Ik als volwassen geadopteerde vind niet dat het van de buis moet. Ben ik het eens met het programma? Nee. Vind ik het een goed programma? Nee. Wat ik denk waar veel commotie om is en wat ik ook zie op mijn FB is het voor ons heel moeilijk is om te zien hoe adoptie zo verheerlijkt wordt. Het is allemaal niet alleen maar rozengeur en manenschijn. Ik val misschien in herhaling, want ik heb het in het andere topic ook al gezegd, maar het is gewoon pijnlijk om naar te kijken. Daarnaast komen er vele dingen naar boven, waar ik jaren niet echt onwijs bewust met mn adoptie bezig ben geweest, is dat nu wel het geval. Meer dan ooit word ik er nu mee geconfronteerd. Ik kijk het bewust al niet meer, maar sla de krant maar open of open FB en je ziet de artikelen verschijnen. Of mensen komen naar je toe met vragen of opmerkingen. Wat ik persoonlijk fijn zou vinden is dat wij ons verhaal ook kunnen doen. Hoe het voor ons is om met één been hier in het leven te staan en om met één been ergens te zweven. Je voelt je nergens helemaal op je plek. Ik ga hier niet in detail treden, aangezien hier nogal wat mensen zijn die behoorlijk bot zijn. In het andere topic staan een aantal links die misschien het bekijken waard zijn. Ik zag ook iets over kinderhandel e.d dat gebeurt ook veel, niet alle adopties zijn zuiver. Daarnaast heb ik van anderen geadopteerden gehoord dat er soms gelogen blijkt te zijn over de moeder, over de reden van afstand doen etc. Allemaal dingen waar je pas achter komt als je op zoek gaat, nee leuk om te horen dat je moeder je moeder helemaal niet blijkt te zijn. Of dat je moeder je niet af wilde staan, maar dat je gedwongen geadopteerd ben. Jammer dat sommige geen begrip en respect op kunnen brengen voor de andere kant van het verhaal. En nogmaals, nee van mij hoeft het niet van de buis, maar de reacties op hoe wij erop reageren...nee soms word ik er gewoon misselijk van wat ik lees.
Ik ben als baby geadopteerd en óók dan loop je tegen problemen aan. Of het fout is dat het op tv is weet ik niet, ik vind het nogal wat een hele cameraploeg op je snuffert terwijl je net bij mensen komt die je de rest van je leven je ouders moet noemen... Maar goed dat ben ik, als ouder zijnde snap ik iig niet dat je hiervoor kiest.
Buffy: ik heb een familielid en een vriend die zijn geadopteerd. En zij hebben het ook heel zwaar gehad! Beide bij hun adoptieouders weggegaan op hun 16e. Zijn nu volwassen en het gaat ze goed naar omstandigheden. Maar het gaat in dit programma niet om deze problematiek. In bijv. Spoorloos wordt daar wel dieper op ingegaan.
Buffysummers wat erg dat je je eigen nooit volledig ergens vind bij horen. Ik sbao je gevoel wel je robots liggen ergens anders. Ik heb daar nooit bij stil gestaan eigenlijk dat geadopteerde mensen het op die manier voelen. Een vriendin van mij en haar broer zijn samen geadopteerd en misschien ervaren zij het niet op de manier wat jii voelt omdat zij elkaar nog hebben ? Het programma op zich vind ik wel mooi om te zien. Mensen die met hun hele hart een kindje een warme toekomst willen bieden.
Hebben zij nog wel contact dan met hun ouders? Het is niet dat het slecht met mij gaat, want dat is niet zo. Maar wat veel mensen gewoon niet beseffen is dat het voor ons ook dingen oprakelt. Even goed als bijv voor mijn ouders...Die herleven dat ook weer (ons ophalen etc.) Ik zeg ook niet dat het in dit programma om die problematiek moet gaan, maar het is wel logisch dat er van onze kant uit tegen geluiden komen. @Fayenne tja dat is eenmaal zo. Ik hoor niet bij de 'Nederlanders' maar ook niet bij de mensen van mijn thuisland. Hoewel ik gewoon een Nederlander ben, heb ik toch écht een ander kleurtje. Wordt ik toch echt raar aangekeken als ik met mijn ouders ben en hun pa of ma noem (vaak denken ze dat het mijn schoonouders zijn). Worden er toch echt opmerkingen gemaakt over mijn huidskleur en mijn afkomst (positief of negatief maakt even niet uit), je wordt er gewoon zo vaak mee geconfronteerd. Ik ben nooit terug geweest, maar ik hoor van vele dat het voelt als een soort van thuis komen. Maar ook dat er dan conflict gevoelens ontstaan; ik hoor niet daar (andere cultuur en normen en waarden), maar ik hoor ook niet hier. Het is een erg complex iets, wat soms (vaak eigenlijk) overschat wordt door mensen. Er komt zoveel meer bij kijken dan alleen 'een liefdevol en beter' thuis geven. Een goede basis is voor ieder kind belangrijk, maar voor adoptiekinderen des te meer. Dan nog geeft dat geen garanties voor een succesvolle adoptie. Ook niet alle kinderen ontsporen, dat wordt dan ook weer te vaak geroepen, maar merendeel worstelt met name in de pubertijd en adolescentie toch met niet te plaatsen gevoelens.
Mijn nichtje is van pleegouder naar pleegouder gegaan toen haar ouders gingen scheiden en zij ziet sinds kort haar moeder weer. Maar ze ziet ze allemaal niet als ouders en ons niet als familie. Ze komt wel mee naar familiedagen. Ze heeft bindingsangst, maar al een paar jaar een heel lieve vriend, maar geen kinderen. De vriend van de middelbare school is naar een inrichting gegaan omdat hij zwaar depressief was. Niet moeilijk of dwars ofzo, heel zachte jongen. Met hem ben ik jammergenoeg het contact verloren. Ik heb hem op alle mogelijke manieren gezocht, maar kan hem niet vinden... Beide komen uit Colombia.
Wat sneu om te lezen allemaal... Zo ken ik dus ook nog meer verhalen die hier op lijken (of erger nog zwaar aan de drugs etc.) Snap wel dat je nichtje bindingsangst heeft, maar is het niet meer een hechtingsprobleem? Zo zie je dus maar, adoptie hoeft echt niet altijd goed te gaan.
Ik blijf me dan toch afvragen wat er gebeurd met de kinderen die niet geadopteerd worden, maar achterblijven in een tehuis? Dat lijkt me namelijk nog vervelender; gevoelens als 'mijn ouders wilden of konden me niet en verder wilde ook niemand me.' (even plat gezegd hoor!) (dat lijkt mij tenminste zo...) Moet bekennen dat ik ook regelmatig denk; hoe gaat mijn dochter reageren als ze beseft hoe ze ontstaan is. hier gaan we geheel open over zijn, moet er niet aan denken als ze er in haar puberteit of zo achter zou komen... Situatie is natuurlijk anders, maar toch...
Maar dat is de discussie ook niet. Ik weet niet wat nou beter is, ik heb nu soms ook wel eens gedachten 'mijn moeder moest me niet'... De reden waarom ze mij afgestaan heeft staat daar los van, want het wel bekende praatje 'ze deed het uit liefde' ken ik na een triljoen keer nu wel. Dat doet niks af aan het gevoel wat je erbij hebt. Misschien is er wel geen goede oplossing voor alle kindjes die niet door hun biologische ouders verzorgd kunnen worden. Hoe dan ook, welk pad er ook gekozen word, emotioneel zal het kind er altijd schade van hebben.
Ja ik helaas ook... Wat er in dit topic volgens mij speelt is dat de meeste mensen het de adoptie ouders zo gunnen om ook een kindje te krijgen... en dat snap ik dus ook helemaal. Want het zijn mensen die zelf helaas geen kindje kunnen krijgen...hoe zwaar moet dat wel niet zijn. Ik gun het ze ook. Maar aan de andere kant moet er niet aan de gevoelens van de kinderen die geadopteerd worden voorbij worden gegaan.
Nou dat begrijp ik ook wel. Ik weet van mijn moeder hoe veel moeite zij heeft met dat zij nooit een biologisch eigen kindje heeft kunnen krijgen en dat vind ik oprecht ook heel erg voor haar. Maar daar wordt áltijd rekening mee gehouden, hoe erg het voor de ouders is enz... Maar als wij dan ónze kant laten zien, hoe het voor ons voelt om onze biologische ouders níet te kennen dan worden er zoveel pijnlijke dingen gezegd, niet normaal. Dat mag en kan allemaal maar...het begrip daarvoor is dan ver te zoeken.
In de huidige aflevering ligt daar inderdaad ook erg de nadruk op zie ik. En dat geeft me toch een naar gevoel moet ik zeggen. Terwijl ik zeker niet tegen adoptie ben en ook in de familie een succesvolle adoptie heb meegemaakt. En zelfs zelf over adoptie heb nagedacht (heb zelf al wel kinderen). Het feit dat velen besluiten tot adoptie nadat ze geen eigen kinderen kunnen krijgen is nu eenmaal een feit en zo logisch als wat. Maar om daar nu dan in zo'n aflevering zo de nadruk op te leggen..lijkt me voor het kind als het dit later zou zien niet zo prettig. Nu overheerst echt het gevoel van "IK wil dat iemand mij mama noemt" (zoals de wensmoeder zegt in de aflevering) en niet "we willen graag een kindje een goed leven bieden dat het in het thuisland niet kan krijgen". De nadruk ligt in de aflevering tot nu toe op de behoeftebevrediging van de ouders en niet op het welzijn van het kindje.
Ja zoiets kun je pas echt voelen als je het hebt meegemaakt. Ik zie het dus bij de mensen die ik ken....hoe pijnlijk het is. Dat zit zo diep... Daarom is het programma wat mij betreft dus niet ok...omdat het gaat om de ouders en niet om het kind
Wat ik niet zo goed snap aan het programma is dat ze het kindje niet een tijd geven om te wennen aan de nieuwe ouders? De ouders moeten toch erg lang in het land verblijven, waarom het kindje niet langzaam kennis laten maken ipv gelijk mee te geven aan de nieuwe ouders?
Wensmoeder met kindje op schoot: "Daar heb IK dat voor over gehad al die jaren ellende en verdriet, voor dit wondertje." Nee geeft me echt een fout gevoel dit. Wat moet dat kindje wel niet al hebben doorstaan en ook nog een hele weg te gaan voor haar. Focus ligt volledig op de ouders in het programma. En weer een hele schreeuwende meute op schiphol...
Het is toch ook een programma over hoe de ouders de adoptie beleven?? Lijkt me logisch dat het dan over de ouders gaat ... ik vind het zelf niet een heel slecht programma, beter dan programma's waarin ongewenst gedrag van kinderen uitgebreid wordt besproken (en de kids dus uitgebreid in beeld zijn) etc. Ik heb het nog maar een keer half gezien, dus misschien heb ik het fout, maar het komt op mij over als een soort documentaire over hoe het is voor ouders om een kindje te adopteren.
Ja het lijkt inderdaad een duidelijke keus te zijn van de programmamakers om zich te focussen op de beleving van de ouders. Dit zorgt dus voor een erg eenzijdig beeld van de adoptie. Daardoor vind ik het zelf een minder goed programma. Maar op zich zou dat niet eens zo erg zijn. Ik vind het vooral vervelend dat het op deze manier in beeld brengen van de adoptie er mijns inziens niet voor zorgt dat het kind de aflevering als positief zal ervaren bij terugkijken. Als je dan alleen maar in beeld ziet hoe erg het was voor de ouders dat ze geen kind konden krijgen en dat ze daarom jou gingen adopteren. Terwijl er (hoop ik tenminste!) hiernaast meer mee speelt in je beslissing tot adoptie. (en daarnaast dat de kinderen zo kwetsbaar in beeld worden gebracht zonder dat ze daar om vragen. Maar dat is bij een hoop andere programma's ook zo).
Oke, ik snap inderdaad dat het eenzijdig is, dacht dat dat ook het uitgangspunt was en heb niet het idee dat dat zo vreselijk is. Ik vind juist dat ze (misschien alleen het stuk dat ik heb gezien) de kinderen heel kort in beeld brengen, niet heel zielig, maar gewoon een kind ... Maar niet van ow hoe zielig had dat kind het wel niet en hoe goed krijgt het kind het nu wel niet ... gelukkig niet want dat zou ik wel heel raar vinden.