Het bevallingsverslag van de geboorte van Luuk en Thijs*

Het bevallingsverslag. Ik weet de tijden niet meer helemaal precies maar binnenkort krijgen we van het verslag een kopie zodat ik alles weer terug kan halen.

Vrijdagnacht, 25 januari 2008 zo rond 02.00 uur word ik wakker met krampen. Best pijnlijke krampen ook maar ik laat Olaf nog even slapen. Ik denk dat ik moet poepen en dat daarna de krampen wel minder worden. Mijn onderbroek blijkt ook best nat maar ik ruik alleen wasverzachter dus denk er nog niet veel van. Ik verschoon mijn ondergoed en kruip weer in bed. Slapen lukt niet meer met de harde buiken en ik ga ze timen. Iedere 10 minuten ongeveer. Hm, ik zou niet te lang wachten met het ziekenhuis bellen maar besluit nog even uit te stellen. Rond 03.00 uur elke 8 minuten en ik maak Olaf wakker. Mijn ondergoed is weer flink nat en ik krijg het vermoeden dat de vliezen zijn gebroken. Redelijk kalm bel ik het ziekenhuis, kleden we ons aan en pakken nog wat laatste dingetjes. De vluchttas en alles staat al in de auto. De honden mogen even een plas doen en we gaan op weg. Ik rij zelf want Olaf kan niet rijden. Bij elke wee even puffen en concentreren op de weg, het is te doen.

Volgens mij zijn we rond 04.30 op de verloskamers. Ik mag de onderkleding uit doen en er komt een assistente om te kijken of ik vruchtwater verlies. Na onderzoek blijkt het inderdaad vruchtwater. Ze maken een ctg en we kijken of de weeën vorderen. Harde buiken mag ik het niet meer noemen. Ze doen zeer en ik moet flink wegpuffen. De ctg is goed en na onderzoek blijk ik nog geen ontsluiting te hebben. Ze brengen me naar de kraamafdeling waar ik verder ontsluiting mag gaan krijgen.

De weeën zijn niet zo regelmatig maar wel elke 10 minuten heb ik er in ieder geval 1 gehad. Zo rond 14.00 uur begint er meer regelmaat in te komen, elke 4 minuten zo’n beetje. Op de ctg blijkt ons manneke het goed te doen. Ze meten alleen Luuk, die is nu even heel belangrijk voor de artsen. Mocht er met het Ukkie iets misgaan dan zullen ze niet ingrijpen. We hadden dit ook zo afgesproken. Rond 15.00 uur hoor ik dat ik terug mag naar de verloskamers om te beginnen met de bevalling.

Ik ben zo 16.00 uur op de verloskamers. Dr. O heeft dienst, lieve vrouw denk ik, ik ken haar niet zo goed. Ze toucheert en ik blijk pas 1cm te hebben. He bah, dat is balen zeg. Omdat ik al de hele dag aan het rommelen ben en het niet doorzet stelt ze voor een ruggenprik te laten aanbrengen en me een middel te geven om de weeën krachtiger te maken. Hierdoor zal de ontsluiting ook sneller gaan. Ik heb inmiddels flink pijn dus opper haar idee. Met wat humor steek ik mijn duim op en zeg dat ik het er helemaal mee eens ben. Ze belt de anesthesist om de prik te zetten en een kwartiertje later rijden ze me naar de ok. De prik is gezet en nu is het afwachten.

Tegen 18.00 zijn de weeën krachtiger maar ze doen nog steeds ook pijn. Ik snap niet waarom en vraag dit aan de gyn. Het kan zijn dat de vloeistof niet goed is verdeeld en ik moet op de zij gaan liggen die niet is verdoofd. Na een uurtje ongeveer blijkt het niet te werken, er is maar 1 kant verdoofd helaas. De weeën doen verschrikkelijk zeer en ze komen vaak na elkaar. Toucheren geeft aan, 3cm, pfffffff. Het gaat zo traag en ik heb flink pijn en ben moe. Rond 20.00 uur wil de gyn nog eens voelen en ik blijk 5cm te hebben. Ik kan het inmiddels nog maar net dragen. Ze komt om 20.15 met een voorstel. Of meteen een keizersnee of tot maximaal 21.00 uur aankijken en dan alsnog een keizersnee. Ik wil meteen de keizersnee maar Olaf zegt dat ik nu al zo ver ben en misschien beter door kan zetten. Ergens heeft hij gelijk en ik wil het nog even proberen. Rond 20.40 heb ik 9cm en de gyn masseert het laatste stukje weg. Auwww, wat doet dat zeer zeg. Ik heb inmiddels ook persweeën en mag gaan persen. Bij de 2de wee blijkt de hartslag van Luuk niet zo goed en ze besluit de vacuum te gaan gebruiken. Ik hoor haar zeggen dat hij nu snel moet komen. Ooh ja en Luuk blijkt een sterrenkijkertje, koppie omhoog dus. Vandaar de enorme rugpijn en het langzaam gaan van de bevalling. Bij de 3de perswee voel ik hem ineens draaien en dat klopte ook, zijn koppie lag naar beneden. De 4de perswee leverde me een hummeltje op mijn buik op. Hij mocht niet lang bij me liggen hadden ze al gezegd omdat hij met de vacuum was gehaald. Ze wilden hem meteen nakijken. Ik herinner me dat hij meteen om zich heen keek en bellen blies, huilen deed hij niet. Ik vond hem zoooo klein. Had dat nou in mijn buik gezeten? Ze haalden hem weg en ik hoorde hem huilen. Na een poosje bleek alles goed alleen wat glucose tekort. Hij kreeg wat voeding en ze legden hem in de couveuse, lekker warm. Nu was het wachten op ons Ukkie, het zwaartste deel moest nog komen. Ik wilde hem niet krijgen, ik wilde hem bij me houden maar dat kon natuurlijk niet.

De weeën kwamen niet meer op gang en het was wachten, wachten, wachten. Uiteindelijk, na zo’n uur, begonnen ze weer. De opwekkers werden wat verhoogd en Ukkie mocht gaan komen. Alleen gebeurde er niks tot weinig. Ik kreeg wel hevige persdrang en mocht mee persen maar het leverde niks op. Ik voelde me ineens ook niet goed worden en gaf dit aan. Even later lag ik met een zuurstofkapje en tikten mensen op mijn wangen. Ik was buiten westen geweest blijkbaar. Het werd te zwaar. De gyn dacht billen te voelen en zei nog dat het leek op een stuit. Alleen Ukkie wilde niet zakken. Rond 23.00 uur zat ik erdoor, de ene na de andere wee en ze zakten ook niet meer af. De gyn kwam bij me zitten en zei dat ze in ging grijpen. Ze wilde me onder narcose laten brengen en Ukkie halen. Nee, dit wil ik niet, dan kan ik geen afscheid nemen. Ze had het ook anders willen doen zei ze maar nu was ik even belangrijker, mijn leven ging voor dat van Ukkie. Er was al besproken dat ze geen keizersnee zouden doen en ze zou Ukkie eruit moeten trekken. Onderweg naar de ok voelde ik Ukkie nog schoppen. Voor mij was dit het afscheidsschopje, mama, tot ooit. Met hevige persweeën reden ze me de ok in en het enige wat ik dacht was spuit alsjeblieft dat spul in, het doet zo’n pijn. Ik was gelukkig snel weg.

Rond 01.30 kwam ik bij en ik hoorde iemand zeggen dat ik op IC lag. Huh, IC, waarom dat dan? De uitleg is me ontgaan maar zoals later bleek was mijn hb op de ok maar 2.8 en zakte mijn bloeddruk heel erg. Waar het aan lag wisten ze niet maar het kon van alles zijn. Ook had ik minimaal anderhalve liter bloed verloren. Ze waren bang dat ik een hartinfarct had gehad. Het was een drukte met allemaal artsen om me heen en ineens zag ik de gyn en kwam Olaf binnen met de kleintjes. Ukkie had een naam want het bleek een jongen. Ik had het goed gevoeld, 2 mannekes. Ukkie werd Thijs*. Ik kreeg ze beiden bij me en Thijs* was nog warm. Thijs* bleek overleden vlak nadat ik de ok binnen was gereden. De gyn had aan de navelstreng gevoeld en zijn hartje klopte niet meer. Hij bleek ook niet in een stuit maar dwars te liggen. Ik had hem er zelf nooit uit kunnen krijgen. Ik heb ze geknuffeld, Olaf gezoend, de gyn bedankt en ben weer weg gevallen. Ik moest de nacht op de IC blijven.

Pas de volgende dag rond 11.30 mocht ik naar de kraamafdeling en eindelijk mijn ventjes weer zien. Thijs* stond op de kamer in een mooi mandje en Luuk lag in een bedje. Jeetje wat lijken ze op elkaar, het is gewoon eng. Ik ben trotse mama van de 2 mooiste mannen van de wereld en ooh wat ben ik trots.

 

Wat een heftig verhaal zeg.... aan de ene kant nieuw leven, maar ook weer een afscheid. Heel veel sterkte en ook veel geluk en liefde toegewenst!