en uiteindelijk nog een curretage. In het begin was ik vooral bezig met overleven.. hoe nu verder zonder baby etc. Dat is nu 2 jaar geleden en merk dat ik vaak terugdenk aan de bevalling met de gedachte wat als...... had ik het dan ook niet overleefd?? Misschien is het idd een idee om er met iemand over te praten?? Ik heb verder eigenlijk geen tips maar dus wel ervaring met dat gevoel.
Om heel eerlijk te zijn is dat nooit echt weggegaan, het sleet wel en was minder aanwezig wat maar nu ik zwanger ben komt het weer volop terug...
Jouw laatste bevalling was mijn eerste. Inclusief het bloed verliezen etc. Daarna heb ik er nog twee gekregen en ook weer nare bevallingen. De angst die de weeen tegen hield, weenopwekkers, weinig persdrang, verpleegkundigen die kribbig reageerden etc. Ik heb het uiteindelijk wel allemaal verwerkt. Alleen heb ik daar best lang over gedaan. Ik zit nu zelf bij een psycholoog voor heel andere redenen. Maar denk nu, dat had ik daar ook wel voor kunnen doen. Dan kun je het veel eerder en beter een plek geven. Dus mijn advies zou zijn; ga naar je huisarts en laat je verwijzen. Al dat zelf aanrommelen met nare dingen die je achtervolgen. Het is niet nodig.
Mijn ervaring is dat het stukje voor stukje moet worden verwerkt. Ik heb heel lang flarden herbeleefd in dromen, moest mijn verhaal dan weer echt kwijt, en zo kreeg alles stukje bij beetje een plekje in mijn herinneringen. Ik heb nu bij sommige dingen nog wel zo’n gek ‘rush’-gevoel, maar ik kan er nu heel goed mee omgaan. (Bij de oudste een heftige bevalling, in de kraamweek voelde ik me steeds slapper worden, de hechtingen van mijn knip sprongen los, dus gevolg was een grote open wond. Dit bleek het gevolg van kraamvrouwenkoorts, in het zkh aan een fikse antibioticakuur gelegen. Bij de jongste kreeg ik zwangerschapscholestase, vanaf ongeveer 34 wkn opgenomen in het zkh, met 36wkn ingeleid, bevalling ging op zich prima, maar er volgde een fluxus (3l bloed kletterde op de vloer) en toen meteen plat, zuurstof, en over de gang naar de ok rennen. Ik had mijn dochter nét gezien van een afstand en zag haar pas 4 uur later weer.)
Dank jullie wel voor de herkenning en reacties. Ik denk dat een bezoekje aan de huisarts niet zo'n slecht idee is. Hopelijk kan een verwijzing me verder helpen.
Ik dacht dat ik mijn zware bevalling wel had verwerkt. Ik heb een jaar lang het geluid van een barende vrouw niet kunnen verdragen. Tv-programma’s als One Born every minute werden accuut afgezet. Na ongeveer een jaar werd het “trauma” wat minder en ik dacht er ook niet zoveel meer aan. Ik ben ook een nuchter persoon en ik richtte me vooral op het feit dat zowel mijn zoon als ik er goed uit zijn gekomen. Ook tijdens de bevalling had ik geen paniek, ondanks diverse ademstilstanden. Maar ik was dan ook tegen het eind de halve tijd bewusteloos. Ik had een team van artsen om me heen staan dus dat zou wel goed komen. Ondanks dat ik nu een geplande keizersnede krijg speelt de vorige bevalling toch weer op. Vorige week ging ik toch maar even voor controle naar het ziekenhuis, met dezelfde klachten als toen met onze zoon. De verlosafdeling is helemaal verbouwd en ziet er heel anders uit als toen maar toch kreeg ik toen ik weer bij die balie stond een huilbui en bijna een paniekaanval. Blijkbaar zat er toch nog wat meer angst dan ik dacht. Ik heb eerder al eens EMDR-therapie overwogen maar ik dacht toen dat ik het zelf wel verwerkt had. Nu kijk ik deze bevalling even aan, misschien dat een positieve ervaring wonderen doet maar anders overweeg ik alsnog EMDR. Ik heb deze therapie eerder gehad als traumaverwerking en het heeft echt geholpen. Het wordt vaker ingezet na een traumatische bevalling dus misschien is het iets voor je. Je huisarts kan je in contact brengen met iemand die dit doet.
En dat is precies hetgeen wat ik dus niet zie zitten. Ken mezelf (en mn man) wij zitten 9mnd in de stress totdat we uit t ziekenhuis zijn. Hier verloskundige met beroepsdeformatie, heel fijn als t je eerste is. Was een leuk mens, totdat we dr echt nodig hadden. Heb dr nog steeds frequent nachtmerries van en dr zijn meer punten waaraan we de schade merken. Inmiddels jaar verder en de frequentie nachtmerries is ipv 6 vd 7 nu 2-3 vd 7 dagen, iets hoger omstreeks menstruaties. Wel verbetering maar nog niet voldoende om manlief een 'zullen we het proberen' aanzoek te doen.