Hoi meiden, Even mijn ei kwijt. Door een angststoornis in het verleden, die altijd terugkomt in tijden van stress, heb ik last van het feit dat ik bang ben om alleen te zijn in de nacht. Ik ben momenteel ook zwanger vd 2e, dus ook hormonen in overvloed. Mijn man is anderhalve week in Canada en ben alleen met dochter. Ik weet niet wat het is, maar ik zie erg tegen de nachten op, ben bang dat ik slecht slaap, mijn dochter niet hoor, dat ik de enige ben die verantwoordelijk is etc. Ik weet dat de angsten niet rationeel zijn, maar we hebben de afgelopen tijd ook veel stress gehad weer en blijkbaar is eea weer getriggerd. Ik wil graag alleen kunnen zijn en mezelf gerust stellen, zijn er mensen die ervaring hebben in angststoornissen of tips hebben voor me? grt
Ik heb geen tips, maar ik herken het wel... Doordeweeks ben ik alleen met mijn kinderen en dan doe ik ook geen oog dicht. Mede door mijn depressie. In de weekenden als mijn vriend er is heb ik er een heel stuk minder last van. Wat is het precies waar je bang voor bent?
Wat ontzettend naar Heb je al eens hulp gezocht voor de angsten? Of onderzocht waar ze vandaan komen? En mocht het heel erg zijn, heb je niet familie of een vriendin die voor nu bij je wil logeren?
Hier ook last van. Voor een of twee nachtjes leg ik 1 van de kids in ons bed, maar das voor anderhalve week niet zo'n goed idee. Verder laat ik hier een lamp aan als ik toch alleen in bed lig. Misschien kun je een vriendin vragen om gezellig bij je te komen logeren. Ik wens je veel suc6 en hoop dat de tijd voorbij vliegt!
Ik weet niet wat het is, het is gewoon dat ik alleen verantwoordelijk ben, bang dat er wat gebeurt. Het komt ook door mijn angststoornis denk ik. Ik heb al paar nachten bij mijn ouders geslapen, maar nu weer thuis. Ben gewon ook erg labiel nu door alles, kan ook weinig hebben. Ik moet er doorheen Fijn dat ik niet de enige ben in ieder geval. Gewoon het idee alleen te zijn vind ik moeilijk
Heel herkenbaar helaas. Bij mij de angst voor inbrekers en brand en het feit dat je dan alleen verantwoordelijk bent. Dat laatste speelde vooral toen mijn man 6 weken in het ziekenhuis lag. De eerste nachten alleen dacht ik echt, help hoe ga ik dit 6 weken doen! Maar ik moet zeggen dat het toch went. Ik sliep uiteindelijk best goed. Had er ook aan gedacht bij mijn ouders te slapen ofzo, maar ja niet werkbaar als de kinderen naar school moeten (dichtbij ons huis maar te ver van mijn ouders huis). Dus maar gewoon doorgezet en het ging uiteindelijk dus best goed gelukkig. Hier last gehad van chronische hyperventilatie en een lichte angststoornis.
Snoopy1979 6 weken is best een lange tijd, wat knap van je. Had jij ook het moment dat je ging slapen dat je last had? Was je ook bang dat je je kinderen niet hoorde als er wat was? Tips om wat ontspannen hiermee om te gaan?
hey meis, ik herken het wel, hoewel het tegenwoordig beter is. Maar ik weet dat mijn dochter zelf uit bed komt als er wat is. De bovenverdieping is veilig. Verder ging ik vaak pas naar bed als ik echt moe was en de eerste nachten sliep ik dan vaak heel lang met de lamp aan. Tegen een uur of 3 als ik dan wakker werd draaide ik de lamp uit. Of niet. Verder keek ik lang tv, als afleiding. Verder een telefoon naast het bed voor noodgevallen en ook met een ouder of vriendin of mijn man die ik dan gelijk kon bellen. Alleen dat idee al hielp enorm. Dat ik kon bellen als het niet ging.
Ik stelde het naar bed gaan vaak uit, geen zin om naar bed te gaan. Terwijl ik juist angstiger word als ik laat ga slapen, maar goed, die stap om naar bed te gaan was zo groot. De kinderen sliepen vaak bij mij, ze zijn ook wat ouder (7 en 5), dus die komen anders wel als ik ze niet hoor en de oudste heeft ons nooit nodig 's nachts, alleen de jongste soms. Meditatie werkt bij mij heel goed als ik onrustig ben. En toch ook tijd voor mezelf nemen al is dat best lastig als je er opeens alleen voor staat en veel naar het ziekenhuis gaat. Maar zonder tijd voor mezelf zou ik echt doorgedraaid zijn.