Vooral het dikgedrukte is iets wat zooo vaak gezegd wordt. Ik kan daar zo verdrietig om worden. Het verdriet wat er achter zit wordt gewoon weg geschoven en er wordt gedaan alsof het allemaal niks is. Dat is gewoon niet zo. Natuurlijk zullen er zat adoptiekinderen zijn die nergens problemen mee hebben, dat is heel fijn voor hen. Maar er zijn er meer die wel veel moeite hebben met hun adoptie in een bepaald punt van hun leven. Er zijn vaak negatieve verhalen geweest in de media (kijk maar naar Connie Breukhoven). Vaak wordt dan alleen de kant van de ouders verteld, maar de adoptiekinderen komen vrijwel nooit aan het woord. Veel willen dit misschien ook niet, dat snap ik wel als je ziet wat voor reacties er vaak komen. Ik schroom niet om mijn mening en gevoelens hierover te delen, juist zodat mensen ook zien wat het met de geadopteerde kan doen. Dagelijkse confrontatie met dat ik een andere kleur heb dan mijn ouders, dat ik geen vergelijking heb met karaktertrekken van mijn familie, de vraag bij vk, h.a, k.a of zh of er allergieën of ernstige ziektes in de familie voorkomen enz. Allemaal dingen die mij er vaak aan herinneren dat ik niks weet van al dit soort zaken. Nou zo kan ik nog wel even door gaan. Verder wil ik even benadrukken dat ik níet negatief in het leven sta. Ik ben blij met mijn leven hier en mijn gezin. Met mijn ouders en vrienden. Dat ik een kans heb gekregen om hier een mooi leven op te bouwen vind ik heel fijn. Bovenstaande neemt gewoon niet weg dat ik er niet soms immens veel verdriet heb dat ik mijn moeder niet ken.
Ik vind tegelijkertijd een risico van adopteren uit idealisme, dat je mogelijk ouders hebt die vinden dat ze een kind redden. En als dat kind dan niet dolgelukkig is dat ze gered is, dan is het de kans dat ouders ze dat gaan verwijten. Het adopteren vanwege een kinderwens is wel heel eerlijk. Ik denk juist dat dit beter is. Zo zie je maar hoe verschillend ideeën hierover kunnen zijn.
Dat zal ik ook niet zeggen, sterker nog, volgens mij zegt niemand dat hier. Als je heel gewenst bent en in een omgeving komt, waar je liefde, warmte, respect en ruimte voor jr emoties krijgt, dan denk ik dat het heel goed kan gaan. Maar ik vind ook dat het belangrijk is respect te hebben voor de emoties die kunnen spelen bij kinderen die wel pijn ervaren na hun adoptie. Dat hoeft helemaal niet af te doen aan de beste bedoelingen van de adoptieouders.
Maar ligt het pijnpunt dan niet meer bij het feit dat je bent afgestaan dan bij het adopteren? Het feit dat je je biologische moeder niet kent, staat wellicht los van het adopteren. Misschien als je niet geadopteerd zou zijn, had je ook je biologische moeder niet gekend, maar ook niet zijn wie en waar je nu bent....
Ik beleef het precies hetzelfde als dat jij het onder woorden brengt. En dit zijn dingen die in programma's als deze niet aan de orde komen. En eigenlijk 'durven' adoptiekinderen dit ook vaak niet te uiten. Want voor je het weet heb je weer een hele preek over je heen dat je blij en dankbaar moet zijn. Ik zou bijvoorbeeld ook nooit een kind kunnen en willen adopteren. Als adoptieouder kan je het eigenlijk nooit 'goed' genoeg doen voor heel veel adoptiekinderen. Omdat die toch last hebben van loyaliteitsproblemen en hun hele leven vechten tegen deze gevoelens. Een bloedband kun je nooit krijgen met je adoptiekind, hoeveel je ook voor haar/hem overhebt. Ik heb het programma nog niet gekeken trouwens, weet ook niet of ik het ga doen. Misschien vindt ik het wel fijn om te zien dat deze adoptieouders deze keuze maken met alle liefde van hun hart. Dat geeft mij, als adoptiekind, misschien het gevoel dat mijn ouders toentertijd ook zo zijn geweest. En dat zij, ook al hebben ze geen bloedband met mij, toch mijn ouders willen zijn.
Hebben jullie "merci merci" wel eens gezien? Die documantaire heeft diepe indruk op mij achter gelaten. Ik vind dit een mooi programma, maar ik kan er ook niet anders dan met gemengde gevoelens naar kijken. Mijn beste vriendinnetje is geadopteerd Ook zij heeft het hier altijd heel moeilijk mee gehad. Ik kan me voorstellen dat ook zij heel anders naar dit programma kijkt dan iemand die niet is geadopteerd.
Je verwoord precies hoe ik het zag. Enerzijds mooi dat hun papa en mama worden van twee mooie meiden. Anderzijds.... ze moeten een week mee met hun nieuwe ouders, met een dikke camera op je neus. Vervolgens gaan ze weer weg en 5 maand later ga je naar Nederland waar 15 onbekend mensen je opwachten. Ik vond het dubbel en weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden.
Precies dit... je vecht soms met zoveel gevoelens en emoties. Hoe vaak ik me al niet schuldig heb gevoeld naar mijn ouders toe. Hoe vaak ik wel niet gestruggled heb met loyaliteit naar hen toe. Ik moet wel zeggen dat ik 1000% zeker weet dat mijn ouders dolblij waren met mij. Als ik de foto's zie van het moment dat ze mij voor het eerst vast hadden dan is het overduidelijk. Ik heb er ook geen moment aan getwijfeld dat ze onwijs veel van mij houden en ik weet dat ik meer dan gewenst ben! Maar ik weet ook hoe zeer het nu nog, na al die jaren, doet bij mijn moeder dat zij nooit zelf kinderen heeft kunnen krijgen. Dat is ook moeilijk, je weet dat je gewenst bent, maar je weet ook dat je moeder graag 'eigen' kindjes had gehad.. (zie hier weer dat loyaliteitsconflict)
Ik denk van niet. Maar er moet niet voorbij gegaan worden aan de heftige emoties die adoptiekinderen ervaren. Ik zou het alleen al fijn vinden als hier wat meer begrip voor zou zijn.
Ik vond het een emotionele documentaire, maar hij riep bij mij wel heel veel vragen op. Waarom werden die meiden herhaaldelijk geconfronteerd met allemaal extra mensen, terwijl ze nog moesten wennen aan hun adoptieouders? Die strakke gezichtjes, arme kinderen! Hoe kun je na 2 maanden zeggen dat een adoptie geslaagd is? Dan begin je toch pas? Dan zit je toch nog in je wittebroodsweken (bij gebrek aan een beter woord)? Ik vond het allemaal wel heel erg romantisch overkomen, één grote roze bril. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de adoptieouders er echt zo in stonden, dat zegt meer over de regisseur dan over de adoptieouders. Maar ik miste echt het 'hoe om te gaan met de trauma's die voortkomen uit adoptie' onderwerp. Ik ben niet voor of tegen adoptie, ik ben alleen van mening dat het een uiterste redmiddel is, je haalt kinderen alleen uit hun vertrouwde omgeving als het echt niet anders kan. Waarbij de kinderen leidend zijn en niet de adoptiewens van de adoptieouders. Kort door de bocht vond ik het een emotionele documentaire die vanwege de amusementswaarde een aantal punten niet belicht heeft, die naar mijn mening voor een volledig beeld wel belicht hadden moeten worden. Overigens zijn er wel degelijk documentaires waarin geadopteerden aan het woord komen, ik heb laatst nog een goede BBC documentaire gezien over geadopteerden die vanuit Ierland geadopteerd waren naar de VS. Dat was geen amusement, maar keiharde realiteit, maar inderdaad veel minder romantisch dan dit verhaal.
Ik vond het een mooi programma. Het enige wat mij stoorde is dat er zoveel man ze op te wachten stonden terwijl de kinderen daar in shock stonden en werden omhelst door vreemden. Dat had ik in ieder geval anders gedaan! Maar het is wel weer duidelijk een rtl programma, alles voor de kijkcijfers... zucht...
Ik heb ook zitten huilen bij het programma, maar niet perse omdat ik het zo mooi vond. Ik vond het eigenlijk verschrikkelijk om die koppies te zien, die meisjes keken zo bang/uitdrukkingsloos. Verschrikkelijk dat ouders en kinderen niet bij elkaar kunnen blijven, om welke reden dan ook. En dan komen er een meneer en mevrouw en tadaaa, die willen je meenemen, 'hebben'. Zeg maar papa en mama en heel veel plezier met je nieuwe, 'luxe' leven met volkomen vreemden. Niks ten nadele van dit (of andere) stellen die adopteren hoor, ik geloof echt dat je dat niet zomaar voor de lol doet... Maar vind het wel verschrikkelijk voor de kinderen en ben als ik dit zie erg dankbaar dat ik wel bij mijn biologische ouders heb kunnen opgroeien en het mijn zoontje ook kan bieden. In een ideale wereld wens ik dat voor iedereen. Adopteren of maar in een weeshuis blijven: ik weet ook niet wat beter is.... Het is allebei niet ideaal. Ik heb in mijn kennissenkring ook twee jongetjes die uit Haiti komen. Ook niet altijd even makkelijk... Op schiphol vond ik ook verschrikkelijk eerlijk gezegd. Maar ook denk ik dat je het nooit goed doet. Als er niemand staat voelt het misschien niet welkom, als er zoveel staan is het ook overdonderend... Maargoed, ik ben sowieso niet zo van zoveel aandacht. Ik vond het wel leuk om te zien dat de meiden zo snel al wel een stuk losser en blijer waren. Ik hoop dat ze er in de toekomst goed mee om kunnen gaan. Voor de geadopteerde dames hier: veel sterkte met de levenslange 'strijd' met jullie emoties. Ik snap heel goed, ookal heb ik het zelf niet meegemaakt, dat het regelmatig erg emotioneel en confronterend is.
Een mooi programma. En tja het is rtl 4 en geen documentaire. Ze kunnen die niet op alles ingaan. Maar het gaf wel een goed beeld. Misschien moeten sommige mensen zich ook beseffen dat adoptie niet altijd goed gaat. Maar bij biologische kinderen heb je die kans net zo goed. Die kunnen ook ontsporen of in de problemen komen. En de problemen die veel oudere geadopteerden hebben komen ook voort uit hoe in het verleden met adoptie is omgegaan. Toen was er weinig tot geen voorlichting naar adoptieouders toe. Konden veel meer mensen veel makkelijker een kind adopteren en gingen sommige mensen er op een verkeerde manier mee om. Tegenwoordig is het proces zoveel ingewikkelder, langduriger en kostbaarder geworden dat alleen nog maar een zeer beperkte groep goed gemotiveerde mensen in aanmerking komt. Ook is er veel meer bekend over voorlichting en nazorg. Dat voorkomt dat mensen er (zoals vroeger gebeurde) heel naïef instapten en een kind gingen redden. Ik kan begrijpen dat voor een adoptiekind het moeilijk kan blijven. Maar de keuze voor afstand is door de biologische moeder (of soms haar omgeving) gemaakt. Daar kan het kind of de adoptieouders niets aan veranderen. Uit onderzoeken blijkt dat de kansen op een goede ontwikkeling in een adoptie- of pleeggezin vele malen beter zijn dan in een (soms overvol) tehuis. In bijna alle landen is de situatie in tehuizen vreselijk (weinig tot geen aandacht, onvoldoende middelen, geen stimulatie tot ontwikkeling waardoor achterstanden en verwaarlozing ontstaan etc). En dan met 18 worden kinderen op straat gezet en belanden in een uitzichtloze toekomst. Wel in een eigen land maar verder hebben ze niets. Ook is armoede niet altijd de reden tot afstand (zoals ik hier in sommige reacties zag staan). Geld sturen om arme moeder te helpen heeft lang niet altijd zin. In veel landen gaat het om situaties waarbij ouders uit de ouderlijke macht zijn ontzet, er geen pleegzorg bestaat, er schande is om een kind te hebben als je ongehuwd, alleenstaand bent of een kind met een handicap hebt. En in China natuurlijk 1 kind politiek.
Hoi.. Hier een moeder van een mooi jongetje van 5 uit China, geadopteerd toen hij 2,5 jaar was. Ook ik heb met een doos tissues zitten kijken... Maar ook even vanuit een andere kant, dit keer zat ik er niet zelf in, maar stond ik ook aan de zijlijn. Ons zoontje is waarschijnlijk, en dat vullen wij zelf in, te vondeling gelegd door zn combinaties aan special needs. Wij vullen in dat de ouders hem weg hebben moeten leggen omdat in CHina er geen ziektekostenverzekering bestaat en er gewoonweg geen geld is voor alle operaties. Nadat we onze oudste geadopteerd hebebn kregen wij nog 2 kindjes, dit keer uit mijn buik. En nu voel ik nog beter het verdriet wat de geboortemoeder/ouders moeten voelen. Er vanuit gaande dat ze hem idd door bovenstaande te vondeling gelegd hebben. Wij vertellen ons zoontje over china, over het tehuis waar hij vandaan komt en over zijn chinese ouders. We proberen zijn afkomst juist prominent aanwezig te laten zijn. Juist voor zn moeder. Een mede adoptie moeder schreef een heel mooi stuk op een fb pagina en dat gaat als volgt (en ik voel dit volledig Er wordt ons soms verweten blind voor jouw roots te zijn Dat we zouden vergeten dat jij hier bent door haar pijn We willen haar kennen erkennen Dat ze er toe doet Dat ze deel uit maakt van jou Maar nu ook van ons We zien haar als we naar jou kijken We horen haar als jij lacht En door jou lief te hebben Hebben we haar lief en eren we jouw afkomst In een perfecte wereld zou adoptie niet bestaan Toch ben ik dankbaar Dat ik een van die moeders mocht zijn Die een kostbaar kind te leen kreeg van een ander Om het op te voeden lief te hebben en te koesteren Ik dichtbij, zij op afstand Verbonden In de liefde voor ons kind.. (annerieke) Ik weet dat er heel veel adoptiekinderen met grote problemen rondlopen mbt hechting. Ik weet dat er veel adoptiekinderen worstelen met hun eigen identiteit... Maar ik weet ook dat er genoeg zijn, die dat niet hebben. Ik ken nu inmiddels veel jong volwassenen en zie echt allebei de kanten; gewoon gelukkig , en vol worstelingen.. Maar iedereen, zij , maar ook wij adoptieouders, hebben recht op ons gevoel. En wij adoptie ouders zijn trots op onze prachtige kinderen. WIj zijn nou eenmaal dolgelukkig met onze kinderen die we in onze armen hebben mogen sluiten. Die we mogen gaan begeleiden naar de volwassenheid. In de hoop dat ze gelukkig gaan worden ondanks alles wat ze al meegemaakt hebben. En ik hoop dat ons zoontje later ook trots is op ons en kan zeggen ik heb een papa en mama in nederland die alles voor me zouden opgeven om me gelukkig te maken, net zoals mijn papa en mama in china gedaan hebben...om me alle kansen te geven in het leven die mogelijk zijn. Ik begrijp de verschillende gevoelens goed. Hoop dat mijn gevoelens ook begrepen worden en niet dat we worden gezien als slechte mensen omdat we geadopteerd hebben. Onze middelste is nu 2,5 jaar, de leeftijd waarop we onze oudste in china mochten halen. Dan zie ik hoeveel we gemist hebben, hoeveel de ouders in china gemist hebben en wat hij zelf allemaal gemist heeft....in welke volgorde dan ook. Ik kijk vaak door de ogen van zijn china moeder naar hem, of beter gezegd, als hij weer een operatie gehad heeft, of kan fietsen, of een uitvoering op school...dan gaat mijn hart uit naar de vrouw die hem negen maanden gedragen heeft en ws geen uitweg meer zag voor hem dan hem weg te leggen en hopen op een betere toekomst. Ook voor haar doen we meer dan ons best voor hem. Wbt het programma, het is wel fijn dat buitenstaanders nu ook kunnen zien hoelang de weg is , wat de impact is op de adoptiedriehoek (bio ouders- adoptie ouders- kind)... Ik ben benieuwd naar de volgende afleveringen.
Dat mag ook niet... Je mag wel een groep mensen uiteraard je laten verwelkomen, maar mbt hechting krijgen we het strengste advies om minimaal de eerste drie maanden: *kinderen niet door anderen dan ouders te knuffelen *Kinderen niet door anderen iets te laten geven ; wat willen geven doe je via de ouders *troosten doen de ouders Eigenlijk is het de bedoeling om je kind te beschermen tegen derest. DUs wat hier gebeurde is mbt de hechting echt niet goed en ook echt af te raden. Wordt ook van te voren in de VIA maar zeer zeker ook door de vergunniginghouders op gehamerd. Wij krijgen een brief mee voor onze naasten met de precieze uitleg hierover. Bij ons waren mijn ouders en een handje vrienden, waaronder een stel wat een maand later naar china zou vliegen om hun zoontje in china in hun armen te mogen sluiten. Wij hielden zelfs langer dan drie maanden de buitenwereld op afstand.
Mooi hoe jullie het doen Twoboys.. Ja er zal altijd wel iets zijn maar kan me niet voorstellen dat wegkwijnen in een weeshuis of leven op de straten en hopen dat je de 6 jaar haalt beter is dan geadopteerd worden, wat niet zegt dat er geen problemen kunnen ontstaan. Ik denk dat openheid hierin en goede begeleiding erg belangrijk zijn maar laten we niet vergeten dat er genoeg biologische kinderen OOK de problemen in komen, als ik soms lees hoe die aan hun lot worden overgelaten en zich altijd maar aan papa en mama moeten aanpassen (ik vind het verjaardagstopic echt weer een leuk voorbeeld ervan, sommige reacties krijg ik de rillingen van zo koud) dan voorzie ik ook wel problemen hoor. Pas was er een docu op TLC over verslaafde jongen die was ook geadopteerd maar je zag ook heel veel dingen die die ouders "fout" hadden gedaan (ik had echt medelijden met die jongen dat ie zo had moeten opgroeien) en dat terwijl ik ook geadopteerde (inmiddels oudere) kinderen ken de een hele fijne en stabiele basis hebben gehad, ouders zijn altijd heel open erover geweest en hebben bv ook toen ze ouder waren een reis gemaakt naar hun geboorteland...
Mooie verwoord heb al keer in een ander topic gelezen maar respect voor de ouders die het doen zoals het hoort en het heeft 2 kanten vooral openheid en eerlijkheid scheelt zoveel dat is wat mij het het meest boos maakte naar mijn adoptie ouders toe veel leugens waar ik nu achterkom.Jullie zoontje heeft geluk een liefdevol gezin en jullie met hem dat je de eer hebt een wonder van een ander groot te mogen brengen.Altijd blij te horen dat een ander kind verdriet bespaard word
Mooi hoe jullie het doen en hoe jij stil staat bij de biologische moeder! Heel veel respect. Het gedichtje heb ik gemengde gevoelens over... Ik ben het alleen niet met je eens dat mensen die volledige driehoek zien, dat is niet zo. Je ziet alleen hoe de ouders er in staan en begleid worden meer niet. Niks over hoeveel impact het evt kan hebben op de kinderen. Verder las ik hier iets over nazorg, ik heb navraag gedaan bij de moeder van een vriendje van mijn zoon en die begon bijna te lachen... Weinig tot geen na zorg dus.