Onze dochter van 22 maanden is op een week tijd echt beginnen peuter puberen, lijkt me Ik weet niet wat het anders kan zijn? Sinds vorige week: twee keer met een krijsend kind door de supermarkt omdat ze haar zin niet kreeg. In de AH in onze buurt hebben ze kleine karretjes en daar mag ze dan best mee rijden. Maar de grote supermarkt waar ik de grote inkopen doe hebben ze die niet en dus schreeuwde ze moord en brand omdat ze niet met de grote mensen kar mocht/kon rijden. Ik kon wel door de grond zinken. Ik ben gewoon rustig gebleven, haar genegeerd en heb een aantal fel starende mensen ook gewoon rustig toegesproken: Staren maakt het voor mij niet makkelijker Toen we bijna door de winkel heen waren is ze rustig geworden en heb ik haar ook geprezen daarvoor. De tweede episode was in de AH met het kleine karretje omdat ze de doos druiven niet mocht openmaken en eten omdat het bijna etenstijd was en ze anders aan tafel niks meer zou willen. Weer drama doorheen de rest van de winkel en starende mensen. Dit is door blijven gaan tot thuis. Ik negeerde haar ook, maar ze klampt zich vast aan mijn been en kan makkelijk een half uur helemaal overstuur huilen. Ik durf morgen bijna niet meer met haar naar de grote supermarkt te gaan. Die zit in hetzelfde gebouw als een grote speelgoedwinkel en die heeft aan de ingang speelhuisjes staan waar ze dus in wil spelen, wat voor mij ook prima kan, maar NA de boodschappen. Ik weet nu al dat als we morgen gaan en ze mag niet in de speelhuisjes, dat ze dan weer gaat beginnen krijsen/huilen en dat het dan heel de tijd doorheen de winkel zo zal blijven. Ze kan zichzelf niet kalmeren. Daarom is negeren zo moeilijk, hoewel ik het wel doe en echt rustig blijf. Ze raakt zo overstuur tijdens een driftbui dat ze er gewoon niet meer uit raakt tot ik haar goed dichtbij me pak en zeg dat het niet erg is. Ik zeg dan dat ik begrijp dat ze boos is, maar dat dit nu eenmaal niet kan of mag, Als ik haar dan sus, dan wordt ze wel rustig. Maar doe ik daar goed aan? Ze is heel erg gehecht aan haar speentje maar we zijn ondertussen zover dat ze weet dat ze het alleen krijgt om te slapen en in de auto. Mijn zus zegt dat ik tijdens zon driftbuien dan maar gewoon even haar speen moet geven zodat ze zichzelf daarmee leert te troosten. Thuis gaat het allemaal wel goed, ze is heel lief, flink en zelfstandig. Thuis gaan de driftbuien meestal redelijk snel voorbij. Het is niet altijd zo heftig, maar ik zie dat ze soms echt heel erg overstuur kan raken om (in mijn ogen) niets. Ik ben zelf 30 weken zwanger. Mijn ouders zeggen dat ze ook gewoon onrustig is door de verandering die ze voelt aankomen. Ik ben echt geduldig met haar en probeer veel zachtaardig begrip te tonen, maar wel grenzen te stellen. Iemand tips?
Op deze leeftijd raken ze snel gefrusteerd/boos/verdrietig als ze hun zin niet krijgen. Als dit leidt tot een driftbui, kunnen ze zichzelf echt verliezen in de emotie en kan het juist erg helpen als mama helpt! Zeker troosten dan, dat hoeft ze echt nog niet 'alleen' te doorstaan. Mijn ervaring is dat je zelf goed merkt als ze op het punt komen dat ze geen grip meer hebben. Dan zijn ze compleet overstuur en heeft negeren echt geen zin. Als ze dan toestaat dat je haar bij je pakt (dat doen zeker niet alle kids op een hoogtepunt van driftbui, sommige moeten eerst flink uitrazen voordat ze te benaderen zijn) absoluut doen. Verder moet je goed kijken wanneer ze optreden en driftbuien voor proberen te zijn. Vlak voor etenstijd zou ik dus echt niet met dreumes/peuter naar winkel gaan, dat is voor meeste kinderen (hongerig en moe) te veel van het goede ... Hoogtepunt was hier zo ongeveer tussen 1,5-2,5 jaar. Onrust vanwege je zwangerschap kan zeker meespelen, maar dit is ook echt de leeftijd.
Oei, ik zou haar zeker geen speen geven tijdens zo bui. Op die manier beloon je dit gedrag namelijk. Wat jij doet redelijk klinkt goed. Liefdevol blijven, maar het foute gedrag wel negeren en je er niet door laten chanteren. Heb je al geprobeerd om je begrip iets sterker over te brengen? Je kunt haar bijvoorbeeld een aai over haar bolletje geven of even een knuffel geven en haar vertellen dat je snapt dat ze het niet leuk vindt, maar dat dit gewoon niet mag en dat ze straks .....(iets wat ze ook leuk vindt en wel binnen het plaatje past) mag. Bij mijn dochters werkt deze strategie heel goed. Je poot stijf houden, maar wel hun gevoelens erkennen. Als je dit consequent blijft doen dan zul je vast zien dat het beter wordt. Verder moet je de supermarkt juist niet schuwen. Ze moet het toch leren. Van starende mensen moet je je niets aantrekken. Staren hoeft ook helemaal niet naar bedoeld te zijn. Ik kijk ook wel eens iets te duidelijk als ik een kind zie gillen, maar dat betekent niet dat ik iets negatiefs denk ofzo. Mijn kinderen gillen ook geregeld.
Onze jongste zoon heeft ook fases met driftbuien. Hij heeft deze fases al wat langer en het gaat hier steeds beter. Ik zou 'lastige' situaties niet uit de weg gaan, elke keer dat jullie zo'n driftbui goed oplossen is mooi leermoment. Klinkt een beetje soft, maar zo werkt het hier wel. Volgens mij ben je al een heel eind op de goede weg. Je weet al hoe je haar rustiger kunt krijgen. Ik zou haar geen speen geven, als je het met knuffelen en troosten kunt oplossen zou ik daar zelf de voorkeur aan geven. Hier duurde het even voordat ik onze jongste zoon mocht troosten bij een driftbui, maar inmiddels gaat het stukken beter en komt hij vaak zelf naar me toe voor een knuffel. De driftbuien duren nu korter, zijn minder heftig en komen minder vaak voor. Ik herken het wel van onze oudste zoon, bij hem werd verdwenen de driftbuien toen hij beter ging praten, met 2,5 jaar ongeveer.
Ik gaf mijn dochter wel haar speen als de driftbui over het hoogtepunt heen was, dan kalmeerde ze veel sneller. Als ze weer rustig was legden we de speen weer weg, vaak kwam ze hem zelf al inleveren. Als je dochter toestaat dat je haar troost zou ik dat vooral doen, dat is geen beloning maar hulp. Belonen van een driftbui doe je alleen als je je oorspronkelijke nee omzet in een ja. Kies voor de boodschappen een moment dat ze niet moe is, en een doosje rozijntjes terwijl ze in het wagentje zit kan ook wel wonderen doen. Het is ook veel gevraagd voor zo'n ukkie, allemaal leuke spulletjes en je mag nergens aanzitten. Een vast ding dat jullie doen als het klaar is helpt ook: een rondje in de speelauto voor de winkel, een lekkere banaan uitkiezen, naar de eendjes kijken, gewoon iets kleins wat jullie dan samen doen. Probeer je niet te veel aan te trekken van starende mensen en bedenk ; ook deze periode gaat voorbij!
Onze dochter zit vol temperament sterke eigen wil. En die had met 18 maand al driftbuien. Alleen nu heeft ze ook bedacht om erbij op de grond te gaan liggen. Wij negeren haar zoveel mogelijk. En in de winkels zit ze gewoon in een buggy of winkelwagen. Los gaat gewoon niet.
Onze dochter van 21 maanden probeert ons ook weleens uit. Als we thuis nee zeggen dan huilt ze maar even een minuutje. Ik leg haar dan uit waarom het niet mag, troost haar en zoek afleiding. In de supermarkt vindt ze ook niet altijd even leuk maar ik neem dan idd gewoon een doosje rozijntjes mee of een zakje mini biscuitjes. Zodra dat op is ben ik vaak al door de winkel heen. Speen wil ik haar ook niet meer geven die mag ze alleen met slapen en dat weet ze ook. Uitleggen, troosten en afleiding zoeken werkt hier het beste en wat hierboven al gezegd is blijf wel consequent, deze fase gaat vanzelf weer over