Hoi, Mijn zoon Lucas, inmiddels drieeneenhalf, is naar mijn mening erg eenkennig naar mij. Ik dacht dat dit in de loop der tijd minder zou worden, maar eigenlijk lijkt het alleen maar te verergeren. Ik ben benieuwd of er andere moeders zijn die dit herkennen en/of mij hierover kunnen adviseren. Ik zal even kort iets vertellen over de thuissituatie. Vanaf Lucas' geboorte tot en met zijn tweede jaar ben ik fulltime thuis geweest. Kort na zijn tweede verjaardag heb ik mijn studie weer opgepakt en ben ik twee dagen per week van huis. Op deze dagen is Lucas altijd bij familie. Mijn partner werkt sinds de geboorte van Lucas fulltime en hij is 's avonds en in de weekenden gewoon thuis. Binnen ons gezin komt de eenkennigheid van Lucas het sterkst naar voren: als mijn partner niet thuis is vraagt hij regelmatig naar zijn papa, maar zodra hij thuis komt reageert Lucas vaak erg afwijzend op hem. Dit is natuurlijk erg frustrerend voor mijn partner en hij voelt zich schuldig omdat hij niet zoveel tijd met Lucas door kan brengen. Om de vader-zoonband te versterken hebben Lucas en zijn vader 's avonds vaak een moment samen (boven spelen, samen lezen etc). Ik neem dan afstand, omdat Lucas mijn partner anders afwijst. Zodra ik niet aanwezig ben is er namelijk geen probleem. In de weekenden doen we ook altijd leuke dingen met het gezin, zoals wandelen, zwemmen en naar de (binnen)speeltuin. Wat ons de laatste maanden erg opvalt, is dat Lucas ook weinig contact zoekt met jongens. Op de peuterspeelzaal speelt hij vrijwel altijd met meisjes en er is één meisje met wie hij altijd samen is. Hij speelt af en toe ook met jongens, maar alleen met de rustige niet-dominante types. Met de andere jongens kan hij niet overweg en hij zoekt ook ruzie met ze. Als we op een openbare plaats zijn waar ook andere kinderen zijn, geldt hetzelfde. Bij volwassenen gaat het ongeveer net zo: vrouwen vindt hij altijd leuk en voor vreemde mannen is hij bang. Zodra hij de kat uit de boom heeft gekeken zoekt hij wel toenadering. Vanmiddag zijn Lucas en ik bij de kennismaking op de basisschool geweest en hebben we een rondleiding gehad. Bij alle juffen ging hij meteen een praatje maken en kletsen en de meester wilde hij niet eens een hand geven. In plaats daarvan verstopte hij zich achter mijn been. Ik vind dit zo gek. Binnen onze familie zijn ook genoeg mannen (opa's, ooms, neefjes etc.) en die vindt hij wel leuk. Vooral mijn vader vindt hij erg leuk en tegenover hem gedraagt hij zich nooit afwijzend. Mijn partner en ik hebben een stabiele relatie en ondanks zijn baan is hij wel elke avond en in de weekenden thuis, wat in veel gezinnen het geval is. Wat de opvoeding betreft zitten mijn partner en ik ook (grotendeels) op één lijn. Mijn partner is wat strenger dan ik, maar we corrigeren wel op dezelfde manier, namelijk door het geven van twee waarschuwingen en evt. een time-out. Als we van mening verschillen bespreken we dit onder vier ogen en communiceren regelmatig met elkaar over de opvoeding. Qua liefde, zorg en aandacht is mijn partner wat passiever dan ik. Hoofdzakelijk vanwege de werkuren en vermoeidheid, maar ook het onderscheid in de emotionele benadering. Ik ben natuurlijk bijna altijd bij Lucas dus er is veel meer tijd voor persoonlijke aandacht. NB: ten gevolge van mijn eigen jeugd heb ik geen band met mijn eigen moeder. Dit zorgt er ook voor dat ik emotioneler opvoed dan mijn partner en sneller onzeker ben uit angst mijn kind tekort te doen. Ik probeer dit natuurlijk te verbergen, maar ik ben wel bang dat hij dit enigszins aanvoelt. (Dit betekent overigens niet dat ik mijn kind niets kan weigeren en/of dat ik geen gezag over hem heb, maar wel dat ik redelijk beschermend ben en hem daardoor misschien teveel betuttel) Erg lang verhaal, dus alvast bedankt dat jullie de moeite genomen hebben het te lezen. Ik lees graag wat jullie hierover te zeggen hebben. Groetjes, Sharon
Misschien denk ik heel kort door de bocht hoor, maar kan het zijn dat hij mannen wat intimiderender over vindt komen dan vrouwen? Vrouwen hebben vaak een hele zachte toenadering naar kinderen. Mannen zijn vaak wat groter dan vrouwen, wellicht wat donkerder in hun uitstraling in de ogen van een kind, wie weet maakt dat het verschil wel. Ook omdat je zegt dat hij wel met de rustige jongens speelt. Wat betreft dat hij zo gehecht is aan jou en dat jij niet in de buurt moet zijn om je man tijd te geven met je zoon, dat lijkt mij ook niet vreemd. Jij bent altijd constant bij hem, zijn vader wat minder. Dan lijkt het me heel normaal dat het prima gaat als jij niet in de buurt bent en iets minder als jij wel in de buurt bent.
dit denk ik ook. de oudste was net zo. liever bij mama wat ik ook niet zo gek vond want ik was er altijd. dl was ook bang voor mannen en nu is ze er nog niet fan van maar dat vond ik dan wel weer best want dan gaat ze iig niet zomaar met iemand mee. voor papa soms idd wel vervelend dat hij voor zijn gevoel niet goed genoeg was voor haar. ik denk dat eigenlijk alle kinderen het meest aan de ouder hangen waar ze de meeste tijd mee door brengen
Hangt ook van het karakter vh kind af denk k; dl hangt zichtbaar vooral aan mij als ze ziek is (bof ik even), maar verder niet.
Ik lees niets bijzonders eigenlijk . Hij is nog jong en voelt zich blijkbaar prettigst bij de 'vrouwelijke' benadering. Voorkeur voor mama hebben veel kinderen, zeker als ze jong zijn, belangrijk is dat hij wel zijn 'momenten' heeft met zijn vader (en andere mannelijke familieleden) en dat hij dat ook leuk/prima vindt. Mijn kinderen zijn allemaal zeer gehecht aan mij , in hun peutertijd was het zelfs brullen als papa ze naar bed bracht ipv mama, maar wij hebben dat stug doorgezet. Ze kunnen niet altijd mama krijgen, papa kan het ook prima. Ze zijn nu een stuk ouder en ik merk dat ze met papa gewoon 'andere' dingetjes hebben dan met mij. Ik ben voor het voorlezen, knuffelen en kletsen, met papa gaan ze stoeien, gek doen en fysieke spelletjes doen. Afhankelijk van waar ze zin in hebben, kunnen ze nu ook een duidelijk voorkeur voor papa hebben ...
Net als of ik dit verhaal geschreven heb. Vooral dat afwijzende ook naar m'n man toe. Maar als ik dan ff boven ben om de was te vouwen oid dan kan hij ineens wel aandacht geven aan mijn man. Maar zodra ik beneden ben laat hij hem weer vallen als een blok. Op school ook vooral met meisjes bezig. Jongens zijn vaak te druk of opdringerig vind hij. Momenteel hangt hij thuis nog erger aan mij als normaal. Hij is net begonnen met de basisschool.... Dus denk dat het daarmee te maken heeft