Mijn bevalling van Isabelle

Omdat ik de bevalling als zeer heftig en emotioneel heb ervaren wil ik het hier graag met jullie delen.

Doordat ik zeer erge last had van BI werd ik 27 mei ingeleid, omdat ik nog nagenoeg geen ontsluiting had werd ik geprimed tot 2x toe. Dit deed verder de hele dag niks meer en we zijn toen gebleven in het ziekenhuis om te kijken wat we de dag erop konden doen.
28 mei werd ik al wat onrustig wakker en kreeg hele heftige rugpijnen en ben ik in bad gaan liggen in het ziekenhuis, mijn moeder en zusje waren inmiddels ook gekomen en ik viel heel de tijd in slaap in bad tussen de rugpijnen door. Toen ik na heeeeel lang in bad had gezeten rond 2 uur smiddags uit bad kwam had ik ineens 4cm ontsluiting. en 20 minuten later zat ik op 7cm ontsluiting.
Doordat de rugpijn zoo verschrikkelijk werd werd er aanraden om een epiduraal te nemen, na lang twijfelen heb ik dit ook gedaan. en werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik een infuus met weeopwekkers.
Ik denk dat ik toen in een soort van weenstorm terecht ben gekomen en er was geen wegpuffen meer aan, maar het was goed te doen. Om 5 uur voelde ik dat ik moest persen en de verpleegkundige dacht dat het allemaal wel meeviel en zei dat ik moest puffen...ik kon het niet meer ik MOEST persen...ze weigerde een verloskundige erbij te halen totdat mijn man heel kwaad werd en zei dat ze heel snel moest gaan lopen....Dit deed ze toen gelukkig ook, de verloskundige kwam en ik mocht meteen gaan persen.
Ik heb geperst alsof mijn leven ervanaf hing maar ik merkte dat er iets niet goed ging. Ik perste en perste maar kwam niet verder haar hoofdje voelde ik maar ze kwam niet over een punt heen. Toen ging het allemaal heel snel en hebben ze een bepaalde beenmanouvre gedaan om meer ruimte te creeeren want ze zat vast met haar schouder achter mijn schaambot en ik mocht absoluut niet meer persen. Voor ik het wist stond er 10 man in de kamer. Het mislukte. Ze gooide me op mijn buik en riepen dat ik op handen en voeten moest gaan zitten. De bijgekomen gyn duwde de 2 verloskundige letterlijk aan de kant en ging met haar voeten op het bed staan, stak haar handen naar binnen en heeft met alle kracht ons kleine meisje eruit getrokken, waarbij ze zei dat ze dit 1x zou proberen.
Gelukkig lukte deze (all four) manouvre maar ik bleef ondertussen steeds flauwvallen, maar moest van mezelf wakker blijven.
Gelukkig ons prinsesje was eruit, maar ze huilde niet....er kwamen steeds meer mensen binnenlopen en ik kon alleen maar versuft liggen en denken ''Alsjeblieft laat haar het doen''. gelukkig na een minuut ofzo die uren en uren leek te duren begon ze te huilen. Mijn man en ik hadden voor de bevalling al afgesproken dat mocht er iets mis gaan dat hij bij de kleine bleef en mij zou laten voor wat ik was, gelukkig deed hij dat ook. Mijn zusje kwam naar mij toe en zei heel de tijd....ze is zo mooi, ze is zo mooi.
Na een kwartiertje toen de artsen haar helemaal hadden nagekeken mocht ik haar even zien, ze was prachtig...mijn meisje, mijn wonder...daar was ze dan!
Mijn placenta wilde niet uit zichzelf eruitkomen en deze moest er onder narcose uitgehaald worden.....drie uur na de geboorte van Isabelle mocht ik haar eindelijk vasthouden...wat een moment....alles was vergeten, wat is het leven mooi.....ons meisje heeft wel een trauma aan haar armpje en haar hoofdje was helemaal blauw, dit vond ik heel erg, dat ze pijn heeft gehad. Gelukkig is het blauwe weer weggetrokken en haar armpje beweegt ze zelf al weer en wordt verwacht dat ze hier niks van overhoud.

Ben blij dat ik het hier even van mij kan afschrijven en ben de verpleegkundigen, verloskundigen, gyneacologen en kinderarts super dankbaar voor hun geweldige werk.....

 

Dankjulliewel, inmiddels heb ik het allemaal wel een plekkie kunnen geven en ben ik er lichamelijk weer redelijk goed bovenop...en bovenal....Isabelle doet het supergoed en dat doet alles vergeten