Hi meiden, Ik zoek me al tijden rot op internet wat ik kan en mag. Lees hier heel veel over uitkeringen en vroeg me af wat mijn rechten zijn. Als sinds ik 15 of 16 ben heb ik per dag zo'n 3 a 4 evenwichtstoornissen. De hele dag door ben ik duizellig en vecht ik in mijn gedachten om niet flauw te vallen of nog duizelliger te worden. Dit is geestelijk enorm vermoeiend waardoor ik altijd erg moe ben. Ik kan geen werk doen waar ik continue moet zitten omdat ik dan het gevoel krijg dat ik weg moet. Ik moet dan naar buiten maar wil niet meer terug naar binnen. Ook heb ik het met staan, ik kan bijvoorbeeld niet in de rij staan bij de snackbar, winkel of pretpark. Stappen heb ik nooit gedaan, al die mensen, de warmte en de harde muziek maken het tot een onmogelijke situatie voor mij. Ik werk nu 2-jaar in een hotel waar ik receptie werk doe en allerlei andere dinggen. Waardoor ik lopend en zittend werk kan afwisselen. Maar zelfs met mensen in en uit checken sta ik te tollen. Ik heb totaal geen concentratie hierdoor en ben enorm vergeetachtig omdat ik me niet 100% kan concentreren. Alles gaat op de automatische piloot want mijn hoofd denkt alleen maar, niet duizelig worden, niet flauwvallen. Ik wordt hier zó gek van! Zijn er mensen die dit herkennen? Het liefs werk ik minder maar omdat we een koophuis hebben en een kinderwens moet ik nog even volhouden. Maar wat daarna? Kan ik hiervoor een uitkering aanvragen? Moet ik nu al dingen ondernemen om het mij en mijn gezin straks makkelijker te maken? Hoop dat ik alles een beetje duidelijk heb uitgelegd. Wil jullie alvast bedanken voor de reacties! Liefs Zoemeisje
ben je er al mee naar ha geweest? ik heb het als ik kwa medicatie voor mijn schildklier te hoog sta ingesteld (ga hyperen) ik kan het dan niet meer volgen, hoor dan ook niet veel meer,
Ik ken het niet, maar heb even zitten google-en en het lijkt me erg lastig om mee om te gaan. Misschien kan je huisarts je hierin helpen. Gebruik je medicatie tegen bepaalde symptomen? Of al eens fysiotherapie gehad?
Ik weet niet of je al een echte diagnose op papier hebt staan, zo niet dan is dat de eerste stap om te gaan ondernemen. Zonder diagnose heb je vrijwel nergens recht op. Op het moment dat je wel een diagnose hebt zou je kunnen gaan informeren bij het UWV wat ze voor je kunnen doen en waar je recht op hebt. Zij kunnen precies met je bekijken wat je nog wel en niet kunt en in hoeverre bepaald wel geschikt is voor je. Wel zul je dan gekeurd moeten worden.
Ik ben toen 7 jaar geleden naar het ziekenhuis doorverwezen om hebben ze onderzoek gedaan naar een gaatje in mijn gehoorgang. Dit was het niet. Ik heb toen ademhalings oefeningen gedaan maar hielp niet. Heb eigelijk al die tijd zo door gelopen maar bener nu opeens zo klaar mee! Ik kan niet eens meer met iemand praten op een verjaardag.. Zal maandag de ha weer bellen. Hou jullie op de hoogte! Bedanktt
Heel goed dat je naar de huisarts gaat! Ik hoop dat ze nu wel kunnen uitvinden wat het is en je medicatie kunt krijgen. Veel succes maandag!
Mijn man heeft er ook last van al zeker 6 jaar en sinds kort zit hij ervoor in de ziektewet. Hij gaat nu naar een psycholoog, accupunctuur en binnenkort naar een neuroloog. Hij is al zo vaak bij de ha geweest en die weet gewoon echt niet wat het is. Zou blij zijn als ze er eens achter komen, dit is echt shit. Hoop voor je dat je er iets aan kan doen.
ik herken deze klachten eigenlijk ook wel van een angststoornis als het ware... Ik zou écht verder gaan zoeken voor een diagnose. Dus naar de huisarts weer. Ik heb zelf te maken met een postnatale depressie en ook wel met een angststoornis - die laatste speelt al wat langer, maar daarmee kon ik nog wel functioneren. Ik merk nu, sinds ik antidepressiva heb voor de postnatale depressie, dat veel klachten van de angststoornis (duizeligheid, angst om flauw te vallen, continue blijven denken) ook een stuk verminderd zijn. Op momenten voel ik me zelfs weer zoals 10 jaar geleden... Heerlijk en bizar tegelijk. Ik had niet gedacht me ooit nog zo te voelen. Qua uitkeringen denk ik dat je nu weinig kans hebt, omdat hoe je je nu voelt al een tijd is en je blijkbaar wél kunt functioneren, al is het wat beperkt. Zeker omdat het allemaal wat vaag is (geen officiele diagnose) wordt het denk ik erg moeilijk. Tenminste: Mijn ervaring is dat er zo geoordeeld wordt. Ik denk voor nu ook echt dat je geen genoegen moet nemen met hoe je je voelt, maar echt voor jezelf en je geluk/welbevinden op moet komen. Hoewel je het misschien wel net aan redt nu, moet het echt beter kunnen denk ik. Sterkte in elk geval
ik zou in plaats van je af te vragen of je recht hebt op een uitkering je gaan inzetten of je niet beter kunt worden, het lijkt me namenlijk heel zwaar om je zo te voelen. en zeker met de kinderwens zou het wel fijn zijn dat je weet wat je hebt
Dit is wel echt een erg goede oplossing. Zoek uit hoe je eraf kunt komen. Als je straks een kindje krijgt dan durf je nog niet eens weg omdat je bang bent dat er iets met je gebeurt en je je kindje dan alleen laat zeg maar. Mijn man vind het vreselijk om even naar de speeltuin te gaan alleen met de kids omdat hij bang is dat er iets geberut met hem.
Ik heb ook een evenwichtsstoornis, maar herken me totaal niet in wat je schrijft. Dat klinkt meer als een angststoornis/paniekstoornis. Ik zou als ik jou was een doorverwijzing bij de huisarts halen voor een psycholoog.
Je gezondheid lijkt me het belangrijkste , zeker als je over een kindje na wil denken. Eerst dit oplossen dus hup naar de huisarts! Uitkering is drie stappen te ver denk ik.
Het gaat je leven op een gegeven moment zó beheersen, terwijl je denkt dat je het zelf in de hand hebt. Maar eigelijk ga je jezelf aanpassen. Niet meer stappen, niet meer naar drukke plekken, niet buiten staan met oud en nieuw, geen koninginnendag.. Al dit soort dingen. S avonds om half 9 moet ik mezelf naar bed toe sleeeepen zo moe als ik dan ben.. En s ochtends nog steeds uitgeput. Balen dat het nu weekend is, zou eigelijk nu al graag een afspraak willen maken haha. Vindt dat het lang genoeg heeft geduurd nu
Zeker als je een kinderwens hebt is het belangrijk om een zo goed mogelijke gezondheid te hebben. Want een zwangerschap en het verzorgen van je kindje is zowel geestelijk als lichamelijk best een opgave. En als ik dan lees dat je je s avonds uitgeput naar bed moet slepen om half 9.. pff dat is heftig hoor. Ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt over wat het is en dat er een behandeling voor is.