Hey... Ik voel me soms schuldig dat ik weer zwanger ben tov mijn zoontje... Het klinkt misschien raar.... maar ik vraag me soms af of we er wel goed aan gedaan hebben om weer zwanger te worden..... Ben zo bang dat mijn zoontje (hij is bijna 2 als deze geboren wordt) zo'n baby helemaal niet leuk vindt.... liever enigskind gebleven was... of zich verstoten gaat voelen.... Natuurlijk blijf ik hem ook alle aandacht geven, maar soms maakt het me zo onzeker en voel ik me gewoon schuldig..... Herkent iemand dit gevoel? of "hoort" dat een beetje bij een tweede zwangerschap?
Ik herken het wel een beetje, mijn oudste was 23,5 maand toen nummer 2 kwam. Zij vond het echt helemaal niets, erg jaloers en nu nog een beetje, daarintegen vinden ze het allebei wel erg leuk dat er weer een babietje bij gaat komen! Maar ik heb de gedachten wel of ik er goed aan heb gedaan enzo maar denk dat dat ook een hormoon kwestie is haha
In de praktijk merk ik eerder dat beeb 2 'minder' aandacht krijgt dan de oudste. Zodra de oudste als baby een kik gaf, stond ik al klaar. Met nr. 2 lukt dat gewoon niet. Problemen geeft het niet. Ik merk juist dat ze b.v. prima in slaap valt als ze even heeft liggen huilen. (Als ik de oudste in bad aan het doen ben en vervolgens op bed, moet nr. 2 toch echt even wachten). Je moederhart is echt groot genoeg voor meerdere kinderen hoor! Komt helemaal goed.
je kindje is nog jong en vind het straks normaal dat hij een broertje of zusje heeft, hij zal vast niet zijn hele leven jaloers blijven.
Ik dacht hier ook aan toen ik zwangerwa svan de 2e. Onze eerste was net geen 3 toen de 2e geboren werd. Hij is even jaloers geweest maar is nu dubbel zo trots op zijn zusje en dat i sook heel geweldig om te zien. Ze ijn nu helemaal dol op elkaar en kunnen echt niet meer zonder elkaar. Natuurlijk hebben ze wel eens ruzie maar nooit voor lang en inderdaad, baby nummer 2 krijgt minder aandacht als kindje 1. Nu komt bijna ons derde kindje en daar zien ze beiden naar uit. Zolang je de kleine veel bij de baby betrekt zal het allemaal best loslopen. Misschien is het de eerste dagen wat lastig maardaarna weten ze niet beter meer.
Er bij betrekken is super, maar toen met mijn dochter van 23mnd lukte dat niet, een pop vond ze niet boeiend haha Nu wel hoor, ze zijn 6 en 4 en zien er erg naar uit.
Ja maar een luier aangeven, stoeltje erbij als de baby gaat badderen lekker knuffelen, samen een flesje geven enz. Dit zijn dingen die ze wel erg leuk vinden en het zorgt wel voor een band tussen de twee.
Ja dat deed ze wel behalve een fles want ik gaf bv Maar mijn oudste is een beetje een meisje appart, was erg bang voor andere kindjes.
Ja ik gaf in het begin ook borstvoeding, maar kolfde ze nu en dan voo rons zoontje zodat hij ook de fles kon geven. Heb in de eerste dagen ook watmelk in een glas gedaan zodat hij ook kon proeven en datvond hij geweldig. Maar het is een echte knul, na een paar dagen heeft had hij het wel gezien en ging hij weer verder spelenmet zijn auto's. Ik denk dat dat goed geholpen heeft want hij is dol op haar en zij op hem.
Ik was zelf drie toen mijn zusje kwam en natuurlijk was het wennen. Ineens veel minder aandacht. Maar ik weet ook nog heel goed hoe blij ik was dat ze er was. Eindelijk met z'n tweetjes. Maak je maar niet druk wat dat betreft. Straks vindt ie het inderdaad doodnormaal.
ik heb er ook heel lang over nagedacht. Mijn dochter is nu al jaloers als ik met me vriend knuffel of iets. Maar ik denk inderdaad dat het wel goed gaat komen. Gewoon overal bij betrekken samen in bad, luier verschonen samen spelen. En ik heb er alle vertrouwen in
ik weet hoe je je voelt ik heb net hetzelfde gehad, voelde me enorm schuldig heb er zelfs nachten van gehuild, en de dag van de bevalling voelde ik me eerste heel rot. maar toen erenay was geboren en bij hun eerste ontmoeting het was zo ontroerend en nu, nu kan hij niet meer zonder zijn broertje. het eerste wat hij vraagt als hij wakker word en zijn broertje niet vinden kan (als dienog in bed ligt) is oooh waar is "nininay" ? en idd overal bij betrekken en ook extra tijd voor hem alleen maken lekker samen iets doen met papa of mama even die alleen tijd. en het avond moment vind hij het heerlijkst. komt allemaal we goed, maar weet hoe je je voelt.
Heel herkenbaar. Jarissa zoekt haar zusje ook vanaf het begin. Zij vraagt alleen niet waar Yinthe is maar waar AAI is. Ach ja, als het beestje maar een naampje heeft toch?
Pendrag, hihiihihihi, aai Hier is er weinig jarloerzie, Fay hoort er echt helemaal bij ook voor Sam. Het is een soort van twee-eenheid. Als we weggaan en Fay zit al klaar in de maxi en Sam moet met papa mee lopen, dan loopt ze terug om "Cay" te halen. Ook als ze logeren is zonder Fay dan zoekt ze "Cay" de hele dag. Ook krijgt Fay al koekjes en drinken aangeboden van Sam, en moet ze mee spelen van Sam. Misschien hebben wij geluk dat Sam nog iets te klein was om te realiseren dat er echt iemand bij kwam. Na een paar dagen was het gewoon niet meer dan normaal dat "Cay" op die andere kamer lag. Nu alleen nog leren dat het Fay is en niet Cay