Ik wist gewoon niet wat ik met hem moest doen. Maar s nachts heb ik hem naast mijn bed gehad. Met mijn hand op zijn buikje. Lag heel comfortabel. Ik in een ziekenhuisbed en mijn hand over de rand van het wiegje. Heb zelg geen oog dicjt gedaa .Op een gegeven moment moest hij een beetje spugen va het vruchtwater. Ik meteen in paniek de zuster gebeld. Wist ik veel wat er aan de hand was.. Gelukkig huilde hij de 1e 2 dagen niet zo. Dus had rustig de tijd om te wennen.
Bij mijn eerste was ik niet gelijk verliefd. Baby op mijn blote borst, helemaal plakkerig (bah, dat volede helemaal niet fijn! Help, dit hoor je toch fijn te vinden?) . Vooraf gelezen dat je niets voelt van het hechten als je de baby in je armen hebt. Nou, ik dacht toen 'daar klopt echt helemaal niets van!'. Proberen aan te leggen, niet gedronken. Ik vond het wel best dat mijn man later de baby vasthield. Heerlijk om even alleen bij te komen. En nee, ik had geen postnatale depressie o.i.d. 'Gewoon' een heel pittige bevalling met veel bloedverlies. Maar het is helemaal goed gekomen. Ik ben dol op mijn zoon! (hechting is ook prima ) Bij mijn tweede had ik wel meer een verliefd gevoel. Turbo bevalling, beetje overweldigd. Baby op de buik nog steeds een beetje 'vies' gevoel, maar daar had ik nu minder last van dan bij de eerste. Maar misschien ben ik wel te nuchter voor een echt verliefd gevoel Ik voel mijn lichaam ook gewoon ook al heb ik die lieve baby in mijn armen.
Fijn om te lezen dat ik dus niet de enige ben. Blij dat het niet abnormaal is, ik twijfel er niet aan dat het echt nog gaat groeien want dat is het nu al aan het doen gelukkig ik vind het leuk om voor hem te zorgen en te troosten. Het is soms moeilijk te beseffen dat hij van mij is. Jullie reacties doen me goed.
Het is echt heel normaal!! Ik heb daar ook even over gedaan, maar dat is helemaal goed gekomen mijn moeder herkende het meteen bij mij en gaf als advies om heel veel tijd met elkaar door te brengen en veel huid op huid contact te hebben. Dat heeft mij veel geholpen.
Haha @Irisje24 we lijken wel een tweeling hoor. Ik moest ook erg aan mijn zoon wennen. Ook ben ik het niet eens met, zodra je baby geboren is en je hem in je armen hebt ben je de pijn vergeten. Ehhh nee, die vergeet ik nooit. (Vast ook omdat ik een horror bevalling had) Pas sinds een paar dagen heb ik minder pijn, en dus verzorg ik hem nu veel meer. Daarvoor deed mijn vriend de meeste dingen voor hem. Ik bescherm hem met alles, als hij zich verslikt zit ik er als een hyena bovenop etc. Maar ik moest toch wel even twee weken wennen aan mijn nieuwe rol als moeder! Ook als hij keihard in mijn oor krijst denk ik nou mannetje, een toontje lager mag wel hoor. Anders maak je je moeder nog doof.
Mijn man zei pasgeleden: ik vind ze soms zo lief dat ik ze fijn wil knijpen of net te hard knuffel. Pas geleden begon de baby ineens beetje te huilen omdat m’n man hem inderdaad te enthousiast knuffelde. Maar dat heb ik ook haha
Ik was meteen verliefd, ja. Maar met hele kleine baby's heb ik niet zoveel, dus merk wel dat ik m'n zoontje steeds leuker en leuker ga vinden nu hij meer kan en je ook wat wilder kunt doen enzo
Ik was niet meteen verliefd en de roze wolk was helemaal nergens te bekennen. Wel direct een oergevoel om goed voor haar te zorgen. Het echte genieten en momentjes van verliefdheid/enorme liefde kwamen pas toen ze rond de 4 maanden was.
Ik had ook even een dag of wat nodig. Inderdaad dat hechten was verschrikkelijk! Zelfs met je pasgeboren baby op je borst. Ik kon echt niet van hem genieten toen. Maar ik had ook een zware bevallig gehad (sterrekijker) de onvoorwaardelijke moederliefde kwam wel snel erna en groeit (nog steeds, hij is nu 4) met de dag!
Dit. Ik kan wel echt genieten van het geknuffel als ze zo klein zijn. Dat ze nog heerlijk bij je liggen te slapen. En uren naar ze kijken. Maar ik vind dat het nu steeds leuker word. Maar ik was zeker gelijk verliefd. Heb uren naar ze liggen staren en genoot van elk moment.
Toen ik mijn 2e zoon zag huilde ik van geluk en liefde. Ik vond dat rimpelige propje de mooiste baby van de wereld en stortte me als een beschermende leeuwin in het moederschap. En een paar lastige maanden volgden. Hormonen, babygehuil, onzekerheden en een mama die gewoon eigenlijk peuters leuker vindt.. ik kon de dagen wel aftellen. En nog. Ik geniet steeds meer en ben ook wel enorm verliefd op hem (zeker sinds we kunnen kletsen en lachen naar elkaar), maar ik pak steeds met opluchting weer te klein geworden babykleertjes in. "Zo! Weer een beetje meer baby-af". Zo zit iedereen anders in elkaar. Niks is gek,maar deel het met je naasten. Heel belangrijk!
Bij de eerste had ik dat gevoel ook niet direct hoor. Zware bevalling, ineens heb je een baby en geen idee wat ik daarmee moest... De eerste dagen de verzorging aan anderen over gelaten. Was zo vreselijk moe en had genoeg aan mezelf. Wel baby aangelegd enzo hoor en knuffelen maar had niet die geweldige roze wolk. Voelde me heel lang nog steeds dezelfde, met een kind naast me. Pas paar maanden later voelde ik me echt mama. Inmiddels heb ik een 2e en daar was wel direct het gevoel van liefde. Kwam omdat ik nu wist wat me te wachten stond, was niet meer zo overweldigd. Veel knuffelen met je baby en de tijd nemen om hem of haar te leren kennen. Elke dag leer je meer. En ook: aangeven wanneer je het teveel wordt. Twee uurtjes slapen zonder baby naast je (jij boven en baby en papa samen beneden), even een blokje alleen om of in alle rust een kopje thee drinken is ook belangrijk.
Dat heeft bij mij ook echt even geduurd. Pas toen er interactie kwam in de zin van gericht lachen enzo, werd ik verliefd! Daarvoor wist ik het ook allemaal niet zo goed hoor, wat ik met dat bundeltje mens moest. Heb ik met beide kinderen gehad. Is goed gekomen (al voel ik het nu soms ook niet hoor haha weer een nieuwe fase nu ze 2,5 en 5,5 zijn)
Echt precies hetzelfde! Van te voren dacht ik hoe kan ik ooit even veel van een tweede houden als van de eerste. Die kan toch nooit net zo leuk zijn? En vanaf het moment dat hij er was, was ik verliefd terwijl ik dat bij de eerste niet had. Ging bij de tweede zoveel sneller!
Dat heb ik ook! Oudste is nu 8. Geweldig. De gesprekken die ik met hem heb. De spelletjes die we spelen. Ik vind het heerlijk. Meteen verliefd was ik niet. Ik voelde vooral verwondering. En bewondering hoe feilloos hij fde borst vond en meteen kon drinken. Maar drie uur later werd ik met spoed naar de ok gereden vanwege een interne bloeding. Toen ik bijkwam was het eerste wat ik zei "waar is xx". Dus blijkbaar toch al moedergevoel. De periode daarna vooral paniek omdat ik echt niet wist hoe dat moest " moeder zijn ". Bij tweede was ik veel zelfverzekerder. En kon het verliefde sneller binnenkomen. Voelde ook gelijk dat ons gezinnetje af was. Een heel hecht 'wij horen bij elkaar' gevoel.
Ik was meteen verliefd, maar moest óók enorm wennen. Die verantwoordelijkheid vond ik zo overweldigend dat ik ging van helemaal verliefd naar ‘wat moet ik doen?’ en ertussenin een soort monotoon-gevoel.
Ik vond mijn bevallingen een heel intense en mooie ervaring en toch wel hard werken, en de ontlading en de hele oxytocinebom projecteerde ik beide keren volledig op mijn kindje. Oftewel direct over mn oren verliefd. Komt nog bij dat ik dol ben op pasgeboren baby's, niet helemaal onwennig met baby's en bevallingen en beide kinderen het direct heel goed deden, en we waren lekker thuis met een verloskundige en later kraamhulpen waar ik me goed bij voelde. Oftewel niks stond me in de weg om volledig te genieten.
Zeker niet schuldig voelen! Bij mijn eerste kinderen (tweeling) heb ik de eerste weken eigenlijk vooral gehuild omdat ik het doodeng vond dat ik ineens verantwoordelijk was voor 2 kleine mensjes. Bij elk huiltje schoot ik in de stress en als ze niet snel stil waren voelde ik me de slechtste moeder ooit. Pas toen ik aan ze gewend was begon ik ook echt die liefde te voelen.