...want het gaat over nog een lief babytje als het me is gegunt.. als het niet hier geplaatst mag worden dat hoor ik dat wel en in dat geval sorry,, maar hoop hier eigenlijk wat meer reacties te krijgen.. lieve dames wie wil mijn verhaal lezen? ik heb nu mijn ontrekkingsbloeding en ga hierna niet meer beginnen met n nieuwe strip van de pil, wij hebben een zoontje van 23 maanden en heb altijd gezegd dat hij enigskind zal blijven (mede omdat ik met mijn gezondheid zit) ik heb een soorrt cronische vermoeiheid/hoofdpijn doordat ik in het verleden een hersentumor heb gehad en hier zitten nog de restverschijnselen van) ik ben dolgelukkig met mijn zoon en het gaat ook hartstikke goed, soms ben ik wel heel moe maar ik heb ook een hele lieve man die me dan altijd bijspringt, nu is het zo dat mijn man wel heel graag een 2e wil en ik heb hem ook uitgelegd dat ik bang ben dat ik het niet aan zou kunnen, ik weet niet of dat zo is maar wat als ik het niet vol kan houden? dan is er geen weg meer terug, het maakt me heel verdrietig want ik zou het wel super graag willen een 2e kindje en een brusje voor mn zoon! laatst heb ik gedroomd dat ik zwanger was en was eigenlijk heel teleurgesteld en verdrietig toen ik wakker werd en het bleek maar een droom, ik weet dat het met 2 kindjes een stuk drukker zal zijn maar het is toch ook wel zo dat je daar zelf ook wel een beetje in mee groeit? of niet? wat zijn jullie ervaringen.. ik wilde het altijd graag bij 1 kindje houden vanwege mijn vermoeidheid maar nu zoon iets ouder en zelfstandiger word gaat het toch weer knagen en ik ben zo bang dat als ik kies het niet te doen ik later spijt krijg, maar ik ben ook bang dat ik het niet aankan en er te moe voor ben.. het maakt me zo verdrietig graag ervaring? en bedankt voor het lezen...
Je kan toch ook wachten tot je zoon 4 is en naar school gaat? Dan heb je meer tijd voor t andere kindje en minder t gevoel denk ik dat t teveel word. Je zou zelfs je zoon dan kunnen laten overblijven zodat en niet hoeft te rennen en vliegen.
Ik heb geen lichamelijke klachten maar kan alleen zeggen dat mijn ervaring is dat het niet twee keer zo druk is maar misschien 1,5 keer. De tweede gaat over het algemeen makkelijker mee in het bestaande ritme en het is een minder grote aanpassing dan bij de eerste. Nu mijn tweede 2 is en mijn eerste bijna 5 vermaken ze elkaar super goed en heb ik het rustiger dan wanneer ik alleen met 1 van de 2 ben. Volg je gevoel en je hart!
ja dat klopt, ik vind het alleen zo jammer dat het leeftijdverschil dan alweer groter word, ik vind eigenlijk hoe korter hoe leuker, maarja dus dit speelde steeds mee en mijn zoon is veel ziek gweest urineweginfecties en oorontstekingen, toen ook nooit echt nagedacht over n 2e.. nu het beter gaat met hem al een tijdje komen de kriebels, dus veel leeftijdsverchil vind ik eigenlijk niet leuk.. en weet ook niet of mn rammelende eierstokken dat zo lang vol houden hihi, ik wil het echt graag maar zit te twijfelen, wat als het me te zwaar valt en ik hou het niet vol? dan is er geen weg meer terug en het laatste wat ik wil is mn kindjes tekort schieten!
Ja een tweede is drukker maar als jij een tweede krijgt zit de oudste al op school. Dan heb je overdag iets meer tijd voor de jongste. Niemand kan voorspellen hoe het zal lopen met een tweede kindje er bij. Een kind is een keer zorgen twee kind is twee keer zorgen. Het belangrijkste is kun je dat samen met je partner op vangen. Is dat en ja dan zou je kunnen denken we gaan er samen voor is het een nee dan nog even langer na denken. Las wat over leeftijd.s verschil. Mijn kinderen schelen 9 jaar en drie maanden. Had ze achter af ook liever dichter bij elkaar gehad. Maar dit soort dingen heb je natuurlijk niet altijd te kiezen.
Jeetje meis wat een verhaal, wat heb je al veel mee moeten maken. Hier heb ik 2 jongetjes van 4,5 en van 13 maanden. En het is pittig. Je bent gewoon de hele dag in touw. En ze wisselen elkaar af. Dan is de een lief aan het spelen of slapen en dan heeft de ander je zorg liefde en aandacht nodig. Ook snachts. Ik heb sinds de jongste er is niet meer doorgeslapen. Ben elke nacht ene paar keer bezig met een van de kids. Ik vind het super pittig, maar juist door die 2 krijg ik energie. Al hang ik de vlag uit elke avond als ze heerlijk schoon gewassen in hun bedjes liggen te slapen. Ik geniet echt met volle teugen. Als je dus zo vreselijk moe bent, en energietekorten hebt, zal het nog zwaarder zijn. Heb je backup? Is je man veel thusi om je te helpen? Ik vind dat niemand voor jou kan zeggen of het wel of niet kan, dat kunnen alleen jullie samen inschatten en ik snap je verlangen echt heel goed. Wij gaan voor een derde. Mijn man zuchte gisterenaovnd nog eens, want hij heeft de kids 3 dagen weer onder zijn vleugels gehad ivm mijn nachtdiensten ik sliep overdag....en hij was echt gesloopt hihi..en hij loopt marathons dus niets mis met zijn conditie Kleine kids zijn gewoon topsport. En jij moet wel een zw aan kunnen inc een kleine uk.. Lastig meis, ik hoop dat jullie er smaen uit komen.
wat een eerlijke en lieve reacties meiden, ik denk er echt de hele dag over na.. het lijkt me zo fantastisch weer zon klein wondertje in mn armen te hebben aan de andere kant schieten er dingen door me hoofd, ojee wat als mn peuter huilt (heeft vaak n handje van overstuur huilen aan mn broek gaan hangen etc etc) dan denk ik wat als dat gebeurd als ik de baby moet voeden of iets aan doen ben en ze huilen allebei en ik krijg ze niet stil of iets, gek is dat dit gevoel had ik bij de eerste totaal niet, merk dan weer als ik de instelling aanpas, van ik begin gewoon weer netjes met de pil na de stopweek, het is goed zo met zn 3tjes, merk ik tog weer dat ik dan teleurgesteld voel en verdrietig, als ik me weer instel voor n mooi klein wondertje te gaan, schieten me weer dat soort twijfels door mn hoofd, zo moeilijk, heb met manlief overlegd en hij wil het in ieder geval wel, maar respecteert ook als ik ervoor kies met zn 3tjes te blijven, maar t voelt dan ook weer zo gek wil zo graag alles nog n keertje mee maken! bewegingkjes in mn buik een wonder tog en mn zoon kennis willen laten maken met zijn brusje, mijn zoon is wel EXTREEM jaloers als ik t kindje van mn broer pak ( of andere kindjes) gaat hij echt net zo lang huilen tot ik het weer afgeef en hem op schoot pak, laat het kind altijd extra even bij me liggen omdat hij dat ook moet leren vind ik. maar hij geeft het niet op! dit is ook 1 van mn angsten.. wat als dat strax ook zo gaat met zijn brusje??
Ik denk dat je minder in je hoofd moet gaan leven, maar meer gewoon moet leven.. Ik heb ME/CVS en heb dagelijks pijn maar toch krijg ik mijn derde, mijn kids helpen me juist enorm (leef in het nu en hun ritme werkt super) als ik me moe voel en even niet zie zitten dan kijk ik naar ze en haal daar kracht uit. Ik ben ook gaan sporten in het begin was dat heel moeilijk maar juist NU haal ik daar energie uit. Ik zeg waar een wil is is een weg zolang het verantwoord kan en dat voel je zelf het beste, maar niet zo piekeren, zo zit je jezelf in de weg...
Ik vond de tweede heel zwaar Slechte start, slecht slapen (nu nog weleens) en veel huilen. Maar...de jongste is nu bijna 2 en het is nu echt genieten. Ze spelen samen (maken ook ruzie) jongste snapt wat ik bedoel en andersom, kan zelf de trap op, staan onder de douche etc etc. Een jaar geleden schoot ik in de paniekstoestand als man een afspraak had of langer moest werken en ik de avondriedel alleen moest doen. Ik had het zweet vaak op mijn rug zitten als ze eindelijk in bed lagen Het zijn tropenjaren maar het gaat steeds beter is mijn mening!
ja de meningen zijn ook wel heel verdeeld het de 1 vond van 0 naar 1 kindje zwaarder en de ander van 1 naar 2, tis lastig je kunt het dus nooit van te voren zeggen.. dat maakt t zo moeilijk, was altijd zo vastbesloten dat mn zoon alleen zou blijven had me er al helemaal op ingesteld, had alles ook al weggegeven aan mn broer voor zijn kleine, want hier kwam er toch geen meer bij, ook altijd gezegd vanwege mn gezondheid, denk dat mijn familie en schoonfamilie ook heel raar staan te kijken als (mocht het ons gegunt zijn) wij weer aankomen dat wij zwanger zijn, iedereen in mn omgeving is er ook heilig van overtuigd dat mn zoon alleen bleef, ik zelf ook... toch beginnen de kriebels en twijfels nu erg toe te slaan, het is ook zon prachtig wonder!
Zolang je nog zo twijfelt en angst hebt voor mogelijke problemen, moet je het niet doen.Nu kun je nog zeggen, oke we doen het niet en dan verandert er niks aan de situatie en kun je later altijd nog beslissen of je wel of niet voor een 2e wil gaan. Als je nu zegt we doen het, je blijft twijfelen maar raakt zwanger dan heb je niks meer te kiezen. Je zoontje gaat nog niet naar school, gaat hij wel naar opvang? Juist doordat je zoontje zo jaloers is aangelegd lijkt het mij beter om te wachten tot hij naar school mag. Dan heb jij meer tijd voor je baby en hij heeft niet de hele tijd het gevoel dat hij te weinig aandacht krijgt en alles om die baby draait. Ik heb hier zelf een peuter van 2 en half en een babietje van 2 maanden. Mijn oudste gaat nog niet naar de opvang (zijn we wel mee bezig) en ik merk toch wel dat hij het best wel moeilijk vind al die veranderingen. Hij is niet heel jaloers aangelegd, maar weet ons goed uit te dagen om aandacht te trekken. Het is pittig! onze jongste is in de eerste ronde al raakgeschoten. Als ik dat vooraf wist, had ik nog wel even gewacht, maar de oudste heeft lang op zich laten wachten vandaar dat we het niet langer wilden uitstellen. Wil er nog wel even bij zeggen dat kinderen kort op elkaar geen garantie is voor een hechte band en leuk spelen met elkaar. succes met je beslissing
ook hier zijn de meningen verdeeld hihi, had ook niet anders verwacht hoor maar dat is juist de bedoelingen, dat ik hoor wat iemand anders hierin ervaren heeft enz, ben heel blij om jullie reacties en dat ik ervaringen van anderen kan lezen heel fijn!
Qua pijn en kinderen kan ik je wel wat vertellen. Ik ben al ruim 7,5 jaar chronisch whiplashpatient in graad 3, (dat is met beperkingen). Dagelijks heb ik Hoofdpijn, nekpijn, schouderpijn, zenuwsteken en spiertrekkingen rondom mijn nek. Daarbij heb ik ook concetratiestoornisen en een barslecht geheugen en kan ik totaal niet tegen buitenlicht (zonnebril is mijn heiligdom). Doordat ik al jaren thuiszit zijn wij een paar jaar eerder begonnen met kinderen. In 2009 kregen wij onze eerste. Het was ff zwaar voor mij, fysiek en mentaal, maar al snel kwam er ritme in. OP dat moment ben ik erachter gekomen dat ik redelijk door de dag kom als er een goed ritme voor me is. Ook voor onze meid werkte een strikte ritme super goed. Een maand of 3 na de geboorte van onze oudste hebben we vaak gesproken over een eventuele 2de. Mijn man wilde het dolgraag en ik ook, maar ik dacht ff verder over mezelf. Hoe doe ik het, gaat dat allemaal wel, gaat mijn gezondheid niet nog verder kelderen enz enz. Maar snel kwam de gedachte dat het allemaal wel goed zou komen. Het ritme houden, fijne ouders en man die willen helpen, en wat mij over de drempel trok was, je leeft maar 1x en ik heb heel mijn leven overhoop moeten gooien door iets wat iemand mij aan heeft gedaan 7,5 jaar geleden, daar komt het krijgen van kinderen niet bij. Inmiddels hebben we 2 kinderen met een verschil van 15 maanden. Natuurlijk is het weer zwaar en ff wennen in het begin, maar na een paar weken zit je er helemaal in. Als je maar een goed strak ritme aanhoud voor jezelf en de kinderen. Goed, tuurlijk vergt het lichamelijk meer van me dan 1 kind. Maar de gedachte geen kinderen meer te krijgen terwijl ik dat dolgraag wil ook al heb ik beperkingen kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Onze oudste is nu 4 en de jongste is net 3 geworden en we gaan voor een derde (heb begin juni een miskraam gehad met 11 weken) deze maand. Ook hier hebben we weer gesprekken over gehad over mijn gezondheid en of we heb wel moesten doen. Maar nu denk ik er makkelijker over dan van 1 naar 2.Ik heb zoiets van: Mijn leven afnemen oke (heb heel veel op moeten geven), maar kinder krijgen afnemen daar pas ik voor. Mijn gezondheid... tja, we zien wel wat er gebeurd, en voor veel dingen is een oplossing als je er maar over praat en niet gaat opkroppen. Dit is zo'n beetje mijn ervaring met pijn en kinderen, misschien heb je er iets aan.
Hier sinds 2001 me/cv's door pfeiffer, ik ben ook hypermobiel. Ik heb vijf kinderen zoals je ziet. Pfeiffer opgelopen tijdens de zwangerschap van mijn 2e kind. Het leven draait prima als ik moe ben . Ik heb regelmatig tijd even te rusten als het moet. Dan laat ik de kinderen even op hun eigen kamer spelen ( de jongste twee slapen nog) of als mijn man thuis is. Het enige moment dat voor mij wel echt lastig is, is rond 5 uur, dan ben ik echt moe en daarom kookt mijn man meestal.
ook ik heb met hetzelfde zitten worstelen, wel of geen tweede. ikzelf heb een aangeboren hartafwijking en een zeer beperkte conditie hierdoor. ter voorbeeld; ik kan niet fietsen, rennen, traplopen, dagje efteling is niet haalbaar etc. met 1 kindje vond ik het goed te doen en daarom na een half jaar een wens voor een tweede. tijdens de zwangerschap heb ik flink afgezien dus dat was nu ook te verwachten. we hebben van te voren aan familie gevraagd of ze eventueel weer wilden bijspringen en uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en we zijn voor een tweede gegaan. uiteindelijk toch nog een jaar geduurd voordat ik zwanger was en de zwangerschap was wederom zwaar. gelukkig bestaan er dvd's voor de kinderen en familie kwam dochter vaak halen om mij even te ontlasten. nu de tweede er is vind ik het wel zwaar. heb gewoon amper tijd om te slapen, voedingen om de 3 uur, ook snachts en dochter die om half 7 weer wakker is. man werkt vaak over voor zijn projecten dus daar heb ik niet veel aan en op een gegeven moment wil je ook niet elke keer terugvallen op je familie maar het gewoon zelf doen. de tweede; zou ik het weer doen: JA echt wel , het is het allemaal waard! en heb ik een mindere dag , tja dan zit ik buiten op een stoel en dochter in de zandbak ernaast. heb ik een goede dag dan gaan we op de fiets ergens naartoe of een stuk wandelen of naar de speeltuin. het is een beetje aanpassen naargelang je energie level.
Uiteraard is het met 2 kinderen wel zwaarder dan met maar 1tje, alleen je groeit er zo in mee. Ik zat er eerst ook heel erg over na te denken, maar in dat opzicht heeft nadenken geen zin want je kunt niet weten hoe het gaat zijn...het ene kind is tenslotte niet het andere. Ik zou zeggen, luister naar je gevoel en dan komt het vast allemaal goed.
Hier is het me eerlijk gezegd juist erg tegengevallen.. jongste is een huilbaby en vraagt enorm veel aandacht, heb voor de oudste niet heel veel tijd laat staan voor mezelf. En heb geen lichamelijk beperkende ziekte. Jongste is 8,5 maand en ben nog steeds alleen maar moe, moe en moe.. Krijg er bij hem geen ritme in. Zodra ik iets van ritme eindelijk heb, veranderen zijn behoeften weer en wil hij later of eerder naar bed/eten etc. Ik heb gewoon pech gehad denk ik. Had eerder een wens voor nog een kindje, maar wacht nu echt nog een hele tijd. Want dit trek ik anders niet meer.
bedankt voor alle reacties, moeilijk hoor, het is zo leuk zon hummel maar die angsten hou t wel vol, lukt t me wel alles te doen ook buitenshuis met 2 kids? terwijl ik t zo graag wil, als ik aan n kindje denk krijg ik vlinders in mn buik vanwaar dan die rare gevoelens aan de andere kant ertussendoor..snap er niks van..
Ik moet eerlijk zeggen dat ik 2 kids ook wel zwaarder vind dan maar 1tj maar dat komt wrs. doordat ze maar 13 maanden schelen. Mijn zoontje is nu 19 maanden en mijn dochtertje 6 maanden dus hier heb je ook weinig rustmomenten gedurende de dag. Gelukkig slapen ze nu wel allebei het klokje rond dus slaap krijg ik genoeg. Ik vind het wel lastig om er 'even snel uit te gaan' aangezien mijn meisje nog 3x per dag slaapt en mijn zoontje 1x. En helaas valt zijn slaapje niet samen met een slaapje van haar. Maar ach, nog een paar maandjes en dan is m'n dochter ook alweer iets ouder en dan wordt het steeds makkelijker. Succes met je beslissing, kan me voorstellen dat je het lastig vindt!