Met de komst van Jaro, is het besef gekomen dat mijn kleine ventje eigenlijk al erg groot is. Het is zo raar, voor de bevalling was hij mijn kleine mannetje, en nu al een echt ventje. Ik heb er gewoon hartpijn van. Alsof overnacht het "baby-zijn" eruit is. Hij is nog altijd mijn alles, begrijp me niet verkeerd! Maar nu valt het pas op hoe groot hij al is. Ok, hij is bijna 2jaar en 4 maanden, dus het mag ook wel, maar toch. Het verzorgingskussen is zo gevuld ineens als hij erop ligt. Nu valt het mij pas op dat zijn 14kg ook niet licht zijn... Ik heb het er moeilijk mee, om afscheid te nemen van zijn baby-tijd... Herkenbaar? Hormonen? Liefs Dottie
Heel herkenbaar! Ik had van de week een jurkje in mn handen en dacht echt... heeft ze dát gepast?? En dan dat gekwebbel..... echt een groot mensje
Het gaat idd erg hard. zo heb je een klein hummeltje in je armen en zo kletst het de oren van je hoofd en rent de hele kamer rond. moet wel eerlijk zeggen dat ik dit leuker vind dan de baby tijd.
Hier hetzelfde! Ik vind deze periode ook veeeel leuker! Het is dat je de baby-tijd niet over kunt slaan, maar anders...? Maar, ik moet nu toch ook wel 'toegeven' dat ik ook hetzelfde gevoel heb hoor Dottie. Ik ben nu nog zwanger van de tweede, maar ik denk nu soms al 'wat ben je toch een grote vent' 'waar is de tijd gebleven'. Ik kijk nu weer uit naar een nieuw kleintje en ik kan me ook niet voorstellen dat Vigo ook zo klein is geweest. Ik ben zo enorm trots op mijn kanjer! Volgens mij zijn het hele normale gevoelens. Het is toch je eerste kindje, en dat maakt het extra speciaal.
Ja hoor, heel herkenbaar. Sinds de geboorte van mijn dochtertje is hij ineens zo groot.. Ben supertrots en vind het ook een heel leuke leeftijd, maar vind het ook wel een klein beetje jammer, die tijd komt nooit meer terug en bij de kleine gaat het nu ook al zo hard. Gisteren voor het eerst weer teruggedraaid en vandaag ineens 2 tandjes.
Heeeel herkenbaar. Jelle is nu net 2, en dik 16 kilo... hij is al best een tijd mijn kleine babytje niet meer. Daar is ie veel te groot voor ondertussen. Een echte vent wordt het.. ook leuk! (Dus snel zorgen voor een brusje maar )
Pffffff hier ook zo. Jesper is zo groot en wijs al. Zeker sinds een maand of 4. Hij is zo enorm gegroeid in zijn ontwikkeling. Lijkt alles te snappen wat ik hem uitleg en je ziet hem over dingen nadenken en alles. En dan heb je zo'n klein meisje erbij en dan zie je dat pas goed... Ook mij doet het af en toe pijn hoor, zeker op het moment als ik wil knuffelen en hij niet. "nee, niet doen mama!!"....
Mowtom: gelukkig krijg ik wel nog knuffels en kusjes. ik moet er wel om vragen, want spontaan komt hij niet Suus: het gaat vreselijk snel hé. Het is misschien onze laatste (als het aan mijn man ligt toch) dus wil ik er echt alles uithalen... Eveline: Jij hebt dat besef al. Ik had dat niet... Ik zag het wel natuurlijk (kan ook moeilijk anders hé), maar het drong niet door. En nu met de komst van Jaro... Bem, besef à volonté... Minyaweth & Sonja: Pas op, ik vind deze leeftijd ook super hoor! Je kan er al echt mee babbelen. En je krijgt er zoveel voor in de plaats. Ik heb gewoon moeite met hem los te laten denk ik. Ik moet echt mijn denkbeeld over hem aanpassen. En dat is niet gemakkelijk voor mij. Na Pasen gaat hij al naar school! Hij is er aan toe, maar mama niet
Ja hier ook. Nu dik 25 maanden en bijna 16 kg... Het baby is eraf. Gelukkig! Ik vind dit véél leuker. Ik zou de babytijd ook overslaan als het ging!
@dottie: ja, grote kans dat het hier ook de laatste is, dus probeer er idd extra van te genieten. (manlief vind het wel genoeg zo, ik ben nog niet helemaal overtuigd)
Heel herkenbaar! Mijn kleine manneke is "ineens" niet zo klein meer! Inderdaad net alsof hij sinds dat zijn broertje er is, ineens baby-af is, terwijl hij dat natuurlijk allang is. Als ik eerst Mika optil (schat 7 kilo) en dan Ruben (kilo of 16-17), dan denk ik echt "tjongejonge, wat ben jij ZWAAR". Ik merk ook dat ik Ruben nu ineens meer verantwoordelijkheid geef. Ik bedoel, voorheen hielp ik hem meer met dingen (bijvoorbeeld zoiets simpels als jas uittrekken), nu laat ik hem alles zelf doen (voor zover hij dat kan). Ik moet mezelf soms er echt aan herinneren dat Ruben nog maar 2,5 is. Herkenbaar?
Ja, nogal... Ik heb me een paar dagen nadat Jitte geboren was serieus af zitten vragen of Jelle nou zo gegroeid was ineens of dat dat kwam omdat we ineens een baby erbij hadden. Raar genoeg, was het dat laatste... En nu is hij alweer zo groot dat hij maandag voor het eerst naar de pzs gaat... Mijn kleine grote mannetje gaat naar school... *snik*
Ik heb toen ook wat traantjes gelaten. Niet omdat ik hem achter moest laten, integendeel. Maar omdat hij nu ineens weer een stuk groter was/leek
o heel herkenbaar, wij krijgen deze week rondleidingen op basisscholen en een intake gesprek. heel raar om daar al mee bezig te zijn. en om dan echt te realiseren dat ze baby-af is kan ik ook wel emotioneel van worden hoor! zeker nu ook steeds duidelijker word dat er voor ons geen 2de in gaat zitten. wel vind ik deze leeftijd ook echt geweldig heerlijk hoe je steeds meer een echt gesprekje kan voeren en hoe je samen lol kan hebben met spelletjes!
Nog niet herkenbaar, MAAR het is nog zo vers bij ons, dat ik echt extreem veel moeite doe om Levi alle aandacht te geven die ik denk dat hij nodig heeft. (= ook enorm vermoeiend!) Ik neem aan dat eens we onze routine gevonden hebben dat ook wel iets zal minderen en hem meer dingen zelf laat doen. Nu, de laatste dagen hoor ik niks anders als "mama eppen" = mama helpen. Het is dus echt waar wat ze zeggen dat de oudste bij een nieuwe baby terug een stapje terug doet in ontwikkeling. En ja, Levi lijkt nu ook ineens zo zwaar! Bluesky & Tantan: daar zie ik echt tegenop, hem naar school laten gaan, maar ja... het zal er toch eens van moeten komen. Suzanne: Ik zou de babytijd niet kunnen missen. Al is het maar om geleidelijk te groeien in de rol van mama. Als ik Levi zou gekregen hebben op 2 jarige leeftijd zou ik zot zijn geworden denk ik... zo druk, en hij kan zo koppig zijn. Nu is hij geleidelijk aan drukker geworden, en valt het niet zo op Nee ik vind het gewelding om te zien hoe die kleine wezentjes evoluren van volledig hulpeloos naar zelfstandige persoontjes.