Ik weet niet zo goed waar ik mijn verhaal kan plaatsen, maar wil het heel graag kwijt omdat ik er nogal mee zit. Toen ik ongeveer 21 weken zwanger was is er een cyste ontdekt op mijn linkereierstok. (Dit verhaal kan je hier nog eens nalezen...) Niet zo erg, maar naarmate zoonlief ging groeien deed hij gigantisch veel pijn. Ik heb 18 weken lang niet kunnen genieten van de zwangerschap omdat ik in onzekerheid leefde. Ging het goed met mijn zoon, ging het goed met míjn lichaam. Was de cyste goed of kwaadaardig? Heb een hele hoop onderzoeken gehad, bloedonderzoeken, echo's... Om te kijken hoe die cyste vorderde... De cyste - tumor - bleek goedaardig te zijn, maar hij groeide maar door en groeide maar door. Op het hoogtepunt is hij 15cm geweest. Zoontje is vervolgens geboren (kerngezond) en ik heb geen last meer gehad van die cyste. Ik ben hartstikke stom geweest omdat ik nooit na die nacontrole ben geweest... En heb er ook hartstikke veel spijt van.... Nu is het probleem... Dat ik weer last van mijn b uik aan het krijgen ben. Precies die plek waar die tumor zit. Diep in mijn hart wéét ik gewoon dat ik een afspraak moet maken om het te laten nachecken, maar ik ben zó bang... IN mijn hoofd denk ik alleen maar aan die tumor, dat ik misschien een eierstok moet gaan missen of dat het inmiddels kwaadaardig is.. Dat de hele zooi eruitgehaald moet worden.. Mijn man en ik bespreken normaal altijd alles, maar de pijn die ik momenteel heb bespreek ik niet met hem.. Omdat hij meteen met me naar het ziekenhuis gaat rijden... (en dat doet hij omdat hij van me houdt, niet omdat hij me wilt pesten..) In alles kom ik het tegen. Gisteren was ik bijvoorbeeld met toeval 'Home Improvement" aan het kijken, en daar werd Jill (hoofdrolspeelster) ook geopereerd omdat ze hetzelfde als mij had.. In die operatie ging wat fout, en ze miste ineens beide eierstokken. Ik weet dat die tumor weggehaald moet worden, en ik wéét dat ze dat operatief gaan doen. Omdat hij gewoon te groot is om door te prikken. Mijn verstand zegt ook gewoon dat ik meteen naar het ziekenhuis moet gaan, maar mijn gevoel zegt dat het niet moet. Ik ben gewoon zo bang... Bang voor ziekenhuizen, bang voor naalden, bang voor dokters.. Heb altijd het idee met ziekenhuizen dat je daar dood gaat... Mijn tante is er overleden, mijn moeder is er overleden... Mja, aan de andere kant.. Zoontje is ook geboren in het ZH.. Pffff.. Zit gewoon met mezelf in de knoop at the moment. Ben kortaf tegen manlief, heb ruzie met mezelf.. Kan iemand me misschien goede raad/advies/tips geven? Want ik weet het niet meer...
Ik snap dat je heel erg bang bent...maar praat erover met je man meid!! Hij kan je helpen en angst is heel begrijpelijk maar nog altijd de slechtste raadgever! De kans is klein dat het iets kwaadaardigs is...maar ALS het zo is kan je er altijd nog maar beter meteen bij zijn....deze eerder komt je weer uit de strijd. Probeer je niet te druk te maken en praat met je man...en maak ASAP een afspraak in het ziekenhuis.... dikke knuffel!!
Je hebt ook helemaal gelijk... En dat besef ik maar al te goed... Die stap maken is alleen zó zó zó moeilijk... Ben er echt zó bang voor..! Moet ook gewoon gaan, heb al drie keer het idee gehad dat ik zwanger was (leek net of het schopte...)
Och meid ik snap het echt zooo goed!!! het is ook heel eng...maar niet is om voor weg te lopen en weet je ......nu zit je je mischien weken helemaal over de zeik te halen en is er straks niks aan de hand???? dan heb je voor niks zolang in de stress gezeten.... Echt dikke knuffel voor jou en hoop dat je snel de kracht vind om dit met je man te bespreken....hij zal dit ook graag willen weten natuurlijk....
ik vind het vooral vreemd van het ziekenhuis dat ze niets controleren. dus ze laten je naar huis gaan met een tumor van 15cm op 1 van je eierstokken maar zeggen niet kom binnen die tijd eens terug om alles is te controleren?? normaal gesproken horen ze (denk ik) na de bevalling (op het moment dat jij naar huis bent gegaan) toch even een afspraak te maken om alles nog is te controleren?? het is beangstigend om te gaan. dat kan ik best begrijpen! maar tis toch anders als een afspraak maken bij de tandarts! ik zou er zeker niet te lang mee wachten.... je weet nooit hoe hard het groeit of dat er uitzaaingen uit kunnen voortvloeien ed... k zou het er ook eerst is over hebben met je man! hij overhaalt je dan wel en zal je wel steunen!
Ik heb je verhaal (deels) wel eens gelezen. Ga alsjeblieft heel snel naar de gynaecoloog! Om een lang verhaal kort te maken ik ben 2 x accuut geopereerd aan mijn eierstokken, aangezien niemand mijn klachten serieus nam. Ik heb vreselijk veel pijn gehad, meer dan bij mijn eerste bevalling. Bij jou hebben ze al je gegevens en kunnen ze je waarschijnlijk op een gecontroleerde manier helpen, wacht niet tot het het fout gaat! Heel veel sterkte!
Jeetje meid wat heftig Ik sluit me aan bij de rest. Meteen een afspraak maken. En het er ook zeker met je man over hebben. Hij kan je hierin steunen en er voor je zijn als je naar het zh gaat. Als je bang bent dat ze beide eierstokken moeten verwijderen kun je het mss met je gyn erover hebben om eitjes weg te laten halen? Ik weet niet precies hoe dat zit, maar dat lijkt me toch mogelijk? Sterkte meid.
hey meis, ik ben niet zo heel 'zweverig' , maar blijkbaar zie je óveral tekens en boodschappen die je er mee confronteren en die dus zeggen: Stop het niet weg! Stop je hoofd niet in het zand.. Gá! Probeer daar naar te luisteren! Hoe moeilijk ook...!
Ik plaats deze reactie als operatieassistente. Het komt vaker voor dat mensen zich op een later tijdstip laten opereren, omdat ze het nog willen aankijken (soms is het te laat!). Aan de ene kant snap ik het, aan de andere kant ook totaaaaaal niet. Je weet dat je dat ding hebt en dat hij al zo groot is. Je hebt er pijn aan en dat zal misschien toch meer worden. De ingreep is relatief klein, het wordt namelijk (over het algemeen) via een kijkoperatie gedaan. Als de cyste dusdanig groot is, wordt het tijdens de operatie eerst leeggehaald middels een punctie (leeggezogen) om het daarna gemakkelijk te verwijderen uit de buik. Je gaat onder narcose (dus slapen) en vaak is het een dagbehandeling of blijf je een nachtje slapen. Persoonlijk zou ik er voor kiezen, want alleen dan ben je het kwijt en dus ook de onzekerheid en de pijn!
Hoi Ik heb 5 jaar geleden een cyste op mijn eierstok gehad. Deze was zo groot als een tennisbal en er zat net zoveel vocht in als in een blikje cola! Het begon met pijn bij lopen, en een dag later lag ik op de operatietafel. Ook bij mij zeiden ze dat de kans bestaat dat er meer weg gehaald moest worden, maar ze zouden me dan eerst wakker laten worden. Hier heb ik ook voor getekend. Als ze de cyste niet gelijk hadden verwijderd was de schade alleen maar groter geworden, en de kans dat hij om mijn eierstok zou gaan slaan, en zo mijn eierstok zou afsterven was gewoon heel groot. Om deze rede hebben ze me toen geopereerd. het was een hele korte en simpele operatie, en binnen een week was ik helemaal opgeknapt. Hierna heb ik mijn zoontje gekregen en ben ik nu 36 weken zwanger. Beide keren zonder problemen zwanger geworden, gelukkig geen schade opgelopen. Met mijn verhaal wil ik vertellen dat je echt MOET gaan! Als je te laat bent wordt de schade alleen maar groter! En echt, geloof me, het is in principe een simpele ingreep, de kans dat er iets mis gaa is heeeeel kleine, maar ze moeten het je nu eenmaal vertellen! Heel veel sterkte en suc6, ik snap je angst ik ben jankend de narcose ingegaan, ik was zo bang dat ik mijn "vrouwelijkheid" en "kinderfabriekje" kwijt zou raken! Maar het is allemaal goed gekomen, en dat zal het bij jou ook vast wel! Daar heb ik alle vertrouwen in! kus miek
och meid ik snap heel goed dat je bang bent en bang voor eventuelen confrontatie met dat iets. maar ik zou toch als de wiederweerga een afspraak maken, want straks is het misschien echt te laat en heb je spijt met al je haren op je hoofd dat je niet eerde bent gegaan. Neem je man in vertrouwen en ga samen met hem. Denk om je zelf en vooral denk ook aan dat kindje en je man die heel veel van je houden.
Lieve TS, De enige goede raad die ik je kan geven heb je zelf al genoemd: Ga naar het ziekenhuis. En praat erover met je man. Hij houdt van je en wil het beste voor je. Blijf hier niet mee rondlopen, zowel lichamelijk als geestelijk. Veel sterkte! Dikke digi-KNUF! liefs
je MOET heen gaan, einde discussie!! sorry dat ik zo hard ben, maar heb van dichtbij iemand meegemaakt die ook niet 'durfde' en dus net zolang heeft gewacht tot haar borst een grote rare bloemkool werd en die is dus eraan overleden! Als ze gelijk toen ze last had heen was gegaan, had het te behandelen geweest... bovenstaande is niet om je angst aan te jagen, maar je hebt wel een kleine he!! Denk aan hem, je man en toch ook vooral jezelf! GAAN!!
als eerste een hele dikke knuf, ik denk dat je al wel weet wat je moet, maar laten we nog even op een rijtje zetten niet gaan: je bent bang omdat: je een eierstok gaat missen je twee eierstokken gaat missen je misschien dood gaat tja, ik ben geen arts, en ik heb er geen verstand van. de eerste lijkt me misschien een reeele optie, de laatste lijkt me erg onwaarschijnlijk. misschien kan je vragen of ze als je beide eierstokken weg halen je eitjes in kan vriezen? wel gaan: je hebt veel pijn, dat word alleen maar erger je hebt een kindje, dat wil graag een lieve gezonde mama zonder pijn misschien kan het kwaadaardig worden, dan heb je een probleem, en je kindje en man dus ook. je gaat misschien dood? zoals ik al zei, ik ben geen arts, de eerste twee lijken me ook reeel. ik zou toch naar het zh gaan. arts vertellen dat je zo bang bent. man mee, kindje bij vrienden of familie, misschien nog iemand mee? en kijken wat je naderhand voor leuks kan gaan doen omdat je zo dapper bent geweest? heb je iets leuks in het vooruitzicht om ook aan te denken. sterkte, en gaan!
Iets heel anders maar ik heb moeite met telefoneren. wat ik dan altijd doe...ik doe het gewoon gelijk. 1 keer diep ademhalen en doen en dat moet jij nu dus ook doen. Je hebt nu wel je verantwoordelijkheid als moeder, dus geen keus> ik zou binnen nu en een kwartier gebeld hebben voor een afspraak
mijn advies; je dokter bellen, niet jezelf gek maken met dingen die NOG niet aan de orde zijn, eerst stap A dan B en zo verder, maar eerst de dokter bellen en het laten nakijken, je hoofd onder het cement storten heeft nog nooit ergens voor geholpen, ik snap dat dat moeilijk is maar straks heb je weer spijt omdat je te laat ermee was dus voorkom spijt en onderneem actie al is het maar voor je kindje dat ben je hem verplicht vind ik...
Ja dat heb ik ook ik maak altijd even een papiertje met belangrijke dingen om te zeggen / regelen, diepe zucht (of even hard gillen van te voren, helpt ook) maar voor mijn kids heb ik er nog nooit geen moeite mee gehad dan doe ik het meteen.. BY THE WAY; in dit geval had mijn man me allang aan mijn haren naar de dokter getrokken hoor, die had wel actie VOOR MIJ ondernomen, want die vind mijn gezondheid heel belangrijk..
Meid, snap dat je enorm bang bent, maar zoals iedereen al zegt, JE MOET ECHT GAAN..met dit moet je zeker niet blijven lopen, denk zelfs hoe eerder hoe beter. Probeer je over je angst heen te zetten, weet dat dat heel moeilijk is, maar denk aan je man en je zoontje die hebben je nodig en als jij er mee door blijft lopen, kan het mischien wel erger aflopen...heel veel sterkte
alvast eeeen dikke knuffel en je moet echt waar gaan, ga samen met elkaar hand in hand naar binnen. Helaas in dit soort gevallen is het door bijten. ik heb het met mijn oog gehad, ik ben mijn zicht kwijt in mijn linker oog heel plots en ze dachten ook aan een tumor in de hersenen, kwaad of goed. was verdrietig en bang heeel bang maar op een punt moet je gaan zeggen,, hoe slecht ook ik ga vechten tegen jou tumor, zodra je daar doorheen zet gaat alles op rolletjes, ja ik was gespannen / bang maar kon daar weg zetten in mijn achter hoofd ergens.. ik ben er goed vanaf gekomen ook omdat ik mij zo rustig heb gehouden heb ik een gedeelte van mijn zicht weer terug gekregen en bleek uit eindelijk geen tumor te zijn. al met al iets ander dan wat jij hebt,, maar zet door bijt door en je komt er. echt waar xxxxxxxxxxxxx
Je bent het je man/familie, jezelf, maar vooral je zoontje verplicht hier zo snel mogelijk achteraan te gaan, des groter de kans dat het allemaal meevalt en het een kleine ingreep gaat zijn. Met tumoren moet je nooit te lang wachten. Ik snap je gevoel, maar schakel het aub uit en ga naar de dokter, want dit kan best heel gevaarlijk worden.