Ik ben thuis bevallen, maar ik herken het gevoel wel Ik denk er ook elke dag aan terug, iedereen die maar enigszins interesse toont krijgt mijn hele bevallingsverhaal te horen Manlief moet me ook elke keer weer vertellen hoe hij zich voelde tijdens de bevalling, wat zijn herinneringen zijn etc. Het zwanger zijn mis ik echter totaal niet. Ik had verwacht dat ik mijn dikke buik zou missen, of de schopjes, maar dat mis ik dus eigenlijk totaal niet Ik kan me eerlijk gezegd zelfs al niet meer voorstellen hoe het voelde om zwanger te zijn
Ik word ook gek van mezelf af en toe, vond het zwanger zijn zo fijn, mis het echt. Kan niet wachten op een volgende zwangerschap, dat terwijl ik wel optimaal van mijn zoontje probeer te genieten nu ik daar nog tijd voor heb. Met ivm trombose elke week bloed laten prikken en prikpost zit in mijn verloskundigenpraktijk. Lastig, kan zo jaloers zijn op die dames die daar elke woensdagochtend zitten met zo'n mooie dikke buik.
Herkenbaar! Maar niet omdat ik in het ziekenhuis ben bevallen. Ik mis het zwanger zijn soms wel en mijn bevalling was ook bijzonder mooi! Ik zag gisteren op mijn date-avond met vriendje in de bios een zwangere vrouw. Voelde echt even een heimwee steek naar me eigen zwangerschap! Ik miste me kindje dubbel op. Ze zat niet meer in me buik maar had haar ook niet bij me. Wij willen uiteindelijk gelukkig nog een tweede, dan mag ik het gevoel van zwanger zijn weer helemaal op nieuw ervaren Maar dan kijk ik naar me meisje en dan voel ik me zooo onwijs gelukkig!
Zo heb ik het ook echt ervaren. Vooral de eerste weken toen ik ook volop kraamtranen had. Oohh ik heb verschrikkelijk zitten huilen. Ik miste het zwanger zijn en de bevalling zo erg. Ik was het zwanger zijn echt zat, was lichamelijk best zwaar en keek natuurlijk uit naar mijn meisje. Maar oh wat miste ik het. Ik vond het zo moeilijk om goed uit te leggen aan mensen om me heen, bang dat ze zouden denken dat ik niet blij was/ben met mijn meisje. Maar het is ook heel wat, je kijkt uit naar het zwanger zijn, je bent bezig met zwanger worden (wij via MMM), en dan is het zover. Zo speciaal en kan nog de spanning van de eerste echo voelen. En je kijkt zo uit naar je kindje. Dan heb je de bevalling en vervolgens je kindje in je armen. Maandenlang ben je zwanger en leef je toe naar het moment dat je je kindje hebt. En dan heb je je kindje en is dat helemaal voorbij. Ik bekeek huilend mijn echofoto's. Helemaal terugdenkend aan hoe het toen was en hoe ik me voelde. En dan de bevalling, de zenuwen en spanning die ik voelde toen m'n vliezen braken en ik de enige op de wereld was die wist dat de bevalling begonnen was enz. enz. Ik bleef terug denken aan vorige week deed ik dit of dit en toen was ik nog zwanger en nu is ze er dan. Nouja zo bleef ik bezig en ik kon niet stoppen met huilen er om. Vond het ook heel moeilijk het feit dat ze alleen maar groter zou worden. Dat dat kleine baby'tje weer zou verdwijnen. Ik wou dat ze voor altijd klein zou blijven. Nu vind ik het super om haar te zien ontwikkelen, maar het gaat echt heel erg snel! Kortom, volkomen herkenbaar. Dikke knuf!
Dat gevoel heb ik ook nog steeds heel sterk. De route naar mijn werk en naar het ziekenhuis zijn hetzelfde en zelfs dan krijg ik telkens weer dat warme gevoel van toen. Ooh, ik heb zo'n heimwee nu ik dit typ..
Ik herken je verhaal echt. Ik mis alleen de zwangerschap an sich niet echt, maar vooral de spanning en het onbekende wat je ervaart. Dat krijg je nooit meer terug. Zelfs bij een volgende zal het niet hetzelfde zijn, omdat je het al een keer hebt meegemaakt. Al zul je dan natuurlijk even goed heel nieuwsgierig afwachten. In het begin vond ik het ook erg moeilijk dat ons ventje nooit meer die lieve kleine pasgeboren baby zou zijn, maar als ik kijk hoe leuk het nu is om te zien hoe hij zich ontwikkelt en de wereld iedere dag stukje bij beetje meer ontdekt, vind ik dit ook erg leuk om mee te maken. En dan stuk mag ik hopelijk nog eens meemaken bij een volgende. (en dat terwijl ik altijd keihard riep dat het er echt bij eentje bleef )
Hallo, Ik ben onlangs bevallen van een prachtige dochter, maar oh oh wat ben ik emotioneel. Ik had een drama bevalling, maar zou het 100 x over doen voor haar. Gister ging ik snel even boodschappen doen zonder mijn dochter, en jeetje wat voelde ik mij leeg en somber. Wat mis ik dan het zwanger zijn. Het gevoel haar altijd bij je te hebben altijd met zijn tweeën zijn. Nu moet ik haar delen. Ik hoop dat het gevoel wel minder word want ik kan de hele dag wel huilen. Over het feit dat ze straks groter word en geen baby'tje meer is, en dat ik haar op een zeker moment los moet laten. Ja ik weet het, ik kijk wel erg veel naar uit.
Hier kijk ik steeds met heimwee naar het raam van de kamers waar ik lag na m'n bevallingen als ik al n keertje naar het ZH moet... Zou er zoveel voor over hebben om het nog 1 keertje mee te maken, maar helaas blijft het bij 2 (fantastische en gezonde) dochters... Ik vond de nachten ook zo intiem in het ZH; ik en m'n meisje alleen op de kamer...
Haha ik dacht dat ik gek was! Ik genoot echt van de bevalling. M'n prinsesje is nu 17 dagen oud en ik denk elke keer met heimwee terug aan haar geboortedag. Ondanks dat de bevalling 14 uur duurde ging het in een roes aan me voorbij, dat was best jammer.
Ik herken het ook. De eerste bevalling was drama maar je kindje geboren zien worden en voor het aller eerst op je borst krijgen is zo énorm bijzonder. De tweede ging heel vlot en snel maar wederom erg speciaal. Nu mag ik in juli voor de derde keer en van de ene kant denk ik; ojee ik riep nog tijdens de 2e bevalling "dit nooooit meer" en nu ben ik er weer ingetrapt maar het wordt vast weer erg bijzonder en speciaal. Ik zeg ook altijd tegen mensen, probeer ondanks de pijn zoveel als je kan te 'genieten' van de bevalling, hoe gek het ook klinkt.