Het 30ers dilemma. Volgens mij zit ik er middenin, en al een behoorlijke tijd. (Maanden) Ik twijfel aan alles; mijn werk, mijn relatie, wat ik wil in het leven. De hele tijd heb ik het gevoel; is dit het nou? Ik wil zoveel dingen (alleen) ontdekken, dingen die ik niet heb kunnen doen omdat ik jong (20) moeder werd. Maar word ik daar dan gelukkig van als het zo ver is? Vragen en dilemma's spoken maar door mijn hoofd. Inmiddels zitten wij in relatietherapie en ga ik zelf in therapie, want ik weet het momenteel echt niet meer. Hebben jullie ook het 30ers dilemma gehad? En hoe ging dat bij jou?
Nee niet gehad, maar dan ook niet zo jong al moeder geworden. 'Pas' op mn 33e. Eerder echt niet klaar voor. Lijkt me lastig wel voor je. Succes!
Herkenbaar, op de dag dat ik 30 werd overviel mij hetzelfde gevoel. Wie ben ik, wat wil ik eigenlijk? Sinds mijn 17e al verkering met mijn man, op mijn 22ste getrouwd en op mijn 24ste mijn eerste kind gekregen. Ben op mijn 30ste zelf in therapie gegaan en nu (34) zitten we in relatietherapie. Ik ben niet meer wie ik was en ervaar hetzelfde als jou. Wat wil ik in het leven? Helemaal nu de kinderen ouder worden. Goed dat je al in therapie bent want ik heb tussen mijn 30ste en 34ste echt met mijn ziel onder de arm gelopen, beetje rebels geworden en nu heel fijn dat mijn man en ik samen een nieuwe weg in mogen slaan. We hebben in de 16 jaar dat we samen zijn best een ongezond patroon ontwikkeld (ook omdat ik zo jong bij hem kwam) en heel erg op hem ben gaan leunen. Mag nu gaan ontdekken wie ik ben als persoon, en wat ik zou willen. En het is alleen al heel fijn dat ik die ruimte krijg. Dus nog geen concrete tips, wil alleen zeggen dat ik het heel knap vind dat je ermee aan de slag gaat en dat het echt niet erg is om die tijd voor jezelf te pakken om te ontdekken wat je nu echt wil. Waarschijnlijk ga ik zelf eens een nachtje weg (nog nooit gedaan) om gewoon even tot mezelf te komen en in alle rust even te zijn. Dat is waar ik nu echt even behoefte aan heb. En doordat we in relatietherapie zitten is het voor mijn man ook heel duidelijk waar dit gevoel weg komt omdat ik gewoonweg nooit heb geleerd op eigen benen te staan. Maar voelt nog heel tegennatuurlijk om te zeggen, nou doei. Ik pak even tijd voor mezelf. Maar dat is meer mijn eigen gevoel want de ruimte is er zeker. Succes, niet teveel druk op jezelf leggen, gewoon eerlijk kijken waar je behoefte aan hebt en dit uitspreken naar je partner.
Niet per se. Ik ben wel van baan veranderd iets na mijn dertigste, sindsdien heb ik het gevoel dat ik op m’n plek zit (hoewel ik wel wensen heb ). Heb wel het gevoel ‘is dit het nou?’, maar dat heb ik al vanaf dat ik 14 was oid, dat hoort denk in dus ‘gewoon’ bij me. Het gevoel dingen gemist te hebben, herken ik wel. Ik ben lang flink ziek geweest, waardoor veel niet kon. Aan de andere kant heeft dat me gemaakt tot wie ik ben. En is het leven niet klaar oid, ik heb me daarom (tijdens Corona, toen werd het gevoel zoveel sterker) voorgenomen meer te doen wat ik wil. Scheelt wel dat ik geen hele gekke dingen wil en ook maar weinig per se alleen wil doen (veel juist graag samen met mijn kinderen). Ik ben ook vrij jong getrouwd (22), maar had en heb nooit de behoefte gehad om ‘verder te kijken’. Wel merk ik dat we soms wat moeite moeten doen om dicht bij elkaar te blijven, in de drukte van alle dag en ook omdat we toch best verschillend zijn en daardoor verschillende behoeftes hebben. Maar dat maakt ook juíst dat we elkaar goed aanvullen en ik denk ook versterken. We proberen allebei ook begrip voor elkaar op te brengen, ook juist als we elkaar niet helemaal begrijpen (gaat niet altijd helemaal soepel, hoor ).
Ik heb een behoorlijke dip gehad rond m'n dertigste. Ik ben toen ook in therapie gegaan, 2 jaar lang.
Ik ben al meer dan de helft van m'n leven met m'n man samen (18e) en kreeg 8 jaar later de oudste. Hier wel om de zoveel tijd het 'is dit het nou' gevoel. Vaak wel een bepaalde aanleiding: even een dip met man, moeilijkere periode met de kinderen, niet helemaal naar m'n zin op het werk. Zijn vaak geen big issues, waar ik zelf mee aan de slag kan en dan verdwijnt dat gevoel ook weer vrij snel en kom ik eigenlijk altijd weer tot de conclusie dat ik gelukkig ben met m'n huidige leven. Succes met jouw zoektocht!
Hier ook absoluut niet. Maar ik word deze week 31, dus misschien moet het nog komen (al kan ik het me haast niet voorstellen op dit moment )
Ik herken het wel hoor. Toen klaar was met school ging ik de wijde wereld in. Eerste baan, eerste huis, trouwen, dat soort dingen. En toen werd ik 30 en toen was er toch dat stemmetje; is dit het nou? Is dit dan de baan waar ik de rest van mijn werkcarriere wil blijven werken? We waren dat jaar verhuisd naar een tweekapper buitenaf waar een hoop aan gedaan moest worden, dus dat rommelde ook. Ik was halverwege mijn zwangerschap, die verliep niet soepel en was flink medisch. Mijn ideaalbeeld van rond mijn 20e had ik niet behaald, maar is dat nodig dan? Kan je dat beeld niet tussentijds bijstellen? We zijn nu bijna 10 jaar verder en mijn leven is veel stabieler dan op mijn 30e. Het klopt in mijn geval wel, wijsheid komt met de jaren
Niet echt een dilemma maar eerder een dertiger teleurstelling in mezelf ofzo. Ben nu 32 trouwens. Ik had meer zo iets van al 30 en nog geen kinderen, nog geen eigen huis, nog nauwelijks kunnen werken, weinig vrienden meer over. Allemaal dingen die ik in mijn twintiger jaren wel verwacht had op mijn dertigste wel te hebben. Ondertussen is alleen het huis veranderd, de rest nog steeds een work in progress
Nee geen erkenning! Ook pas net 30, tot nu toe gelukkig met hoe het allemaal gaat. Hopelijk blijft dat zo.
Wat vervelende dat je daar zo’n last van hebt. Maar ik kan me daar niks bij voorstellen. Sowieso vind 30 nog piepjong en is er alle tijd om nog vanalles te doen, ondernemen, veranderen, etc. En verder is leeftijd voor mij nooit meer dan een getal. En een getal voor me laten beslissen hoe ik me voel, kan ik me dus niks bij voorstellen.
Absoluut niet in die mate. Maar ik ben nu 33 met 4 kleine kids. Tuurlijk denk ik wel eens ‘is dit het nou’? Maar dan realiseer ik me dat de periode nu heel lastig is: m’n oudste wordt bijna 6. Ze zijn nog zo klein en hulpbehoevend. En ja, dat is verschrikkelijk veel werk. Soms weet ik niet hoe we het doen. Maar verder heb ik het hartstikke goed. Net verhuisd, mijn carrière gaat later dit jaar een boost krijgen.. en die reisjes komen later wel weer!
Precies dit.. Op je 30 word je geacht alles op n rijtje te hebben: huisje, tuintje, man en kinderen... Nou niet dus. Wel n man (vriend) op mijn 30 (ondertussen niet meer ) maar voor de rest was het niet echt "volgens plan". Op zich heeft die leeftijd niet echt voor druk gezorgd... Op dit moment (bijna 46) ben ik eigenlijk gelukkiger dan ooit. 2 heerlijke kinderen, een eigen huis (nu ja momenteel nog 90% van de bank ) en wel single maar ik ga en sta waar ik wil - de week dat ik de kinderen heb is het volle focus op hen; wanneer ze er niet zijn ben ik nauwelijks thuis. Al heb ik mss af en toe wel het gevoel dat ik nog niet genoeg 'profiteer' van het leven maar ik lach zoveel meer dan vroeger. Mijn punt mss: is het persé leeftijdgerelateerd? Volgens mij niet. Voor mij is het eerder over bepaalde ervaringen die je mss wel "moet" meegemaakt hebben om het gevoel van is-dit-het-nu te elimineren...
Soort van maar juist ook omdat ik geen kinderen heb. Mij overvalt dan het : en voor wie doe ik dit nou helemaal gevoel. Ik word ook steeds ontevredener over hoe onze maatschappij in elkaar steekt. Nog een aantal jaren en ik ben een knorrige 40-er
Ja hoor heb ik ook. Het is ook echt nog niet over. Al ben ik ondertussen 36. Twijfels over werk, over het leven. Is dit het nu. Gaat alles hetzelfde zijn tot mn pensioen. Terwijl ik ook gewoon alles heb. Ik heb een man, kinderen, huis, werk, mijn ouders leven nog in goede gezondheid. Etc. Etc. Ik ben ook gelukkig. Maar ook niet. ik heb wel nieuwe hobbies, sporten. Ik probeer ook wel wat andere nieuwe sporten uit. Maar soms is het gewoon even blegh. Een buikgevoel.
Is dat een soort van vroege midlifecrisis? Ik zit wel in een fase waarin ik op de resetknop wil drukken met bepaalde dingen. Ik vind ook wel dat mijn persoonlijkheid nu veel verandert. Ik word steeds minder beïnvloedbaar en dat maakt dat ik eerder genomen keuzes opnieuw onder de loep neem. Ik heb het contact met mijn moeder en schoonouders verbroken. En partner en ik hebben ook een therapeut betrokken bij onze relatie.