Poeh, hoe gaat het? Eigenlijk vind ik dat ik niet mag zeuren, als ik sommige verhalen hier lees. Heel veel sterkte aan iedereen die het moeilijk heeft. Wij mogen dus niet klagen, vind ik. Zeker nu de kinderen weer naar school en de opvang gaan en naar voetbal, het gaat zn gangetje wel. We hebben allebei een baan bij de overheid en kunnen zonder al te veel moeite thuis werken. Het komt me wel mijn neus uit, altijd maar in dat kamertje praten tegen het beeldscherm. En omdat mijn werkdruk hoog is, ben ik al maanden ook op mijn vrije dagen aan het werk. Even een vergadering bijwonen, met of zonder kinderen om me heen, even een telefoontje aannemen, even een belletje plegen. Dat kan wel even tussendoor. Oh en nog eentje want het is belangrijk. Daar moet ik zelf verandering in brengen natuurlijk, niemand anders kan dat voor me doen. De corona kilo's zijn ook wel een dingetje. Op de meeste dagen kom ik niet verder dan een kilometer rond mijn huis. En op werkdagen zit ik grotendeels binnen. Ik heb er de fut niet voor om in beweging te komen, ben passief en ik voel me lusteloos. Overlevingsstand ofzo. Ook mijn man groeit dicht. Hij zit veel binnen en brengt nog meer uren achter de laptop door. We komen nergens meer. Ik maak me ook zorgen om mijn ouders. Mijn vader is alleen en net met mijn pensioen. Hij zegt dat alles goed gaat, dat hij zich wel vermaakt. Maar eigenlijk geloof ik dat niet echt en ik voel me er schuldig om dat ik hem niet meer aandacht geef. Mijn moeder is haar man pas verloren en ook daar voel ik volop schuldgevoel. Ik doe niet genoeg, ben niet genoeg. En dan mijn schoonvader nog, ook al alleen. Het is al zo lastig zelf alle ballen hoog te houden.. ik kan niet meer dan ik doe. Maar dat schuldgevoel, dat knaagt. Het is vooral de onzekerheid die het zwaar maakt. Hoest er iemand, krijgt iemand verhoging, is er een besmetting in de klas? Worden de voetbaltijden weer omgegooid, gaat de school weer dicht, komt oma niet oppassen? Man en ik zijn wel een super-regel-team inmiddels: we pakken de agenda's erbij en gooien alles weer om, verzetten afspraken en waar nodig werken we in de avonduren of het weekend. We fixen het weer en zijn blij als dar weer een week gelukt is. Maar het is niet makkelijk, vind ik. Het vraagt veel van ons allemaal. En soms vind ik het best lastig om die stip aan de horizon te zien.
Het gaat eigenlijk wel. Ik merk dat ik vooral last heb van de eentonigheid, alle dagen lijken op elkaar. En ik word daar wat futloos en lui van soms. Maar dat is dus niet altijd, maar in fases. We snakken hier allemaal weer naar wat spontaniteit en afwisseling. Maar ondertussen houden we het ook wel vol tot het zover is. En tegelijkertijd leren we denk ik ook wat meer blij te zijn met en te genieten van de kleine dingen.
Dit is exact hoe ik het ervaar. Tijdens de eerste lockdown vond ik het nog allemaal heerlijk. Mooi weer, gezellig allemaal thuis, lekker geen reistijd qua werk. Ik kwam helemaal bij. Sliep goed, had geen stress. Ik denk dat zo in oktober/november voor mij de ommezwaai een beetje kwam en vanaf de 2e lockdown (voor de scholen dan) ervaar ik het echt compleet anders. Ik voel me 1 bonk stress, kan niets meer hebben, alles is veel en zwaar. Voel me inderdaad non stop overprikkeld en tegelijk onderprikkeld. Slaap slecht, ben moe, beweeg niet, eet veel te veel. Mijn relatie is na een jaar samen non stop thuis ook weinig spannend meer, de kids zitten ook constant thuis ( oudste gaat 1 dag per week naar school, jongste geef ik nog steeds thuisonderwijs wat veel energie kost) en het is alles behalve gezellig. Man zit nu ook voor 8 weken met zijn been in het gips, dat maakt het niet makkelijker. Er komt nu nog meer op mijn schouders en we kunnen nog minder weg
Moet zeggen dat het goed gaat.. tot nu toe weinig hele vervelende dingen meegemaakt met corona. Ken eigenlijk niemand persoonlijk die het echt zwaar gehad heeft.. ken maar 2 mensen persoonlijk die het gehad hebben en beide mild... mijn man en ik werken beide in cruciaal beroep en werken dus door, en ook niet vanuit huis.. alleen tijdens de periode dat de scholen dicht waren heb ik gedeeltelijk thuis gewerkt.. Mis heus wel dat etentje op zijn tijd, een feestje etc.. maar ben niet eenzaam, zie nog genoeg mensen op mijn werk en onze vrienden zien we ook nog.. er zijn mensen die het heel zwaar hebben gehad en wij hebben het tot nu toe nog niet zwaar gehad..
hier gaat het eigenlijk ook best goed. Ik ben snel vermoeid. Door corona zijn er minder sociale verplichtingen - dat geeft rust. Ik heb een tijd lang niet kunnen werken - dat gaf ook een stuk rust. Inmiddels wel weer begonnen - en ik merk wel hoe ik geniet van de sociale activiteiten op mijn werk. Hoewel ik het eerst totaal niet miste. Het enige grote nadeel is dat ik door corona niet meer kon zwemmen. Ik hield mijn spieren nog wat soepel door in het water te bewegen en ik heb wel veel pijn gehad afgelopen jaar. Dit is mogelijk ook een gevolg van mijn medische geschiedenis (bekend laat effect) . Het starten met medicatie voor mijn cholesterol versterkte het nog meer (daar ben ik dus mee gestopt uiteindelijk) . Verder zijn we nog 'gewoon' op vakantie geweest meermalen. Meivakantie, zomer, herfst. En ook nu kijk ik uit naar de vakantie. Tijdens corona 1 week in een vakantiehuisje gewerkt, dat was ook heerlijk. Jammer dat dat nu niet meer kan . Dat was wel echt een uitje. Toch wel een mooie herinnering. Ik hoop dat de vakanties waar we zo naartoe leven - dat die door kunnen gaan... en dat er niemand ziek word of overlijd door corona natuurlijk. Verder redden wij het mentaal dus nog wel. Ups en downs heb ik altijd wel... misschien anders dan normaal, maar zeker niet erger. Hierin heeft de gedwongen rust wel geholpen denk ik. Inmiddels zijn mijn ouders gevaccineerd, mijn schoonmoeder binnenkort en ik zelf ook deze week . Dat geeft iedereen ook wat extra lucht.