Ik ben benieuwd naar jullie mening en idee. Wij hebben een wens voor een derde kindje sinds twee jaar. Een jaar geleden een heftige BBZ doorgemaakt en sindsdien lukt het niet meer zwanger te worden. We hebben controles bij de gynaecoloog. De laatste controle gaf de gyn aan, mede gezien mijn voorgeschiedenis (geperforeerde blindedarm onsteking) hij weinig hoop zag en we in aanmerking komen voor ivf. Slik! Boem! Dat was een klap, die ik nu nog niet had zien aankomen. Maar nu??? De wens voor een derde wonder is groot, maar ivf? Poeh....Ik weet het niet meer. Hoe ingrijpend is de procedure? Krijg ik wellicht spijt als we het niet proberen??? Ik begrijp dat ik zelf (samen met mijn man) de keuze moet maken, maar ik ben (gezien vele van jullie ervaringsdeskundigen zijn) benieuwd naar jullie ideeen en mening!
Ik zou ervoor gaan, maar ik zou inderdaad altijd spijt hebben als ik het niet zou proberen en me altijd af blijven vragen; 'wat als..?'. Hoe ingrijpend het is, verschilt echt per persoon. Er zijn vrouwen die het spuiten na 3 keer geen probleem meer vinden, maar er zijn ook vrouwen die er altijd tegenop blijven zien en er elke dag weer moeite mee hebben. Er zijn vrouwen die niets voelen van de hormonen, maar ook vrouwen die zich de hele dag ellendig of depressief voelen door de hormonen. Er zijn vrouwen die niets merken van hun volle eierstokken, maar ook vrouwen die dagen voor de punctie al ontzettende buikpijn hebben. Er zijn vrouwen die alles gemakkelijk op hun werk kunnen regelen en praktisch naast een kliniek wonen en daardoor niet veel tijd kwijt zijn aan echo's e.d., er zijn ook vrouwen die ervoor naar het buitenland moeten en daar een hele dag aan kwijt zijn - die ze elke keer weer opnieuw vrij moeten kunnen roosteren. Er zijn vrouwen voor wie de punctie een eitje (ha-ha ) is, maar ook vrouwen die het als hel ervaren. En dan zijn er natuurlijk nog vrouwen die met 6 bevruchtingen eindigen en bij wie de eerste TP lukt, maar ook vrouwen die eindigen zonder bevruchtingen, of met een mooi aantal bevruchtingen, maar bij wie alle TP's mislukken. Al die dingen (en vast nog veel meer wat ik vergeten ben) heeft invloed. Ik vond de periode voor de punctie niet leuk, maar niet dramatisch. Voor mij waren het de klappen ná de punctie die het zo vreselijk zwaar maakten. Maar toch; m'n kinderwens opgeven zou ik nog veel zwaarder gevonden hebben.. Het is inderdaad iets wat je zelf moet beslissen, maar ook iets waarvan niemand je de procedure of de afloop kan voorspellen (en dat maakt het ook weer eng en zwaar). Heel veel sterkte in ieder geval, met welke keuze je ook maakt!
Wauw shaddixx: dat heb je mooi verwoord! Ik zit er nu middenin, ben al dagen aan het spuiten voor de groei van eicellen en ik heb wel al gemerkt dat ik het stapje voor stapje bekijk. Eerst maakte ik me druk om het spuiten, nu dat lukt en me redelijk af gaat, kijk ik verder naar de punctie. Stapje voor stapje.. Inderdaad kan niemand het voor jullie beslissen maar het idee alleen al dat ik onze kinderwens (ok wij gaan voor de eerste, maar dat maakt niet uit, want voor de derde kun je ook een kinderwens/verlangen hebben) weg zou gooien door deze kans niet aan te pakken was ondraaglijk. We willen graag een kindje, dan gaan we er ook voor! Veel succes met jullie keuze!
Ik vond de ivf fysiek niet zwaar, en dan heb ik angst voor naalden dus mijn partner moest mij spuiten. Nu scheelt het dat ik meteen ivf kreeg. Geen nutteloze IUI's, en meteen in de eerste ivf zwanger al was het van de cryo's. Ik heb geen enkele last of pijn gehad en ook 0,0 verzuimd op mijn werk op de echte behandelingsmomenten na. Geestelijk was anders, de alles verlammende angst dat het nooit ging lukken... Slik! Ik denk dat dat beter te handelen is als je al moeder mag zijn. Hier is ook de wens voor een groter gezin, daar moet ivf aan te pas komen. Ik denk die druk beter te kunnen dragen nu ik moeder ben. Niet dat het dan psychisch een makkie word, maar wel anders.
Perfect verwoord Shaddixxx!!! Beter kan het niet omschreven worden, het is zo persoonlijk en elke ivf staat weer op zichzelf en kan anders beleefd worden. De eerste fietste ik doorheen maar vond ik mentaal heel zwaar en de tweede alleen maar pijn en last, maar was mentaal makkelijker.
Dank voor jullie reacties. We gaan er goed over nadenken, 10 maart heb ik de vervolgafspraak bij de gynaecoloog en dan zien we verder!
Check mijn blog, of de ivf site van het Lumc. Hier staan wij bovenaan met ons ervaringsverhaal. En kijk mijn banner Wij voelen ons nu eindelijk compleet!
Het komt aardig overeen met dat van jullie, helaas. Wij hebben er wel voor gekozen om niets tegen onze families te zeggen. Dit was onze keuze, we wilden geen inmenging van anderen, met wellicht negatieve reacties. Soms was dat lastig, maar achteraf vond ik het superfijn. 2 vriendinnen waren op de hoogte (ook broodnodig voor oppas ), dus bij een negatieve test hoefden wij dit niet telkens te melden. Wij zijn super dankbaar dat wij deze kans hebben gehad. We hebben het ook echt als kans/bonus gezien. Probeer er positief in te stappen, bekijk het echt stap voor stap zoals hierboven al verteld. Wij wisten uiteindelijk gewoon dat we meer spijt zouden hebben van het niet proberen, dan dat we spijt zouden hebben van de bijwerkingen en andere ongemakken. We zijn er erg blanco ingestapt, zo van we zien wel waar het schip strand. En het was echt wel even zwaar, maar meer dan waard!
We hebben idd veel gemeen. Ik begrijp volkomen dat je niks tegen familie hebt gezegd. Ik heb hetzelfde idee hierin. Velen begrepen sowieso al niet dat wij een wens voor een derde hadden, want 2 is toch ook prima. Ik zou het eerder wel op mijn werk vertellen, gezien er daar wel begrip is. En ik de flexibiliteit van mijn werk ook goed zou kunnen gebruiken mochten we het traject ingaan. Fijn dat je gereageerd hebt!
Graag gedaan, Klarinet. Ik wens je veel sterkte met het nemen van een beslissing, al denk ik dat jullie die in jullie hart al gemaakt hebben Nu je verstand nog even omzetten. Ik wens jullie veel geluk!