Hoe staan jullie er voor, een jaar later? Ik zat al in minder goede periode voordat eerste lockdown kwam en die eerste lockdown hakte er flink in, maar zo goed mogelijk proberend alles wat ik geleerd heb in mijn burn-out behandeling toe te passen, ben ik staande gebleven. Maar ik blijf slecht in mijn vel zitten, ervaar regelmatig stress-gerelateerde klachten. Het blijft maar door sudderen en ik wil eigenlijk vooruit, me weer beter voelen, maar alle coronamaatregelen en gevolgen houden me tegen. Ik draai rondjes in mijn eigen frustraties. Voelen jullie je ook soms zo vast zitten? En hoe geef je daar een positievere draai aan? (ik word gek van mijn eigen negativiteit )
Heel herkenbaar. Helaas. Ook niet echt een idee om er goed uit te komen. Mijn leven is echt 180 graden anders dan hoe het was. Ik werk al meer dan1 jaar continu thuis. Steeds maar beeldbellen en laptoppen. Alleen op een kamertje of juist met de kinderen in de woonkamer (afhankelijk van de diensten van vriend en of die moet slapen overdag). Deze manier van werken past totaal niet bij mij. Dan nog continu iemand om me heen. Steeds prikkels. Enerzijds overprikkeld anderzijds onderprikkeld. Ik ben soms echt niet vooruit te branden. Hopelijk gaat het weer beter als het mooi weer is (langere tijd). Ik beweeg te weinig en ben aangekomen. Mijn ouders en zus zie ik erg weinig. Andere vrienden ook. Voel me gewoon bleh. Helaas geen tips maar wel herkenning. Ik leef met je mee.
Wat rot voor je. Een hoop van de dingen die ik in mijn systeem probeerde te krijgen kan ik nu niet doen. Nu had ik voor komende week wat verzonnen om de focus op te gaan leggen. Is er weer een klas in quarantaine en kan ik dat weer niet gaan doen. Ik probeer mij maar even vast te bijten in wat ik thuis kan doen: bakken. Dan heb ik iets om te 'analyseren'. Al is dat ook niet altijd even makkelijk met een peuter.
Ik ben wel bekend met mentaal mindere periodes.. maar voor de corona crisis ging het eigenlijk best goed. Op m'n werk liep het goed, paar financiële meevallers, en eindelijk zwanger na een lange tijd... en toen kwam corona.. overal ineens in je eentje naar toe moeten. Problemen met opvang doordat het gesloten was.. het idee hebben dat het 'voor een paar weken' was, maar het steeds langer duurde.... Ondanks dat het natuurlijk niet het einde van de wereld is, was het best moeilijk te verkroppen voor me dat alles ineens zo anders moest verlopen als dat ik in m'n hoofd had voorgesteld van m'n zwangerschap en mijn verlof. Op m'n werk gaat het ook bergafwaarts, er is nog weinig begrip voor de situatie en ik heb nog maar weinig motivatie om mijn beste beentje voor te zetten. Ik ben eigenlijk constant in m'n hoofd bezig met zaken te regelen en op een rijtje te krijgen en ik raak er doodmoe van. Ik kan ook gewoon niet echt bedenken wat nog ontspanning geeft. Sommige dagen zou ik gewoon het liefst in m'n bed blijven liggen. Op dagen dat het mooi weer is, ga ik veel naar buiten.. dat is echt mijn remedie. Helaas dus best herkenbaar... denk voor veel mensen. Sterkte ermee!
Herkenbaar. Ik ervaar veel stress, omdat ik al zo’n beetje heel m’n leven angst heb voor ziektes en dat wordt er momenteel niet beter op. Ik probeer wel positief te blijven door extra te genieten van de dingen die wél fijn zijn. Af en toe lekker eten bestellen om thuis te eten, dat soort dingen. De weekenden met ons eigen gezin gaan vaak goed, maar door de week wanneer alle verplichtingen weer door moeten gaan ervaar ik veel stress. Ik denk dat veel mensen nu meer last hebben stress, ieder op zijn/haar eigen manier. Bij mij is het de angst wat overheerst, mijn man heeft geen last van angst om ziek te worden, hij vindt het eeuwige thuiswerken zwaarder worden. Ben overigens wel blij dat hij niet die ziekte angst heeft, dat maakt mij ook wat rustiger.
Dikgedrukte is zo herkenbaar, ik vond dat stukje overprikkeld/ onderprikkeld en niet vooruit de branden vooral herkenbaar. Het weinig perspectief dat geboden wordt, afgelopen weekend hadden we 4 dagen vrij, donderdag kreeg ik verkoudheidsklachten, vrijdag testen en wachten op uitslag, zaterdagavond hoorde we zoontje ineens meer hoesten, zondag ziek, maandag testen, negatief. Natuurlijk heel blij dat het negatief is, maar dat was ons weekend weer... ik word er zo moedeloos van. En nu staat er een mega drukke werkweek voor de deur... Overigens loop ik 2x per week hard, ik zit nu op 10km per keer en daarna voel ik mij altijd veel beter dan ervoor. Daarna ga ik altijd nog uitgebreid in bad, echt even me time. Ik heb angstklachten waardoor ‘uitjes’ naar het zwembad ook al veel energie vragen.
Herkenbaar. Ik ben enorm energiek, waren er altijd op uit. Lekker druk maar daar gedij ik op. Nu werk ik al een jaar thuis. Ik vond 1 a 2 dagen per week thuiswerken heerlijk maar dit 4 dagen alleen maar thuis vreselijk. Ik mis de rush van kantoor, van collega’s, de leuke dingen. Ik kan me ondertussen heel slecht concentreren voel me soms enorm overprikkeld en dan weer onderprikkeld en kan weinig hebben. Ben schermpjes en online trainingen zat, ik wil ze gewoon weer live hebben. Ik ben soms niet vooruit te branden, slaap slecht en kort lontje. Daarnaast ben ik snel gestresst: niest er niemand? Besmetten er niemand? Kan dit of dat wel doorgaan want Zometeen moet er iemand getest worden/quarantaine. Ik wil weer sporten. Ik sport nu thuis hoor en ik wandel ook veel maar ik mis het sporten in een groep. Ik mis alle leuke dingen. Uitjes, verjaardagen, weekendjes weg,‘uiteten. En vooral dat ik het ook niet kan plannen. Begrijp me niet verkeerd ik kan mezelf prima Oppeppen en ben bijv maar een studie begonnen, huis verbouwd, tuin gedaan, maak grote wandelingen met vriendinnen, ga thuis uiteten, bestel knutselboxen en doe speurtochten en ka outerpaden maar ik moet dat dus echt doen; mezelf oppeppen. En vooral qua werk dus.
Ik begin het nu ook te merken. Moe, futloos, stress, veel hoofdpijn etc. Ik probeer gewoon maar zo goed mogelijk voor mezelf te blijven zorgen. Voor mij betekent dat: - op tijd naar bed en op tijd er weer uit - gezond eten - 3x per week sporten (ik train buiten in een groepje dus we kunnen dat gelukkig blijven doen) - zorgen voor quality time met man en/of kinderen (dus soms gebruik maken van oppas om even samen met man een flinke wandeling te maken of het samen gezellig te hebben ) - een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd - zorgen voor sociale interactie dus contact houden met vrienden. Het liefst elkaar soms zien (buiten) en anders zeker (minimaal) wekelijks even bellen met iemand - mentale uitdaging (een leuke/lastige klus op het werk oppakken bijvoorbeeld) Ik luister graag podcasts zoals 'lievelingsleven' van shanna proost om gemotiveerd te blijven goed voor mezelf te zorgen en in balans te blijven zodat ik hier zo goed mogelijk weer uit kom!
Een van de ergste dingen vind ik eigenlijk nog dat ik normaal gesproken gewoon juist wel actief ben en heel veel aan kan. En dat is nu dus niet meer zo en dat ben ik niet gewend. Het valt me ergens ook tegen van mezelf. En ook ergens vind ik dat ik niet zo moet zeuren want er zijn zoveel mensen die het nu heel veel slechter hebben dan ik.
Ja, bovenstaand heb ik ook enorm last van! Vooral als we naar de tandarts moeten of een ander belangrijk iets. Dank denk ik ojee snottert de peuter nu? Hoestte mijn man? En laatst mocht mijn dochter eindelijk trakteren op school, vorig jaar ging dat tijdens de eerste lockdown niet door. De dagen ervoor hoopte ik toch zo dat ze niet verkouden zou worden. Ik vind dit overigens ook geen gezonde manier van doen, ik wil zo ontzettend graag dat de kinderen zonder stress opgroeien, maar ze krijgen er heus wel wat van mee
@Syane helaas lees ik dat het bij jou ook moeilijk gaat, veel sterkte, hopelijk komt het een keer goed, al vraag ik me af wanneer dit zal zijn... https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2375543-inspectie-situatie-in-jeugdpsychiatrie-onhoudbaar.html Vandaag dit in het nieuws, qua wachttijden helaas herkenbaar. Er is gewoon geen hulp als je niet urgent bent. In 2018 was mijn man wel met spoed heel goed geholpen, deze hulp is er niet meer, nu is het niet dringend genoeg en dan sta je op de wachtlijst.
Slecht! En niet om mezelf. Ik mis natuurlijk de uitstapjes naar musea e.d. en lekker uit eten enz. Maar ik hou dat best vol. Thuiswerken deed ik al, dus dat is niet veel veranderd. Maar ik heb wel 1 kind dat dankzij Corona en de te strenge maatregelen helemaal in de put zit, en weinig meer wil. En eentje die naast Corona een eetstoornis ontwikkeld heeft waar de huidige hulp niet voldoende voor is en we moeten overstappen naar gespecialiseerde jeugdpsychiatrie en dat valt zoals je al kon lezen in de link van @Amarens niet echt mee.
Hier gaat het eigenlijk heel goed. Ik heb zelf een paar jaar geleden een burn-out gehad en te veel hooi op mijn vork nemen blijft een valkuil. Nou, dat lukte gedurende het afgelopen jaar in ieder geval niet. Ook heel ons pleegkind erg veel baat bij de rust die deze situatie geeft. PSZ en thuis zijn. Af en toe opa en oma. Lekker overzichtelijk. Mijn kinderen hebben er ook weinig last van. Ze missen hun sport soms, maar nu is dat buiten gestart, maar begrepen het wel. School mistte onze zoon niet en hij speelde na het schoolwerk gewoon met zijn vrienden. Onze dochter had het iets lastiger maar eigenlijk ging zij er ook vrij soepel door. Mijn man is psychische heel flexibel en sterk. Hij werkt ook al een jaar thuis, maar hij vindt het prima. Dus eigenlijk geen echte grote verschillen hier en voor mij juist positief
Sterkte voor iedereen! Hier is het soms ook zo, maar ik ben dankbaar dat ik wel gewoon 2 dagen naar mijn werk kan. Ik probeer mezelf aan te pakken, maar tegelijkertijd ook te realiseren dat ik het soms moeilijk MAG vinden. Het is ook gewoon zo n bizarre tijd voor iedereen. @Amarens dat artikel las ik net ook. Ik maak me soms erg zorgen om kinderen en jongeren. In mijn werk merk ik steeds meer dat (ook jonge) kinderen veel meer mee krijgen dan wij als volwassenen denken.
Hier wel goed. Wel veel stress en verdriet gehad rond de kerstperiode ( een heel dierbaar persoon lag op sterven maar heeft het echt als een wonder overleeft) en daarna ook met het in laten slapen van de hond van bijna 16. Maar verder wel goed. Dat komt ook omdat het met de kinderen goed gaat. Als ik lees wat @tuc meemaakt nu met haar kinderen dan is dat echt heel heftig om te lezen. Vooral omdat ons kind in 2016 wel snel geholpen kon worden en wat een opluchting dat was dat het ook snel kon. Voor ouders is het zo verschrikkelijk als het met je kind niet goed gaat. Heel veel sterkte Tuc. Jij ook Amarens
Het ergste vind ik nog dat de verdeeldheid zo is toegenomen, iedereen vindt iets anders en voor elke mening is ook iets te zeggen, maar uiteindelijk worden mensen tegen elkaar uitgespeeld. En steeds weer nieuwe informatie, nieuwe maatregelen, vaak ontbreekt elke logica en wat je gisteren niet voor mogelijk hebt gehouden is vandaag opeens wet.
Ik ben zo blij dat het hier goed gaat! Natuurlijk willen we weer alles kunnen en balen we van veel dingen. Maar ik.heb superleuk werk en superleuke collega's. Ons werk kan voor 75%niet thuis en die 25% doen we dan toch maar op kantoor, want dan zijn we er toch. Zij zijn mijn bubbel Mijn man kan prima thuiswerken. De kinderen hebben het goed gedaan. Het enige waar ik echt van "baal" is dat onze agendas helemaal niet leeg zijn.we hebben zo ontzettend veel verplichtingen dat we eerder achterlopen op de klussenlijst, dan iets af hebben kunnen strepen.. Maar goed, als dat alles is Ohja en voor mij suoerknap: nog geen coronakilo eraan. Ik heb echt geen peptalk voor jullie, want ik zou gék worden als ik thuis moest werken. Laat staan als er iets met mijn kinderen moest zijn
Het is een schrale troost, maar je staat niet alleen. Veel mensen ervaren dezelfde frustratie en beklemming als jij. Zelf vond ik de 1e schoolsluiting heel heftig. Zelf lesgeven, eigen kinderen proberen te begeleiden. Jongste was nog kleuter en die kreeg eigenlijk niet veel, maar wilde ik wel aan het werk hebben. En mijn man werkte voornamelijk buitenshuis. Je kon me echt opvegen. Toevallig was ik begin 2020 begonnen met hardlopen. En ik heb echt een schurfthekel aan hardlopen, maar het heeft me echt wel geholpen. Bij je burn-out behandeling heb je denk ik ook geleerd dat voldoende lichaamsbeweging belangrijk is? Hoeft natuurlijk niet hardlopen te zijn. Wandelen, fietsen, skaten, steppen, bootcamp, whatever. Lukt het je nog om zoiets te doen? Ik ben slecht te motiveren voor sporten. Dus ik had voor mezelf een heel beloningssysteem opgetuigd. Door te gaan sporten, spaarde ik 'punten', die ik op een gegeven moment van mezelf mocht inzetten om iets leuks te kopen. Cadeautje voor mezelf, als het ware. En als ik niet minstens 2 keer per week ging, leverde ik weer punten in. Ik heb op een gegeven moment een bluetoothspeaker gekocht. Daar heb ik dan ook al een tijdje voorpret aan, om een goeie uit te kiezen. Tijdens het hardlopen probeerde ik ook altijd een stukje buiten de bebouwde kom te lopen. Ik heb het geluk dat ik met maximaal 10 minuutjes hardlopen aan de rand van de stad kan staan. Even wat meer groen zien, weids uitzicht. Dat helpt mij opladen. Veel meer dan wanneer ik tussen gebouwen loop. Ook even een stukje skaten, fietsen of wandelen buitenaf doet mij altijd goed. Ik voel dan gewoon meer vrijheid dan binnen de bebouwde kom. De tweede lockdown werkte mijn man ook thuis. Dat scheelde al enorm. Jongste al in groep 3 en kreeg wat meer werk en begeleiding vanuit school. Dat hielp ook. Verder was ik zelf meer aan het thuisonderwijs gewend. Dus ook op dat vlak liep het wat soepeler. Dus op zich ben ik die tweede lockdown veel beter doorgekomen. Maar toen vorige week het bericht kwam dat in België de scholen toch weer dicht gingen, vloog het me echt even naar de strot. Laat dat alsjeblieft niet hier ook weer gebeuren! Dus ergens zit daar toch nog wel een stukje 'pijn'. Inmiddels werk ik weer 3 dagen per week buitenshuis en de kinderen gaan natuurlijk weer naar school. Dat scheelt wel een hoop nu. De werkdagen voelen daardoor toch redelijk normaal. Ik denk dat dat toch wel heel belangrijk is, in ieder geval voor mij: regelmaat, een goede dagindeling. Maar ook een duidelijke afwisseling in de dagen. Dus nu: werken - thuis en kids naar school - weekend. De dagelijkse regelmaat hebben we er tijdens de schoolsluiting ook wel goed inzitten. Maar voor de afwisseling moesten we wat meer moeite doen. Want je zit toch 7 dagen in de week met elkaar thuis. Waarbij er dan 2 dagen geen schoolwerk gedaan hoeft te worden door de kinderen, maar man en ik juist wel nog werk moesten inhalen. Kortom wel regelmaat, maar ook erg ééntonig. Daar doe ik het slecht op. Dus we probeerden toch (bijna) elk weekend 'iets' te doen. De ene keer naar het bos, de andere keer een filmmiddag, dan weer een spelletjesmiddag, fietstochtje, 'thuis uit eten' laten bezorgen. Tijdens de vorige lockdown hebben we de tuin omgetoverd tot camping. Op dat soort dingen kijk ik wel positief terug. En het plannen zorgde ervoor dat we weer iets hadden om naar uit te kijken. Dat soort dingen deden we dan als gezin. Maar heel eerlijk: ik heb ook echt behoefte om af en toe dingen te doen zònder mijn gezin. Dus dan sprak ik online met een paar vriendinnen af voor een spelletjesavond (bijvoorbeeld via BoardgameArena). En met één stel deden mijn man en ik samen een online pubquiz. Inmidels hebben we natuurlijk weer afwisseling, met de scholen die open zijn. De kinderen spreken ook gewoon met vriendjes af. Een deel van mijn vriendinnen is ook mijn collega. Dus nu lunchen we één keer per week samen, buiten. Wat een verademing is dat al, om elkaar live te zien en te spreken. Dat soort momenten vind ik echt opkikkertjes. Verder probeer ik zoveel mogelijk te genieten van kleine dingen. Oké, vandaag was het weer niet geweldig. Maar we hebben de afgelopen weken ook geregeld lekker weer gehad. Dan ga ik, desnoods met winterjas aan, even lekker op een tuinstoel zitten om de zon op mijn gezicht te voelen. Ik kan ook genieten van de tulpen en hyacinten die nu in de achtertuin bloeien. Of ik zit heerlijk in de serre te kijken hoe de koolmeesjes met het nestkastje bezig zijn. Dat zijn dingen die ik normaal ook leuk vind hoor. Maar nu probeer ik er echt even wat bewuster bij stil te staan en van te genieten. En wat me nu helpt: ik heb in mijn hoofd zitten dat de zomer gewoon weer redelijk 'normaal' moet zijn. Dat was vorig jaar ook zo. En nu komen die vaccinaties er nog bij. Dus ik houd mijn ogen op die horizon gericht. En aan de ene kant is 3-4 maanden nog lang, maar aan de andere kant is het ook wel te overzien. Dus ik focus me daar op. Welke beperkingen we de komende maanden nog hebben, in de zomervakantie hebben we weer meer vrijheid. En ja, dat is ook een risico. Want als er in de zomer nog geen versoepelingen zijn, dan krijg ik denk ik wel een mentale tik. Maar het helpt me nu nog door de komende periode heen.