Ligt ook bij jezelf je daar lan je zelf prima voor zorgen niet alles hoeft aangeleverd te worden toch? Als ik hulp nodig heb schakel ik dat zelf in...
Ik vind oprecht dat die opmerking tekort doet aan het verhaal van BuffySummers. Op geen enkel moment zegt ze dat alle kinderen in een tehuis moeten blijven. Ze wil alleen heel graag erkenning voor haar kant van het verhaal, voor haar emoties. Juist een opmerking als de jouwe impliceert dat ze vooral blij moet zijn dat ze is gered uit een tehuis. Maar waarom mag ze ook niet verdrietig zijn over het feit dat ze weg is uit haar geboorteland en omgeving. Dat ze een heel stuk van zichzelf niet kent en nooit zal kennen. Bijna zeker is een kind inderdaad beter af bij liefdevolle ouders dan in een tehuis. Hoe goed het tehuis ook is. Maar toch is adoptie zeer ingrijpend en dit programma gaat daar sterk aan voorbij.
Ik ben dat helemaal met je eens femkes. Kan me goed inleven in deze situaties, en het is soms tegenstrijdig. Dat adoptieouders niet goed worden voorgelicht weet ik niet, Je moet bijeenkomsten volgen over allerlei zaken. (hechtingsproblemen, etc) Ik zou ook super verdrietig zijn, eenzaam voelen etc als adoptiekind. Ook al zijn mijn nieuwe ouders nog zo lief. Accepteren dat het zo is, en niet anders is moeilijk. Een rouwproces. Ondanks dit staan wij wel er open om een kind te adopteren.
Dank je wel! Ik had me ook geen lievere ouders kunnen wensen, ik hou zielsveel van hen en zij van mij!! @sammie1 ouders worden nu zeker goed begeleid! Beter dan vroeger maar nazorg is er weinig tot niet. Je kan wel zeggen zoek dan zelf hulp, maar ik ben bekend met hulpinstanties hier in NL en nee er is niemand die gepaste hulp kan bieden voor adoptieouders. Voor de standaard dingen wel, maar als het gaat om vragen over alles wat ik (en Sannebc) in eerdere posts aan gaf dan val je in een gat hoor. Dat is er gewoon niet, als dat er wel was had ik dat namelijk wel aangepakt.
Jammer dat de nazorg niet zo best is. Denk je dat een 'gewone' psycholoog of een andere 'gewone' beroepskracht niet van waarde kan zijn bij geadopteerden? Of moeten dit speciaal opgeleide mensen zijn die het bijvoorbeeld zelf ook hebben meegemaakt? Verder hoop ik dat je m'n vorige berichtje hebt gelezen Gewoon omdat ik je niet wil kwetsen, en je wel begrijp.
Nope ik heb ervaring met psychologen en het is allemaal 10x niks Je hebt nog meer aan lotgenoten dan aan de gemiddelde psycholoog helaas... Ben blij dat je beseft dat het een rouwproces is en ik heb niet het idee dat je me wilde kwetsen hoor
oh ik vind dit ook zoiets moeilijks. Ik moet eerlijk zeggen dat ik alleen maar medelijden had met die kindjes. Arme meisjes, weten niet beter dan het leven wat ze daar leefden en dan moeten ze ineens met 2 mensen mee naar een ander land. Ik dacht alleen maar, wat fijn dat ze samen zijn. Mensen zien adoptie volgens mij veel te rooskleurig. Ik heb er geen ervaring mee, heb niet geadopteerd en ben niet geadopteerd. Maar heb er wel regelmatig/veel over gelezen. Ik vraag me ook wel eens af wat beter is. Natuurlijk gun je iedereen een liefdevol huis. Maar het zou volgens mij het allerbeste zijn als dat in de buurt kan van de "eigen" vertrouwde omgeving. Ik weet het niet, vind het zoooo moeilijk. Heb vorig jaar de docu Mercy Mercy zien en echt ik kon niet stoppen met huilen. Nu is dat helemaal een schrijnend verhaal. Maar sindsdien kijk ik wel heel anders naar adoptie. Ik denk alleen maar, vragen die adoptiekindjes er eigenlijk wel om? Willen ze dit wel? Moeilijk moeilijk moeilijk!
Nazorg moet je idd zelf voor zorgen. In ons geval belde de vergunninghouder een week na aankomst in ned, een maand en drie maanden later om te vragen hoe het ging. Maar that s it. Als er iets is, als je denkt, want niet alles is adoptiegerelateerd natuurlijk, dat er gedrag is bij je kind waar je iets mee moet, moet je gelijk aan de bel trekken bij de adoptie nazorg. Maar je moet het wel zelf doen, er is niemand het gezin na een paar jaar gaat bellen. Want let wel, ons zoontje kwam met 2,5 bij ons terecht met een grote rugzak ellende en een flinke combinatie special needs. De eerste jaren wordt je asl het ware geleefd, ook door de operaties en herstel wat er bij komt kijken. Nu zien we bij onze oudste dingen die we niet zien of herkennen van onze bio kinderen (ook al zijn die daar nog te jong voor)of kinderen in de omgeving. Daar moeten we heel allert op zijn en aan de bel trekken om hem te helpen. Je kan video interactief begeleiding krijgen onder andere ; dan kijken de psychologen mee in de thuissituatie wat er speelt, wat er mis gaat. Wat er in dat koppie omgaat. Maar wat Buffy zegt is gewoon waar; Wij als adoptie ouders hebben jaren gewacht op onze adoptiekinderen, maar zij zaten echt niet op ons te wachten. Vergeet niet wat ze allemaal al hebben meegemaakt, ons zoontje is te vondeling gelegd, daarna naar een weeshuis gebracht wat in zijn geval niet het beste was (ondervoed, met 2,5 jaar 77cm en 7 kilo, geen haar, niet geopereerde volledige schisis plus nog een paar niet geopereerde/behandelde aandoeningen)hij dronk met 2,5 alleen nog maar 5 flesvoedingen en at niks, kon nog niet lopen.... ..en dan wordt hij, ondanks alles, uit zijn vertrouwde omgeving getrokken door mensen die hij niet verstaat, er anders uitzien, en anders ruiken...en weg bij zijn nanny die die 2,5 jaar (gevonden met 4 dagen oud) voor hem gezorgd heeft. Hij moest gaan rouwen om wat hij verloren was. Er kwam geen lachje van zijn gezicht. Maar erger, hij huilde ook niet. Omdat hij zich niet veilig voelde. Heel veel driftbuien later kwamen dan eindelijk de tranen..wat voor ons aangaf dat hij zich veilig en vertrouwder ging voelen omdat hij zichzelf durfde te uiten. Maar ook heeft hij zich gedrag aangeleerd. Na een jaar ging hij naar de psz. Als ik kwam ophalen zag ik alle bio kinderen naar hun ouders rennen en vlogen die om de hals. Ik zag hem echt kijken, oh dat moet je dus zo doen. Hij ging dat immiteren maar ik voelde dat hij het niet voelde...Hij deed het omdat derest het deed. Nu is hij 5,5 jaar en raakt in paniek als ik niet vertel dat ik ben gaan plassen, hij raakt in paniek als ik niet vertel dat mama gaat koken, in paniek komt er dan een MAMA , en dan roep ik, ik ben hier...zijn reactie is standaard: oh gelukkig maar. Hij vertrouwd er nog altijd niet op dat wij hem nooit maar dan ook nooit in de steek zullen laten. En ik zou het vreselijk vinden als hij zulke gevoelens als Buffy zou krijgen, maar dat kan! Hij kan die gevoelens krijgen. Wie zijn wij om te zeggen dat het beter is wat er met ze gebeurd is. ZOals die andere adtopei moeder schreef: in een perfecte wereld zou adoptie niet bestaan. Maar een perfecte wereld (zeker nu zeg pff wat is de wereld rot) bestaat niet. En wij zijn echt heel gelukkig met hem en zijn heel open over zijn china ouders. ALleen vertellen we hem dingen die we niet met zekerheid kunnen zeggen. Omdat we het niet weten. We zeggen ook dan, we denken dat jouw mama (en papa) jou heel erg mist maar ze had te weinig centjes om je mondje te maken..We zeggen er nadrukkelijk bij 'denken'. Er is in china ook de 1 kind politiek, geen ziektekoste verzekering en hij heeft echt veel special needs die behoorlijk pittig zijn, maar we weten het niet. Maar feit is wel, en daar werd ik me echt helemaal bewust van toen ik die eerste aflevering open armen zag, dat hij uit zijn land weg gerukt is zonder dat we weten of hij dat wel wil, ook hij had die lege blik in zijn ogen... Gelukkig ken ik inmiddels veel jongvolwassenen die hier gelukkig zijn. DIe zich prima kunnen vinden in de hele situatie. Die blij zijn dat ze in een warm nest opgegroeid zijn, wat toch anders zou zijn in een tehuis.. Ik heb in mijn omgeving een kennis die wil juist niets weten van haar afkomst. Die is boos. Die is zo boos op haar bio moeder dat ze haar weggedaan heeft zoals ze zelf zegt. DIe houdt zielsveel van haar adoptieuders en alles wat met haar roots te maken heeft gaat ze uit de weg. Die mensen hebben alles wat ze weten in een kistje op zolder staan, maar ze wil er niet in kijken. Mijn collegaatje komt uit india. Zij heeft haar moeder weten te vinden en heeft nu gewoon twee moeders. Ze is heel gelukkig dat ze haar gevonden heeft en haar bio moeder zo dankbaar dat ze hier in ned een goede opleiding en baan heeft weten te krijgen en een goede toekomst voor haar en haar kinderen heeft. Maar ook zie ik adoptiekinderen met gevoelens zoals Buffy. Iedereen heeft recht op zijn eigen gevoelens, daar kan een ander echt niets over zeggen. Wij hebben 'makkelijk' praten omdat we zelf niet geadopteerd zijn. Ik hoop echt dat ons zoontje gelukkig met ons zal zijn nu en in de toekomst. En ik hoop ook echt dat we in de gelegenheid zijn om zijn china ouders te vinden. Maar, en dat vind ik wel belangrijk, hij moet zelf aangeven wat hij wil.
@twoboys wat een mooi verhaal en respect dat je dat zo wil delen!! Ik vind het heel mooi om te zien hoe bewust jij bezig bent met je zoontje en hoe snel jij dingen hebt gezien zoals die lege blik, het na doen van bepaalde handelingen (het vb op de psz) en niet onbelangrijk, die verlatingsangst!! Jouw zoontje heeft het echt getroffen met zo'n lieve en mee levende mama als jij, echt waar!! Ik hoop dat je zoontje een heel gelukkig leven te gemoed gaat en dat hij niks mee zal maken van de gevoelens die ik heb en heb gehad!! Je vertelde ook van iemand die dus boos is op dr moeder en niks wil weten van dr afkomst, ik weet niet of het goed of slecht is maar het is imo (en miss heb ik het mis) wel een teken dat ook zij vreselijk beschadigd is. Ik heb die periode ook gehad, maar ben daar nu over heen. Boos zijn op mijn moeder dat ze me weg heeft gedaan is nu wel over, het doet nog steeds pijn, maar ik ben nu vooral met vlagen benieuwd hoe het met haar gaat etc.
In het voorstukje te zien dat er weer honderd mensen bij schiphol staan te wachten.. Toch wel pijnlijk om te zien aangezien het zo wordt afgeraden..
Wie zit er ook te kijken?? Die kleine Raoul! Daar loopt je hart toch van over! Ik snap dat die 2 mannen al verliefd werden op de eerste foto. Ik ook!