Ondertussen is ons kleine meisje alweer bijna 4 weekjes oud maar ik wilde toch nog even mijn verhaal plaatsen hier op het forum. Toen ik 30 weken in verwachting was wilde wij alsnog een pretecho laten doen om het geslacht nog een keer te laten bevestigen. Tijdens deze echo werd duidelijk dat ons meisje al vanaf het begin in een stuit lag(nooit opgemerkt bij de VK) en dat ik erg weinig vruchtwater heb. Na dit bezoek is alles een beetje gaan rollen en uiteindelijk bij de gyn terecht gekomen. Uiteindelijk is besloten voor een keizersnede te gaan gezien de ligging, het vruchtwater en mn placenta die voor ligt. Een draaipoging is niet eens gedaan gezien de omstandigheden. De geplande datum zou 19 sept zijn (28e uitgerekend) We moesten vanaf week 36 om de dag naar het ziekenhuis voor een ctg om te kijken of ons meisje het nog wel naar de zin had in mijn kleine buikje. Een week voor de geplande datum meosten we iedere dag en ook voor een echo. Hieruit bleek dat mn vruchtwater zo goed als op is en ons kleintje was gestopt met groeien. Daarbij werden er veel harde buiken gemeten op de ctg. Ze moest nog eerder komen volgens de gyn en de nieuwe datum zou al 2 dagen later zijn; 14 september! De 13e werd ik al opgenomen maar ik mocht wel thuis slapen. We moesten ons de 14e melden om 07.00 uur. De keizersnede zou om 08.00 uur plaats vinden. Om 07.30 lag ik erg zenuwachtig op mijn bedje, aan de ctg, te wachten tot ze me kwamen halen voor de ruggenprik. Om 07.45 kregen we te horen dat de arts nog een spoedje had tussendoor en dat ik daarna aan de beurt zou zijn. Wel mocht ik alsvast richting OK waar ik een infussje zou kregen en nog wat controles werden gedaan. Hier moest ik ook afscheid nemen van mn mannetje. Ik zou m pas weer zien na de ruggenprik... Om 08.30 werd ik eindelijk opgehaald om naar de operatiezaal te gaan..Ik was zooooooo zenuwachtig voor de ruggenprik. Al die tijd ben ik erg rustig geweest tegenover de keizersnede..maar die ruggenprik was ik even vergeten..tot dit moment.. Na 1x verkeerd geprikt te hebben in de buurt van een zenuw en ik de anesthesist bijna een schop tussen zn benen verkocht als gevolg van het verkeerd prikken (het voelde als een bliksemslag in mn been), prikte ze uiteindelijk daarna wel goed. Al snel voelde ik mijn voeten warm worden en trok het door naar mn benen. Ik werd neergelegd en snel checkte ik even of ik nog iets kon bewegen. Ik kon mijn tenen aan mijn rechtervoet nog bewegen en zei dit ook heel paniekerig. Ik riep 'kijk maar..zie je..ik kan ze bewegen'De artsen moesten lachen en vertrouwde me toe dat het dik in orde kwam. Ondertussen bleef ik maar wiebelen met mn tenen..en al snel kon ik dit niet meer. Nu was het ook de tijd dat mn mannetje bij me mocht en konden ze de operatie starten.. Toen mn mannetje binnen kwam hield ik het niet droog en kwamen alle emoties na al die weken eruit. Hij was erg lief voor me en heeft me rustig kunnen krijgen door met te praten en te fluisteren dat ons kindje onderweg was, dat we straks papa en mama zouden worden, dat ik de mooiste mama zou zijn etc. Op een gegeven moment vroeg ik wanneer ze zouden beginnen waarop de artsen zeiden dat ze al begonnen waren. vervolgens werd er gezegd dat ze nu mn vliezen door gingen prikken en dat mn mannetje mocht kijken als hij wilde. Hij stond op en nog geen 10 seconden daarna hoorde ik haar..... Daar was ze..Nina! Ze werd boven het doek gehouden en had een heel lief snikje en een koppie vol met haar.. Nina is om 09.01 uur geboren en woog 2886 gram. Tranen van geluk stroomde over mn wangen en mn mannetje kuste me. Nina werd direct nagekeken en mn mannetje ging mee. 5 min later mocht ik eindelijk onze dochter van dichtbij bewonderen en ik kon haar even aanraken. Wat is ze mooi en wat is ze klein. De ruggenprik was meer naar boven getrokken en ik voelde dat mn hoofd erg zwaar was en hoorde mezelf nauwelijks praten. 2 min later werd ons verteld dat papa met Nina alvast naar de afdeling gingen en zou ze verder nagekeken worden. Mama moest achterblijven...helaas... Het moment hierna is voor mij erg vaag..Ik bleek veel bloed verloren te hebben en slecht te reageren op de medicijnen. Mn bloeddruk daalde snel en ik ben bewusteloos geraakt. Het enige wat ik weet is dat voor dit gebeurde de artsen tijdens het hechten hun team-uitje aan het bespreken waren en ik erg misselijk werd. De anesthesist, die overigens erg aardig was en mij er doorheen geholpen heeft tijdens de ruggenprik en na de bevalling, heeft mij weer bij gekregen. Na het hechten werd ik naar een zaal gereden waar ze controles uitvoerde. Ik deed heel hard mn best om zo snel mogelijk weg te kunnen van die zaal en naar mn mannetje en dochter te kunnen. Ik hield me zo rustig mogelijk. Uiteindelijk werd ik om 10.00 uur opgehaald door papa en gingen we terug naar de afdeling. Ook dit was een heel emotioneel moment. Eenmaal aangekomen kreeg ik eindelijk mn lieve kleine meisje op mn borst gelegd. Dit moment vergeet ik nooit meer. Ik kan ook niet omschrijven hoe ik mij voelde. Ons kleintje..wat is ze mooi. Ze keek me aan met haar grote blauwe ogen en zoog op haar duimpje.. Nina is helemaal gezond en alles erop en eraan. Dit was het mooiste en meest emotionele moment uit mn leven. We hebben nog heerlijk met zn drietjes bij zitten komen van alles. Na anderhalf uur pakten we de telefoon om de familie het grote nieuws te vertellen...zij wisten van niks..we hebben de datum lekker geheim gehouden... Een kind krijgen is het mooiste wat er is. De gevoelens die door je heen gaan zijn heel puur. We zijn ape trots op onze kleine aapje en dolgelukkig en gaan een heel mooi leven tegemoet met zn drietjes! Liefs Angeltje