De allereerste keer zwanger zijn was ontzettend bijzonder. Ieder kwaaltje heb ik genoteerd, wanneer ik boven de pot hing om te spugen vroeg ik me af waar ik het voor deed. De laatste lootjes waren zwaar, en de echo's waren echt bijzonder. Het nadeel aan deze zwangerschap was dat ik het HELPP syndroom had, vijf weken ziekenhuis en als resultaat een wolk van een dochter! Toen we bij het eerste kindje kozen voor een geslachtsbepaling was ik er 100% van overtuigd dat het een zoontje ging worden. Wedden dat het een zoontje wordt? lachte ik op de DVD. Ja, je leest het goed. We werden gefilmt tijdens de bepaling. Wanneer je dit achteraf terug ziet, is het net of ik he-le-maal niet kan eten! Ik had daar nog een stuk kaugom in mijn mond en zat gewoon te smakken. Wat wij niet wisten is dat de echoscopiste de deur uit ging om wat te gaan halen. Achteraf dus een smoes, daarbij werden we gefilmt en zie je me wedden om een pizza. Ik vond het ook helemaal prima, en was er dan ook heilig van overtuigd dat we een zoontje kregen. Ik had toch maanden lang op het internet gelezen dat mama's altijd een voorgevoel hadden. Negen van de tien keer hadden zij de uitslag goed, dus ik had het ook goed. De mevrouw wie de pretecho had gemaakt, feliciteerde ons met ons dochtertje! Ik was ook helemaal blij. Staartjes maken, roze, en felle kleuren.. dit zijn werkelijk waar de eerste woorden wie in me opkwamen. Toen nog mijn vriend was blij, hij vond me gewoon een meisjesmama. Tja, mama houd van make-up, tutten en natuurlijk van typische meidendingen De kriebel naar nog een kindje was geboren nadat ik meerdere malen een ander kindje in mijn armen had gehouden. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Regelmatig had ik geroepen dat het genoeg was. Daar waren we het allebei over eens. Ons kleine meisje werd een grote meid, en voordat ik het doorhad kreeg ik een kriebel en verlangen naar nog een kindje. Voorzichtig bracht ik het idee over op mijn man, hij was er nog niet direct klaar voor. Hij moest even aan het idee van nog een kindje wennen. Na een maand ging dan toch de pilstrip in de prullenbak. Ik had mezelf voorgenomen om me niet al teveel te focussen op het zwanger worden. Dit puur en alleen om mezelf een teleurstelling te besparen. Op het werk kwam een collega binnen met een grote kop 'Cup á Soup' toen ik hier groen-geel van wegtrok wist ik voldoende... We waren zwanger van ons tweede kindje. Toen ik hier een echo kreeg, zei de gyneacoloog: Volgens mij bent u in verwachting van een zoon! Wat was ik in de wolken, een zoon!! Helemaal hyperactief belde ik mijn man op. Schatje, we krijgen een zoon!!!! riep ik luid door de speakers. Hij was ook helemaal blij. Het zit er allemaal op! riep ik nog luider. Ik moet ophangen want ik ga shoppen gilde ik blij. Ik rende naar de babyafdeling en moest mezelf gewoon tegenhouden. Overal zag ik stoere jongenskleertjes hangen. De afdeling was zeker kleiner als de meidenafdeling maar dat kon me niets interesseren. Thuis begon ik ijverig in mijn privéblogs te schrijven dat ik zwanger was van een ventje. Ik sloot regelmatig mijn ogen en zag dan een mini versie van mijn man rondstuiteren. Tja, dromen.. heerlijk!! Ik kon uren fantaseren over mijn baby, wat in de tussentijd de kans kreeg om te groeien. Ik was ook al heel vlot aan het idee gewend dat ik een stoere jongen kreeg. Ik kon shoppen voor ruitjesblousjes, spencers, spijkerbroeken. Ik kon dan ook meepraten met een andere vriendin, wie nooit iets van kleding kon vinden voor haar zoontje. In haar ogen kon je bijna niets kopen voor jongens! Afijn, het verhaal krijgt een staartje We kregen de 20 weken echo, de echoscopiste wees alles nauwkeurig aan. De bloeduitslagen waren positief, en het kindje groeide op schema. We mochten blij zijn, en geloof me ik was helemaal door het dolle. Ik straalde en gaf hem dan ook in mijn spontaniteit een kus op zijn mond. Man kreeg een kleur, en de echoscopiste keek me een beetje vreemd aan. Jullie zijn al op de hoogte van het geslacht? vroeg de echoscopiste kalm. Voor haar routinewerk, voor ons echt een spannend moment. Maar ik wist het geslacht natuurlijk allang! Ik weet het al, wij krijgen een jongen zei ik trots. Nou, dat weet U met 100% zekerheid? vroeg ze voorzichtig. Wat wilt u zeggen? zei ik lachend. Jullie kennen zo'n lachje wel, een boerenkiespijn lachje. Een grote ik-weet-me-niet-te-gedragen-lachje. Daar het leek het ook echt op. Ik kreeg hartkloppingen en mijn man keek de andere kant op. Zoals u hier kunt zien op het scherm, ziet u drie streepjes U bent zwanger van een meisje Ik heb het verhaal aan haar uitgelegd, dat ik vier weken daarvoor te horen had gekregen dat meisje toch echt wel een jongen was! Ik vroeg haar om nog één keer te kijken. Dat heeft ze gedaan, ze zat zowat met haar neus op het scherm. Naderhand heeft ze toegelicht dat een echo nooit 100% zekerheid geeft. Dat het bekende piemeltje de eerste tijd de clitoris is. We waren blij dat ons kleintje gezond was. Manlief heeft de hele weg maar even niets meer gezegd. De kleding wat ik had besteld voor een ventje kon ik wegdoen. Ik heb tot aan de geboorte geen verwachtingen meer gehad, en heb ook getwijfeld over kleertjes. Niets geen roze, alles netjes neutraal. Saai, bruin/wit. Toen ze is geboren was kreeg ik te horen een échte meisjesmama te zijn. Ik ben gek op tutten, opmaken, staartjes maken en natuurlijk op kletsen. Ons gezin is compleet... maar toch als ik meiden met een zoontje zie lopen voel ik mijn eierstokken rammelen. Ik weet dan ook dat het allemaal maar van tijdelijke duur is. We mogen blij zijn met gezonde dames vollop in de bloei van hun leventje!!! Ondertussen zijn de meiden al bijna zes en 2,5 jaar oud.
Het komt er op neer je zou nog graag een zoon willen hihih. Wat letje Snapje wel hoor. Met mijn eerste zij ik al snel ik krijg noooiiiiit een meisje. En ik krijg zeker te weten een jongen. Met 27 weken kreeg ik een echo. 10 jaar geleden bestond de 20 weken echo nog niet. En ik zij het word een meisje zeker( Terwijl mijn gevoel al lang wist het word een knul) en nee zegt die vrouw u krijgt een zoon. En ja ik zag die balletjes zelf ook heel duidelijk. Teleur gesteld maar o zo blij als nog haha. Nu met dochterlief. Weer het verhaal hier boven ik krijg nooit een meisje nooit. En kreeg een vlokkentest inverband een combinatie test die uit wees kans op down 1/48. Dus met 17 weken kreeg ik de uitslag. Het was gezond en ik vroeg mag ik het geslacht al weten. Ik zeg een jongen zeker nee zegt ze een MEID. Dus twee keer verkeerd gezegt en toch me wens een jongen en een meisje. Helaas kan ik je niet verder helpen want ik heb een koningswens gekregen een jongen en een meisje maar ik snapje.
haha, lees goed. Ik ben superblij met de dames. Wou gewoon wat leesvoer geven. Het kriebelt altijd wel voor een zoontje!!! Maar mag al blij zijn met twee gezonde meiden.
Oh wat herken ik je verhaal; mamma van 3 meiden... Ik wil heel graag nog een kindje, het liefst een klein manneke, sowieso een kindje! maar we kunnen het niet meer ivm mijn gezondheid en risicovolle zwangerschappen. Sterkte en wijsheid! Echt als een moeder geschreven overigens, jouw bericht!
Hier ook een mama van drie meiden. Ik ken het gevoel wel maar dat was snel verdwenen. Ik was er ook van overtuigd dat mijn eerste een jongetje werd. Ik was zeer verbaasd dat het een meisje was. Toen we voor een derde kindje gingen maakte het ons helemaal niet uit, we gingen voor een kindje en niet voor een bepaald geslacht. Mijn man is blij dat we ging jongetje hebben (ook belachelijk). Alleen had ik zo'n leuke jongensnaam die ik nu niet meer kan gebruiken haha.
haha. ik ben niet de enigste. We moeten dankbaar zijn, maar foei.. wat kriebel ik soms weer! Toch 1x het HELPP syndroom gehad ,en de tweede keer hoge hypertentie en eiwitten. Ik weet niet of het wel mogelijk is, en als je dan nu kijkt naar hoe groot de meiden worden. Denk aan, helemaal weer opnieuw starten?! Iets zegt ja, iets zegt nee, en een andere stem roept heel hard. NEE! Vaag hé?!
mooie blog heerlijk om dit soort verhalen te lezen. hier was ik er 200% zeker van dat het een meisje zou worden. ik wilde zó vreselijk graag een knulletje! tuurlijk zou ik blij zijn als het een mooie meid zou worden maar mn gevoel lag sterk bij een jongen maar dit was in mijn ogen te mooi om waar te zijn en heb hele zwangerschap volgehouden dat het een meisje was. ookal zeiden 2gynecologen en 3echo-wijfies dat het toch echt een jongen is. heb bij geboorte ook flink liggen janken dat ik het geluk heb van een zoontje. ook hier het gevoel gehad dat het zo genoeg is met een prachtig zoontje maar nu 1.5jaar later krijg ook ik de kriebels voor een 2de kindje.
Wat leuk om te lezen Roozjuh, het wordt je zo gegeven Dat gekriebel kun je soms niet wegdrukken, en dat vindt ik wel eens vreemd. Heb ik een jongensbaby vast wordt ik gewoon overspoelt met gedachten. haha. Dus doorgeven
Toen wij zwanger waren van nr 2 , wist ik ook 1000% zeker dat het weer een meisje was. Wij lagen voor de 20 weken echo bij de gyn en ik zei ook heel grootmoedig iets in de trant van , ons meisje waarop die man zei..: Als dit een meisje is, dan zoek ik een andere baan"waarop er een pront piemeltje in beeld kwam mijn man zie ik nog verbaasd kijken en toen een giga smile krijgen.. Hij was er door mij vanuit gegaan dat het weer een meisje was hahahaha Nu dus een koningskoppel hierzo.. Maar ik was helemaal overdonderd !
Heel herkenbaar, die kriebels dan! Hier was ik er altijd al van overtuigd dat we 2 meiden zouden krijgen. Ik merk dat ik steeds meer kriebels voor een derde krijg, maar mijn man heeft dat (nog lang) niet. Aan de ene kant helemaal blij en heel gelukkig met 2 gezonde meiden. Aan de andere kant lijkt een derde kindje me ook zo geweldig, en als dat nou eens een jongetje zou zijn Maar ja, het is maar goed dat we die keuze niet zelf kunnen maken!
Klopt ook... Dat is zeker maar goed ook! Het moet ook niet veel bepalen, maar ik wil wel eens een Fulhouse-ventje zien. Hoe zal hij eruit zien? Zal hij ook krullend haar krijgen? Grote ogen? Of ... Tja, het blijft hier voorlopig bij dromen.
ben bijna 11 weken bevallen, en heb zeker 2 moeilijke zwangerschappen achter de rug, oudste dreigde met 25 weken te komen, uiteindelijk 32 weken gered(1 kilo en 35 cm) en de 2e ook hypertensie, dreigende HELLP....uiteindelijk toch ruim 39 weken. onze oudste had een afwijking aan zijn plasbuis, waarvoor hij nu 3x is geopereerd. dit hield ons ook een beetje terug mbt een 2e kindje, dus nu met 16 weken een echo laten maken, geslachtsbepaling zodat we "voorbereid" konden worden op een evt nieuwe "ziekenhuis" toekomst... ik hoopte alleen daarom op een meisje, maar mijn gevoel zei een jongen...het bleek een jongen, en we waren dus ook super blij toen bleek dat die afwijking bij hem niet was.....dus deze zwangerschap was het een kwestie van "uitzingen", omdat de gyn meende dat ik blij mocht zijn met 30 weken....we waren dus echt blij toen ik uiteindelijk ingeleid ben met 39 weken, en we nu 2 knappe kereltjes in ons gezinnetje hebben. voor mijn man is het nu goed, maar bij mij kriebelt het toch wel weer, omdanks alle risico's....maar diep in mijn hart weet ik dat we het bij 2 laten!
Ik schrijf zulke gevoelsblogs altijd op! Zulke dingen maakt iedere mama wel mee, alleen kan ik het dan opschrijven. Wij mogen ook blij zijn met gezonde kinderen, vooral de alleroudste. Ik was daarvan echt vijf weken in het ziekenhuis. Nummer twee ging wat soepeler maar ook niet over rozen.
Heel mooi en leuk geschreven.... Ik wist altijd al dat ik drie kinderen zou krijgen eerst 2 jongens en dan een meisje. Hard was dan ook de klap dat ik ontoegangkelijke eileiders had en dus onvruchtbaar was. Poging op poging mislukte en ik zag mn droom in duigen vallen. Eindelijk in 2007 na een tp van 2 cryo's was ik zwanger!! bij de 20 weken echo voegen ze of ik het geslacht wilde weten en ik zei mteen het is een jongen....en dat klopte ook... in 2009 weer een tp van 2 cryo's en toen bleek ik zwanger te zijn van een jongen en een meisje!!! als eerste werd de jongen geboren en darna het meisje..precies zoals ik het altijd gedacht had...dat vond ik toch wel heel erg speciaal
@Dikkebuik, ik schrijf dit voor de meiden als ze ouder worden. Iedere dag een stukje. En soms slaat het nergens op