Goedemiddag allemaal, Ik zit een beetje met iets in mijn maag en heb het gevoel dat alleen ik me zorgen maak, vandaar dat ik hier even mijn verhaal kwijt wil. Ben bang voor herkenning dus hou het beetje globaal. Ik heb een stiefkind van 9 jaar die alleen maar met kleinere kinderen speelt. Hij heeft een broertje van 2.5 en ik heb een dochter van 1. Van hem (en ook via andere dingen) weten wij dat hij thuis erg veel met zijn broertje speelt en oppast en eigenlijk alles met hem doet. Hij speelt weinig met spullen (behalve ipad) en vriendjes van zijn leeftijd. Hij speelt daar alleen mee op school. Hier bij ons zit hij ook bovenop zijn zusje, wil alleen met haar spelen, bemoeit zich overal mee en hangt alleen maar bij haar. In het begin had hij bij ons vriendjes van zijn eigen leeftijd maar is ook niet meer. Wij sturen hem geregeld naar buiten maar speelt dan met buurtkinderen die max 4 jaar zijn. Ik begin me er een beetje zorgen om te maken. Ook voor mijn dochter. Zij begint inmiddels te gillen en te huilen als hij in de buurt komt en wil niet dat zij belemmerd wordt doordat hij zich continu op haar stort. Ik irriteer me hier enorm aan. Ik lijk ook de enige die dit storend vind. Vaker aangegeven dat hij dingen voor zijn leeftijd of zijn eigen moet doen maar wordt niet naar geluisterd. Mijn vriend vind t ook niet zo'n probleem
Nou herken ik het maar ten dele. Mijn dochter van 9 is zeer sociaal en altijd op zoek naar een speelmaatje. Maar als ze die niet kan vinden, dan ‘gebruikt’ ze haar broertje om zich te vermaken. Dat mag hier maar tot op zekere hoogte. Zolang mijn zoon het leuk vind en zolang ze spelletjes bedenkt die bij zijn leeftijd passen. Als dat niet gebeurt, maak ik er een eind aan. Dan mag ze van mij niet meer met hem spelen en moet ze zelf iets bedenken. Als dat niet lukt, stuur ik haar naar buiten of naar haar kamer, zodat er even afstand ontstaat.
Hij is 9, praat met hem erover. Wat zijn zijn interesses, wat vindt ie leuk en boeiend (sport, techniek, muziek, boeken, strips, games oid?), mist hij dat soort dingen thuis? Met wie en wat speelt ie het liefst op school? Wat kunnen jullie daarin betekenen? Zit ie op een sport/hobby? En ik zou het gesprek neutraal ingaan, want jij bent dat nu niet.
Ik herken vooral het gedeelte van het bemoeien. Dat gebeurt hier ook! Zoon van 10 die erg ‘vaderd’ over zijn jongere zusje en broertje. Daar heb ik heel snel een eind aan gemaakt! Door steeds te herhalen dat wij de ouders zijn en wij dingen oplossen. Over het spelen helaas niet, maar een gesprek lijkt me goed te doen op deze leeftijd.
Bedankt voor jullie reacties! Hier is dat iets anders @Adje hij focust alleen op zijn zusje en dat zegt hij ook ik wil alleen met haar spelen. Ik kijk het hier ook vaak even aan hoe het gaat voor ik ze uit elkaar haal. Wij hebben best veel gesprekken met hem @amdaa. Vooral omdat het bij hem thuis zo anders er aan toe gaat dan bij ons en daar praten we veel over. Hij zegt ook soms dat hij zich een vader voelt daar. Wij hebben het idee dat er een behoorlijk verantwoording op hem ligt daar. Hij wisselt thuis bijna elke maand wel van een sport. Bij ons heeft hij geen sport. Nee heb je gelijk in ik zit er heel erg met mijn gevoel in/mee. @Semmy1888 wij hebben hier elke keer gesprekken over. Leggen hem uit jij bent haar broer is niet jou "zorg". Maar het blijft niet hangen. En begrijp het ook wel hij mist zijn zusje heel erg zegt hij en dat geloof ik. Maar ik vind het soms te se aandacht die hij heeft. Lastige is gewoon dat hij thuis wel veel "helpt en oppast"
@Sulley ik probeer te begrijpen waar jij je nu zo erg aan irriteert. Het leeftijdsverschil zorgt vanzelf voor een meer 'ouderlijke' rol. Ik ben 7 jaar ouder dan mijn zus en mijn man is 14jaar ouder dan zijn broertje, en wij hebben ook altijd meer verantwoordelijk gevoel over ze gehad dan als er een klein leeftijdsverschil tussen zat. Niemand verwachtte die rol van ons oid. Probeer het te relativeren en niet zo zwaar te bekijken, en daarnaast die aandacht te verleggen naar hem helpen in deze periode. Ik zou adviseren dat zijn vader intensief tijd besteedt naar het meezoeken naar de echte interesses van zijn zoon. Met niks spelen, elke maand een andere sport, geen echte vrienden enz klinkt in mijn ogen als behoorlijke onzekerheid en zoektocht naar zichzelf. En daar heeft hij hulp bij nodig, hij is ook pas 9.
Hoe gaat het verder met hem? En hoe gaat het op school? Speelt hij daar wel met zijn klasgenootjes of Is hij daar op zichzelf? Misschien heeft hij geleerd dat hij goedkeuring krijgt als hij zich om kleine kinderen bekommert, maar is hij daar in doorgeslagen. Of hij heeft misschien problemen met leeftijdgenoten in het algemeen en houdt hij het liever veilig door alleen met kleintjes te spelen. In ieder geval klinkt het mij in de oren alsof hij niet echt lekker in zijn vel zit.
Ik denk dat zijn andere thuis hier erg in meespeelt. Als hij continu wordt gevraagd op zijn jongere broertje te passen en daar complimentjes voor krijgt, slaat dat misschien door. Ik zou ervoor zorgen dat hij echt tijd krijgt met zijn vader, 1 op 1, als hij bij jullie is. Laat ze iets samen ondernemen, zorg voor een goede structuur.
Wij hebben hier ook het idee dat hij niet zo lekker in zijn vel zit maar hij blijft zeggen dat alles goed gaat. Op school loopt hij wel wat achter met bepaaldr dingen maar heeft wel vriendjes in de klas. Hij hangt veel de clown uit. Wij denken dat hij op die manier probeert "erbij te horen" omdat het qua leren niet altijd even goed gaat. Ja dat denken wij ook hoor @Nescio en ben het er mee eens dat hij wat meer 1 op 1 tijd met zijn vader door kan brengen. Ze doen al vaak wat samen en ik doe vaak spelletjes met hem samen maar misschien heeft hij toch nog wat meer behoefte aan 1 op 1 met pa
Het heel erg willen bemoeien / bezig houden met het jongere zusje herken ik wel een beetje. Q doet dat ook en we hebben haar echt moeten leren dat wij de ouders zijn en zij niet alles voor M hoeft te doen. Dat vindt ze heel erg moeilijk, ze wil M letterlijk overal voor beschermen. M maakt daar ook dankbaar gebruik van, wanneer ze iets wil gaat ze vaak heel hard gillen, daarna roept ze zusje, dan Incy (de Q spreekt ze niet uit) en als laatste redmiddel gaat ze haar zus halen. Q mag haar van ons niet altijd helpen en ze vindt dat super moeilijk. Wanneer het Q lukt om niet direct te reageren op het gillen van M geven we haar zo veel mogelijk positieve aandacht; ik zie dag je haar eigenlijk wil gaan helpen, wat knap dat je dat niet meteen doet, een kus op haar voorhoofd, even een knipoog, etc. Sinds we hier heel bewust op deze manier mee om gaan, en Q natuurlijk hebben uitgelegd waarom ze niet alles voor en met M hoeft te doen, gaat het echt veel beter. Verder speelt Q wel regelmatig met andere kinderen, soms iets jonger, maar vaak ook van haar eigen leeftijd of ouder.