Ik heb nier als reacties gelezen, maar wij hebben (denk ik 😉 een groot gezin: 7 kinderen! En nee wij hebben geen hulptroepen paraat. zwemles doen we op zaterdag. Dan kan een van ons bij de rest blijven. Toen ik meerdere kleintjes had ging ik rustig met 2 of 3 kinderen naar het cb. Vaak had ik dan ook een dubbele afspraak. Kost iets meer tijd, maar gaat prima hoor.
Ik heb geen familie in de buurt wonen, dus hulptroepen heb ik niet. Ook nooit nodig gehad, bij griep en koorts ga ik gewoon door. Als ik echt niet meer kan, dan blijft mijn man thuis werken. Meestal is dat ook 1 dag, en dan gaat hij weer naar zijn werk. De wekelijkse boodschappen doe ik op de zaterdagochtend en dan is mijn man thuis. Dan ga ik alleen anders ben ik met 2 uur nog niet klaar haha Voor de rest gaan ze overal mee naar toe. Als ik een ziek kind heb, dan kunnen de andere kinderen met de buren mee lopen. Lukt dat niet dan moet degene die ziek is toch even mee (gelukkig wonen we vlakbij school). Wanneer ik het wel jammer vind dat mijn ouders niet dichterbij wonen, is wanneer de kinderen iets hebben op school waar ouders/grootouders mogen komen kijken. Dan ben ik er meestal alleen want man werkt en ja, geen familie in de buurt.
5 kinderen en heb inderdaad mijn moeder wel, maar die woont niet in de buurt en die past alleen op als ik met onze middelste naar een artsenbezoek moet waar ik absoluut niet nog een kindje bij kan hebben. Verder doe ik alles zelf en gaat de jongste vrijwel overal mee naar toe. Het is soms weleens lastig, maar je wordt er makkelijk in. Ook probeer ik nu veel dingen te plannen op dagen dat hij naar de psz gaat, dus meestal zijn dat mijn vrije ochtend en middag en dan plan ik de tandarts voor mijn dochter bijv. Ergotherapie en dergelijke gaat hij gewoon mee. Zie het probleem niet zo van je kinderen meenemen naar sportclubjes en dergelijke. Oudste dochter zit op paardrijden en de kleintjes vinden het juist heel leuk om mee te gaan en te helpen poetsen. tijdens zwemles ga ik even naar huis en bij kijkles gaan de kleintjes mee enz. Het is dus echt wel te doen met weinig hulp van anderen. Ik merk dat mijn vriendin met 2 kindjes hier meer moeite mee heb en ik haar jongste sneller heb dan dat ik mijn kinderen uitbesteed. Ik gebruik liever mijn moeder als oppas als we eens wat met de groters willen doen zonder kleintjes.
Tja je kan niet altijd zien aan de buitenkant hoe iemands gezondheid is. Misschien heeft ze wel reuma, of een depressie, en zit ze daardoor ook thuis. En ja ze hebben een probleem als de opa en oma wegvallen, maar dat heeft bijna iedereen ook al de man of vrouw wegvalt. Garanties heb je nooit daarin
Wij hebben dan maar 2 kinderen, maar wel veel sporten, hier gebruiken we geen hulptroepen voor. Maar het andere kind hoeft hier haast nooit mee, alleen op woensdagmiddag. Verder is er sport op donderdag- en vrijdagavond, dan zijn we allebei thuis, en 3 keer sport in totaal op zaterdagochtend, mijn man brengt meestal de oudste, ik de jongste, de jongste sport 2 keer maar er zit ruim een uur tussen, dan wil ze graag naar het sporten van de oudste om te kijken . Dus dan hoeft ze niet mee maar wil ze het zelf Bij ziekte van de kinderen gebruiken we liever geen achtervang, alleen als het echt niet anders kan. Gelukkig zijn ze hier haast nooit ziek, afgelopen jaar allebei helemaal niet ziek geweest doordeweeks. Mijn ouders wonen in de buurt en kunnen wel helpen, zo passen ze aanstaande zaterdagmiddag op als wij voor een keuken gaan kijken. Kinderen kunnen op zich mee en gedragen zich ook wel prima maar het is gewoon echt niet leuk voor ze. En ze passen op dinsdag op (lunchen en na school, in de vakanties hele dag), maar dat hebben ze zelf aangeboden, anders zou ik ze laten overblijven en bso regelen. Ik denk dat veel grootouders het ook gewoon leuk vinden om hun kinderen en kleinkinderen te zien, en dan zoiets hebben van, ga jij maar naar dansles met Pietje, dan pas ik wel op Jantje, Petertje en Sofietje . Ik hoop zelf in ieder geval wel zo'n oma te worden, al zal dat misschien wel lastig worden aangezien ik 4 dagen werk en dat zal niet zo snel veranderen denk/hoop ik
Wij hebben 4 kinderen en mijn 'hulptroepen' zijn mijn twee oudste dochters. Mijn zoontje is 7 mnd en kan prima even met 1 van de oudste thuisblijven als er een ande zus (in de buurt) naar een sport moet. Met mooi weer en als het niet donker is 's avonds stuur ik de oudste twee op pad om hun jongste zusje weg te brengen of op te halen. Ben ik wat vergeten bij de winkel, dan stuur ik ook de meiden op pad. Maar regelmatig moet ik verder of langer van huis en dan worden zl en jongste dochter natuurlijk meegsleept. En nu is mijn jongste dochter aangenomen voor de selectie op de dansschool en wil en moet ze 4 uur in de week gaan dansen en natuurlijk ligt die dansschool niet naast de deur... Dus dat wordt weer creatief kijken naar hoe we die dagen gaan indelen, zodat zl op tijd kan slapen, eten, spelen etc. Oudste dochter zit ook op die dansschool, maar kan af en toe met een vriendin meerijden en middelste dochter voetbalt (2x p.wk. training en 1x wedstrijd), ik doe de trainingen, papa haalt dan op en ook de wedstrijden doet papa. En natuurlijk passen opa en oma wel eens op, maar zeker niet structureel. Dus in principe helpen we elkaar vooral binnen het gezin.
Wij hebben 'maar' 2 kinderen maar kunnen gelukkig ook gebruik maken van hulptroepen. Mijn schoonouders en ouders hebben vanaf het begin beide 2 dagen opgepast. Langzamerhand ben ik minder gaan passen, nu passen ze elk 1 vaste dag per week op en 1 om en om dag. Daarnaast past mijn moeder (die vlakbij woont) veel tussendoor op. Bijv. tijdens peutergym van de jongste. Zonder hulptroepen hadden we gebruik moeten maken van kinderopvang. Kan ook, maar ik vind dit fijner en zij vinden het ook fijn om te doen. Het is wel iets wat ik meeneem in de keuze voor wel of niet meer kinderen. Het houdt namelijk in dat dat ook extra 'werk' betekent voor mijn ouders en schoonouders. Óf ik moet de kinderen vaker meeslepen naar activiteiten van de anderen. En dat zie ik niet echt zitten. Ik vind het nu al sneu dat ik mijn zoontje vroeg wakker moet maken op maandag omdat hij mee moet zijn zus ophalen van school terwijl hij zelf die ochtend op de peuterspeelzaal is geweest en zijn uurtjes slaap wel nodig heeft eigenlijk. Zonder hulptroepen zal ik niet meer elke week met ze kunnen zwemmen, de jongste niet meer naar peutergym en hij zal nog een dag in de week extra vroeg uit bed moeten om zijn zus te halen en mee te gaan naar haar gym en volgend jaar ook nog zwemles. Ik ben heel blij met mijn hulptroepen en de kinderen ook denk ik als ze zouden ervaren wat het zou zijn zónder hun opa's en oma's. Maar zonder hadden we natuurlijk wel kunnen redden. En met 6 kinderen ook. Alleen hadden ze dan niet zoveel kunnen doen naast school en had ik zelf ook (nog) minder willen werken wat ook financiele gevolgen zou hebben gehad. Dus alles kan, maar alles heeft gevolgen en dat is een afweging.
De tijden zijn echt veranderd. Ik zie tegenwoordig overal zeer betrokken grootouders die oppassen en regelmatig met de kinderen dingen ondernemen en ze wel eens wegbrengen naar activiteiten. Hoe meer kleinkinderen Hoe groter die betrokkenheid wordt. Het is voor kinderen toch alleen maar leuk dat grootouders zo actief en betrokken zijn? Ze bouwen er een heel andere band mee op dan 1x per maand op theevisite. En ook grootouders zijn tegenwoordig veel actiever dan vroeger en staan nog volop in het leven. Werken vaak nog. En hebben daarnaast gewoon meer tijd en rust dan vroeger met de eigen kinderen. Mijn kinderen spelen zelfs wel eens bij de oppasoma's van vriendjes als ouders aan het werk zijn. En hier op de sportclubs zie je betrokken grootouders zelfs als vrijwilliger! Juist erg leuk dat dit kan.
Wij hebben 3 kinderen maar voor de normale dagelijkse dingetjes nooit hulp van opa of oma ingeroepen. Ze passen hier ook niet standaard op, alleen maar voor de leuk. Ik zou niet willen dat mijn hele kaartenhuis van gezinsactiviteiten onderuit gaat als opa en oma wegvallen/geen zin meer hebben/op vakantie zijn. Mijn man en ik proberen het onderling op te lossen met de sporten van de kinderen, onze jongste gaat ook graag mee. Ik heb maar 1x echt voor mijn gevoel misbruik van opa en oma gemaakt. Onze jongste was vorig jaar behoorlijk gewond geraakt bij een ongeluk en de dag daarna moest ik eigenlijk de hele dag voor mijn werk naar de andere kant van het land. Hij kon natuurlijk niet naar het kdv, mijn man kon geen vrij krijgen en ik zat echt klem. Mijn ouders wilden toen wel oppassen. Ik kon al wel huilen bij de gedachte om hem alleen te moeten laten (nou ja, bij opa en oma natuurlijk). Toen heeft mijn vader, jaja, mijn zakelijke afspraak van me overgenomen. Scheelt wel dat ik 3 jaar geleden zijn bedrijf heb overgenomen, dus hij kende de klanten en het werk, maar dat vond ik wel ongelofelijk lief van hem. Hij was er toch al wel een paar jaar uit. De klanten vonden het gelukkig heel leuk om hem nog eens te spreken en hij vond het spannend om nog weer eens zijn oude vak uit te oefenen. En ik was zo blij dat ik de hele dag bij mijn kleine moppie kon blijven (die ook alleen maar mama, mama en nog eens mama wilde).
Mijn moeder komt overigens wel wekelijks een dagje maar raakt helemaal in de stress van alleen zijn met m'n 3 kleintjes. Dus ik heb meer het gevoel dat ik haar entertain dan zij mijn hulptroep is 😂. Soms bel ik ook met een smoes af. Ben ik alle kindjes aan het inpakken voor een wandeling en zitten ze nét in de wagen, moet zij nog naar het toilet. Of, we wonen in de stad, zijn we onderweg naar de speeltuin en kleeft ze aan iedere etalage ruit en wil ze naar binnen. Daar heb ik dus echt niet het geduld voor.
Alleenstaande moeder van 3 en ik doe alles alleen. Hier helemaal geen achterban oid. Alleen in het hoogstnodige acuut zkh oid anders niet.
Hier ook 3 kinderen en geen hulptroepen! Aangezien wij voor mans werk in het buitenland wonen, wonen familie en vrienden in NL. Soms is het wel lastig omdat man geen flexibele baan heeft, en ik in de zorg werk. Maar het gaat. Bij echte hulp heb ik gelukkig wel een paar collega vrouwen hier in de buurt! Soms vangen we elkaars kinderen op, na de bevalling van de tweede heeft een collega-vrouw de kinderen wel eens van school naar hier gebracht. Sporten en hobby's los ik gewoon zelf op( meestal ook zonder man) Als ik naar de dokter moet of zo dan doe ik dat na mijn werk en laat ik de kinderen op de crèche en Bso. Moet er wel bij zeggen dat de crèche en bso hier helemaal flexibel is en geen moeilijke toestanden als in NL. In NL had ik vaker hulp nodig ivm werk en opvang, omdat het in NL zo niet flexibel en star is. Maar ook toen woonden we 2,5 uur van familie af, maar had ik een zeer lieve buuf
Ik neem noodgedwongen ook altijd mijn kinderen mee naar toe, maar ik krijg daar wel soms reacties op. Ik begeleid mijn zieke vader naar zijn specialistenafspraken en mijn kinderen moeten dan vaak ook mee. Niks aan te doen, er is niemand anders die het doet. Als we echt met een arts spreken leid ik ze wel af met een telefoon ofzo. Maar het levert altijd op z'n minst gefronste wenkbrauwen op, afkeurende blikken, diepe zuchten als ik toch even aandacht aan mijn kind moet geven. Het zou zo leuk zijn als zo'n arts eens z'n waardering zou uitspreken, dat ik het allemaal toch maar doe, maar dat zit er echt niet in. Mijn moeder is onlangs overleden en ik ging haar urn ophalen bij het crematorium. Ik dacht dat m'n kinderen heus wel mee konden.. Even naar binnen, urn aanpakken en weer weg... Maar het bleek een hele ceremonie te zijn en die vrouw van het crematorium was echt in shock dat ik een peuter bij me had Ze behandelde mijn kinderen alsof ze vieze insecten waren...heel ongemakkelijk. Heel irritant, van die mensen die zich niet kunnen verplaatsen in onze situatie. Ik heb er ook niet om gevraagd dat dit allemaal gebeurt. Ik heb lieve vriendinnen bij wie ik kan uithuilen, maar ik kan van niemand verwachten dat ze vrije dagen gaan opnemen om mij eens te gaan helpen.
Ik heb maar twee kinderen, maar echt niet zomaar hulptroepen beschikbaar. Beide opa's en oma's zijn gewoon heel druk met het oppassen op neefjes en nichtjes(lees zowat elke dag ) Dus ik ga en kan ze niet ook nog eens opzadelen met mijn kinderen als ik ergens naartoe moet zoals tandarts, kapper, dokter, etc etc. Het is niet altijd makkelijk om de kinderen op dit soort momenten mee te nemen. Het kost me veel energie om ervoor te zorgen dat anderen er geen hinder van ondervinden, maar begrip krijg ik ook niet. Mijn tandarts reageert nog het leukst op mijn kinderen en betrekt ze overal bij. Maar andere klanten in de kapperszaak kunnen wel eens afkeurend kijken als mijn zoontje iets tegen ze zegt. Ik heb bewondering voor moeders met 3 of meer kinderen die altijd het hele spul mee moeten slepen. Het ligt wellicht ook aan het type kind, maar ik vind het een hele opgave met twee kinderen...
Ik heb twee kinderen en mijn ouders passen 2 dagen per week op als ik moet werken. Één dag gaat de jongste naar het kdv en is papa er 's middags. Omdat mijn ouders al veel structureel oppassen durf ik ze daar buiten natuurlijk niet meer zo vaak te vragen. Voor een avondje weg kunnen mijn schoonouders wel oppassen maar verder niet. Zij hebben beide gezondheids problemen. Bij noodgevallen heb ik mijn schoonzus en nog wel vriendinnen achter de hand. Toch komt het er in de praktijk op neer dat ik de kinderen bijna altijd heb als ik niet werk. Vind ik soms wel jammer of onhandig maar ja, het hoort erbij
Hier vanaf de 1e al oma's en overgrootoma's die popelden om op te passen en te helpen. Heeft de keus voor de volgende kindjes idd wel makkelijker gemaakt. Overigens neem ik ze net zo makkelijk mee hoor. Alleen met vervelende dingen vraag ik soms of moeder of schoonmoeder mee kan of extra kan opvangen
Dat besef ik me wel, ben ik erg dankbaar voor! Moet zeggen dat ik er buiten mijn werkdagen zelden gebruik van maak, zorg toch liever zelf voor ze. Maar het idee dat het mogelijk is geeft al veel lucht
Wij hebben wel een vangnet, maar dat werkt beide kanten op. Familie vindt het ontzettend leuk om tijd met mijn kinderen door te brengen, mijn kinderen zijn dol op hun familie en ik vind het wel eens lekker om iets met een van twee te doen of iets zonder kinderen. Maar er is niks structureels of verplicht. Als iemand niet kan of niet wil is dat geen probleem en dan moeten de kinderen gewoon mee.