Beste collega-mama's, Mijn vriend en ik heb een dochtertje van bijna 2. Inmiddels heb ik de vurige wens om voor een tweede kindje te gaan, maar mijn vriend denkt hier helaas anders over. Zijn argumenten varieren van het feit dat we te druk zijn voor een 2e kind, dat ik teveel 's avonds van huis ben (ik werk ongeveer 2 avonden in de week) tot "Maar als dat kindje dan niet gezond geboren wordt?" of "Maar één kind kan toch ook heel gelukkig zijn?" In zekere zin heeft hij gelijk, we hebben een druk leven (zijn allebei één doordeweekse dag thuis en ik werk ook twee avonden). Op die dagen moet hij het alleen zien te redden. Wat hij overigens ook heel goed kan. Tegenargumenten van mij; dan ga ik wel (tijdelijk) minder werken, twee kinderen is op den duur makkelijker dan één, je maakt nu een keuze (in leeftijdsverschil) voor de rest van ons dochters leven, we zitten nu nog in de luiers, alle babyspullen zijn nu nog bruikbaar... het mag allemaal niet baten. Het argument dat wel ontzettend geweldig is dat wij beiden een broer/zus hebben die net zoveel en onvoorwaardelijk van ons kind houden als wij en dat ons kind dat dan nooit zou hebben als ze geen broertje of zusje krijgt, werkt niet. Ook niet dat het prettig is om iemand te hebben die dezelfde achtergrond en herinneringen heeft als jij. Als het aan mijn vriend ligt komt de tweede er nooit. Omdat ik het wel graag wil houdt hij de optie open (misschien als ons kind naar de basisschool gaat), maar dit uitstellen doet hij al best lang. Laatst ging hij er bijna voor (dacht ik) en toen was ons kind even een poosje lastig i.v.m. het doorkomen van haar kiesjes. Hierdoor was ze ziek (dat betekende dat wij meer thuis moesten blijven (=geregel, maar best op te lossen) en hangerig (=niet gezellig zoals jullie weten en toen was het verhaal weer van de baan. Alsjeblieft help! Want mijn vriend wordt letterlijk badend in het zweet wakker als hij denkt aan een tweede kind.. Hoe help ik hem zijn (ik denk onterechte) angst wegnemen en met goede argumenten te motiveren voor een tweede te gaan? En herkent iemand dit verhaal?
tja.. als je puur iemand moet overtuigen dat hij het überhaupt wil.. is het dan wel slim om hem te overladen met argumenten? misschien gaat het hem dan juist wel tegenstaan.. of erger.. hij laat zich halfbakken overtuigen en denkt later "had ik nou maar... " overigens ben ik geen goede raadgever.. ik ben prima tevree met 1 heel soms kriebelt het wel.. maar zelden lang genoeg om er echt werk van te maken
Ik vrees dat er geen goede argumenten voor een tweede kindje zijn, omdat het in eerste instantie toch vooral een gevoels kwestie is... Hopelijk komen jullie er samen uit!
Waarom vind je zijn angst onterecht? Bekijk het eens van de minder rooskleurige kant.. Er zijn geen garanties dat een tweede kind gezond zal zijn. Denk maar eens aan de consequenties die dit kan hebben voor jullie huidige gezin. Natuurlijk zul je net zo goed van t tweede kind houden, maar er zal dan mogelijk veel extra aandacht naar het tweede kind toe gaan. Een niet gezond tweede kind is niet alleen heel vervelend voor het kind en voor jullie, maar ook voor jullie eerste kind.. Er zijn geen garanties dat jullie kinderen het goed met elkaar kunnen vinden, een goede band zullen krijgen. Onderlinge ruzies zijn heel normaal, maar kunnen echt veel invloed hebben op een kind en de ouders veel stress geven. Denk je echt dat het (op den duur) makkelijker zal zijn met 2 kinderen dan met 1 kind? Als je geluk hebt, spelen ze idd veel samen. Maar je zal veel meer politieagent moeten spelen en altijd op 2 kinderen letten. Voor 2 kinderen zorgen, de aandacht goed verdelen, niet voortrekken, plannen. Met 2 kinderen is het veel complexer. Er zijn geen garanties dat een tweede kind jullie leven leuker, beter, gelukkiger en al helemaal niet makkelijker zal maken... Ik begrijp heel goed dat je wilt horen dat je vriend overdrijft, maar ik denk dat je ook begrip moet hebben voor zijn visie. Zo gek is het niet hoe hij denkt. Je moet er wel allebei achter staan. Wat zal het effect daarvan op jullie relatie zijn als het inderdaad niet zo rooskleurig zal zijn als je nu hoopt?
Het beste argument voor een tweede kind is dat het welkom is... Heb zelf goeie redenen en deel deze met je vriend. Bespreek zijn argumenten en weerleg ze op een redelijke manier wanneer nodig maar ik zou hem niet proberen te overtuigen. Het is een gevoel. Voor ons was naast 'welkom' zijn ook: - het hebben van een broer of zus ervaren wij zelf als zeer waardevol en gunnen dat onze kinderen ook. en nog veel meer... - niet gezond? Klopt daar kan je onderzoek naar doen EN niemand die je garandeert dat je eigen kind gezond blijft.
Nodig een heel lief vriendje/vriendinnetje uit en als ze samen spelen zeg je .... kijk eens hoe makelijk ze vermaken elkaar of zoiets. Misschien kun je een termijnplanning maken zodat jullie iets meer rust en ruimte krijgen qua werk/vrije tijd?
Als hij badend in het zweet wakker wordt en je hem moet overtuigen met sterke argumenten, klinkt het niet als een goede keuze. En zo'n keuze moet je denk ik wel echt samen maken. Overigens begrijp ik je helemaal! Ik krijg ook weer het 'kriebelgevoel' en het verlangen naar een tweede kindje. Maar als ik puur naar mijn verstand luister, weet ik dat het voor mij op dit moment niet een goede keuze is. Succes!
Als hij echt zo stellig is denk ik dat je het, zeker voorlopig moet laten rusten. Ik zat in dezelfde situatie, manlief kwam metvtegenargumenten van: ik heb toch ook niks aan mijn zus......enz. Uiteindelijk begon het bij hem toch ook weer te kriebelen. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik de overgang van 1 naar 2 heel erg pittig vond. En echt......ze schelen hier 3 jaar......kunnen prima samen spelen maar ook flinke ruzie hebben. Nu de oudste 9 en 6 zijn is het niet makkelijker maar wordt het soms zelfs lastiger. Nu weet ik niet of dat komt omdat we er drie hebben want als er 1 logeren is, is het vaak al anders. Maar het belangrijkste is dat jullie er beiden achter staan. Dus stop met pushen, laat et bij hem even zinken en kom er over een tijdje nog op terug.
Dank je wel voor jullie reacties. Vind het zelf ook moeilijk om argumenten te verzinnen voor een tweede kind. Natuurlijk wordt het drukker en ook geeft het geen garanties voor een gelukkiger bestaan voor ons en onze dochter. En het is ook echt zo dat in onze situatie mijn vriend net zoveel papa is dan ik mama (qua taakverdeling verzorging/opvoeding/spelen/huishouden/werk - alles is bij ons 50/50 (dat is ook vooraf zo afgesproken en functioneert bij ons heel goed). Al jullie redenen waarom wel of niet kloppen. En ik ben het helemaal met de opmerkingen eens dat het toch een gevoelskwestie is die je niet kunt afdwingen. We moeten er beiden achter staan. Mijn vriend heeft er net zoveel 'recht' op om het niet te willen dan ik om het wel te willen. Het één is niet beter of slechter dan het ander. Zijn er misschien dames die ook in deze situatie hebben gezeten en mij kunnen aangeven wat hun 'uitkomst' was (dus of er wel of geen tweede (of derde) kindje is gekomen? En ook hoe dat (denk)proces is verlopen? Dus waarom je partner opeens wel wilde bijvoorbeeld of hoe het gesprek is verlopen dat jullie definitief hebben besloten niet voor (nog een) kindje te gaan? Ik hoor het heel graag. Ik hoor het heel graag.
Ik zit een beetje in het zelfde schuitje. Mijn man wil absoluut geen tweede kind om veel redenen waarin ik me ook wel kan vinden. Maar soms kriebelt het wel, we hebben zo'n schattig dochtertje en ik zou zo benieuwd zijn hoe een broertje of een zusje er uit zou zien en ook hoe dat voor haar zou zijn. En zou best nog een keertje zwanger willen zijn met alle ongemakken inbegrepen. Aan de andere kant, we zijn (bijna) veertig, hebben een vrij leven, houden van reizen en kunnen onze dochter veel meer bieden dan wanneer er meerdere kinderen zouden zijn. Ze is een gezond kindje en wat als het, ook gezien onze leeftijd, een tweede keer niet goed zou gaan.... Bovendien als ik nog een keer zwanger zou willen raken dan zou het wel met onmiddelijke ingang moeten zijn maar heb liever ook geen twee kinderen stijf op elkaar. Zelf ben ik ook enig kind en heb een heerlijke jeugd gehad, mijn man heeft een zus waar hij nauwelijks kontakt mee heeft (ook niet echt bevoordelijk) Moeilijk maar ik denk toch dat ik me erbij neer gaat leggen, it takes two to tango en je zin doordrijven is ook niet echt ideaal want het gaat wel over een kind die gewenst moet zijn door beide ouders...
wij hebben er nooit zo over nagedacht zoals jij het beschrijft, maar ik was al gewoon thuis bij onze eerste dochter, die positie zaten we al... dus kwa inkomsten missen was er niets aan de hand... denk dat de keus dan wel makkelijker is gemaakt.... verder denk ik zelf dat wanneer jij je man haast moet smeken om een tweede kind dt dit geen goede basis is om een tweede kindje te mogen krijgen.... Mijn man was degene die erover begon toen onze dochter 4 mnd oud was.... ik had zelf ook een heel sterk gevoel voor een tweede kindje en vooral omdat ze dan samen opgroeien en met weinig leeftijdsverschil... het heeft zo mogen zijn dat ik alweer zwanger was toen onze dochter 6 mnd oud was! prachtig en dolgelukkig...! wat een rijkdom! nu zijn onze meisjes 2 en 3 jr oud en je ziet gewoon dat ze het erg leuk hebben met elkaar en zelf vind ik het ook erg leuk om 2 meisjes hier te hebben rondlopen..... is natuurlijk wel wat drukker en meer planwerk, vooral in de babytijd en dan een dreumes erbij van 1,5 jr... maar ook dat went allemaal wel en dan kan je nieteens meer anders denken dan hoe je het met een kindje allemaal deed.... Ik zou als ik jou was niet je man pushen maar het even zo laten.... moet natuurlijk wel van 2 kanten komen...!
Mijn situatie is wel anders, maar het komt er op neer dat er hier waarschijnlijk geen tweede komt. Mijn zwangerschap was een hel en daarna werd ik chronisch ziek. Een tweede zwangerschap wordt waarschijnlijk 'ondraaglijk' voor mij en daarna kunnen mijn klachten ook verergeren; het is nu nét leefbaar. Mijn vriend had vanaf het begin argumenten waarom een tweede kind schadelijk kan zijn voor onze dochter. Zowel wat de zwangerschap met mij kan doen, als er een niet gezond kindje komt of als ze het samen niet goed kunnen vinden. Ik vond dit altijd moeilijk in te voelen, maar langzaamaan begin ik het toch ook zo te zien. Het gaat met ups en downs, maar ik geloof wel dat er een soort van acceptatie zal komen.. Overigens zou hij wel meegaan als het wat betreft mijn gezondheid zou kunnen. Ik moet er wel bij zeggen dat ik nooit echt kriebels heb gehad voor een tweede zwangerschap of baby, maar ik heb wel altijd een ideaal toekomstbeeld gehad van 2 kinderen. Al begin ik wel in te zien dat dat ideaalplaatje voor een groot deel gebaseerd is op vooroordelen. Ik ging er altijd van uit dat 2 kinderen leuker en beter is. Door veel te lezen, vooral over de positieve kanten van één kind (ook juist voor het kind), weet ik nu wel dat het met 2 echt niet leuker of beter hoeft te zijn, voor ons en voor haar niet. Wel irriteer ik me vreselijk aan de 'gangbare' gedachte hierover, dat steekt enorm. OOk voor mijn dochter, als ze wat ouder is. Ondanks deze wetenschap, is de emotionele kant een ander verhaal. Die gevoelens/vooroordelen zitten heel diep ingebakken. Het heeft echt tijd nodig om het anders te gaan zien. Maar ik voel nu wel heel sterk dat ik sowieso écht geen tweede kind wil, als het niet gezond is of als mijn dochter het er niet goed mee kan vinden. Voor het eerste kind maakte het me eigenlijk niet uit, ík wilde gewoon 'een kind'. Maar als 'ieder' kind wel welkom zou zijn voor MIJ, waarom zou ik het mijn dochter aan willen doen? Waarom zou ik het risico nemen dat zij het misschien slechter zal krijgen dan ze het nu heeft, alleen maar omdat IK nog een kind wil? Gelukkiger zal ze er waarschijnlijk niet van worden, dus waarom het risico nemen?
Wil ook wel even reageren... want een 2e kindje zit ook continue in mijn hoofd!! Wil heel graag een 2e en mijn man ook. Alleen onze tijdsplanning is waarschijnlijk anders. Zoals je kunt zien aan mijn banner is ons zoontje al 2 jaar oud en het komende jaar hebben wij een vrij hectische tijd ivm bouw van een nieuw huis. Maar ik vind dat dat ons kinderwens niet moet belemmeren maar daar moet ik mijn man nog even in overtuigen ben ik bang. Ik voel zelf heel erg die tijdsdruk omdat ik maar 1 eierstok heb en de artsen gezegt hebben dat ik eventueel eerder in de overgang kan komen. Ben nu bijna 33 jaar dus heb weer het gevoel dat ik een tikkende tijdbom aan het worden ben. Zelf ben ik enigst kind en heb dat echt nooit leuk gevonden. Denk nu regelmatig ohh als er iets met mijn ouders gebeurt ben ik wees!! Natuurlijk ben ik een volwassen vrouw en redt ik mezelf wel maar had het toch fijn gevonden als ik een broer of zus had gehad. Vooral nu ook met ons zoontje die krijgt van mij kant een neefje of nichtje. En de kant van mijn broer (die heeft 1 broer) komen echt geen kinderen. Dus hij heeft al zo weinig om op terug te vallen... daarom wil ik graag een groter gezin. Graag zou ik er 1tje bij willen misschien zelfs nog wel 2...! maar ga eerst mijn man hiervan overtuigen. Nogmaals de wens is er bij mijn man wel hoor alleen nu nog niet... hij zegt altijd "tijd genoeg"
het beste argument voor zoiets is dat jij het heel erg graag wilt!en dat jij alles aan gaat doen om voor beide goed te verzorgen, dat het je enorm gelukkig zal maken. je kunt voorbereid zijn op de komst van een 2de kind maar het toch uiteindelijk heel erg moeilijk vinden wanneer het kindje er is, dat het tegenvalt enzo. of andersom. je kunt je leven niet zo goed plannen omdat je niet weet,van tevoren, hoe het gaat worden, hoe jij het gaat doen, wat voor een kind het wordt etc. zeg gewoon aan je man dat jij het zo graag wilt en je verdrietig bent over deze meningverschil...
Mijn vriend was gevoelig voor het argument dat het heel waardevol is om met iemand samen op te groeien. En wat toen ook een sterke was: 'wie voor één kindje kan zorgen, kan dat ook voor twee'. Wisten wij veel dat we het met onze tweede erbij echt als vier keer zo vermoeiend zouden ervaren.... (oudste was een extreem goede slaper, jongste niet; ze heeft een iets moeilijker karakter. alles bij elkaar weet ik niet zeker of zij er zou zijn geweest, als we van tevoren hadden geweten hoe het zou gaan - en wat zijn wij dus blij dat we het van tevoren niet wisten, we zouden haar voor geen goud meer willen missen). Toen onze oudste 6 mnd was, was ik er al uit dat ik er nog één wilde. Voor m'n vriend duurde dat een half jaar langer. Ik heb het een paar keer benoemd, 'hapte' hij niet heb ik het laten rusten. Ik had nog geen haast. Wat uiteindelijk de doorslag heeft gegeven, waren de 2 argumenten hierboven. Plus mijn leeftijd; ik was 36 toen de oudste geboren werd, en 37 toen we het over nummer 2 hadden. We wisten dus allebei dat als we het ooit wilden, we er niet te lang mee moesten wachten. Maar ja. Als je vriend echt niet wil, en letterlijk badend in het zweet wakker wordt van het idee alleen al, denk ik dat je rekening moet houden met de mogelijkheid dat het bij één kind blijft. Sterkte ermee. Hopelijk pakt het allemaal goed uit!
Hier was het andersom. Mijn man wilde wel en ik niet (meer). Uiteindelijk werd ik ongepland zwanger, maar het duurde even voor ik blij was. Neem maar van mij aan dat het niet helpt om het er steeds over te hebben, alle argumenten die je aandraagt worden van tafel geveegd, omdat je partner het gewoon niet ziet zitten. Hoe meer mijn man erover praatte hoe meer ik dacht, laat me met rust, en is het niet goed genoeg zo voor je, en, zit niet zo te drammen! Waarschijnlijk als hij me met rust had gelaten had ik uiteindelijk zelf wel weer kriebels gekregen denk ik, maar nu was het gewoon nog niet de tijd zeg maar.
Nou heb ook met mijn man gepraat. En hopelijk komt er nog wel ooit een 2e maar voorlopig nog niet! Vind het echt balen, hij zegt dat hij de "deur niet dicht doet". Mijn man ziet altijd beren op de weg die er helemaal niet zijn. Maar goed ik laat het ook even rusten en ik weet uit ervaring dat hij er dan toch wel over na gaat denken. Wij hebben dus besloten om eerst ons huis te bouwen en dan pas aan een 2e te denken als we weer in wat rustiger vaarwater zitten....!! (al denk ik dan je kunt niet altijd alles zo strak uitstippelen)... Maarja its take two too tango!!!!!!
Wij willen wel graag een 2e kindje. Alleen gaat het dit keer niet zo vlug als we dachten/hoopten Één is maar alleen wordt er wel eens gezegd (grapje) Maar wij willen graag een broertje of een zusje voor onze dochter. Ten eerste omdat hij/zij zeer welkom is. Ten tweede dan heeft onze dochter altijd iemand te spelen. Ten derde wil ik haar graag bieden wat mijn zus en ik met elkaar hebben. Mijn zus en ik hebben heel veel aan elkaar. Tuurlijk hebben we vaak 'ruzie' gehad, maar onze ouders hebben ons veel respect voor elkaar bij gebracht en daar hebben we nu nog profijt van. Mijn vader is 12 jaar geleden overleden, mijn moeder is erg hulp- en zorgbehoevend. Ik zou er niet aan moeten denken dat één van ons er alleen voor zou staan. We hebben veel steun aan elkaar. Mijn vriend heeft een gehandicapte zus. Mijn s-moeder heeft wel eens gezegd dat ze achteraf nog wel ee derde kindje had willen krijgen, ook om mijn vriend zodat hij er ook niet alleen voor zou komen te staan, voor de zorg voor zijn ouders in de toekomst misschien wel nodig hebben en zijn zus, die dus ook zorg- en hulpbehoevend is. Maar goed daar hebben ze toen niet voor gekozen omdat ze 2 drama-bevallingen had en geen 3e meer wou, maar achter af wel(gelukkig hebben ze een schat van een schoondochter, ik dus, die helpt/steun waar ze kan).