Hoi hoi, Ik weet het ff niet meer... PFF mijn dochter is bijna 2. En dat is te merken.... Alles is NEE en VAN MIJ en ze is niet echt gezellig... Dat is nog niet het ergste... Ik kan gewoon met haar de deur niet meer uit! Het begint thuis, schoenen en jas aan is al een hele strijd, in de auto of fietsstoeltje is strijd, in de buggy is strijd, in het winkelwagentje is strijd, zelf meelopen is strijd... ALLES is een strijd. En met strijd bedoel ik echt dwarsliggen, schreeuwen, gillen, op de grond gaan liggen, huilen, zelfs ooit mij slaan... enzo... En dit iedere dag! En daar word ik echt heel moe, gefrustreerd en verdrietig van. (ben ook nog zwanger...) Ik probeer rustig te blijven, uitleggen wat of waarom we iets gaan doen, negeren enzo ik heb al van alles geprobeerd... Ik merk aan mezelf dat ik steeds vaker bijna mijn geduld verlies... Hoe gaan jullie hier mee om met jullie peuters? Wat kan ik er aan doen? Hoe zorg ik ervoor dat het weer wat gezelliger word... want ik denk vaak, ik ga liever een dag werken dan hier een dag thuis zitten! En is er iemand bekend met een opvoedcursus of zo? Ik zat net zelf even op google en daar zag ik de online cursus Help ik ontplof! Heeft iemand hier ervaring mee? Natuurlijk hou ik ontzettend veel mijn dochter maar wil gewoon graag van iemand tips hoe om te gaan met een pittige tante! Alle tips zijn welkom!!!
De welbekende ik ben 2 en ik zeg nee fase.. wat hier hielp is consequent blijven, en als ik zelf mijn controle dreigde te verliezen zette ik haar ergens waar ze geen kwaad kon doen en liep ik zelf evne weg om tot 10 te tellen.. En vooral overal de tijd voor nemen.. boodschappen doen? trok ik rustig 1.5 uur voor uit omdat ik wist dat er strijd ging komen.. Succes meid en ik hoop voor je dat de fase snel over is
Herkenbaar!!! Ik ben over gegaan op straffen en belonen/complimenteren. Bij goed gedrag, overdreven zeggen dat ze het zo goed gedaan heeft en zo netjes op dr plek is blijven zitten en bij slecht gedrag zet ik dr na 2 waarschuwingen een minuut in de hoek of ik negeer het (ff inschatting op dat moment).. Soms loop ik zelf ook weg omdat ik anders ook ontplof en laat ik haar ook maar uitrazen. Pffff ik vind het echt een moeilijke leeftijd, ze is enorm gefrustreerd wil zoveel, maar kan nog niet alles, ook praten is nog niet duidelijk. Geduld en consequent zijn, geldt voor beide partners. Over een paar maanden is t hopelijk minder en kunnen ze beter praten en zichzelf verstaanbaar maken.
Oh ja, herkenbaar hoor.. hier gewoon consequent gebleven. Meneer zat vaak zat op de trap.. Nee is niet gezellig, maar denk ik wel de beste manier.. Nu is hij weer het lieve jongetje, dus het gaat ook over!
Vanuit mijn kraambed ontdekte ik dat mijn man en ik (op dat moment dus vooral mijn man) heel veel dingen vroeg aan mijn dochter. Zo van: 'Zullen we je jas aan gaan doen?' Dan gaf dl steevast het antwoord 'Nee'. Zulke vragen stel ik dus niet meer, want mama bepaalt wat we gaan doen. Wel laat ik haar bijv. haar jas kiezen of vraag ik of ze buiten in de wagen wil of zelf wil stappen. Op deze manier heeft ze toch het idee de regie in handen te hebben. Werkt hier erg goed. Sinds kort ook begonnen met 'afspraken maken'. Dus voordat we de winkel ingaan, vraag ik eerst of ze in het karretje wil of dat ze zelf wil lopen. Dan kiest ze (uiteraard) meestal de laatste. Hierbij zeg ik dan meteen als ze niet luistert, dat ze dan in het karretje moet. Belangrijk hierbij is dat je dan wel echt je woord moet houden En wat al eerder is gezegd: overal ruim de tijd voor nemen! Peuters merken het direct wanneer mama haast heeft! Ik vind het overigens ook een errrrg lastige fase hoor! Tijdens mijn zwangerschap was mijn lontje ook een stuk korter, is misschien bij jou ook het geval, en nu heb ik het zwaar door slaapgebrek. Ik probeer er ook het grappige van in te zien. Maar ik weet dat dit lang niet in alle situaties opgaat Ik blijf nog even meelezen voor tips van andere peutermama's!
Herkenbaar..... Hier is het: Zelf doen! Dat wil ik niet! Omdat ik dat wil! Ik laat haar maar alles zelf doen ook al weet ik dat het niks wordt. Ik zeg er dan wel bij dat ze het mag vragen als het niet lukt. Ze moet het echt zelf ervaren!
Herkenbaar. Hier werkt het goed om haar veel inspraak te geven. Twee jassen nemen waar ze uit mag kiezen. Twee paar schoenen voor haar neus zetten. Vragen of ze appel of druiven wilt... Ik kies vooraf de opties, maar zij mag de puntjes op de i zetten. En alles vooraf aankondigen. We gaan zo meteen naar buiten voor de winkel, dan blijf je flink naast mij lopen he. Als deze tekenfilm gedaan is, gaan we naar boven om te gaan slapen. We moeten naar school vertrekken zo meteen, en dan doen we jouw jas en schoenen aan. Dat soort zaken. En consequent zijn, uiteraard.
Hier krijgt ze dus geen keus. Ik deel mee dat we naar buiten gaan en dat ze haar jas en schoenen moet gaan aantrekken. Ik pak de jas en schoenen welke IK wil dat ze ze aandoet. Is ze het daar niet mee eens krijgt ze een waarschuwing. Luistert ze nog niet mag ze de gang op. Daarna kan ze het nog een keer proberen. Dan lukt het eigenlijk altijd wel. Net als met boodschappen doen. Misdraagt ze zich? Een waarschuwing en anders gaat ze in de hoek. Er is overal wel een hoek te vinden en dat weet ze. Dus meestal draait ze dan wel bij. Zijn we onderweg naar iets leuks (monkeytown, zwemmen etc) en luistert ze na de waarschuwing niet, gaan we naar huis. Klinkt misschien streng, maar ik accepteer absoluut geen krijsbuien/aanstelleritus in het openbaar. Het consequent zijn helpt wel heel goed. Want ze houdt vrijwel altijd op na de eerste waarschuwing.
Pfff hier nog zo een! Hij wilde vandaag meehelpen met boodschappen uit de auto halen, prima. Maar meneer wilde persee de eieren dragen, nou vooruit dan wel goed vast houden met 2 handjes. Halverwege wil meneer toch iets anders dragen, ik sta met mijn handen vol bij de deur en zeg dat hij eerst even de eieren binnen moet brengen. Nee! Zegt hij, en gooit die eieren gewoon kapot op de grond.... grrrr.... hier ook alles een drama op het moment en zijn de middagslaapjes er ook nog van de een op de andere dag af, ook zwanger dus weet hoe je je voelt! Ik probeer niet overal een strijd van te maken. Pick your battles. Wil hij mee lopen naar de winkel ipv in de wagen dan mag dat. Maar ik ga hem dan niet halverwege dragen. Dan gaat hij maar op de grond liggen, ik wacht wel. Vaak lukt het wel om hem af te leiden door bijv de voordeur sleutel te geven en te zeggen dat hij maar vast de deur open moet gaan doen bijv. En inderdaad keuzes geven, deze jas of deze, laarzen of schoenen (steevast laarzen) zelf lopen of in de kinderwagen etc.
Bedankt voor al jullie reacties en tips! Ik ga er zeker wat mee doen! Ik moet leren om zelf rustig te blijven en consequent! Maar hopen dat deze "fase" heel vlug voorbij is...
Lastig he? Ik herken het zeker. Het frustreert mij soms ook enorm maar ik vind dat het wel helpt om te bedenken dat kindjes bezig zijn een eigen, zelfverzekerde en krachtige persoonlijkheid te worden. Tenminste ik hoop dat mijn zoon dat later over zichzelf als volwassene kan zeggen. Dus het laatste wat ik zou willen is dat de kop in te drukken om mijn zin nu al door te drukken. En ik ben er van overtuigd dat wat je op deze leeftijd meegeeft aan je kindje, van enorm belang is. En is het zo erg als ze een andere jas kiezen? Of dat het rondje in de supermarkt een keer andersom gaat? Ik doe nu bijvoorbeeld minder vaak boodschappen en dan ook nog vaak met ml of mijn moeder erbij. Handig! Onze kinderen zijn nog jong en emoties soms heftig en in onze ogen 'overdreven'. Dit is juìst niet het moment om ze af te straffen, maar om ze te leren hoe je ze óók kunt uitten. Sterker nog, ik ben blij dat mijn zoon ook beroep op mij doet als hij boos is. Ik zou het veel erger vinden dat hij die boosheid of frustratie opkropt. Wat ik vaak doe is frustratie/boosheid erkennen. "Ik zie dat je heel boos bent". "Mama begrijpt jou heel goed". En ik leg dan uit waarom er soms iets moet gebeuren wat hij niet leuk vindt en dat hij daar best om mag huilen. Zoiets.
Heel herkenbaar!! Ik heb ook een hele temperamentvolle dochter. Ik heb onlangs het boek temperamentvolle kinderen van Eva Bronsveld gelezen. Echt een eye-opener. Daar staan ook hele handige tips in. En wat ik nu vooral ook vaak doe is haar afleiden als ik een driftbui zie aankomen. Ik weet dan bijvoorbeeld dat ze eigenlijk niet aan tafel wil, maar ze moet. Mijn man is dan zo: ze MOET aan tafel, gaat ze janken? Pech! Nou, niet echt gezellig eten zo. Maar ik leg dan expres al wat speeltjes op tafel en zeg dan ooooh kijk eens en verzin in een of ander spel. Ze komt er dan op af en zet haar in dr stoel. Lukt niet altijd natuurlijk, want soms heeft ze gelijk door wat mijn bedoelingen zijn, maar vaak slaag ik wel
mijn zoon heeft deze fase heel erg gehad. en nu is hij 3 en heeft dit nog zeer regelmatig. Wat bij mijn zoontje heel erg werkte was duidelijke grenzen aangeven en consequent zijn. Als wij de supermarkt in gaan zeg ik van te voren, dat als hij niet luistert hij direct de buggy in gaat. En dit doe ik dan ook direct als hij dwars ligt of wegloopt. Van de week had hij een hele dwarse bui (thuis al) en toen heb ik hem op voorhand in het karretje gezet. omdat hij thuis al heel dwars was, toen heb ik hem ook gezegd (thuis a) je gaat straks gewoon in het karretje zitten bij de winkel want vandaag kan je niet luisteren. en dan accepteert hij dat (in het begin niet natuurlijk, maar zodra een kind merkt dat je doet wat je zegt accepteren ze veel makkelijker en maken ze minder stampij) Bij mijn zoontje is het momenteel een drama als we ergens weg gaan waar hij het leuk heeft (bijv bij zn vriendje). Echt krijsen en gillen tot we thuis zijn. Ik waarschuw hem van te voren als hij gaat schreuwen etc. dat hij thuis dan direct op de gang gaat. en dat doe ik dan ook. Als we thuis zijn is het na 5 minuten gang over, dat zegt hij mama B.rett kan weer luisteren, mag ik naar binnen. Dan hebben we het er nog even over, en leg ik uit waarom hij op de gang moest en dan is het over.
Ja herkenbaar Mijn dochter is 22 maanden en ook een sterk eigen willetje. Als ze haar zin niet krijgt, mept ze erop los. Ze gaat consequent op de gang en merk dat dit gedrag langzaam wegebt. Maar hier ook veel: 'nee!!!, en 'van mij'.. soms ook een hele klaagzang in de winkel omdat ik haar toch echt in het karretje zet haha. Maar goed, over het algemeen helpt afleiding ook wel. En ik bedenk ook wel vaak: als iemand mijn plannen dwarsboomt word ik ook chagrijnig Goed voor jezelf zorgen en ook de tijd voor jezelf nemen is denk ik wel belangrijk om geduldig te kunnen blijven omgaan met je kindje. Sterkte!
Wat hier erg goed hielp bij de oudste en helpt bij de jongste is vriendelijk en emotieloos handelen en geen aandacht besteden aan drama. Leg gewoon in een vriendelijke stem uit wat er gaat gebeuren en laat dat dan ook gewoon gebeuren- of je kindje het leuk vindt of niet. Gaat je kindje gillen, dan gaat je kindje gillen, maar daat hoef je verder helemaal niets mee te doen. Ongewenst gedrag kun je gewoon negeren en weer vriendelijk en gezellig verder praten wanneer je kindje bedaart is. Na verloop van tijd leren ze vanzelf wel dat gillen, krijsen en drama maken geen goede manieren zijn om te krijgen wat je wilt.
o heel herkenbaar, maar de manier van praten helpt wel, dus veel intonatie en soms afleiding, als ze geen jas aan wil dan loop ik gerust zonder haar naar buiten en dan heeft ze hem heel snel aan o, ja en vooral geen haast hebben, dus eindeloos geduld, en soms wat tijd inkaderen voor dit soort akkefietjes. Outfit de dag van tevoren samen klaar leggen vanaf 3,5 jaar scheelt ook een hoop gezeur, want dat kan ik er s ochtends niet bij hebben.
Herkenbaar indd.. mijn dochter word in feb 3 jaar en zit nu ook alweer een tijdje in die fase dat ze niet niets wilt of alles zelf wilt doen.. ik snap hoe je je voelt. Het is een fase
Zo doe ik het ook. stapje voor stapje. want als je bv in de auto al begint met; we gaan straks naar de winkel en dat moet je naast me lopen en mag je nergens aan zitten enz. Zoveel info kunnen ze nog niet verwerken. Als ik dus naar de winkel ga zeg ik; "we gaan zo even boodschappen doen in de winkel, dan doen we nu je jas/schoenen aan" "we gaan nu naar de auto" (bij winkel op parkeerterrein)"bij de auto en mama blijven staan, want het is hier gevaarlijk met al die auto's" En als we naar de winkel lopen zeg ik voor we naar binnen gaan;"naar mama luisteren he, en nergens met je vingertjes aan zitten" 9 vd 10 x gaat het goed, maarja, soms heeft mevrouw ook weleens haar dwarse dag Oja, en als het winkelen goed gegaan is vooral heel blij zijn en complimentjes geven zoals;"ik vind het van jou heel erg goed dat je zo goed naar mama hebt geluisterd. Of er even over praten in de trant van; vond je het leuk in de winkel? wat hebben we gekocht en gezien? enz. Dan betrek je ze er echt bij.
Goede tips Nora! Veel bespreken en de hemel inprijzen werkt hier ook Moet je kindje wel goed voor kunnen praten & kunnen begrijpen.
Ohh dat belooft wat Ik hoor al weken alleen maar nee, nee en nog eens nee! En dan is ie pas net één dag 2. Wat mij opvalt is dat hij bij andere vaak poeslief is. Haal ik hem op bij de oppas of go, dan hoor ik alleen maar: hij is zo lief geweest. Ik ga jullie tips nog eens aandachtig doorlezen