Het gevoel dat je moeder je weg gedaan heeft tempert rcht wel de vreugde hoor... hoe liefdevol de stap van adoptieouders ook kan zijn. Die stap heeft alleen plaats kunnen vinden doordat er iets vreselijks aan vooraf heeft moeten gaan. En dat vergeet je je leven niet. Maar het is zo moeilijk uit te leggen....
Tja ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Je komt vreselijk boos over en dat vind ik erg voor je. Echter zullen er ook goede ervaringen zijn.....zij heeft er zelf dus een goede ervaring mee en wilt dit ook voor haar kinderen. En ongewenst voelen? Deze twee kinderen waren volgens mij zeeer gewenst bij dit gezin. Ik heb geen oordelen....ik zeg alleen wat ik zie hier. En dat is een woord: liefde voor die meiden. Daar kan toch echt maar dan ook echt niks mis mee zijn
Niks meer aan toe te voegen!!! En klopt ja, wij hebben er idd via pb wel eens over gepraat Zou goed zijn ja, als ze ook de kant van het adoptiekind eens laten zien. Maar goed RTL is commercieel en willen natuurlijk kijkcijfers trekken met een programma als dit en natuurlijk een 'happy end' aan het einde van het programma...
Maar dat is een feit waar je niks aan kunt veranderen. Dat zijn er twee opties: in het weeshuis blijven of naar een liefdevol gezin. Dit stel heeft 10!!! Jaar gewacht op een kind/kinderen. Dat doe je niet even voor de lol zeg maar. Ik ga er vanuit dat ze beter terecht zijn in dit gezin dan in het tehuis....maar dat is mijn mening!
Je ziet de buitenkant maar niet wat er van binnen afspeelt bij een adoptiekind. Een bloedband is onverwoestbaar, maar wordt wel doorgesneden en ongevraagd vervangen voor een band met 2 ouders die alles voor je over hebben, maar biologisch niks van je zijn. De geboorte van een identiteitscrisis....
Ja dat punt snap ik...maar is dit niet al gebeurd op het moment dat ze in het weeshuis kwamen? Ze zitten daar.... Niet bij hun biologische ouders...dan zou het een ander verhaal zijn.
Als je in het weeshuis blijft weet je niet welk fantastisch leven je evt had kunnen krijgen bij adoptieouders. Klink misschien wat cru, maar het is gewoon zo. Als je bij adoptieouders komt moet je accepteren dat twee vreemden vinden dat jij ze als je ouders moet gaan zien. Er wordt van alles van je verwacht, want... ze hebben wel 10 jr op je gewacht. Soms denk ik wel eens, zou je niet beter af zijn in een groep met gelijke weeskinderen. Die misschien niet met zoveel liefde worden groot gebracht, maar die niet iets opgedrongen krijgen waar ze zelf niet voor gekozen hebben.
Natuurlijk is dat gebeurd bij het afstaan. Maar nu is er, buiten je om, een nieuwe situatie gecreeerd, waar je blij en dankbaar mee moet zijn. En dat kan heel beklemmend en beangstigend zijn. Ook al krijg je alle liefde en rijkdom van de wereld. Het is gewoon een hele lastige kwestie. Ik ben in het meest ideale gezin terecht gekomen na mijn adoptie. Beter had ik het niet kunnen treffen. Maar ik ben wel in een hele diepe/heftige identiteitscrisis terecht gekomen. Daar geef ik niemand de schuld van, eigenlijk alleen de situatie zelf. Het is moeilijk uit te leggen aan buitenstaanders. Iedereen ziet het ideale plaatje. Een kind uit een slechte situatie, wat een nieuwe toekomst krijgt bij liefdevolle ouders. Maar er zit veel meer achter en er komen veel diepere gevoelens bij van pas als dat je zou kunnen denken.
Mooie verwoord zelf ben ik ook geadopteerd en in verwachting van nummer 2 en dan speelt het heel erg zie vaak ook dat bij meisjes het heftiger is de identiteits crisis het gemis dan bij jongens.Vooral wanneer je zelf je kindje in je draagt.Ik spreek mijn Bio fam dagelijks maar de pijn van beide kanten blijft en het verdriet ook. Adoptie gaat vaker fout dan goed maar in dit verhaal vond ik heel duidelijk dat ze niet uit egoïsme handelde.Geen leegte wouden opvullen en kids daarvoor gebruikwn maar een groot hart hadden en daar was ruimte voor 2 oudere kindjes de meeste mensen willen babies. En wat een heerlijke meiden en dat ze zo snel al nls begonnen te leren super het zal een lange weg zijn maar hopelijk gaan ze een geweldige toekomst tegemoet. Ik zie het nu zo mijn jeugd was een hell maar nu krijgen mijn kinderen wel kansen die ze nooit hadden gehad als ze in Brazilië geboren waren.En dat maakt alle verdriet goed als ik mijn nichtjes en neefjes zie en dan mijn kinderen groot verschil.Mijn zussen kunnen nauwelijks schrijven hebben alleen de basisschool afgemaakt leven hier of daar zou beide niet ideale zijn en pijn blijft het doen maar het leven is te kort om druk te maken om iets wat niet meer te verandere valt nu is het positief de toekomst in en wat ik wil proberen is straatkinderen in Brazilië te helpen iets terug te doen door de kans die ik heb gekregen.
Nou dat is ook nogal kort door de bocht zeg. Ik denk dat die kindjes veel beter af zijn bij twee liefhebbende ouders die ze de wereld willen geven en er altijd voor ze zijn dat dan ze de rest van hun leven in dat weeshuis zullen blijven en geen persoonlijke aandacht krijgen en uiteindelijk op straat zullen belanden in zulke landen... Ik zeg niet dat het opgroeien helemaal probleemloos zal gaan... Maar ik denk dat die twee meisjes heel goed af zullen zijn bij een moeder die precies weet hoe het is om geadopteerd te zijn en zelf nog zoveel sterke herinneringen had aan vroeger.
Sorry hoor, maar dit vindt ik een beetje te ver gaan.. Ik ga er van uit dat je zelf niet geadopteerd bent, dus jouw opmerking is wel heel makkelijk gemaakt. Als buitenstaander oordelen..... Ik ben dan misschien niet zo 'negatief' als Buffy, maar ik begrijp haar gevoelens heel goed en zie dat absoluut niet als negativiteit. Maar als het verhaal van een geadopteerde.
Vreselijk he Hier ook behoorlijk gejankt hoor. Zie je al die kindjes daar op een rijtje in kinderstoelen tegen de muur... je moederhart breekt! Elk kindje verdient het om bij liefdevolle ouders te wonen die ze helpen vrolijk en onbezorgd op te groeien. Snif. Zou er wel heen willen gaan en ze allemaal meenemen!
Haar ervaring is niet de ervaring van ieder geadopteerd kind. Het valt me op dat haar negatieve ervaring altijd de boventoon heerst. Erg jammer! Dus ja ik vind dat ze wel negatief is. Mijn nicht werkt in een weeshuis in Peru. Die kindjes die daar zitten hebben helemaal niks! Die verlangen naar aandacht en liefde. Er zijn altijd meerdere kanten te belichten.
Ik vind het erg moeilijk. Ja adoptie is niet niks. Mijn bff is geadopteerd en het is zeker geen kattenpis. Maar ik vraag me dan af wat de andere optie zou zijn? Kinderen voor altijd in een opvang tehuis? Spuitje geven? Natuurlijk is preventie het beste middel, maar de kinderen zijn er nu eenmaal en daar moet een oplossing voor worden gezocht. Ik zou niet weten wat er buiten adoptie dan beter is.... Erg moeilijk.
Ik laat de discussie hier even voor wat het is en wil graag reageren op het programma! Wat ik vooral heel mooi vond aan het programma is de liefde die de adoptieouders hebben voor hetgeen ze gaan doen, hier hadden ze zo lang op gewacht en deze kinderen zijn zo gewenst. Jammer vond ik dat ze niet alles lieten zien, nu is dat ook niet mogelijk, maar had ook graag nog een fragment gezien van de adoptieouders op het moment dat ze te horen kregen dat ze weer mochten afreizen om de meiden op te halen of hoe ze het wachten hebben ervaart. Daarnaast wellicht een gesprek met het kindertehuis waarom deze meiden ter adoptie worden aangeboden. Had graag wat meer inhoud gezien. Ben heel benieuwd naar de overige gezinnen die aan bod gaan komen.
Gister gekeken en ik heb zwaar respect voor dat stel. Wat zij doen is voor mij echt een dikke brug te ver. Ik ben daar gewoon te egoïstisch voor denk ik. En dan zo je hart open kunnen stellen en vanaf dag 1 wildvreemden als je kind kunnen beschouwen. Ongelofelijk knap en mooi. Maar goed; er zullen ongetwijfeld ook weer mensen zijn die mijn traject al een dikke brug te ver vinden. Zo heeft iedereen zijn eigen grenzen
Waarom jammer?? Dit is haar beleving en ze is er vrij in om die hier te uiten toch? En haar gevoel is idd negatief, maar om er dan maar termen op los te laten als ALTIJD negatief en BAH.. Dat vindt ik te ver gaan. Natuurlijk zijn er ook andere verhalen, gelukkig wel. Maar die van Buffy ook en van mij mag ze die hier neer zetten.