Ik denk dat als je zelf bent geadopteerd of de andere kant beter kent niet anders kunt dan kijken naar het kind. Mensen kijken nu gewoon met twee petten op...
Ik hrb niet alle reacties gelezen maar wat mij vooral raakt is het feit dat de kindjes in kwestie het proces allemaal gewoon ongevraagd ondergaan. Hebben de kinderen er zelf om gevraagd om geadopteerd te worden? Er lijkt me niks ergens dan als kind ontwetend bij je moeder weggehaald te worden en ineens te moeten opgroeien in een nieuwe omgeving. En daarbij ook nog eens mama te zeggen tegen iemand die niet je moeder is. Zoals in de huidige aflevering kregen we te horen dat het te adopteren meisje een 'medisch dossier' heeft. Ik ben dan razend benieuwd wat dat dossier inhoudt en waarom dat in hemelsnaam zo erg is dat het kind niet bij zijn/haar moeder kan blijven? Moet er niet eerst onderzocht worden of er geen mogelijkheid is dat het kind toch in zn omgeving kan blijven? Een ander deel van de aflevering en /of blijkbaar normale procedure vind ik dat gesprek aan tafel. Datgene waarbij de dame van het adoptiebureau die roze bescuitjes naar de wensouders schuift en zegt; Jullie hebben een dochter! Dan denk ik op mijn beurt: Hoezo ze hebben een dochter? Er is nog helemaal niks toch? Mijn gevoel zegt ook: men sleept maar kindjes overal en nergens vandaan voor een onvervulde kinderwens. Natuurlijk zijn vast ook verhalen waaruit blijkt dat het wel goed was. Maar goed, ik heb altijd heel erg met de kindjes te doen. Ik zou gek worden als ik 1 van mijn kinderen om wat voor redenen aan een vreemde zou moeten afstaan. Of dat ze uberhaupt opgroeien bij andere mensen. Maar misschien klinkt het allemaal erg naief hoor, maar dat voel ik erbij
Ik vind het juist prachtig. Zo blij als die mensen nu zijn, eindelijk een kindje. En die meute op Schiphol, ik vind het wel logisch. Hun familie heeft ze al vijf maanden niet gezien. Het meisje en haar ouders waren al drieënhalve maand samen. Een zo'n druk moment moet toch kunnen? En dat ze zegt dat hun dochter de ellende van afgelopen acht jaar goed maakt is toch positief? Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt dus misschien zie ik alles wel heel rooskleurig, maar als ik ooit in hun schoenen zou staan zou ik het niet leuk vinden als er her en der gesproken word over egoïsme e.d.
Mee eens! Ik ben zowiezo niet van de emo-tv. Vind het vaak net wat te privé, of het nou over iets moois als een adoptie gaat of over het buiten hangen van de vuile was zoals dat programma over familieruzies. Dat gaat toch niemand wat aan? Ik weet dat die programma's bestaan maar kijk ze nooit.
Niet lullig bedoelt maar jij weet duidelijk totaaal niet waar je het over hebt. Ze raden het ten zeerste af om zo'n drukte te maken. Het kind wordt ergens weggerukt en krijgt ineens een stel dat zijn/haar ouders gaan worden. Laat dat kind even acclimatiseren en wennen. Hun ellende maakt het goed ja, maar denk nou toch ook eens aan het kind! Daarvoor begint het allemaal pas en dat zal de adoptie zijn/haar hele leven mee dragen.
Het is inderdaad positief dat ze in dit geval al drieenhalve maand samen waren. Maar dat neemt niet weg dat het kindje vervolgens uit het land en de omgeving die ze kent in een vliegtuig gaat en aan komt in een compleet ander land met andere mensen, andere geuren, kleuren, geluiden etc. En dan een horde vreemden die je gaan aanraken, terwijl je al vertrouwens- en hechtingsschending hebt. Dat is super ingrijpend! In de adoptiecursussen vooraf hebben de wensouders als het goed is ook informatie gehad over hechting en er wordt dan met klem afgeraden om een delegatie op schiphol neer te zetten. Dat ze dat dan toch doen (ook in de vorige afleveringen) vind ik heel vreemd en niet getuigen van ouders die aan het belang van het kind denken. Het kind heeft hier niets aan en het is niet bevorderend voor de veiligheid en de hechting. Het gaat dan enkel over de ouders die dat graag zo willen vieren op schiphol, om hun behoeften. Mijn familie bijvoorbeeld heeft dit gelukkig wel serieus genomen en die zijn enkel door een vriend opgehaald die hen naar huis taxiede. Vervolgens heeft het nog maanden geduurd voordat uberhaupt iemand, bijvoorbeeld opa's en oma's, kennis mochten maken met het kindje. Zij hebben alles gedaan om het voor het kind zo veilig mogelijk te maken en de kans op veilige hechting te vergroten. Jij schrijft over de ouders dat die hun familie al zo lang niet hebben gezien. Maar daar gaat het toch niet om? Het gaat om het belang van het kind. Niet de ouders. Zoals het ook bij biologische kinderen hoort te gaan wat mij betreft. Hechting is zo belangrijk voor de rest van het verdere leven van een kind, dat staat vast vanuit jarenlang ontwikkelingspsychologisch onderzoek. Voor hen is het inderdaad positief dat het de ellende goed maakt. En ergens kun je dit ook als positief voor het kind zien: ze zijn heel blij met het kind. Maar het lijkt me niet dat het kind later blij wordt omdat "ik de ellende van mijn ouders heb goed gemaakt". Nee het kind zal eventueel blij kunnen zijn om andere redenen die met haarzelf te maken hebben, zoals dat ze bijvoorbeeld kansen heeft gekregen die ze daar niet had of dat ze veilig is opgegroeid terwijl dat daar niet kon of medische behandeling heeft gehad die ze daar niet kon krijgen (ik zeg maar wat, ken de achtergrond van dit kind niet.) Maar waarschijnlijk zal het kind vooral met gevoelens en vragen zitten waarom ze niet bij haar bio ouders kon blijven. Mijn familie heeft gelukkig alle gegevens van de bio moeder en er ook contact mee gehad (hebben ze achteraan gezeten om dit voor elkaar te krijgen). Dit bewaren ze voor als hun kind er vragen over heeft. En ze zijn altijd open over de adoptie naar hun kind, al vanaf de babytijd kijken ze er samen foto's van etc. De bio moeder is ook haar moeder ook al kent ze die niet. Zij zijn heel erg dankbaar dat ze voor dit kind kunnen en mogen zorgen omdat de bio moeder dat niet kon. Ik vind dat een fijnere benadering als "eindelijk zal iemand mama tegen mij zeggen" en "IK heb alle ellende doorstaan". En nogmaals, ik ben absoluut niet tegen adoptie! Maar vind dus wel dat dit programma beter een bredere invalshoek had kunnen kiezen. En ik schrik er van dat de wensouders in dit programma dus dingen doen zoals die delegatie op schiphol. Ik vind het logisch dat velen bij adoptie terecht komen omdat ze zelf geen kinderen konden krijgen. En ik weet ook hoe alles overheersend een onvervulde kinderwens is, heb zelf ook lange tijd dat vooruitzicht/die angst gehad, maar ik heb toch zwanger mogen worden uiteindelijk. Maar ik mag toch hopen dat je keuze voor adoptie dan heel bewust is en dat er meer mee speelt dan enkel "IK wil een kind. IK wil mama genoemd worden." Dat je bewust voor adoptie kiest, juist omdat je ook aan het kind denkt (en dus niet voor draagmoeder, donatie o.i.d. gaat). En logisch gevolg van zo'n bewuste keuze lijkt mij dat je dan heel serieus om gaat met de adviezen die er zijn op het gebied van handelen rond adoptie en hechting en dat je het beste voor het kind wil en dus je eigen behoeften op dat moment opzij zet.
Overigens kan ik me heel goed voorstellen dat de ouders in dit programma er allemaal wel bewuster mee omgaan dan het in het programma nu lijkt, door de eenzijdige focus en in beeld brenging die de programmamakers hebben gekozen.
Het kindje word weggedaan vanwege een medisch dossier.. dan is het toch fijner om op te groeien bij mensen die jou heel graag willen hebben. Nogmaals ik zie het vast heel rooskleurig maar ik vind deze ophef een tikkeltje overdreven. En wij zien inderdaad een grote groep op schiphol. Zijn die mee naar huis gegaan? Ik weet het niet.. dat heb je niet gezien he? En je maakt mij niet wijs dat die mensen zo egoïstisch denken om hun dochter, ze waren heel gek met haar!
Idd! Dat is precies wat ik ook al een aantal keer probeer te zeggen. Het is geen programma over leed en ellende, het is met de bedoeling te laten zien hoe een adoptie in z'n werk gaat. Vandaar ook dat ik het gezeur vind dat er zo'n issue van gemaakt wordt. Wat dacht je van een programma als 'schatjes'? Die kinderen worden gefilmd als 'etterbakjes' om het even grof te zeggen en zullen als ze groter zijn het misschien ook niet fijn vinden dat ze toen zo op tv te zien waren. Dat lijkt me erger dan dat je te zien was op tv toen je door liefdevolle ouders geadopteerd werd. Als je meer wilt zien over de andere kant van adoptie zouden ze een nieuw programma moeten maken. Dat is nou eenmaal niet het idee achter dit programma.
Wauw, en weer een zeer ontroerende aflevering als je het mij vraagt. Ik vind ook zeker niet dat het overkomt alsof het "makkelijk" is om een kindje te adopteren. Ze hebben 8 jaar een kinder wens, 5 jaar lang gewacht op adoptie en 3,5 maand (wat ook langer had kunnen worden) in het land van herkomst gebleven om rustig te wennen. Wat een dotje van een meisje en wat gun ik haar net als alle andere kindjes een zorgeloze toekomst. Enige wat ik dan weer apart vond was dat ze met een maxicosi uit het jaar kruik kwamen aanzetten. Voldoet in mijn ogen niet (meer) aan de Veiligheidseisen.
Natuurlijk is die hechting belangrijk! Ze zijn 3.5 maand samen geweest en dan even zo'n onthaal op schiphol voor ze thuis weer met zn 3e zijn. Je maakt mij niet wijs dat zo'n uurtje vanalles verpest.
Tsja, maar ze weten ook niet veel over het kind dus ze kunnen moeilijk gaan laten zien wat het kind allemaal al heeft meegemaakt in zijn/haar jonge leventje. Dat is ook privé neem ik aan en juist goed dat dat niet open en bloot op tv komt. Verder zou ik niet weten wat ze nog meer zouden moeten laten zien dan?? Ik snap aan de ene kant het punt 'het plaatje lijkt mooier dan het misschien is', maar aan de andere kant.. wil je dan dat de ellende van zo'n kind op tv komt?
Naast dat ik Natasja Froger een verschrikkelijk mens vind, zou ik adoptie ook nooit bergrijpen. Een kinderwens snap ik, maar om bij de eerste ontmoeting meteen te roepen dat het voelt als je eigen kind, nee ik begrijp het écht niet, sorry.
Dat jij het niet kan begrijpen is logisch. Je hebt het zelf nooit meegemaakt. Ik ook niet, maar ik ga dan ook niet roepen dat ik het niet begrijp. Als ik het me zo probeer voor te stellen dat kan ik er wel inkomen dat het gelijk als je eigen voelt. Maar dat verschilt per persoon denk ik.
Het is zeker een discussie waard, of je kinderen moet blootstellen aan zoiets openbaars als een reality televisieprogramma. Maar ik vind dat er wel erg negatief o.a. over de adoptie ouders gedaan wordt hoor. Ik ben op latere leeftijd in een pleeggezin terecht gekomen. En ja, niemand is perfect, je kunt overal wel wat op aanmerken, maar wat fijn dat er iemand bereid was, om mij naar hun beste kunnen op te vangen. En ja, ik had ook liever een "normale" jeugd met mijn eigen "liefhebbende" ouders gehad. En ja, het verleden zorgt voor flinke emotionele bagage, maar hoe zou ik terecht zijn gekomen, wanneer ik was gebleven waar ik was? Dus alle lof voor mensen, die om wat voor eventuele persoonlijke reden dan ook hun best doen voor andermans kinderen!