Mijn bevalling van Iris Elja, geboren op 19 mei 2008!

Dit is mijn bevallingsverhaal en achteraf vind ik het een heel goede bevalling, vind het mijn beste tot nu toe. Alleen wel heel pijnlijke weeen. Maar goed mijn gezinnetje is af en ik hoef gelukkig niet meer, zou nu ook niet meer willen...... De cirkel is rond.

Maandag ochtend om 6.15 belde ik trillend van spanning met de verloskamers of ze plek hadden voor mij want een ingeleidde bevalling isvoor hun inplanbaar, en spontane niet en in veldhoven zijn 6 verloskamers dus... Ergens hoop ik dat er geen plek is, uitstel van executie, maar ik weet ook dat ik er gewoon niet aan ontkom, er is er nog nooit een blijven zitten dus, en ik wil natuurlijk mijn kleine meid ook graag bewonderen. Ik moest ingeleid worden omdat ik al langer dan 48 uur met gebroken vliezen rondliep!

Er is plek, dus ik word er om 7.30 uur verwacht. Ik ga niet meer naar bed maar ontbijt in mijn eentje en geniet nog even van de rust. Ik douche me en ook Erwin maakt zich klaar. Om 7 uur wek ik mijn ouders, of ze beneden willen komen om de kinderen op te vangen bij het afscheid. Om 7 .15 uur neem ik afscheid van mijn ouders en de meisjes. Dat vond ik echt heel emotioneel, je weet toch nooit wat er allemaal gebeurt.

In het zh: Natuurlijk eerst een half uur aan het ctg. Ik had al wat lichte oefenweeen en die zijn heel licht te zien op het ctg. Ze meten een keer mijn bloeddruk, en zonder dat ik het aan moet geven met de brede band, dat was een goed begin.... Mijn bloeddruk is prima en hij word gedurende mijn hele bevalling niet meer gecontroleerd, pas als ik helemaal schoongewassen ben, dan doen ze het nog een keertje. Ik weet niet wat me overkomt, de andere bevallingen lag ik continu aan de bloeddrukmeter en werd het om de 5 minuten gemeten. Ik heb een heel leuke verpleegkundige die met haar gevoel voor humor mij over mijn ergste zenuwen heen haalt en tegelijkertijd mij ook heel srieus neemt. Ze vraagt of ik nog wat wil bespreken. Ik zeg nu nog niet , maar als bekend is hoe jullie mij in gaan leiden dan wil ik daar wel overpraten. Ik geef ook aan dat ik er erg tegenop zie.

Even later komt ze terug en begint over het inleiden, ik doe dan toch maar mijn verhaal en ze nuanceerd het enigzins, door te zeggen dat je hoe dan ook een weeenstorm niet helemaal kunt voorkomen bij inleiden, op welke manier je dan ook ingeleid word. Ik heb heel slechte ervaringen met de inleiding per infuus, en met de gel vond ik prettiger. Zij verteld mij dat een gel niet te controleren valt, eenmaal aangebracht kan hij ook een weeenstorm veroorzaken, helemaal als je al iets verstrijking van de baarmoedermond hebt, en dan moet je de rit uitzingen want je kunt geen gel meer weghalen, een infuus daarintegen kunnen ze zachter zetten en zelfs uitzetten op het moment dat je lichaam het zelf doet, dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat infuus meteen is uitgewerkt , maar na een tijdje wel. Ik bekijk een infuus opeens met andere ogen, daarna doe ik mijn hele verhaal alles waar ik mee gelopen heb laat ik los en zij luisterd en bevestigd dat ik gewoon nare ervaringen heb op dat gebied. Zij heeft het er ook met de dienstdoende vk over en zij komt binnen en benoemd dat ook en zegt Dat het er niet op aankomt of mijn baby nou al heel snel geboren word of dat het even duurt, ze wil mijn lichaam zelf een kans te geven door mijn vliezen helemaal te breken, want ze heeft het gevoel dat ik slechts een klein scheurtje heb. Ik zelf denke dat ook. Maar ik moet dan wel wat ontsluiting hebben, anders ontkom ik niet aan een infuus.
Ze toucheerd me en vol spanning wacht ik af, dan komt het verlossende woord, de baarmoedermond is verstreken en ik heb 1 cm, minimaal maar genoeg. Ze maakt me van onderen grondig schoon en breekt mijn vliezen, Het is 8.55 uur. Ze zegt nu geven we je ruim de tijd om zelf te starten. Ik geef nog aan dat het voor mij heel belangrijk is om rond te mogen lopen. Ik krijg een draagbare ctg om mijn nek en ik mag lopen!
Ze geeft wel aan dat ze later graag een electrode op het hoofdje van de baby wil bevestigen, maar ze zal er voor zorgen dat ik in iedergeval een rondje om het bed kan maken, uiteindelijk vergeet ze de elctrode, probeert het bij 8cm maar die glijd af en daar laat ze het bij.. inmiddels krijg ik echt een hevige jeuk van onderen, de schimmelinfectie en mijn allergische reactie op de antibiotica vallen er bij in het niets, miljoenen mieren lopen er rond in mijn doos. Ik kan mij niet beheersen en krab onbeschaamd en scheuk en kan niet stil blijven liggen. Ik geef het aan bij de vk. Maar ja waar ben ik allergisch voor. wrs of rubber/latex of de gel waarmee ik schoongemaakt ben. Ik prop er steeds ijskoudewashaandjes in en na een half uur verdwijnd de jeuk, om plaats te maken voor wat heftiger weeen. Ze zijn al best heftig en ik moet meeademen, maar ik weet dat het nog veel heftiger gaat worden, maar er gebeurt wat in mijn lijf, een goed teken. Ze komen meteen al om de 4 minuten, alleen in lengte verschillen ze nogal. Het zijn voor mij de bekende rugweeen. Ze zijn best pijnlijk maar ik laat Erwin nog geen tegendruk geven , wil nog wat achter de hand hebben voor als het echt erger word! Dan is het al weer kwart voor elf en gaan ze kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Op het ctg is nog niet veel weeen activiteit te zien , frustrerend, het maakt me nerveus en ik denk terug aan Kim en Hannah... Maar ze verzekeren me daar jij weet wat je voelt en daar gaan we van uit en niet die machine, weer zo'n heerlijk moment, voel me echt serieus genomen!
Ze maakt me weer schoon, dit maal met babyolie . En geen jeuk, maar wel 3 cm ontsluiting, dat vond ik wat terleurstellend, maar ik wist ook dat bij Tessa het na 3 cm ook heel snel ging. Ze laten ons weer alleen en dan beginnen de weeen echt heviger te worden. En ze verplaatsen zich, ik heb liesweeen, wist niet dat dat bestond, maar het drukte enorm in mij leizen, heel pijnlijk, wist ook niet goed hoe ik ze op kon vangen. heb om een kruik gevraagd en het bed op heuphoogte gezet en bij elke wee drukt ik mijn liezen en onderbuik in de kruik, dat hielp enigzins. Ik kon niet meer zitten of liggen en zat alleen nog maar weeen op te vangen. Als je zo trilt moet je even wat suiker nemen hoor ik opeens een heel bekende stem zeggen, ik kijk verbaast op en zie mijn eigen verloskundige staan, die de thuisbevalling zou doen! zij blijft zo'n 3 kwartier en coached me door de weeen heen. Om 12.40 moet ze weg naar een vergadering. Ik geef aan dat het niet meer gaat dat ik de controle over me zelf verlies en dat ik pijnstilling wil, ze zegt, meid je doet het fantstisch. (Ik schijn heel goed te kunnen puffen van uit mijn flanken, en heel geconcentreerd, dat hebben ze me bij alle 3 de bevalling verteld, hennie vraagt zelfs of ik zangles hebt gehad of al jaren yoga heb gevolgd. )Ze zegt, ik ga vragen of ze even weer willen voelen hoever je bent, ik wil dat niet zelf doen want dan passeer ik mensen. Waarschijnlijk heb je alwel 5 cm, nog een uur en dan....
Ik zeg voor 5 cm doe ik het niet dan wil ik pijnstiiling, wetende dat tegen de 7 cm de weeen altijd nog verergeren. Ik zie echt niet in hoe ik dat ga redden. Bovendien denk ik ook heel eigenwijs dat ik echt al wel 8 cm heb, ik zeg dat maar niet, maar ik herken het moment waarop ik altijd om pijnstilling vraag. Ik zeg ik heb het gevoel te moeten te plassen en te poepen, maar dat ik noet durf te gaan zitten. Hennie zegt, altijd gaan, hoe meer ruimt hoe beter de weeen zijn werk kunnen doen. Zij vertrekt en ik ga naar de wc, ik plas en de rest durf ik niet meer te laten komen, heb echt het gevoel dat het ook wel persweeen kunnen zijn....
Erwin belt de zuster en zij helpen me op bed en toucheren me, ik heb 8 cm ruim, ik mag weer staan vang nog 2 weeen op, de vk van het zh voelt nog een keer en zegt dat ik wel staande mag bevallen als ik dat wil. Ik stem in, ze massert het laatste randje weg en voelt dan dat het wrs een heel groot kind is en besluit toch dat ik liggend moet bevallen, dan heeft ze een beter controle. Ik ga liggen en mag voorzichtig meepersen, het is 13.00 uur. Ik pers en ik pers. De vk zegt dfat als de schouders er niet door kunnen dan moet ik op mijn knieen ne armen gaan zitten en zo persen, de schrik slaat me om het hard, is ze dan zo groot? Ik pers of mijn leven ervan af hangt, de vk zegt, goh ik hoef bij jou niet teproberen je af te remmen . Maar ik wil perse niet op mijn handen en knieen bevallen, dat kreng ( dacht ik werkelijk ) moet er uit. Dan moet ik weer even inhouden, ik hoor dat de navelstreng 2 keer om haar nekzit, heel strak, maar het zou goed komen verzekerde ze me meteen, maar ik schrok er toch van. Ze knipte hem 2 keer door en ik perste nog even flink op de schouders en .... daar was..... het was 13. 13 uur! maar ze ademde niet dus meteen naar de dokterskamer, ik stuurde Erwin gauw met haar mee, ze kreeg een pufje met zuurstof ( zo'n ballonetje) En daar hoorde ik het bevrijdende geluid van een huilende baby. Ze verzorde haar en ze had een apgarscore van 4. Kim en tessa hadden een nog lagere! Maar na 5 minuten was hij 9 en daarna niet meer getest, de dame deed het prima. Ik kreeg haar aangelegd en schrok van haar enorme zuigkracht, dit dametje was erg sterk, dat was duidelijk. Vanaf toen was het alleen nog maar genieten, het team van de vk hebben ons heerlijk verwend. Het was zo fijn, ik heb de familie rondgebeld, en erwin is de meiden uitschool gaan halen om het heuglijke nieuws te vertellen, zij mochten meteen hun zusje bewonderen, en dat deden zij luidruchtig en helemaal blij!

Dit was zo'n beetje mijn bevallingsverhaal, een heftige maar snelle bevalling, zonder kleeerscheuren, waar ik enorm snel van ben opgeknapt, verbazingwekkend! Ook eigenlijk nagenoeg geen naweeen. Helemaal goed!
Ook Iris doet het prima, voel me dankbaar, weet dat het ook heel anders kan als ik naar de ervaringen van heel veel andere dames hier kijk!
_________________