Hoi allemaal, Ik ben nu 12 weken zwanger en heb in wat bladen zitten lezen over bevallingen. Die heb ik maar aan de kant gegooid, want daar werd ik nogal zenuwachtig van. Dat is gelukkig weer gezakt. Ik blijf echter zitten met het nare gevoel van: Wáár moet ik me nou op voorbereiden ? Hóeveel pijn gaat het doen zodat ik me kan voorbereiden ? Ik weet dat eigenlijk niemand het me kan vertellen, maar je hoort/leest alleen maar verhalen van: het ging goed, snel etc. Maar niemand die vertelt hoe lang het echt pijn deed, 10 uur, 2 uur etc. en hoe erg (welke graad). Ik ben echt van plan om mijn best te doen en me normaal te gedragen, maar als ik soms die gillende vrouwen op tv zie dan denk ik: help ! Hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie een houding van: ik zie wel ? Ik weet dat het eruit moet, ik denk ook dat ik straks daar wel aan toe ben, maar toch is de bevalling iets waar ik tegen aan zit te hikken. Groetjes Emma
Maak je niet te druk. Het doet misschien lang pijn, maar op dat moment heb je de tijd echt niet in de gaten. En je kunt ook een verdoving in je been krijgen, en dan ben je zo wazig dat de tijd helemaal snel voorbij gaat. Maar ik vond zelf, ook al had ik niet echt een makkelijke bevalling, dat het allemaal wel meeviel. Als het je teveel wordt laten ze je in het ziekenhuis echt niet creperen van de pijn hoor (tenminste hier niet) En daarbij komt nog dat je, tegen de tijd dat je uitgerekend bent, het meestal zo beu bent dat je elke dag hoopt dat je gaat bevallen. Ik vond die boeken er ook maar eng uitzien, maar het viel uiteindelijk allemaal mee.
Het doet pijn, ja - en het is niet te omschrijven. Gek genoeg kán een bevallen vrouw het ook niet meer precies omschrijven na verloop van tijd. Slimmigheidje van de natuur, anders neem je nooit meer die gok om zwanger te raken Ik heb alles van A tot Z gelezen - en yoga gedaan. Uiteindelijk vond ik de pijn heel bijzonder en goed te doen, want ik was blij dat de bevalling begon en mijn nieuwsgierigheid naar Ollie won het van de lichamelijke ongemakken en de lange bevalling! Meid, laat je niet gek maken, heb het er ook even over met je verloskundige. Het zou jammer zijn als je je hele zwangerschap die angst op de achtergrond hebt en niet super kan genieten van je beeb! PS: ken je dat versje: "de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest - en dat nimmer op komt dagen"? Ik wens je een TOP zwangerschap toe!
Ik denk ook van ik laat het over me heenkomen, maar als ik verhalen hoor over inknippen en scheuren moet ik toch wel even slikken..
Was ook doodsbang om een knip te krijgen, maar uiteindelijk kon het niet anders omdat Lena met het breedste deel van haar hoofd geboren werd... Ik heb de knip niet gevoeld, het hechten ook niet en ik was supersnel hersteld. Ga ervan uit dat je vaak alleen de negatieve dingen leest. Net als met de tandarts, je hoort wel hele horrorverhalen over mislukte zenuwbehandelingen maar iemand die er heen gaat en zonder gaatjes weer naar buiten snapt hoor je weinig terwijl dat veel vaker gebeurt... @ TS zou als je zo bang bent bij je VK informeren over hoe ze met pijnbestrijding omgaan voor als je het niet te doen vindt, is wel een geruststellend idee als je weet dat 't er is toch? En ja, zeer doet het wel maar je kan het hoor! Geniet lekker van je zwangerschap die bevalling is toch onvermijdelijk he?
ik zou een knip krijgen maar toen ik dat hoorde schrok ik zo dat ik acuut zo hard ben gaan persen dat 'ie al geboren werd, en ik ingescheurd ben. werkelijk waar, ik heb niks van het scheuren gevoeld! het hechten daarna hebben ze verdoofd en daardoor voelde ik er nog wel iets van maar niet heel erg, het was goed te doen (en ondertussen keek mijn prachtige kleine mannetje me aan, dus afleiding genoeg) bovendien zijn er ook veel verloskundigen die je verdoven voordat ze een knip zetten!
Tja, ik vind het juist altijd zo gek dat we het allemaal maar "goed te doen" moeten vinden. Pijn is pijn, en daar hou ik nu eenmaal niet van. Bij hoofdpijn neem ik een paracetamol, voor het vullen van een gaatje laat ik me verdoven, en als je dan leest dan baringspijn de ergste pijn is... dan vind ik al die rooskleurige verhalen altijd best ongeloofwaardig. Natuurlijk is het het waard. En ja, je moet er wel doorheen, want in NL wordt je behoorlijk gehersenspoeld dat deze pijn "natuurlijke pijn" is en er "gewoon bijhoort". Ik zie er nog niet tegenop, maar als ik ook hier weer lees dat je het niet voelt als er iemand in de huid vagina knipt.... nou dat zegt mij genoeg over de pijn die je hebt op dat moment! Bevallen hoort er bij, en omdat ik in NL woon kan ik geen pijnbestrijding eisen. Als het echt niet gaat mag ik er om smeken, en misschien krijg ik het dan. Misschien ook niet. Prima, maar hoe kan iemand daar nou van zeggen dat het allemaal wel mee valt?
ik moet zeggen ik heb dat nog helemaal niet.. je moet gewoon denken dat je er iets moois voor terug krijgt.. het komt allemaal wel goed..
Bevallen doet inderdaad pijn en ook best veel pijn. Maar op een of andere manier krijg je een soort van oerkracht over je heen waardoor het goed te doen is, als het tenminste niet te lang duurt. Ik heb eerst een paar uur lichte krampjes gehad, toen 3 uur flinke krampen, nog goed te doen. Toen nog 2,5 uur krampen haast niet te doen, maar toch te doen . Toen ik het echt niet meer trok (had de laatste 2,5 uur persdrang, dat is heel erg vervelend en nauwelijks te houden, eigenlijk niet echt pijn), vroeg ik of ik mocht persen en dat mocht toen! Het persen heeft helemaal geen pijn gedaan, echt helemaal niets. Ben ook niet geknipt of gescheurd. En Eva was wel 4350 gram! Probeer toch een manier te vinden om je niet teveel zorgen te maken om de bevalling. Ik ben er heel open in gegaan, had er zelfs zin in (toen ik bezig was had ik zoiets van, hoe heb ik dat nu kunnen denken!), maar daardoor ging het wel heel snel. Ben in 5,5 uur van niets naar 10 centimer gegaan. Dan is het wel heel heftig, maar je bent er ook zo weer vanaf! Als je te gestresst bent, kan dat de ontsluiting tegenhouden. Gewoon over je heen laten komen, proberen de weeen zo goed mogelijk weg te puffen en goed naar de verloskundige/gynaecoloog luisteren. En dan gaat de tijd best snel!
Ik had een ruggenprik en een verdoving omdat ze al hadden gezien dat ze er niet uit zou kunnen zonder knip of scheur Vond het in eerste instantie idd pijnlijk maar nog goed te doen. Hoe langer het duurde (en het duurde lang bij mij) hoe minder goed te doen het was, maar niet 'niet te doen' zeg maar. Het gekke is, bang zijn voor pijn kan je bijna ziek maken van angst, maar voor pijn die je al hebt 'geleden' heb je geen geheugen. Anders zouden er minder mensen een tweede kind nemen. Of nog een keer naar de tandarts gaan. Je hoort hele nare verhalen over mensen die geen ruggenprik mochten. Maar daarbij ken je niet de beweegreden voor de vk of arts om het niet te doen. (zeg niet dat het altijd terecht is hoor) Ik heb niet eens om de ruggenprik hoeven vragen. Het kan dus ook anders hoor. Maar ik zeg nu ook dat het wel 'te doen' was. Maar ja, ik voel er nu niets meer van, ik heb het overleefd en mijn dochter is de liefste en mooiste van de wereld. Maar die paar uur tot dag pijn lijden (wat als het goed is ook niet full time pijn lijden inhoudt maar om de zoveel minuten) is het niet waard om heel je zwangerschap zo tegenop te zien.
Ik "vrees" met je mee hoor. En dan heb ik er al een op de wereld gezet. De pijn ben ik nog niet vergeten, ik kan het ook prima omschrijven. Vanaf de eerste wee rugweeen, 14 uur heftige pijn gehad. De prik in mijn been, maakte me wazig, maar nog steeds pijn genoeg. De knip stelde niets voor. Wel weet ik dat de pijn voorbij gaat en ik het zo weer doe voor zo'n geweldig lief klein kindje. Maar ik zie er wel tegenop.
Ik heb het over me heen laten komen en t viel me achteraf reuze mee! Op t eind stelde ik me wel in op erg veel pijn!
Ja baren doet pijn. Maar baren zelf duurt niet zo erg lang. De weg er naar toe is wat t langste duurt. De ontsluitings weeen. Dat kan zomaar eens n uurtje of 10 a 15 duren. Maar verkijk je er niet op. De eerste tijd van die weeen merk je er weinig van. Op den duur begint het op te vallen en heb je pas door dat er wat staat te gebeuren. Dan is het nog een hele tijd erg goed te doen. De weeen nemen steeds meer in heftigheid toe. Maar dit gebeurt dus in zo'n lange periode dat ze pas echt op t eind enorm heftig zijn (doorgaans!) Tegen de tijd dat die ontsluitings weeen niet meer te houden zijn is het klaar met die weeen. En dan krijg je persweeen. Dit is net ff iets anders en je krijgt FLINKE aandrang om het kindje eruit te persen. Dit is ook meteen de "eind sprint" van de bevalling want nu zal t weldra klaar zijn en jij je kindje hebben. Het ergste is het moment waarop het hoofdje "staat". dat betekent dat je het kindje zover geperst hebt dat zijn hoofdje in de geboorte gang zit en het kruintje dus te zien is. Dit is de hele tijd al maar het kindje gleed telkens terug, nu dus niet meer. Op dat moment zal de vk of gyn je zeggen ff niet te persen. Dit om het geboorte kanaal even aan het grote hoofdje te laten wennen. Als dit n beetje goed gaat scheur je niet in. Als de gyn of vk vantevoren al tijdens dat t hoofdje nog steeds weg gleed t idee had dat dit wel eens minder goed zou gaan dan word je ingeknipt. Doorgaans wordt je verdooft of doen ze dit in een wee en voel je weinig tot niks van het inknippen. Als het weer kan dan mag je doorpersen en heb je binnen 2 a 5 minuten je kindje op je buik liggen. Al deze tijd dat je flinke pijn hebt (en deze pijn is geen gewone pijn maar een speciaal soort pijn die alleen hierbij hoort) maakt je lichaam een hormoon aan die de pijn bestrijd. Een lichaams eigen pijnstiller dus. Dit is doorgaans genoeg om het uit te houden. Bovendien zijn de meeste vrouwen druk bezig met weeen opvangen en zitten ze in een soort trance/eigen wereldje waarin ze helemaal geconcentreerd bezig zijn. Hierdoor merk je echt helemaal niet hoeveel tijd er voorbij gaat. Deze trans komt met de weeen mee en wordt naarmate je bezig bent sterker net als de weeen. Ergens weet je wel dat je al ff bezig bent...maar t boeit allemaal niet. T is meer zoiets van eene oor in andere oor uit. Mijn eerste bevalling nam ongeveer 1o uur in beslag. Als ik er naar had gegokt dan was ik maar 3 tot 5 uur bezig geweest. En dit alleen omdat ik wist dat ik er mee wakker geworden ben (zo rustig zijn de weeen wel...de eerste slaap je makkelijk doorheen!) En ik vermoed zelfs dat ik wakker werd omdat ik naar de wc moest. Niet eens door n wee Meid laat je niet gek maken. Het valt als je eenmaal bezig bent reuze mee. Laat je door films en dergelijke niet aan praten dat t allemaal zo erg is. Dat gegil en geschreeuw is 9 vd 10 x niet hoe het gaat. Bovendien helpt op het eind het feit dat je het ZO ONTZETTEND BEU bent mee in je weg naar het klaar zijn om te bevallen. Geloof me...je zal zo ontzettend blij zijn als t eindelijk begint en je die dikke toeter straks weer kwijt bent. EN dat je eindelijk je kleintje gaat zien. Dan neem je die bevalling voor lief. Kan je je nu echt nog niet voorstellen, dat weet ik. Maar zo gaat t wel. En bespreek je angst met de vk of gyn. Die kunnen je gerust stellen, je vertellen wat voor soorten dingen er zijn om je te helpen met de pijn. Hoe je deze kan krijgen en of je ze kan krijgen. En je hoeft er niet om te smeken, echt niet. Zeker niet als je van te voren kenbaar maakt dat je ze misschien wel eens zou willen. En nog n tip: Ga naar zwangerschaps gym en ga met je man/vriend of als die er niet is met iemand die je bij staat bij de bevalling, naar de avond dat je partner mee mag. Die leren ze dan aan hoe ze jou het beste kunnen begeleiden en hoe en waar ze je kunnen masseren om de pijn draaglijker te maken. Voor nu, maak je alsjeblieft niet zo druk er om. Het is nog best ver weg. En het komt allemaal goed. Daar heeft de natuur wel voor gezorgt.
Sorry Valhalla, ik trok te snel de conclusie dat je die knip niet had gevoeld zonder verdoving, was niet mijn bedoeling! Ik zie er nu ook nog niet tegenop (duurt nog zoooooo lang ) en maak me nog niet druk hoor, maar ik ben me wel bewust dat het (heel) veel pijn gaat doen. ´t Is toch een compleet kindje wat er uit moet, hihi.
@ San79 geeft niet hoor was ook maar halve informatie he Ben het wel eens met wat Wilma zegt hoor! Ze zaten in het ziekenhuis zich te verbazen dat ik na enorm pijnlijke wee nog zat te lachen tussendoor na een uurtje of 18... Maar op een of andere manier houdt iets je op de been. En ik heb altijd geroepen dat ik als het niet meer te doen was pijnbestrijding zou vragen. Denk dat het idd een soort verborgen kracht is dat je zoiets zo lang vol kan houden.. Was zaterdag om 6:30 op en om 19:00 kreeg ik weeen en de dag erna om 19:15 werd ze geboren. Achteraf baal ik heel erg dat er niet eerder is gezien dat mijn dochter op een manier lag waardoor zonder ingrijpen de bevalling nog wel een dag of 3 zou kunnen duren. Vind dat hele pijn is fijn gedoe van mensen als die Beatrijs Smulders ook wel eng hoor.. Denk dat de meeste mensen het gewoon prima zelf kunnen op eigen kracht, zoals Wilma zegt. Ik ook, als Lena niet verkeerd gelegen denk ik. Alleen is men in Nederland een beetje doorgeschoten cq stil blijven staan bij het idee dat een natuurlijke bevalling ALTIJD het beste is... Als je er tegenop ziet, gewoon duidelijkheid vragen vooraf, vaak is het idee dat het aanwezig is, al genoeg. Ga ik ook zeker doen als er ooit nog een tweede komt....
Dank jullie wel voor alle (uitgebreide) reacties. Ik ben al een stuk geruster. Ik ga zeker vragen of de mogelijkheid van pijnbestrijding er is. Als dat zo is, dan weet ik dat ik er gebruik van kan maken en dat zal ook vast meer rust geven. Ik heb gelezen dat je in een soort trance komt en dat je lichaam ook endorfinen aanmaakt. Daar ga ik maar op vertrouwen. Ik ga het proberen te laten rusten en te genieten. Hopelijk ga ik gauw mijn kindje voelen. Groetjes Emma
Wilma, wel grappig om te lezen dat het voor iedereen toch anders is. Jij schrijft dat het hoofdje voelen staan erg pijnlijk is, ik heb er niets van gevoeld. De verloskundige zei: het hoofdje staat nu, dat zal je wel voelen. Ik: eh ja, ik geloof het wel. Ik voelde er eigenlijk helemaal niets van, misschien iets meer druk, maar het is omdat ze het zei . Ik vond alles na de ontsluitingweeen echt heerlijk! Vond het alleen wel vervelend toen de placenta er nog uitmoest (en ik daar een prik voor kreeg, wat gemeen!) en ik nog hard moest persen ook. De reden waarom ik ging bevallen lag allang op mijn buik . En persdrang... ik kreeg bij 5 cm al persdrang, ik kon haast niet anders dan meepersen, maar dat mocht nog helemaal niet! Dat vond ik echt het zwaarste, de pijn kan je 'makkelijk' opvangen, maar persdrang is zo verdomde moeilijk! Eva lag ook verkeerd, met haar gezicht naar boven. Daardoor kreeg ik zo snel persdrang, omdat het achterhoofd dan veel druk uitoefent. Ik heb alle weeen staand opgevangen, was de fijnste houding, maar kon niet meer op mijn benen staan door de persdrang. Heb dus lekker gehangen aan mijn vriend en de krappe minuut en op het eind halve minuut rust tussendoor af en toe een stukje gelopen, om weer snel aan mijn vriend te gaan hangen . Gelukkig gingen de laatste 5 cm snel, in 2,5 uur. Maar wel heel heftig. Ik heb zo'n 3,5 uur over de eerste 5 cm gedaan en ik zag er helemaal tegenop nog zo'n 3,5 uur bezig te zijn met de laatste 5, maar de laatste centimeters gaan vaak sneller. Ook fijn om te weten . Toen ik mocht persen, moest ik eerst op de baarkruk (heerlijk!) omdat Eva dus verkeerd lag. Toen is Eva gedraaid en moest ik ivm haar hartslag op bed verder gaan.
Hoi Snoopy1979, Wat ik vertelde was de doorsnee van mijn 2 bevallingen. En wat doorgaans zo is. Dus als jij het hoofdje niet hebt voelen staan, tja dat kan natuurlijk. Er zijn zoveel varianten op een bevalling als dat er baby's geboren worden. Heb ook expres nagelaten om heel mijn eerste bevalling te vertellen want dat werkt bij bange eerste x bevallingen alleen maar ave rechts Maar de enge dingen waren ook alleen omdat ik de pers drang van de persweeen niet voelde de eerste bevalling. Die voelde ik de 2e keer wel degelijk! Ergens hoop ik dat ik deze keer ook niet teveel voel. Maar liever wel het kindje er zelf uit geperst krijg. Maar goed dat zien we tegen die tijd wel
Ik ben een paar dagen geleden bevallen en ik was doodsbang van te voren. (echt heel bang ale: ) Maar het viel allemaal helemaal mee. Ik vergelijk de pijn met echt hevige menstruatiepijn. Echt pijn deed het een half uurtje bij mij. Oja dat gillen, dat heb ik alleen gedaan toen ik het hoofdje voelde, maar dan is het ook zo snel voorbij, dat was echt geen uren of zo hoor.