Onze dochter heeft tot nu toe altijd bij ons op de kamer geslapen. Nu ze 2 is dachten we dat het tijd werd om haar in haar eigen bedje te leggen en dat ging een week echt super goed! We legde haar in bed terwijl ze wakker was en ze viel zelf zonder zeuren in slaap! Alleen nu sinds een paar dagen is de drama begonnen.. Ze wil niet meer slapen op haar eigen kamer en ze word echt hysterisch als ik alleen al het woord slapen zeg.. Ik heb alles geprobeerd. Lampje aan op haar kamer, lampje uit, met knuffels in bed en zonder knuffels, ganglicht aan, deur open maar niks helpt. Elke keer komt ze weer van haar kamer af met allemaal spullen in haar handen(pyjama's, schoenen, panpers enzo of ze zegt dat ze gepoept heeft terwijl haar pamper dan gewoon nog droog is... Deur dicht doen gaat echt tegen mijn principes in maar na anderhalf uur om de 2 minuten haar terugleggen op bed( met moeite!) heb ik toch nu de deur dicht gedaan met een lampje aan op haar kamer.. Zo zit ze nu alweer 20 minuten te schreeuwen.. Wie weet wat ik moet doen?! Ben echt radeloos...,
Hier bijna hetzelfde gehad (ze kwam alleen niet uit haar bed). Hier hebben we een beloningssysteem bedacht: voor elke nacht in haar eigen kamer slapen, kreeg ze een sticker. Na 7 stickers kreeg ze een cadeautje voor op haar kamer. Ging super goed toen ze het systeem door kreeg, en na het cadeautje sliep ze zonder mopperen/huilen/schreeuwen op haar eigen kamer. En vooral haar slaapkamer de hemel in prijzen, hoe geweldig mooi die is en dat je dochter al een heuule grote meid is omdat ze in haar eigen kamer slaapt.
Mijn dochter kan nog niet goed praten dus ze kan nog niet alles aan ons duidelijk maken, dingen als een belonings systeem snapt ze helaas ook nog niet.. Man heeft net naast haar bed gezeten en ze sliep binnen 3 minuten maarja ik kan moeilijk elke dag naast haar bed zitten..
Ik denk toch echt dat je dochter die overgangsfase nodig heeft. overstap van altijd bij Mama en papa liggen naar zelf in slaap vallen, alleen op een kamer is heel groot. Daarnaast hebben jullie ervoor gekozen om lang samen te slapen ( 2 jaar). Prima keuze, maar daarbij hoort meestal dat je ook aan het kind overlaat wanneer die zover is om naar eigen kamer te gaan. Een peuter kun in mijn ogen niet ineens zomaar op een andere kamer neerleggen. Ik zou dus een periode bij haar blijven totdat ze slaapt, en dit steeds meer afbouwen.
Wat Adi zegt.. Hier gaf dochter zelf aan dat ze graag wou. Misschien dat je het middagslaapje op haar eigen kamer kan oefenen, en dan snachts bij jullie? Dan bouw je het ook langzaam op en kan ze wat meer wennen.
Ze begint nu te beseffen dat ze echt op haar eigen kamer moet slapen.. Maar mijn kinderen hebben allebei vanaf 4-6 weken op hun eigen kamer geslapen, en hebben die slaap-weiger fases ook. De jongste (20mnd) zit er ook weer middenin.. De opvoedgroep waar ik vaak koffiedrink noemt 3 opties: 1) je geeft toe, en hoopt dat ze over een poos wel op haar kamer gaat slapen (niet de meest ideale) 2) erbij blijven tot ze slaapt, en hopen dat die gewoonte met een paar dagen/ weken niet meer nodig is (helaas kom je vaak nog bij 3 uit, maar kan fijn voelen als tussenfase na zolang samen slapen) 3) laten huilen. Als er niks aan de hand is, dan moeten ze gewoon gaan slapen. Alle aandacht is dat een beloning voor het gebrul/gekrijs/gevraag etc. Dat kun je dan alleen omzeilen door het te negeren. Hier werkt nr 3 ook het best, bij de jongste vorige keer nr2 geprobeerd. Maar inderdaad bleef hij daarin hangen, en begon ook steeds meer te eisen, bijv midden in de nacht ook erbij moeten blijven tot hij sliep, of op schoot ipv in bed. We hebben hem dus maar laten brullen. De eerste keer duurde dat 45 minuten, de 2e keer 20 minuten, en ze ging het heel snel vooruit, binnen 3 dagen ging hij vrolijk naar bed en kon alleen in slaap vallen. Nu probeert hij het weer, dinsdag avond 3 keer wezen kijken bij het huilen, die nacht kwam hij om het huur en huilde lang en hard. Woensdagavond niet meer gegeven en hij is "maar" 5 keer wakker geweest en het huilen duurde elke keer minder lang en was minder heftig. Afgelopen nacht heb ik hem 3 keer gehoord, maar max 2 minuten per keer. Hij is nu overdag ook vrolijker omdat hij gewoon fatsoenlijk slaap krijgt. Het is hard, en ik zit me soms op te vreten. Maar ik weet ook dat ik anders weer van voor af aan kan beginnen, en daar heeft niemand iets aan... Als er echt iets is, dan ben ik er wel, maar dat hoor je wel aan de huil. En een PCM heb ik ook al geprobeerd.. (Lang verhaal, maar soms ik hard zijn even nodig om een onhandige/slechte patroon te verbreken, en zelf slapen is iets dat ik belangrijk vind voor de nachtrust van iedereen) In jou geval is erbij blijven voor nu nodig, en dan over een paar weken de volgende stap?
@ Adi en sanne, Ik wilde eerst ook wachten tot ze het zelf aangaf maar het ging opeens zo goed en zonder gezeur dat ik dacht nou prima! En nu ze daar dus al 1 week zonder klagen had geslapen wilde ik het doorzetten... Voelt voor mij nu dat als ik haar wel weer bij ons leg dat zij dan de baas is en alles bepaald.. Ik wil niet dat ze dat denkt dus vandaar dat ik het nu volhou of denk ik dat nu verkeerd? @deepfreeze, doe jij dan ook de deur dicht als ze gaan huilen of blijven ze wel op hun kamer?
Ik zou haar nu idd niet weer bij jullie leggen, maar wel proberen de overgang wat geleidelijker te laten gaan. Dus misschien voor nu toch nog bij haar gaan zitten en steeds iets verder bij haar vandaan en dus dichter bij de deur gaan zitten en tenslotte helemaal uit de kamer, met bijv. de deur nog open.
Ik zou er ook bij gaan zitten. Je hebt toch niet nog een ander kind? Dan moet het toch wel gaan om voorlopig er even bij te zitten tot ze slaapt?
De jongste ligt nog in zijn ledikant, dus dat is makkelijk. De oudste bleef ook in zijn peuterbed liggen. Pas als je zijn kamerdeur opendeed ging hij eruit. Zat nog steeds een soort "magisch" hek omheen ofzo, in zijn beleving.. Dat was wel handig in zo'n situatie.. Maar het is ook anders als op je eigen kamer slapen eerder al goed ging, een beetje overgangsfase is niet zo gek misschien
Gisteren toch ernaast gezeten en ze viel uiteindelijk in slaap... Hoop dat het niet te vaak hoeft want snachts was het best vermoeiend.. Meer tips zijn sowieso welkom!
Ik zou ook een matras op haar kamer leggen en erbij gaan liggen. Of alleen erbij zitten tijdens inslapen en het dus erg rustig afbouwen. En anders weer bij jullie en er eerst veel over praten en vervolgens met een beloningssysteem langzaam afbouwen. Succes!
Kinderen zijn biologisch zo ingesteld dat ze dicht bij hun ouders willen zijn. Alleen in het Westen vindt men dat kinderen alleen moeten slapen. Maar dat voelt voor een kind heel onveilig. Hun fantasie is zo groot (monsters onder het bed!) en als je kijkt naar onze evolutie, was dat zo'n gekke gedachte niet. Pakweg duizend jaar geleden was een kind alleen een smakelijk hapje voor een roofdier. Dat we inmiddels niet meer zomaar een sabeltandtijger tegen komen weten wij wel, maar zij niet. Haar angst is mi heel oprecht en terecht. Neem haar weer lekker bij je. Ze zal opgroeien tot een heel zelfstandige en zelfverzekerde jonge vrouw. Want papa en mama waren er voor haar, lieten haar blijken dat ze veilig en geliefd was. Je kunt ze pas loslaten, wanneer je ze echt vastgehouden hebt. Wanneer zij eraan toe is, gaat ze vanzelf op haar eigen kamer liggen. Tot dan: geniet van dat kleine, warme lijfje dat gelukkig is bij jou.
Als ik zoiets lees dan kan ik het niet meer over me hart verkrijgen om haar in haar eigen bedje te leggen ze heeft dus vannacht toch weer bij ons geslapen en ze werd wakker met een hele grote glimlach op haar gezichtje.. Nu maar hopen dat het niet lang duurt voordat ze er aan toe is dan want hoe groter ze word hoe krapper het in Bed word...
En hoeft ze persé bij jullie in bed? Je kan eventueel wel al proberen om haar gewoon op een matras te leggen vlak naast jullie bed of ergens in de kamer bij jullie. Dan heb je tenminste wel al je eigen bed terug. En op haar 15de zal ze echt wel niet meer bij jullie willen slapen .
Naja ik denk dat ze dat helemaal niet zal accepteren... Ze kruipt namelijk echt helemaal tegen me aan.. Zelfs in haar slaap plakt ze helemaal tegen me aan dus als ze dan in dezelfde kamer ligt maar zelf op een apart matras dan denk ik dat ze evengoed nog bij ons in bed klimt.. Haha ik hoop het! Hoor soms dat ouders hun kinderen van 5-6 jaar nog in bed hebben en dat zie ik eerlijk gezegd echt niet zitten
Wij hebben een ook een knulletje van 2,5 wat bij ons in bed slaapt, en daar zijn we ook allebei prima tevreden mee Hier dus ook groot voorstander van co-slapen (op een veilige manier). Hij heeft met zijn 2e verjaardag een eigen peuterbed gekregen en was daar heel trots op, heeft er af en aan ook wat nachten in geslapen, maar ik laat hem altijd zelf beslissen waar hij wil slapen. Als zijn vliegtuigen-dekbed op bed ligt wil hij iets vaker in zijn eigen bed Maar ik ben nu 21 weken zwanger van nr 2 en ik slaap zelf heel slecht, ik wordt dus nu continu wakker van zijn gedraai en gesnurk, dus wij gaan volgende week zijn bedje bij ons op de kamer zetten naast ons eigen bed. Proberen of dat dan gaat als ik aan hem uitleg dat het wat krap wordt in het grote bed Als nr. 2 er is dan zal de baby ook zeker de eerste 2,5 jaar bij ons op de kamer slapen, en daarna kunnen ze in een stapelbed als de oudste oud genoeg is daarvoor. Er is grote kans dat nr. 2 veel sneller op zijn eigen kamer gaat slapen als grote broer daar ook slaapt, maar dat zullen we wel zien. Ook volledig eens met Vlinder. Het alleen slapen op een kamertje en het doorslapen de hele nacht is een westerse uitvinding. Ze geven zelf wel aan wanneer ze er aan toe zijn.