Hallo mede-forummers Ik moet dit echt even van me afschrijven... zit hier gek te worden van spanning en angst. Ik zal even vertellen wat er gaande is in mijn leventje. Heb 6 mnd geleden een lieve man ontmoet en we waren op slag verliefd. Helemaal geweldig natuurlijk, ware het niet dat hij al een relatie had en dat ik net 2 mnd daarvoor een relatie verbroken had en ik samen met mijn 9 jarig zoontje een moeilijke periode heb gehad om op eigen benen te gaan staan. In het afgelopen half jaar zijn we verschillende keren gestopt met onze relatie maar telkens weer bleek dat we elkaar niet kunnen en willen missen. Door stress, en "stoplicht" relatie is er het een en ander misgegaan met het pilgebruik, veel overgegeven en afgevallen door de spanningen en ook regelmatig een pil vergeten omdat ik teveel aan mijn hoofd had. Nouja, en je raad het al... zwanger dus... lijkt echt alsof mijn leven een soap is. Afgelopen zondag een test gedaan en het s'avonds aan mijn vriend verteld. Uiteraard voor hem ook een schok en moest het laten bezinken (en nog) Ik prijs me gelukkig dat hij er SAMEN met mij voor wil gaan, heeft inmiddels zijn relatie op de hoogte gebracht van de zwangerschap en de keuze gemaakt om bij mij en mijn zoontje te komen wonen. Dit op zich is voor mij, mijn zoontje, hem en mijn ouders al een hele verandering. Mijn ouders....,... waren helemaal overstuur toen ik ze vertelde dat ie vanaf a.s. week bij me woont. Ik begrijp dat wel want ze kennen hem amper en snappen niet waarom het nu opeens zo snel gaat terwijl we al een aantal onzekere en vervelende periodes gehad hebben. Nu komen mijn ouders vanmiddag en ik wéét dat ik het ze nog niet hoef te vertellen van de zwangerschap, het is nog zo pril maar aan de andere kant moet ik er toch een keer aan geloven. Omdat ze het samenwonen nog moeten laten bezinken weet ik niet wat ik nu moet doen. Aan de ene kant denk ik, laat ze eerst wennen aan deze grote verandering maar aan de andere kant denk ik, dan maar meteen álles vertellen misschien begrijpen ze het dan en kunnen ze dit ook meteen verwerken. Als ik het vertel zou beter zijn voor mijn gemoedsrust, ik weet dan waar ik aan toe ben, of ze er voor me kunnen/willen zijn maar ik ben ook erg bang dat ze dit niet aan gaan kunnen en erg afwijzend t.o.v. mijn/onze keuze staan. Ik wil ze geen verdriet doen, maar ik weet zeker dat dat gebeurt en dat ze niet blij zullen zijn net nu ze dachten dat ik alles weer op de rails had. Het voelt ook allemaal zo dubbel, blij dat ik zwanger ben en mijn vriend bij me komt wonen,... alleen de manier waarop en de volgorde zoals het gaat ben ik zelf ook niet zo gelukkig mee.... maarja daar doen we niks meer aan. Ik wil ervan kunnen en mogen genieten, dat ben ik aan ons kindje verplicht... klinkt raar misschien maar zo voelt het wel. Pfff.... moeilijk hoor, ik zie wel of ik het aandurf en of er zich een moment voordoet dat ik het hoge woord eruit kan gooien.
Dat is zeker geen makkelijke situatie waar je in zit en ik snap zeker dat je daar stress van hebt. Mijn persoonlijke keuze zou zijn om het ze wel te vertellen, dat lucht jou namelijk misschien heel erg op, scheelt het een hoop stress en kun je iets opgeluchter van je zwangerschap genieten. Je ouders hebben het er sowieso al moeilijk mee, zwanger of niet. EN misschien valt hun reactie wel mee! Wat je ook kiest, heel erg veel succes en sterkte!
Hm das idd een hele moeilijke situatie. Ik zou ze het gewoon vertellen mede om te voorkomen dat als je het stel bij 12 weken verteld je misschien verwijten krijgt van waarom heb je het niet eerder verteld. Als je het rechtstreeks niet goed durft waarom schrijf je ze geen briefje of email waarop je je gevoelens en gedachtens aan hun verwoord. Je kan dan gerust in je brief zeggen dat je bang bent voor de reacties en het daarom rustig op jou manier in de brief uit wil leggen. Met email/brieven kun je dingen tig keer overlezen en doen zodat je niet dingen zegt/doet die je eigenlijk anders had willen doen. Bij mij werkt dat meestal heel goed op moeilijke momenten.
Ik zou het ook vertellen. Geschokt zijn ze toch al en misschien kunnen ze hierdoor beter begrijpen waarom je bepaalde keuzes nu moet maken. Ook kunnen ze je dan beter steunen mocht er toch nog ergens iets mis gaan en hun hulp nodig hebben.
@ onsfrumpie, ja het zou wel opluchten ongeacht of ze er wel of niet goed op reageren, ik ben het dan wel kwijt en daarna is het eigenlijk aan hun om te beslissen hoe ze er wel/niet mee om zullen gaan. Maar het feit dat ik ze verdriet doe daar heb ik moeite mee. Deze 2 mensen betekenen alles voor me, hebben alles voor me gedaan en me geholpen met op eigen benen te gaan staan, zowel financieel als emotioneel. Daarvoor ben ik ze ook eeuwig dankbaar, alleen de manier om mijn "dank" te tonen is niet echt geweldig.
ten eerste *dikke knuff* het is een rot situatie waar je in zit en ik denk zelf dat je ze het beste kunt vertellen en dan snappen ze tenminste ook waarom het zo gaat.
Pff wat een rotsituatie zeg.. Zo had je het natuurlijk helemaal niet gepland maar soms gaan dingen niet zoals je dat had gehoopt of gepland. Ik zou het ook gewoon vertellen.. Je ouders zullen schrikken omdat ze voor jou het beste willen en dit is natuurlijk niet de situatie waar je het meest blij van wordt.. Maar ik denk dat ze er uiteindelijk echt wel voor je zullen staan, en zeker als ze je al zo hebben geholpen, dan blijkt toch echt dat ze stapelgek op je zijn. Nu is het even heel stressvol maar hou in je hoofd dat je over een paar maanden aan het genieten bent en terugkijkt op de nare tijd die dan al hopelijk voorbij is. Heel veel sterkte vanmiddag!
Bedankt allemaal voor de lieve reacties... Eigenlijk weet ik wel dat het beter is om het nu al te vertellen Ze zullen dan inderdaad beter begrijpen waarom alles nu zo snel gaat. Normaal bespreek ik alles met ze, maar in dit geval heb ik daar de kans niet voor gehad helaas om eerst eens met ze te praten en te overleggen. Hetgeen me eventueel tegenhoudt om het ze (nu al) te vertellen is dat ik het niet aankan om ze misschien nog meer verdriet te doen. Het zal een enorme schok voor ze zijn, ze hadden zowiezo nooit verwacht om nog eens opa en oma te worden, en zéker niet op zo'n manier. Maar misschien, als ze de schok te boven komen, en alles blijft goed gaan met de zwangerschap dan kunnen ze misschien nog een beetje meegenieten.... daar hoop ik eigenlijk op. Want ondanks wat ze ervan vinden, mijn keuze staat vast, dit kindje is hartstikke welkom!
Hmm het eerste wat ik dacht was: Rotsituatie, maar dan wel voor de inmiddels ex van je partner. Niet alleen ging hij vreemd maar hij deed het kennelijk ook nog onveilig. Ik ken jullie natuurlijk niet maar het komt niet echt eerlijk over. Ten aanzien van je ouders, ik weet niet of ik het in dit stadium zou vertellen. Ik zou eerst eens aankijken hoe de komende periode met je partner verloopt. Er is een hoop gebeurd, en er gaat nog meer veranderen,. Ik zou eerst kijken hoe de wisselwerking tussen jullie samen gaat vóór ik de bom zou laten vallen. Ik zou ook niet willen dat zij de indruk krijgen dat hij nu voor mij kiest omdat ik zwanger ben. Dus ik zou het eerst eens laten bezinken denk ik.
@puppy78 Je hebt ook helemaal gelijk hoor, is uiteraard voor haar (ex) ook vreselijk om mee te moeten maken. Ik ben niet zo'n trut die daar helemaal niet bij stilstaat. Maar zoals iedereen wellicht ooit eens ervaren heeft, zoiets kies je niet voor dat overkomt je, en ons verstand heeft vaak genoeg geprobeerd om het stop te zetten maar is door ons gevoel niet gelukt. Ook heb je gelijk mbt "het even aankijken" hoe het verloopt. De reden dat ie nu deze beslissing zo snel neemt is natuurlijk wél omdat ik zwanger ben, maar we hebben deze optie natuurlijk ook al eens besproken zonder de wetenschap dat ik zwanger ben/zou raken. Ik ben reuze trots op hem dat hij zijn verantwoording meteen neemt, je hoort wel eens andere verhalen
Voel me overigens ook wel wat sterker nu ik weet dat hij ook voor dit kindje kiest en het ook voor hem welkom is ondanks alle ellende die we de komende periode gaan doormaken, want ook hij heeft familie waar hij het een en ander uit heeft te leggen natuurlijk... is ook een flinke kluif maar hij zal er evengoed als ik ook doorheen moeten. Blijft allemaal moeilijk momenteel, maar uiteraard weet ik dat als alles goed blijft gaan, wij een klein wondertje op de wereld mogen zetten... en dat sterkt mij in alles....en geeft me ook moed en kracht om alles wat er nu staat te gebeuren maar te ondergaan. Voorop staat dat ik die last van mijn schouders wil zodat de kans dat het misgaat misschien wat kleiner wordt... maar of dat dit al het moment is om die last af te gooien weet ik dus niet, volgens mij is er nooit een goed moment voor...
Allereerst, heel veel succes. Wat heftig joh! Probeer te genieten, ook al kan ik me voorstellen dat dat nu lastig is. Het is jullie wondertje wat in je groeit, en zie dat als iets moois. ***knuf*** Ik snap je gevoel. Maar vergeet niet dat het je ouders zijn. Heel grof misschien om te zeggen, maar verdriet hebben ze al (als ik je goed begrijp) Wellicht maakt vertellen het voor hen wel beter te begrijpen, en wordt het dus voor jullie allemaal makkelijker. Ervaring heeft mij geleerd dat ouders vaak het beste voor hun kind willen. En ook is het mijn ervaring dat wanneer ze het hele verhaal kennen, ze vaak de door ons kinderen gemaakte keuzes beter kunnen en willen begrijpen.. In elk geval heel veel succes wat je ook doet. Voor jou, je vriend en zijn omgeving en je ouders. X Chris
Misschien ben ik de enige hier in, en zal het ontzettend hard klinken.. Je hebt het dan ook misschien al zwaar genoeg, maar sta er AUB wel bij stil dat als hij zijn ex zo erg belazerde hij dit dus ook weer met jou KAN doen... Elke man kan het, maar jij weet dat hij er toe in staat is. Als hij nu open stond om verliefd te raken op een ander, dan zal hij daar de volgende keer ook voor open staan? Als je een beetje man bent dan maak je het EERST uit met de ander voor je ook maar iets doet met de volgende... Mannen die vreemdgaan (ONveilig inderdaad ook nog?) zou ik persoonlijk één voor één willen castreren. En dan niet echt op een mens-vriendelijke manier Tsja sorry... Misschien omdat ik zelf tot nu toe altijd belazerd ben, ik heb dus alleen de andere kant meegemaakt.. maar please.. pas op met zo'n man.
@Janneke21 Je bent niet de enige hierin hoor, hard klinkt het ook niet het is realiteit en iets waar ik zelf natuurlijk ook aan gedacht heb. Maarja,... het idee dat het ook mij kan overkomen moet ik nu proberen van me af te zetten want anders kun je net zo goed je leven lang vrijgezel blijven want het risico zit er áltijd in. Het feit dat iemand een relatie aangaat met een ander terwijl hij/zij al een relatie heeft betekend toch doorgaans dat er in de 1e relatie iets niet goed zit. Verliefd worden op iemand kán altijd, het er wel of niet aan toegeven daar gaat het uiteindelijk om. En dat hangt m.i. af van hoe je als partners samen de relatie levendig houdt.
Ik vind de term "het uitmaken" best wel grappig, dat is lang geleden dat ik dat zo omschreven kreeg. Ben namelijk niet meer in een "verkerings-leeftijd"... ik ben 35 jaar en mijn vriend is bijna 45. Of ben je nooit te oud voor verkering? haha
Wil je ook graag met hem verder? Of doe je het omdat hij de vader is van je baby? (sorry maar dit heb ik nog niet eruit kunnen halen) als je van hem houdt moet je hem kunnen vertrouwen en als je dat kan (ondanks dat hij best erge dinegn heeft gedaan. ik vind vreemdgaan ook een big no-no ik ben ook eens zo gekwetst en dat doet zeer)dan moet je ervoor gaan. Goed dat hij de verantwoordelijkheid wil nemen. Over je ouders. Ik zou het wel vertellen. dan begrijpen ze ook waarom hij opeens bij jou en je zoontje woont. Daaruit kan meer begrip komen dan toch? En je hebt alles verteld. Anders voel je je nog steeds niet lekker omdat je weet dat je ze nogmaals wat zou moeten vertellen (zou ik hebben dan).
Hehe 'uitmaken' zullen mijn ongetrouwde ouders van 60 ook zeggen hoor, denk niet dat dat puur met leeftijd te maken heeft. Meer met regio of wat dan ook? Hier is het behoorlijk ingeburgerd bij jong én ouder. 'Verkering' zou ik ook niet meer gebruiken. Ik heb een vriend en als het over is maak ik het uit. Dat benoem ik wel op die manier. Sorry was nogal offtopic