Hallo meiden, Ik zal mij ook maar even netjes voorstellen. Ik heb mij gisteren aangemeld, deels omdat ik met wat vragen zit, maar ook omdat ik hier tijdens mijn vorige zwangerschap met veel plezier heb rondgehangen. Mijn man en ik hebben na lang twijfelen en veel praten de beslissing genomen dat ons gezin compleet was. Tijdens de twijfels gebruikten we condooms en dat is (op een enkele uitzondering na) altijd goed gegaan. De pil was geen optie, Mirena is er al 2x uitgezakt en andere anticonceptie kon niet icm borstvoeding. Toen we duidelijk hadden dat er geen kinderen meer zouden komen was sterilisatie (man) de beste anticonceptie en die staat inmiddels ook op de agenda. Maar nu blijk ik zwanger. Donderdag een test gedaan en daar kwam een licht streepje op en dat streepje wordt elke ochtend donkerder. [FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]Vorige maand ging het mis en omdat ik toen rond mijn vermoedelijke vruchtbare dagen zat heb ik een M.A.P. geslikt voor de zekerheid. Ben toen ook gewoon ongesteld geworden.[/FONT][/FONT] [FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]Maar begin deze maand ging het weer mis. [/FONT][FONT=Verdana, serif]Ik vraag mij dus af of het komt door het merk condooms, want we gebruikten eerst Du-rex en daar ging het dus eigenlijk altijd goed mee en nu hebben we dus begin juli voor het eerst online condooms besteld en daar is het al twee keer achter elkaar mis mee gegaan. :x[/FONT][/FONT] [FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]Maar goed, omdat ik dus al dik een jaar, anderhalf een hele lange cyclus heb, rond de 45 dagen, had ik dus niet verwacht zo vroeg in de cyclus al vruchtbaar te zijn en heb ik deze keer geen M.A.P. genomen. Ik werd er vorige maand zo beroerd van en had echt niet verwacht dat er een kans op zwangerschap zou zijn... Wel blijkbaar...[/FONT][/FONT] Ik ben nu dus erg in de war en weet niet goed wat ik nu moet voelen. Onze beslissing geen kinderen meer erbij te willen was al een [FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]hart vs verstand kwestie en we hebben niet voor niks naar ons verstand geluisterd. Het kindje zelf is erg gewenst, maar de omstandigheden verre van ideaal. Mijn man heeft een beetje de houding van "het heeft zo moeten zijn en dus komt het goed". Dat gevoel heb ik (nog) niet. Ik zie heel erg veel beren op de weg... I[/FONT][/FONT][FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]k hoop dat ik snel weer wat stabieler in mijn schoenen sta, want dit voelt waardeloos. [/FONT][/FONT] [FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]Een lang verhaal, maar moest het even kwijt Misschien helpt het wat! [/FONT][/FONT] [FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]Iig bedankt voor het lezen! [/FONT][/FONT] [FONT=Times New Roman, serif][FONT=Verdana, serif]Groetjes Ashiki[/FONT][/FONT]
Ik zal hier toch maar even een update plaatsen over mijn situatie. Inmiddels zijn we al een weekje verder en ben ik wat van de schrik bekomen. Het feit dat er toch een kleintje bij zal komen, mits alles natuurlijk goed gaat, is iets dat mij nu een fijn gevoel geeft. We hebben er zin in en ik weet nu ook zeker dat we het aan kunnen, dat het goed gaat komen. Af en toe even ademen en (in je hoofd) tot rust komen is niet slecht... Wat een paniekvogel kan ik zijn zeg...
Bedankt meiden! En dat vind ik ook wel een hele mooie gedachte; het heeft zo moeten zijn... Man heeft af en toe toch wel gelijk... Niet vaak.. Maar heel af en toe wel..