hoe ooit beslissing nemen

Ik herken het wel, je wil verder. Maar ik zou dit zeker een kans geven, de laatste. Zeg jezelf dat dit de laatste mogelijkheid is en je hierna een definitieve beslissing neemt, dat zal ookal rust geven. Je bent er nu aan begonnen en dat is zonde te stoppen. Ga er vol voor, geef hetveen kans, dan kun je erna zeggen dat je alles geprobeerd hebt. Het si logisch dat je u aan het twijfelen bent dit zal veel energie kosten.
Succes!

 

dat is iets wat alleen jij kan maken, en niemand anders,
hoe lastig ook.

ik zelf zou als er geen rare ruzies enzo zijn wel voor vechten, alleen al voor de kinderen, (vind het zelfs een soort van verplicht) zeker omdat je zegt ergens nog van hem te houden.
fijt dat hij nu wel in therapie wil, (oke wat laat) zegt opzich ook dat hij er (nu) klaar voor is om voor te vechten.

zulke dingen kosten tijd, ik vind ook actie reactie, jij zegt meerendeels door hem, maar wellicht heeft hij daar een andere kijk op? soms moeten dingen door een onbekende zoals een therapeut goed op een rij gezet worden om ook je eigen en je mans fouten onder ogen te gaan zien. en zo samen te kunnen werken aan een betere toekomst, of tot het besluit te komen dat die er samen niet meer is, en goed uit elkaar te kunnen gaan.

sterkte.

 

misschien een raar vergelijk maar ik heb dit gevoel precies zo over een derde kindje! We blijven maar in de twijfelmodus en steeds is het soms ja en soms nee...
Ik heb mijzelf een ultimatum gesteld: voor nu is het NEE maar over zoveel tijd mag ik er weer over denken...
Moet zeggen dat dit voor mij wel werkt, anders blijft het aan mij knagen!

suc6 de komende tijd

 

Ik begrijp je gevoel helemaal, ik heb een man met ADHD waar we een lange weg mee gehad hebben en ook nog een lange weg te gaan. Ik herken het gevoel van moe zijn, niet meer kunnen vechten... Maar besef dat dit de mogelijkheid kan zijn ervoor wat van te maken. Mocht het niet lukken kun je tegen jezelf en later de kids zeggen dat je alles heb geprobeerd.

 

Jullie hebben hier al zo lang over gedaan en nu heb je hem waar je wilt. Geef het dus nog niet op, je wilde dat hij dit probeerde, dus zul jij je er nu ook voor de volle 100% moeten geven. Lukt het na een tijdje nog niet, dan is het niet anders. Maar het is niet fair om nu het bijltje erbij neer te gooien. Je weet zelf ook nog niet precies wat je wilt, dus probeer nu samen te kijken wat er nog is en hoe jullie weer wat van deze relatie kunnen maken. Ik vind persoonlijk dat jullie dit verplicht zijn al is het voor de kinderen. Jij vecht hier al zo lang voor, dus natuurlijk is het logisch dat je nu even het spoor bijster bent en gaat twijfelen, maar jullie hebben nu hulp, maak daar gebruik van. Dit komt jullie relatie altijd ten goede, want dan hebben jullie gedaan wat je kon en het iig elkaar een kans gegeven.

 

Die beslissing kan alleen jij maken. Als je het wel een kans wil geven, geef dan duidelijk aan wat er voor jou nodig is om het te laten slagen. Wat zijn jouw grenzen?

Veel succes.

 

@mupet: ik kan alleen maar aangeven hoe het voor mij was. Op het moment dat hij er aan gaat werken viel voor mij de druk weg om te proberen dingen te veranderen. En ik wou dat het van de ene op de andere dag goed was, onrealistisch dat wist ik toen ook wel, maar dat niemandsland waar je in zit is afschuwelijk. Een man die zijn best doet, maar die nog veel moet leren. En ikzelf die alle houvast kwijt was omdat deze situatie zo anders was dan wat ik kende. En je weet de uitkomst niet (Gaat het wel goed? Gaan we het wel redden? Blijft hij zijn best doen?) dus ik had ook de neiging om een beslissing te forceren.

En aan het einde van het traject kreeg ik ook nog een aantal onaangename verassingen. Zoals bijvoorbeeld het inzicht dat het niet alleen aan hem lag, maar ook aan hoe ik op hem reageerde, en dus voor een deel meewerkte aan de situatie waar we in zaten. En uiteindelijk heb ik ook moeten besluiten om hem te vergeven. Klinkt heel zepig, maar de wrok die ik had dat hij dit mij had aangedaan, en ons had aangedaan, en het geschaadde vertrouwen......op een bepaald moment moet je daar overheen stappen als je verder wilt met elkaar. En dat was voor mij wel het allermoeilijkste. Bewust beslissen dat je het nooit gaat vergeten, maar dat je hem vergeeft en er een punt achter zet en dit niet continu weer op gaat rakelen, of een soort van afvink/terugbetaallijstje maakt (ik heb dit jarenlang van jou gepikt dus nu pik je dit ook maar van mij)

Ik wens je succes, en wijsheid, en ook een beetje geduld. Ik zou zeggen, zit het nog even uit, bespreek het met de therapeut, doe een aantal sessies alleen. Je bent een gezin, er wordt gewerkt aan een oplossing, geef alle tijd en kans om te kijken of dit goed gaat. Weggaan kan altijd nog.

 

jo je leven duurt nog zo lang.. probeer te genieten en leuke dingen te doen.. dat maakt het leuker .. als je er zo boven op zit word het ook niet beter van(weet ik uit eigen ervaring)

 

Toch proberen rustig af te wachten en er voor gaan. Meestal leert de tijd wel wat uiteindelijk de beslissing zal worden.
Kortom: die beslising wordt vanzelf genomen.

 

Ik zit hier in hetzelfde schuitje. Nou speelt er ook nog wat anders mee maar goed dat gaat aan de kant. Me man heeft ook gezegd dat ie echt wil vechten voor mij en de kinderen. En dat doet ie ook. Waar ik heel blij mee ben, maar.......aan de andere kant denk ik ook net als jou. Waarom nu pas? Moet ik je eerst flink wakker schudden voor je wat doet. En wil ik het nog wel? Maar ik geef het zeker een kans. Ik ben niet iemand die heel snel op geeft dus ik vecht zeker mee ondanks dat ik me wel dingen afvraag. Mocht het echt niet gaan lukken dan kom je daar alsnog wel achter. En kan je dan alsnog definitief een beslissing maken. Ik geef het iniedergeval niet zomaar op, en vecht voor me gezin. Niemand kan zien wat de toekomst brengt, daar zullen we t.z.t vanzelf achterkomen. Ik weet dan iniedergeval dat ik er alles aan gedaan heb en het dus niet aan mij ligt. Maar het dan gewoon niet zo heeft moeten zijn....Als t toch niet goed gaat.

Succes meid!

 

weetje.. wij vullen dingen nogal gauw voor iemand in.. waarom zag hij het niet eerder?
heb jij alles door wat er gebeurd? zit jou hoofd nooit eens vol?
en tuurlijk praat het niets goed, maar ik ben er echt van terug gekomen dat mannen het maar door moeten hebben wat er is. als je het een keer zegt, hoeft nog niet te zeggen dat ze het begrijpen. meestal slaat die van mij dan alleen maar dicht omdat het gewoon echt vrouwen en mannen praat is. en als je dan op een onbewaakt moment het in eens weer ter sprake komt en je rust en tijd hebt om alle kanten te belichten komt er in eens een lichtje..
soms heb je ook gewoon andere verwachtingen van dingen. Somsheb je er ook gewoon de woorden niet voor om je uit te drukken..

 

Je hebt de beslissing al gemaakt om in therapie te gaan met hem. Daar kun je nu het beste volledig achterstaan.
De uitkomst hoeft alsnog niet te zijn dat jullie het samen gaan redden, maar dat weet je pas nadat jullie je volledig hebben ingezet voor deze therapie.

Dus voor nu, hou je bij je beslissing om de therapie een kans te geven. En wacht dit gewoon af, er kan zoveel gebeuren de komende tijd, zo'n therapie kan veel met jou en je partner doen.

 

Ik zou het boek, Als hij maar gelukkig is eens kopen!
Echt zo confronterend en hulpzaam.