Mijn bevalling van Jayden (04-01-2008)

Het is donderdag middag 3 januari,
ik heb weer een afspraak staan bij de vk voor controle.
Hopelijk wil ze vandaag wel een strip-poging doen.
Ik zit er helemaal doorheen, al weken lang slaap ik maar zo'n anderhalf a twee uur.
Ik leg de vk weer het verhaal uit en smeek haar zowat om toch een poging te wagen... ze verteld me dat ze zal kijken hoeveel ontsluiting er is en als dit 1 a 2 cm is dat ze dan een poging zal wagen. Ik barst in tranen uit... wat een opluchting, eindelijk iemand die naar me luisterd heb ik het idee. Ze verteld me wel dat het geen garantie is tot en bevalling. Het maakt me niet uit, zo heb ik tenminste het idee dat we het mogelijke geprobeerd hebben. Ze doet een inwendig onderzoek en ik heb gelukkig zo'n 2 cm ontsluiting... YES! het strippen zelf doet geen pijn, het is een beetje een vervelend gevoel... en nu op weg naar huis... hopelijk zet het door...

Vrijdag ochtend 4 januari 04:00 uur,
Ik word wakker... Volgens mij was dat een wee...
Even later volgt er weer een... Arjan word op n gegeven moment wakker om te gaan werken en vraagt me hoe het gaat... ik vertel hem dat hij gewoon kan gaan werken en dat als er meer regelmaat in komt ik hem bel...
De gehele ochtend gaat het door, wel erg onregelmatig dus ben bang dat het niet echt door wil zetten.
Een vriendin van ons komt nog even een krukje brengen voor onder de douche zodat ik gewoon kan gaan zitten... (als ik in het bad ga zitten kom ik er namelijk niet meer uit)
We kletsen tussen de weeën door nog even lekker over haar bevalling... die "maar" 8 uurtjes heeft geduurd...
Tegen de middag komt Arjan thuis, hij heeft die middag vrij genomen... en die vriendin vertrekt zodat we lekker samen kunnen zijn.
De weeën beginnen nu regelmatiger te komen dus ik heb goede hoop!
Zo'n 8 tot 10 minuten zit er tussen, maar het begin is gemaakt.
Om 16:00 uur krijg ik weer een wee, alleen deze blijft aanhouden lijkt het wel... ik loop de kamer rond om de pijn in mijn buik en rug wat te verlichten... Arjan kijkt me verschillende keren aan en vraagt of het wel normaal is dat het aan een stuk lijkt te duren...
Om 16:30 uur vraagt hij of ik toch niet eens de vk zou gaan bellen, dit duurt nu al een half uur aan een stuk door... Ik trek dit inderdaad niet echt meer zo dus besluit maar te gaan bellen.
Ik krijg gelukkig Maartje aan de telefoon, (de meest aardigste van de vk uit de praktijk hier) en vertel haar met veel moeite hoe en wat... en dat ik graag pijnstilling wil. Ze verteld me dat ze even zal komen kijken hoe het er voor staat en als ik genoeg ontsluiting heb dat ik dan door mag naar het ziekenhuis voor een prik in m'n been.
Ze komt en ziet dat het inderdaad een weeënstorm is waarbij ik geen moment op adem kan komen... de weg naar boven is een hel voor me... door de rugweeën kan ik bijna de trap niet op komen...
Eenmaal boven aangekomen toucheerd ze me en verteld me dat ik 3 a 4 cm ontsluitng heb en dus door mag naar het ziekenhuis. Arjan, die nog beneden achter de laptop zat, word geroepen om mijn spullen te pakken...
Hij komt boven en kan het ff niet volgen, zo snel gaat alles...
Ik leg met veel pijn en moeite uit wat hij moet pakken en waar het staat.
16:50 uur eindelijk op weg naar het ziekenhuis, Jeetje ik heb nooit geweten dat rotondes zo'n hel zijn als je aan het bevallen bent...
onderweg stuur ik linda van het forum hier nog een sms dat ik op weg ben naar het ziekenhuis, zodat ze toch een beetje op de hoogte zijn.
17:00 uur daar aangekomen staat Maartje al te wachten... Ik zeg haar dat ik dit nooit van mezelf verwacht had, dat ik in (jaja) mijn "geweldige" pyjama over straat zou gaan (waar kun je over nadenken joh) en vraag haar hoe zij dit in hemelsnaam 3 keer heeft kunnen doorstaan... ze stelt me gerust en zegt dat ze me na de bevalling nog wel zal spreken hihi
Op de verloskamers aangekomen staat de dienstdoende vk al klaar met een spuit voor in mijn been... al leunend over het bed met de billen bloot en nu maar wachten tot het wat doet... ze sluiten me aan op de ctg en de kleine vermaakt zijn eigen prima! Voor mijn gevoel werkt die spuit maar eventjes (inderdaad tussen de weeën door is het fijn, maar als je elke keer maar zo'n 10 sec. max hebt tussen de weeën dan werkt het voor je gevoel echt niet)
Ik vraag Arjan of ie m'n beste vriendin wil bellen of ze ook komt (was afgesproken dat zij bij de bevalling zou zijn) en ze komt meteen.
Om 20:00 uur smeek ik om een ruggenprik (iets waarvan ik altijd heb geroepen dat ik die NOOIT zou willen)
Ze kijken wat ze voor me kunnen doen... een uurtje later word ik naar de OK gereden en krijg ik hem... het kan me niks meer schelen... en doe wat ze me zeggen... ik mag weer gaan liggen en hopen dat het snel werkt... Dat deed het ook, maar alleen helaas in de linker helft van mijn lichaam... rechts bleef ik dus mijn pijn voelen... en ik barst in tranen uit... Dit kan ik niet meer, doe AUB iets! Ze spuiten nog wat verdoving bij, maar ook dit werkt niet... dus weer opnieuw recht gaan zitten en ze verplaatsen de ruggenprik iets, nu is het liggen op mijn rechterzij en hopen dat het zo wel wil werken...
YEAHHHHH... ik voel niks meer (qua pijn dan) en de vk word gebeld dat ze me kan komen halen. (leerling vk is bij me gebleven tijdens de ruggenprik) en op het moment dat zij op de hoogte word gesteld dat er nog geen persweeën zijn en ik dus even op adem kan komen krijg ik (zonder dat ik het in de gaten had dat dit persweeën zijn) mijn eerste perswee...
OOOOOOOH wat voelt dit vreemd... Ik moet poepen... is het eerste wat ik roep... de vk schiet een beetje in haar lach en verteld me dus dat dit persweeën zijn... en ik die toch niet tegen kan houden...
Ik word nu snel naar de verloskamer gereden, waar Arjan en Miranda bij de koffie automaat staan... Hun word verteld dat ik persweeën heb en dat het nu dus niet lang meer duurt... Miranda zet haar lege kopje terug en Arjan staat een beetje raar te kijken met zijn koffie in zijn handen...
Er word me verteld wat ik moet doen zodra ik een wee op voel komen en trouw doe ik wat hun zeggen... alleen bij de 3de keer persen in een wee word ik zo misselijk dat ik het idee heb dat ik over moet geven... dus vraag elke keer om een bakje... en kan dus die 3de keer niet goed mee persen... Laat mijn benen zakken en wacht weer op de volgende perswee... Wat is dit fijn zeg... om eindelijk mee te mogen persen.
Ze moedigen me allemaal aan en bezorgen me regelmatig een slokje drinken! Op n gegeven moment toen ik net voor de 2de keer in die wee wil gaan persen krijg ik te horen dat ik moet puffen en zuchten... dus ik kijk de vk met grote ogen aan en denk ik mezelf... WAT NOU ZUCHTEN... DAT KIND MOET ER TOCH UIT? geen benul er van hebben dat het hoofdje dus al geboren was... even later volgen de schoudertjes en het lijfje van ons prachtige ventje... en dat na 37 minuten persen...

04 januari 2008 om 22:37 uur is onze zoon Jayden Adrianus Wilhelmus dan eindelijk geboren. Hij woog 3730 gram en was 49 cm groot.
Hij had een apgarscore van 9/10/10

Daar ligt ie dan, boven op mij... het eerste wat ik vroeg toen ik eenmaal op adem gekomen was, was of ik ver ingescheurd was...
Ze vertelde me dat het allemaal wel mee viel, ik heb in totaal maar een hechting of 6. 3 inwendig en 3 uitwendig... waarvan er 1 uitwendige best vervelend is omdat die in mn schaamlip zit... en van die voel ik dus ook dat het draadje er zo doorheen getrokken word

Tijdens het hechten bel ik mijn ma op met de mededeling dat ze oma is geworden en vraag haar of ze nog eventjes komt kijken!
Arjan belt daarna naar zijn ouders en ook die komen nog even kijken.
Ook de ooms en tantes worden gebeld, maar die komen morgen thuis kijken.

Helaas moet ik nog een nachtje in het ziekenhuis blijven, omdat er geen kraamhulp aanwezig is en omdat ik een ruggenprik heb gehad...
De volgende ochtend om 10:30 uur mogen we dan eindelijk na een spuit in m'n bil omdat Jayden een positieve bloedgroep heeft lekker naar huis!

Volgens de telling van de vk (die vinden dat de bevalling pas begonnen is als de weeën korter dan 5 minuten op elkaar komen) heb ik dus een bevalling gehad van zo'n 6 uurtjes en 45 minuten (met de geboorte van de placenta erbij)
en ik vond de bevalling van die vriendin van ons van 8 uurtjes al snel hihi

En hier dan nog een foto van onze zoon toen hij zo'n 25 minuten oud was.