Hallo lieve dames, Vanmiddag weer op controle geweest. Het kindje doet het nog steeds super goed gelukkig. Het hematoom is kleiner aan het worden nu 5 x 1,5. In de breedte al een eind geslonken. Het hematoom ligt duidelijk bij de placenta. Na de echo kwam ik bij de gyn voor het gesprek. Hij blijft reeel door te zeggen dat ook dit geen garantie bied. Het stolsel kan zich op de vruchtzak vastmaken en naja fijn die afloop kennen we helaas al. Hij blijft duidelijk zeggen het kan gewoon 2 kanten opgaan. Het enige wat het ziekenhuis voor mij kan doen is zorgen dat ik wekelijks op controle kan komen. Nu donderdag 13 aug weer. Pff op mijn verjaardag. Hoe ik me voel: Vertrouwen: nee nog steeds niet. Het rot ding zit er nog. Ookal word het kleiner, ik wil dit allemaal als positief beschouwen, maar ook bij M* werd hij kleiner en dat werd uiteindelijk einde zwangerschap. Ik blijf van dag op dag leven en elke dag is er 1. En maar hopen dat we zo een heel eind mogen komen. Ik doe rustig aan, zitten of liggen en thats it! Ik hoop dat jullie mijn gevoelens begrijpen, ook al zal dit best negatief overkomen. @ jullie allemaal! Ik dank jullie enorm voor al jullie woorden en steun! Een beetje positiviteit houd mensen rechtop ! Bedankt daarvoor.
Vindt er niks negatiefs aan na jouw ervaring. Bovendien dacht ik exact hetzelfde mbt m'n hematoom. Uiteindelijk is het hematoom hier dus opgelost en na weken bloeden en had m'n meisje maar 3% overlevingskans omdat het hematoom rondom de hele vruchtzak zat, maar ze is er! Ik blijf voor je duimen!
Dat is helemaal niet negatief maar juist heel begrijpelijk om je zo te voelen! Je houdt van dat kleine mensje en ze kunnen niet zeggen of het goed komt.. En na jou eerdere ervaring is het heel begrijpelijk dat je je zo voelt.. Je dagen duren tergend lang plus de onzekerheid plus het bloedverlies.. Een hele zware weg om te moeten bewandelen.. Ik weet niet of je er behoefde aan hebt of wilt. Maar zou met iemand praten, bv psycholoog, wellicht helpen? Ik heb veel last van mijn vorige miskraam en vandaag bij de 9 weken kon ik amper lopen van de angst.. Dus begrijp jou maar al te goed. Dikke knuffel en ook ik hoop mee
Fijn om te horen dat jullie mijn gedachtengang begrijpen. 13 augustus weer een echo, pff en dat op mijn verjaardag. Elke week word spannender nu, zondag ben ik 13 weken, nog 2 weken en dan zijn we op het termijn van M*. Ik denk dat ik die week geen moment rust heb. Vind het elke dag angstiger worden.. bruinverlies blijft aanhouden maar de gyn zegt dat dit goed is ? Maar hun opmerkingen blijven me achtervolgen. Opmerkingen zoals: Tsja, we kunnen weinig doen, we zullen maar afwachten hoe ver je het haalt. Sterkte meid, je zal het enorm nodig hebben. Maargoed, maandag de sleutel van ons nieuwe huis! Even wat andere koek Even wat vrolijkheid en genieten van ons nieuwe stekje. Wat zal dat me goed doen.
Spannend! als eerste wil ik je veel succes/sterkte wensen.. Probeer toch positief te blijven.. Misschien helpt mijn verhaal je, om een beetje positief te denken? Eerste zwangerschap; Wat waren we blij, eindelijk een lief klein mensje! bij de 6 weken was ik aan het werk en moest opeens nodig naar het toilet, helaas bloedverlies! dus meteen de huisarts gebeld.. die vertelde dat ze weinig kon doen.. de natuur moest zijn werk doen.. maar ik moest er wel rekening mee houden dat het mis zou gaan. Daarna het ziekenhuis gebeld.. en mocht vanwege de bloedding eerst de eerste echo krijgen.. gelukkig, want ik werd gek van het getwijfel! Gelukkig het hartje klopte.. maar ook dat was geen garantie. Bij de 13 weken werd ik wakker in bed.. ik dacht dat ik in bed had geplast .. maar helaas toen ik het licht aandeed zat alles onder het bloed. F**K ,, dat was het dan... over en uit! snachts het ziekenhuis gebeld.. en we mochten meteen langs komen (om mij gerust te stellen) maar ze konden weinig doen.. ook dit maal klopte het hartje flink en was het kleintje zeer actief in mijn buik. maar ook deze keer vertelde ze mij dat de natuur zijn werk doet, dus dat het geen garantie is dat alles goed gaat. Later bleek dat ik een hematoom in mijn baarmoeder had, die steeds opnieuw begon te bloedde. Tjah daar word je zeker heel onzeker van.. Na vele echo's in het ziekenhuis bleek (gelukkig!) steeds weer dat alles goed was... maar toch kon ik mijn gedachtes en onzekerheid niet ontkennen. Ik werk zelf in de gehandicapte zorg en dacht echt dat we een gehandicapt kind zouden krijgen.. waarom zou ik anders zoveel bloedverlies hebben? bloedverlies betekend toch dat er iets mis is (met het kindje?) ... pff.. ik maakte mezelf helemaal gek. huilde veel... vertrouwde het niet.. was super bang! Toen hebben ze mij via het ziekenhuis naar de POP polie gestuurd (ben ff de afkorting kwijt.. maar is speciaal voor zwangere vrouwen & psycholoog) Dit heeft erg goed geholpen... ik was nog steeds bang maar ik kon er beter mee om gaan. Met 41 weken was ons wondertje er nog niet.. dus ik wilde PER SE dat het gehaald werd... bij 41.1 is dan onze kerngezonde dochter Vayen geboren! Ieder mens is anders.. en ieder verhaal is natuurlijk anders.. ik kan je bezorgdheid heel goed voorstellen.. maar probeer positief te blijven.. hoe moeilijk ook.
Tsjonge jonge... wat maak je wat mee, en wat een verhalen ook van de andere dames, heel veel sterkte. Ik hoop op een goede afloop
Ik wil even laten weten dat ik aan je/jullie denk en dat ik blijf duimen dat je straks een prachtige baby in je armen mag nemen.
Hallo allemaal, door de verhuizing ben ik even wat minder actief. Qua bloedverlies blijft het een beetje hetzelfde, nog steeds oud maar wel weinig. Als ik utrogestan heb ingebracht, komt er vaak wat oud bloed met kleine stolseltjes. Ik moet morgen om 11.30 weer in het ziekenhuis zijn. Toch weer spannend en dat op mijn verjaardag :O Hopen op goed nieuws . Ik hoop zo dat het ons nu gegund is. We zijn super gelukkig hier in onze nieuwe huis, laat het geluk hier zich maar verdubbelen. Toen we hier de sleutel hadden gekregen en we even een momentje alleen waren, kwam er direct een vlindertje naar binnen. Wat ook een poosje binnen heeft gezeten. Dat was Milan Ik ga vandaag weer wat, zitten hangen en liggen. Vreselijk om iedereen hier kei hard te zien werken en ik mag niks. En enorm moeilijk maar ik doe mijn best. Morgen doe ik een update over hoe het in het zkh was! liefs voor jullie allemaal. xxxx
Ik denk dat jij de gene bent die het hardste werkt er groeit een klein wondertje in je die nu al jou zorg nodig heeft. Succes morgen !