Ik heb nooit kinderen gewild toen ik met mijn ex was. Met mijn huidige vriend was ik na 1 jaar relatie zwanger en een enorme mama beer (nog steeds). Op beide jongens was ik meteen intens verliefd. Bij de jongste heb ik de handen van de verloskundige letterlijk weggeslagen om m’n baby zelf “op te vangen”. Best wel apart als ik erover nadenk; nooit kinderen gewild, zwanger zijn vond ik verschrikkelijk, maar wel een enorme mama nu ik 2 kindjes heb.
Aiden is geboren met een geplande keizersnee. Had dus geen weeen of niks voorafgaand. Vond het reuzespannend allemaal en na de geboorte moest ik eerst ontzettend aan hem wennen. Had ook het idee dat iemand hem elk moment weer kon ophalen ofzo. Was op hem niet direct op slag verliefd helaas. Dat gevoel kwam uiteindelijk wel vanzelf, maar heeft dus wel even geduurd. Bij Finley had ik wel weeen en zou ik een natuurlijke bevalling ondergaan ware het niet dat de ontsluiting niet vorderde. Spoedkeizersnede. Toen ik bijkwam (algehele narcose omdat de prik te hoog was gezet en ik niet meer kon ademhalen) en hem zag, was ik wel direct op slag verliefd. Kom nu niet aan mijn kinderen, want dan kom je aan mij. Ze zijn echt mijn alles.
Bij de eerste was ik wel meteen verliefd, Vond hem meteen een geweldig mooi, knap kindje. Maar had ik ook wel het gevoel van oke...hij is er.. en nu..? Bij de 2e was ik niet meteen verliefd, hij zag er heel anders uit dan de oudste en op een of andere manier moest ik daar aan wennen. Misschien omdat het 2 jongetjes zijn maar andere mensen gingen ze ook meteen vergelijken. Ik vond hem toen niet zo knap als de oudste maar wel een heel lief en fijn ventje. Het duurde wat langer dan bij de eerste, maar enige tijd later was ik op hem net zo verliefd als op de oudste. Nu zegt men zo vaak dat ze zoveel (uiterlijk) op elkaar lijken, 2 knappe mannetjes, haha! Nu op allebei, helemaal verliefd!
Na de geboorte van de oudste lag ze naast me in het ziekenhuis en dacht: ok, dit is nu mijn baby. En nu...? Ik ben moeder geworden, en dan...? Het gevoel dat ik gelijk verliefd was? Had ik helemaal niet. Maar de dagen en de weken erna voelde ik elke dag de liefde voor m'n dochter groeien tot ongekende hoogtes en die liefde is er nog steeds. Ik heb echt aan haar en het moederschap moeten wennen. Ik heb vooral in het begin heftige dromen gehad dat ik haar bv. was vergeten in een la. En dat ze gewoon weg was. En dat ik daar pas dagen later achter kwam. Pffff.... Ook het fabeltje dat je je eigen kind de mooiste van de hele wereld vindt, had ik niet. Ze was niet knap (grote ooievaarsbeest) en dat zag ik zelf goed. Maar daardoor hield ik echt niet minder van haar!
Bij mij moest die liefde ook groeien hoor. Ik was meteen blij met ze en kon heus genieten van het knuffelen. Maar die hechte band moest wel een beetje op gang komen. Maar ik ben sowieso niet het type dat ze ineens vol in een relatie stort. Of dat nu een ‘relatie-relatie’ is of een vriendschapsrelatie of een hechtere band die je soms krijgt met bepaalde collega’s. Daar gaat bij mij tijd overheen. Ik moet mensen leren kennen, me op mijn gemaak gaan voelen etc. Natuurlijk is je eigen kind anders. Maar ook daarbij merkte ik wel dat het na een aantal dagen / weken gewoon anders was dan die eerste dagen.
Ik moest ook wennen. Na de geboorte moest ze gelijk naar de kinderafdeling. Ik heb haar na de bevalling kort gezien wen daarna pas weer de volgende dag. Was allemaal heel onwerkelijk en moest echt schakelen. Daarnaast vol met hormonen en wilde gewoon rust. Geen idee waneer het kwam maar opeens was ik verliefd.
Heeft zeker een half jaar geduurd en toen begon t langzaam aan. Maar daar had ik me al op voorbereid, ik heb nou eenmaal niks met inniemini grut. Daarbij door de bevalling ook een flinke dreun gehad wat ik (en mn man) voor mezelf moest uitpuzzelen hoe daar mee om te gaan, was niet op de kleine gericht overigens maar specifiek op de vk, maar 'genieten' was er even niet bij. Je rent er desondanks de benen voor uit je lijf overigens maar vanaf een half jaar ongeveer wanneer ze gaan beginnen met jou uit te dagen om kiekeboe te gaan spelen met ze (zelf verstoppen) vond ik dl langzaam aan pas leuk worden. Van de week keek ze me meeeeeega ondeugend aan en dan ben ik smoor. Beetje boefen met die grote blauwe ogen lange wimpers, krullende haartjes en zo'n enorm ondeugende grijns dan weet ze mama wel in te pakken hoor! Heerlijk ondeugend kindje (ik kom daar vast op terug als ze gaat peuterpuberen).
Ik was op de eerste ook zeker niet meteen verliefd, de bevalling was naar geweest, mijn baby huilde veel en liet zich moeilijk troosten. Ik noemde hem ook wel "Tiny angry foreigner" want hij was altijd tegen me aan het schreeuwen in een taal die ik niet begreep. Maar het is helemaal goedgekomen. Na een tijdje merkte ik dat hij mijn aanwezigheid wel degelijk waardeerde en we begrepen elkaar steeds beter. Borstvoeding was ook goed voor de hechting. Ook had ik vertrouwen in dat het goed zou komen, want ook hier had een vriendin me gelukkig gewaarschuwd dat de verliefdheid niet direct hoefde te komen.