Hoi, Ik wil (na een hoop twijfelen en met een soort schaamte)toch mijn verhaal neerzetten. Vanaf mijn 16de heb ik al last van depressies. Ik was niet alleen somber, maar durfde niet naar buiten,had een enorme minderwaardigheidscomplex. Ik had vaak de gedachte dat het voor mij allemaal niet meer hoefde als dit mijn leven zou zijn. Ik heb aan de AD gezeten, psychologen enz. Vanaf mijn 24ste ging het beter met mij. Ik was van de AD af begon weer te leven. We waren er aan toe om voor een kindje te gaan. Wij belanden in de mm en dat was het dacht ik , als ik geen kindje mag krijgen dan is dat de finale....toch werd ik spontaan zwanger en wat was ik gelukkig! dit gevoel kende ik helemaal niet. Afgelopen februari is onze dochter geboren. Jee, wat een mooi meisje en zo welkom. Ik was dolgelukkig, maar ook heel bang. Maar ik miste een gevoel. Ik had die vlinders/kriebels niet. Iedereen deed dat af met dat ik te hoge verwachtingen of een verkeerd beeld in mijn hoofd had. Toen werd ik ineens enorm bang om dood te gaan,iedereen wordt oud en gaat dood, dus ik ook. Met de vraag of deze gedachten normaal zijn, hebben twee HA (eigen en een inval)gezegd dat veel jonge moeders dit hadden. Toch zijn deze gedachten uit gegroeid naar paniek, heel veel verdriet,faalangst, schuldgevoel, stomme gedachten,dat mijn vriend alle andere vrouwen mooier vind, dat ik geen vriendinnen waard ben enz. Ik hou gewoon niet van mezelf. Elke dag voelt als overleven. Ik ben helemaal op en klaar. Het is dat ik mijn dochtertje heb, zij houd mij overeind(en daar is het schuldgevoel weer) Ik voel me goed schuldig, terwijl ik het allermooiste van de wereld naast mij in haar box ligt. Een meisje wat het super doet en een heel relaxed, lief karaktertje heeft. Wat krijgt zij hier van mee. Zou zij mijn gevoel voelen? Ookal lach ik met en naar haar, zing ik naar haar, knuffel ik haar. Zijn er meer meiden die zo diep zitten en eventueel hun gevoelens (prive) willen delen?
hoi meid ik herken het gevoel niet en kan je dus ook niet helpen. maar wil je veel succes wensen en ik hoop dat je er weer snel bove op komt. ik denk overigens wel dat ze je gevoel kan voelen. het is mij eens verteld dat je kindje al je gevoelens voelt. maar volgens mij hoeven ze daar niet minder vrolijk van te worden. rustig aan het komt vast allemaal wel weer goed liefs en knuffel sunlight
hallo ik wil je mijn verhaal wel delen ik heb vanaf mijn 17de last van overspannenheid, ik ben van mezelf heel erg druk en perfectionistisch, ik heb tot mijn geboorte van mijn tweeling mij zonder ad gered, toen werd de tweeling geboren in september 2008, de eerste maand veel heen en weer gelopen naar het ziekenhuis de jongens waren 6 weken te vroeg toen kwamen ze eindelijk thuis, maar met mij ging het steeds slechter, ik was bang om dood te gaan kreeg hyperventilatie, voelde mij schuldig omdat ik geen gevoel had bij de jongens wat ik bij mijn eerste zoon wel had, ben na 3 maand naar de ha gegaan de arts zei dat ik te druk was met de tweeling, dus mij af laten schepen, de tweede keer dat ik geweest ben was na 5 maanden de arts zei weer hetzelfde, ik voelde me steeds slechter, moe op geen fut, rare gedachten, mijn man heeft mij na 11 maanden nogmaals na de ha gestuurd, kreeg toen een vervanger , deze heeft me doorgestuurd naar de spych, deze heeft het verhaal aangehoord en met behulp van ad en therapie ben ik er weer boven op gekomen, ik slik nog steeds elke dag maar 25 mg, maar het helpt, geen enge gedachten meer kan lekker slapen, ben nu zwanger van de 4de en ben onder de gyn en spych begeleiding ben nu 37 weken zwanger en het gaat nog steeds prima, na de bevalling wordt ik goed in de gaten gehouden dat de pnd niet weer terug komt, meid ik weet dat het gewoon echt niet fijn is en ik hoop dat jij er net als ik weer uit komt, je kunt er niks aan doen liefs janina
Ik had (heb?) een pnd...en herken veel van je verhaal. Ik denk dat je naar je HA moet stappen en toch moet vragen om evt. medicatie en/of ps. hulp. Ik ben vanaf februari aan de medicatie en voelde me echt langzaamaan steeds meer opknappen en ik voel me nu gewoon regelmatig echt gelukkig....iets wat ik de eerste 3 maanden na de geboorte echt niet voelde, maar ik zat in een soort van ontkenning toen, want nu achteraf, jeetje wat voelde ik me slecht zeg...en ik had ook allerlei irrieele angsten, ik kon niet naar drukke verjaardagen, voelde me de hele dag schuldig, was super onzeker over mijn omgang met mijn dochtertje en dacht de hele dag dat ik vanalles fout deed, enz. Voor jezelf: trek alsjeblieft aan de bel, je bent er misschien best gevoelig voor door je verleden en ik vind dat je HA dat best wel behoorlijk serieus mag nemen en je niet af moet schepen met dat allerlei jonge moeders dat hebben. Oja laat ook je bloed eens testen, want bepaalde klachten kunnen ook komen door bijv. slecht werkende schildklier of andere hormonale schommelingen.
Hoi Ilona, Je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen en je al helemaal niet te schamen. Veel vrouwen hebben er last van. Ik heb er ook last van gehad. Toen mijn dochter er was kreeg ik ook veel paniek, dat ik het allemaal niet zou kunnen en dat ik geen controle op de situatie had. Ik kon door de paniek niet meer slapen en kreeg dan weer paniek dat ik niet kon slapen...kortom helemaal de weg kwijt. Nu ik een tijdje ad slik, gaat het stukken beter. Soms nog wel een dip, zoals afgelopen week, maar over het algemeen gaat het goed. Ik zou even naar de ha gaan en je niet laten afschepen. Veel sterkte en nogmaals je bent echt niet de enige!
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben gister eind van de dag bij een psych geweest voor een intake. (ik had het er niet ingezet,sorry) Het blijkt geen pnd te zijn, maar een hele diepe depressie. Ik heb namelijk wel vanaf de geboorte gevoelens naar mijn dochtertje, maar ik had verwacht dat je je net zo verliefd zou voelen als in de pubertijd zeg maar. De zwangerschapshormonen hebben wel flink mee geholpen en mijn verlof gaf mij de tijd om alles te overdenken en alles naar boven te laten komen. Ik ben nooit echt gelukkig en zeker van mijzelf geweest en weet ook niet hoe dat voelt. Dat ik me schuldig voel, komt omdat ik eindelijk een kindje heb en dan toch ongelukkig ben. Ik ben heel kwaad dat ik ook nu weer zo diep zit. Wanneer mag ik nu eens gelukkig zijn.
Met hulp en evt. medicatie kom je echt wel hieruit hoor meid!! Ik had ook geen 'slechte' gevoelens over mijn dochtertje, maar genoot ook niet echt, en was ook heel depressief, nu inmiddels ben ik wel verliefd, echt waar, op mijn eigen kind hihi...