En dat is mijn mening Ieder zijn eigen mening. Verder heb ik niet zo'n zin om over 1 bepaald persoon te discuseren, vind ik niet zo netjes verder.
Discuseren... ik neem het eigenlijk voor haar op. Maar dat kan ze misschien ook wel zelf. Natuurlijk, ieder zijn mening. Maar hoe zij jij het vinden als je op ZP zou schrijven over een traumatische ervaring (mmm, pesten, familieproblemen oid) en een ander, zonder die vreselijke ervaring zou tegen jou zeggen: bah, jij bent altijd zo negatief....
Wat een fantastisch programma, heb echt zitten janken. Als we de middelen hadden, zouden we echt hetzelfde hebben gedaan.. ook wel confronterend om dit te zien terwijl het voor ons overduidelijk geen optie is
Ook ik heb gisteravond gekeken. Ik vond het erg dubbel...Ik vond het met name voor die meisjes, was ook duidelijk aan hun gezichtjes te zien, erg sneu. Wij wilden eerst ook adopteren, hadden alle trainingen bijgewoond en alle gesprekken gevoerd met een maatschappelijk werker van de Raad van de Kinderbescherming. Toen wij uiteindelijk groen licht kregen en ons mochten aanmelden bij een adoptie-instantie, zijn wij gestopt. Wij konden ons niet vinden in het hele beleid rondom adoptie waaronder alle strenge eisen die gesteld worden aan adoptieouders en vaak ook de absurde eisen, zoals een x-aantal jaren getrouwd moeten zijn, onder een bepaald BMI moeten zitten, zelf geen ziekte mogen hebben zoals bijvoorbeeld diabetes of een schildklieraandoening. Het kost ook nog eens ontzettend buiten-proportioneel veel geld (de hoogste "bieder" krijgt de gezondste en jongste kindjes waaronder vele amerikanen die uit bijvoorbeeld China adopteren). En je weet echt nooit wat voor kind je toegewezen krijgt (in bijvoorbeeld Amerika mogen ze zelf kindjes kiezen uit boeken). Rapporten over een kind zijn vaak onvolledig of onjuist. Wanneer je bij ontvangst merkt dat je adoptiekind één of andere handicap heeft (soms zelfs verstandelijk) wat je niet wist, dan heb je pech. In ons land heb je niets te kiezen, maar helaas in andere landen gaat het heel anders, kijk maar eens op internet dan zie je kinderen die met foto en al "aangeboden" worden ter adoptie, veelal Russische kindjes, zelfs tieners! Het zou beter zijn,volgens mij, om de kinderen in het eigen land op te vangen in gezinnen met subsidie en/of tehuizen. Daar kan beter geld in gestopt worden. Dan hoeven die kinderen niet weggerukt te worden uit hun eigen leefomgeving, uit hun cultuur en dan kunnen ze in eigen land worden opgevoed en begeleid. Daar zou geld naartoe moeten gaan, lijkt mij. Dat neemt niet weg dat ik absoluut geloof in de allerbeste bedoelingen van adoptieouders.
Buffysummers, ik kan je recht voor z'n raap mening enorm waarderen. Dit is een geluid van de zijde van het kind en in mijn ogen heel waardevol om bij stil te staan. Heb gisteren het programma ook gekeken, moet me van het hart dat ik het een fantastisch stel vond. Adopteren uit idealisme en niet uit 'tweede keuze' voor een gezin. Dat vind ik krachtig! Mooie familie zat er ook achter. Ondanks dat ik zelf redelijk moeite heb gehad om zwanger te worden heb ik adoptie nooit overwogen omdat bij mij dat idealisme wat ik gisteren herkende bij die mensen zelf niet heb. Adoptie na een medisch traject vind ik in vele gevallen niet de beste keuze. Juist de stellen in de medische molen hebben vaak verwachtingen van adoptiekinderen die veel te hoog liggen voor het kind zelf.
Dat weet jij dus ook niet. Ik vind je wel erg doom, donker en zuchtend negatief hoor.... Als je zag uit wat voor een omgeving deze kids kwamen waar merendeel van de bevolking onder 4 golfplaten woont, dan weet je zelf ook wel het antwoord op je eigen vraag of ze hier beter af zijn of niet. Het ging erg goed met deze kids, ze spraken zelfs al wat nederlands na 2 maanden. Dat het niet bij iedereen misschien de beste oplossing is, durf ik ook wel te beweren. Maar in het geval van gisteravond denk ik echt dat je ernaast zit.
En die deel ik. Het feit dat je eigen moeder je heeft ´weggedaan´ (weet je ook wat haar beweegredenen waren hiervoor? lijkt me niet onbelangrijk...) heeft natuurlijk helemaal niets met adoptieouders te maken. Dat staat volledig los van elkaar. Kijk eens naar de kansen die deze 2 zusjes (want ja ze zijn nog bij elkaar, dat had ook anders kunnen afopen) nu krijgen, alleen al aan liefde en aandacht. Dan heb ik het nog niet eens over opleiding en andere materiele zaken.
Buffy, heb jij hulp van een professioneel iemand die jou helpt met het emotioneel verwerken van je verleden? Het voelt alsof jij vast zit in je eigen wirwar aan (wisselende boze en verdrietige) emoties. Zou zonde zijn als je je rest van je mooie leven met je vriend en kindje toch enigzins overschaduwd blijft door je verleden. Je bent je eigen ik, en je bent het waard.
Even vanuit mijn eigen ervaring. Mijn biologische moeder die mij heeft afgestaan en mijnadoptie ouders staan niet volledig los van elkaar. Had de 1e mij niet afgestaan, waren mijn adoptieouders niet on de picture geweest. En juist omdat je het niet los kunt zien is het zo moeilijk. Ik ben loyaal aan mijn biologische moeder, ondanks dat ze mij heeft afgestaan. Het liefste wil ik haar kind zijn omdat ik haar bloed heb. Van mijn adoptieouders hou ik ook zielsveel. Zij hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. Ik hou anders van hen ala van mijn biologische ouders. (Ik heb mijn biologische ouders een aantal jaar geleden gevonden en ontmoet)Heel diep in mijn hart zou ik van allemaal evenveel en op dezelfde manier houden omdat ze dat verdienen. Maar dat lukt gewoonweg niet.
Bah wat een kansloze reactie Verder ben ik het eens met Sanne. Oh wee als je op zp begint over dat je bijv snel zwanger raakt dan krijg je iedereen die in de mmm zit over je heen. Ook veelal negatief enz. Dat is allemaal oke, maar zodra dit onderwerp hier op tafel komt moeten we allemaal blij gaan zitten doen. Wat een bullcrap zeg!! Ik heb mijn mening en nee die is niet rooskleurig. Zoals ik gisteren ook een aantal can mijn adoptie-vrienden heb gesproken die dezelfde mening delen. We zijn blij dat we hier zijn, maar dat betekend niet dat het allemaal makkelijk is. Er komt zoveel bij kijken. Maar goed je hebt kennelijk mijn andere posts miet eens gelezen. Dan zou je zien dat ik probeer uit te leggen hoe of wat. Verder verwoord Sanne het heel erg goed!! Bedankt dat je voor me op komt. Daarnaast hulp? Waar dan? Er is geen 1 instantie die de juiste hulp kan bieden aan adoptiekinderen.
Ik snap heel goed dat het met hele goede bedoelingen gebeurd allemaal. Alleen zal ik het nooit kunnen 2 kindjes mee nemen en de rest van de kindjes er laten wat zullen die kindjes denken wij zijn niet goed genoeg? Daarbij denk ik met het geld wat een adoptie kost je daar ter plekke heel veel kindjes en gezinnen kunt helpen. Veel kindjes worden er achter gelaten door geld problemen van de ouders dan is het toch niet eerlijk dat een westers gezin zoveel geld kunnen betalen om een kind te adopteren. Maar nogmaals het zal zeker met goede bedoelingen gebeuren maar vraag me wel eens af of het altijd een goed beslissing is.
Hoewel ik de opmerking over MMM-ers dan weer een beetje jammer vind, kan ik me ergens wel vinden in wat Buffy zegt.. Het programma laat het er allemaal zó makkelijk uitzien. Deze mensen hebben lang gewacht, maar gingen nu 'even' naar Haïti, moesten 'even' naar de rechtbank, 'even' een paar maanden wachten en konden toen zo even twee kids ophalen. Daarna leefden ze nog lang en gelukkig. Wás het maar zo simpel! Dat moment van de aankomst op het vliegveld ook.. Je wordt weggerukt uit je vertrouwde omgeving, krijgt een enorm indrukwekkende reis te verwerken en dan staat er een gigantisch leger aan mensen op het vliegveld die je nog nóóit gezien hebt, maar die je allemaal even willen aanraken, knuffelen en zoenen..
Wat jij schetst is jouw ervaring. Mijn man is geadopteerd en heeft nul komma nul interesse in zijn geboorteland, familie of wat dan ook. Iedereen dacht dat dit wel zou komen als hij zelf vader zou worden. Nou, nee dus. Hetzelfde geldt voor zijn geadopteerde zusje (niet zijn echte zusje). Ook geen raar levensverhaal met criminaliteit ofzo. Gewoon gewoon.
Dat van de mmm pak ik er bij omdat zij ook vaak te maken krijgen met dooddoeners aan opmerkingen. Dat wordt altijd door iedereen begrepen. Als mensen tegen 'ons' zeggen 'ja maar je moeder deed het voor jou en ze had het beste met je voor' moeten wij daar altijd maar ja en amen op zeggen. Terwijl ons gevoel daarmee teniet gedaan wordt. Het zelfde geldt voor iemand in de mmm die 10.000x te horen krijgt je moet er niet mee bezig zijn of het komt vast vanzelf goed enz. Dat is net zo pijnlijk als dat soort opmerkingen die ik net plaatste. Maar daar is hier dan altijd alle begrip voor (en dat is maar goed ook), maar nu dit onderwerp op tafel komt is dat ineens weg en ben ik volgens iemand altijd negatief Nou sorry, maar dat ben ik helemaal niet altijd, maar over dit onderwerp ben ik nogal sceptisch ja. Misschien waren mijn reacties gisteren nogal heftig, maar wat denk je dat zo een programma los maakt bij adoptiekinderen? Toevallig sprak ik vandaag de moeder van een vriendje van mijn zoontje, zij hebben ook de adoptieprocedure door gemaakt en zij heeft gisteren ook gekeken. Vertelde ook dat het voor hun heel heftig was, maar zij ook tegen mij dat het voor mij ook vast heftig moet zijn geweest. Zij begreep dus ook mijn reactie, maar ook hoe ik t.o.v adoptie sta (hier hebben wij al eerder over gepraat). Ik vind het jammer te lezen dat het begrip hier ver te zoeken is en de dooddoeners aan opmerkingen je hier om de oren vliegen, zonder dat mensen verder kijken.
Ik ben erg blij dat je reageert. Ik vind het ook heel knap dat je er zo open over spreekt. Ik denk dat veel mensen het idee hebben dat je inderdaad dankbaar moet zijn dat je geadopteerd bent. Je bent namelijk gered. En ik denk dat dat een hele verkeerde gedachte is. Je wordt namelijk ook zomaar uit een voor jouw bekende situatie gehaald. Misschien niet de beste situatie, maar wel jouw plekje. Dat is ontzettend ingrijpend. Mijn oma was echt wees, zij had graag geadopteerd willen worden. Zij was namelijk niet "weggedaan", maar "kwijtgeraakt". Dat is echt een andere situatie. Maar als je weg moet bij je moeder omdat zij je niet kan onderhouden of wil, dat is zo'n vreselijke gedachte. Het idee dat je dan dankbaar zou moeten zijn omdat je meer liefde en mogelijkheden krijgt, gaat voorbij aan jouw emoties van verlies. Biologische kinderen krijgen toch ook niet te horen dat ze dankbaar moeten zijn dat hun ouders ze wilden krijgen. Kinderen die uit huis geplaatst worden ivm mishandeling hebben ook enorm veel moeite met dat verlies. Bijna elke zp-er benadrukt dat jeugdzorg niet te snel kinderen uit huis moet plaatsen omdat de band met je ouders heel belangrijk is. Mogen geadopteerde kinderen dan misschien ook verdriet hebben om hetgeen wat ze kwijt zijn ipv perse blij moeten zijn om wat ze gekregen hebben?
Oh dus dat babietje wat is gevonden in een container moet dan ook maar in een tehuis ipv een adoptiegezin? Ik snap dat het traumatisch kan zijn, maar vast niet voor alle geadopteerde kinderen. Misschien verschilt de reden van adoptie inderdaad.
Dat is niet wat er gezegd is. Dat kindje is het beste af door meteen naar een veilig pleeggezin te gaan. Bij voorkeur een plek waar ze kan blijven voor de rest van haar leven of tot ze misschien wel terug kan naar haar ouders/moeder. Maar als een kindje al langdurig is een tehuis verblijft is het niet per se beter om geadopteerd te worden. Je haalt een kindje dan namelijk uit een omgeving die bekend is. Dat kan heel zwaar zijn voor een kindje. Het is zeker niet zo dat adoptie altijd vreselijk is, maar het is zeker ook geen rozegeur en maneschijn en zo wordt het nu wel gepresenteerd.