Oke hoop op tips herkenning...anders ben ik het iig kwijt We hebben een geweldige dochter van 6 jaar. Haar karakter is alleen wat lastig. Zij is niet lastig maar meer hoe ze is. Ze is ontzettend gevoelig, daar kan ik 100 voorbeelden over geven, maar dan wordt dit verhaal veel te lang Het komt er in het kort op neer dat er heel veel in haar hoofd om gaat...maar ze kan het niet goed verwoorden en dat blijft dus allemaal in dat koppie zitten. Sinds ze naar school gaat is dat allemaal wat erger geworden. Voor die tijd was het meer: wij zeiden ga links dan ging ze links, spring, dan sprong ze. Maar met klasgenootjes enz worden dingen voor haar wat lastiger. Ze is heel loyaal maar krijgt daarom wel eens de kous op de kop. Tegen dominante kinderen durft en doet ze niks. Wat dat uiteraard tot gevolg heeft is dat ze daar gefrustreerd van raakt. Op school loopt dat wel, de juf in het eerste jaar, de meester in het tweede en nu heeft ze ze toevallig allebei...ik draag die mensen op handen want ze zijn fantastisch met haar. Alleen ook zij kunnen geen karakters veranderen. Dus waar komt die frustratie eruit....? Juist thuis, de plek waar ze zich het veiligst voelt. Ik heb daar geen moeite mee..het is even weten hoe je ermee om moet gaan maar dan kun je lezen en schrijven met haar. Het is echt het liefste kind wat er is. Met periodes kan ze best moeilijk zijn...maar veel positiviteit doorbreekt dat en dan is het prima. Ik zeg haar altijd dat wat ze ook doet ik altijd van haar hou en ongelooflijk trots op haar ben. Onvoorwaardelijke liefde. Maar helaas is dit bij mijn man niet zo. Mijn man kan niet omgaan met dat dwarse omdat hij gewoon niet wil zien waarom ze zo doet....hij vindt haar dan gewoon vervelend ipv dat hij ziet dat ze ergens mee zit. Ik heb het al 100en keren uitgelegd maar hij vindt het allemaal onzin. Uitgelegd dat hij hier veel energie in moet steken, maar dat doet hij niet. Nu klinkt het alsof hij een slechte vader is maar dat is dus echt niet zo...hij is heel lief maar kan hier gewoon niet mee omgaan. Maar dochter merkt dit ook en haar gedrag slaat om als een blad aan een boom wanneer hij binnenstapt. Ik weet het eigenlijk niet meer. Ik vind dat hij de knop om moet zetten en echt moet investeren,maar hij blijft roepen dat zij zich maar eens moet gedragen....zucht
Het is een klein beetje herkenbaar, maar dan dat Lisa heel gevoelig is en mijn man dan vindt dat ze zich aanstelt. Maar mijn man wil dat soms wel snappen. Soms helaas ook niet.
Ik merk hier dat ze snel van slag is als hij er is omdat ze zich niet begrepen voelt. in een goede bui gaat hij in een weekend wel met haar bezig...mee naar turnen...spelletjes doen...enz. ze vindt het superleuk maar weet dan daar ook weer niet goed mee om te gaan omdat zr dat niet gewend is en slaat dan weer een beetje door. Hij is er dan gauw klaar mee en wil dus niet zien dat het wel wat meer kost dan 1 weekend spelletjes doen.
Herkenbaar.. ik probeer ml ook uit te leggen hoe hij met haar om moet gaan op bepaalde momenten. Maar lukt ook niet zo
ik laat dat de papa hier lezen. ik heb ook geen tips of zo. helaas. papa wil dat zoontje niet zo snel boos of overstuur is. maar goed, papa snapt dus niet dat hij echt niet zo snel zooo boos is. de aanloop tot explosie duurt heel lang.hij heeft het gewoon niet door.
Ik herken het van vroeger met mn vader en broertje. Mn vader heeft nooit kunnen "accepteren/omgaan" dat mn broertje adhd heeft. Hij weet gewoon niet wat hij moet doen enz. Het is echt onmacht vanuit hem. Zijn opvoeding van vroeger uit was heel streng en strikt. Dat ginf/gaat bij mn broertje niet...Hij heeft die structuur nodig maar ook flexibiliteit van andere uit. Elke situatie is anders en reageert mijn broertje anders op. Dat kan mn vader moeilijk handelen. Tips...tja, je man moet er mee leren omgaan maar dat is ook zo makkelijk gezegd.. voor jou, blijven praten met je man en ook aan jezelf denken.
Ja moeilijk... Speelt het zich dagelijks af, of is het af en toe? Want, om het even een beetje bot te zeggen, ik vind er niets mis mee dat er soms iemand in het gezin is die niet rekening houdt met haar gedrag. Als het elke dag een strijdt is, ja dan moet er wat veranderen. Maar ik accepteer soms het gedrag van onze jongste ook niet hoor, ook al weet ik precies waar het door komt. Ook hij kan zich zo uiten en gedragen. Helemaal wanneer hij een drukke week op school heeft gehad. Vaak snap ik het wel, en kan ik met een bult positieve energie zijn stemming ombuigen. Maar soms heb ik daar zelf de energie niet voor en moet hij maar accepteren dat hij zich op dat moment anders gaat gedragen. Doet hij dat niet, dan mag hij boven dwars doen.
Wij moeders willen de kinderen wel eens te veel beschermen. Het is misschien zijn manier van aanpak. Eigenlijk ondermijn je zijn gezag als jij er wat van zegt als hij ingrijpt. Je mag je thuis uit leven en we weten waar het vandaan komt maar ook thuis heb je aan de regels te houden. Jij gaat er zo mee om je man zo. En hoe vaker je probeert het uit te leggen hoe moeilijker je man zal zijn. Je moet op een lijn liggen met de opvoeding maar je mag verschillen van aan pak.
Niet echt tips en niet bekend met die leeftijd maar je zegt dat haar gedrag omslaat als je man thuis komt. Zou je het niet eens stiekem kunnen filmen? Zonder dat je dochter het weet dus. Camera ergens neerzetten een halfuur voor je man thuis komt en gewoon jullie ding doen. Als je man binnenkomt veranderd haar gedrag. Als je man dat kan bekijken ziet hij het misschien ook in en weet hij waarom hij zich anders moet opstellen tegenover jullie dochter. Misschien geen goede tip want zoals ik al zei, ben nog niet bekend met die leeftijd maar dit is het eerste wat in me opkomt.
Nee het is dus wel bijna dagelijks. Ik bedoel ook niet dat hij per se altijd het haar naar zin moet maken. Juist niet, ze moet straks in de grote wereld zich ook staande leren houden..maar het is wel een proces. Ze is op school totaal niet weerbaar...ze dort vreselijk haar best maar het geeft haar veel frustratie. Ik los daar dus ook niet alles voor haar op. Maar ik vind het wel belangrijk dat ze zich thuis veilig voelt en voelt dat wij haar begrijpen. Ik pik ook echt niet al haar grillen maar laat wel zien dat ik er voor haar ben. Ze voelt zich door mijn man totaal niet begrepen en de strijd die ze op school en met anderen moet voeren gaat hier thuis dus gewoon door...dat put haar letterlijk uit en dat vind ik sneu.
Hij ziet wel dat het gebeurd. In het weekend ziet hij dat ook nl. Hij weet ook hoe hij dat kan veranderen maar wil daar niet echt aan. Dat is het lastige.
Uit het verhaal krijg ik het gevoel dat papa en dochter ruimte en tijd nodig hebben om te leren hoe ze met elkaar moeten omgaan. Hun eigen relatie opbouwen, wat niet betekent dat het een kopie moet zijn van de relatie tussen mama en dochter. Onze kinderen gedragen zich namelijk ook anders bij mij als bij mijn man, dat kan ook niet anders, want ik ben een heel ander persoon. 1 dochter lijkt qua karakter erg op mijn man en zij voelen elkaar perfect aan, bij mij moet ze haar gevoelens meer verwoorden en laten merken wat ze nodig heeft. Andere dochter is precies tegenovergestelde, zij is net als ik erg perfectionistisch en heeft last van faalangst. Papa vondt het erg moeilijk om daarmee om te gaan. Daarnaast trok zij wat meer naar mij toe, want ik voelde haar beter aan. Wij hebben toen veel energie gestoken in de verbetering van hun relatie, hij bracht heel veel tijd met haar door en heeft veel met haar gepraat. Gewoon eerlijk verteld wat papa moeilijk vond en aan haar gevraagd wat zij niet leuk vond in zijn aanpak. Ze hebben afgesproken dat zij hem vertelt als ze bang is dat iets niet lukt of als ze iets niet durft. Want ik zie dat aan haar, en hij niet. Inmiddels gaat het stuk beter, maar het heeft erg veel tijd gekost.
Alsof je het over mijn man en dochter hebt. Mijn dochter zit sinds september op school, is moe, veel nieuwe dingen, heeft al moeite met prikkelverwerking en dat uit zich allemaal thuis. Mijn man ergert zich er groen en geel aan en kan dat niet of althans slecht verbergen en kan er dus ook slecht mee omgaan. Wij hebben het er veel over en hebben nu afgesproken dat als hij merkt dat zijn irritatiegrens bijna is bereikt hij even afstand neemt. Letterlijk. Hij gaat dan even een rondje lopen, of op zolder even gitaarspelen. Ik vind ook dat hij moet veranderen daarin, maar ja, die verandering moet natuurlijk vanuit hemzelf komen en dat kost tijd. Het is work in progress.
Dat ben ik ook met je eens, maar ik ben ook niet degene die dat in de weg staat. Dochter is er snel klaar mee omdat papa totaal geen geduld heeft en papa is er snel klaar mee omdat zij volgens hem niet luistert...het zijn allebei geen praters zal ik maar zeggen.
Hebben ze hetzelfde karakter? Ik heb ook een dochter met hetzelfde karakter als haar vader als kind en nu. Dat botst nu eenmaal.
hmm nee dat niet eigenlijk. Vader is heel nuchter, legt alles makkelijk naast zich neer. Dochter zit juist overal heel erg mee.
Dus als ik het goed begrijp is ze totaal niet weerbaar op school, heel gevoelig, thuis komt alle frustratie eruit en papa kan daar niet mee omgaan. Heb je al eens iets van een weerbaarheidstraining overwogen? Of misschien judo? Of iets anders waardoor ze meer zelfvertrouwen krijgt? Misschien dat je man dat dan samen met haar kan ondernemen, waardoor hun band en begrip naar elkaar toe verbeteren kan. Verder begrijp ik jou frustratie heel goed. Mijn zoontje heeft als hobby papa en mama uitproberen. Normaal voor zijn leeftijd, alleen is hij een tikkeltje erger dan de gemiddelde peuter zeg maar Mijn man kan daar totaal niet mee omgaan en dat weet zoontje heel goed. Binnen 5 min. nadat mijn man thuis is, is er ruzie/huilen/drama en zit ik met een huilend kind en een chagrijnige man Ik hem hem al zo vaak uitgelegd dat de situatie door zijn reactie uit de hand loopt, maar hij vind dat zoontje 'normaal' moet doen.... Ontzettend vemoeiend allemaal.