1e Bevalling een Spoed Keizersnede, nu opnieuw zwanger.

hoihoi
bij mij was de eerste ook een ramp...wel gewoon bevallen maar met een hele hoop ellende omdat ze eigenlijk gewoon niet paste dus kind blauw drie man op mijn buik aan het duwen en een met handen naar binnen om haar schouders bij elkaar te duwen zodat ze verder kwam...hoofdje was er al dus kon niet meer anders.
Bij de tweede heb ik zelf gekozen voor een keizersnede want ik durfde echt niet meer zo te bevallen ook mededoor dat ik bekkeninstabiliteit had en mijn meiden niet de kleinste waren en ik zowiezo al in ziekenhuis moest bevallen wegens dat wij in de binnenvaart zitten en dus moest ik ingeleid worden....
nou dat viel me ook wel tegen hoor....maar toch was ik sneller weer hersteld dan na die andere bevalling...en nu nu denk ik toch dat het weer een keizersnede wordt verloskundige raad het me eigenlijk aan met mijn voorgeschiedenis....
ik zou als ik jou was het gewoon ook goed bepraten met de verloskundige....omdat je een keizersnede hebt gehad moet je zowiezo in het ziekenhuis bevallen onder een gyn....aangezien er extra risico's zijn.....
Dat is bij mij ook zo en door wat er is gebeurd en dat ik zowiezo daar moet bevallen ben ik meer geneigt naar een keizersnede...succes maar maak je niet te druk en praat erover ga naar info avonden in het ziekenhuis en laat je ipv met 38 wkn al eerder doorverwijzen....kan je ook nog goed overleg hebben met je gyn die je zwangerschap begeleid....gr heidi

 

Ik heb ook een traumabevalling gehad van mijn dochter en ben nu zwanger van de 2e. Ik neig zelf ook naar een keizersnede (als dat mogelijk is) maar aan de andere kant zou ik het ook heel graag eens zelf proberen. Ondanks de helse pijnen bij mijn dochter en met gevaar voor mezelf.

 

Met 40 weken ben ik doorgestuurd naar de gyn met een bloeddruk van 160/100. Daar werd ik 1,5 week lang naar huis gestuurd omdat het nog niet erg genoeg was en ze geen ruimte op de afdeling hadden om mij op te nemen. Met 41w5d hebben ze me opgenomen en gel ingebracht, dit hielp niets, de volgende dag weer en ook dat hielp niets. Mijn bloeddruk bleef hoog en ze besloten om met 42w de bevalling in te leiden, ze hebben 's morgens om half 9 de vliezen gebroken en de weeënopwekkers gestart, de kraan hebben ze zo hard open gedraaid dat ik 1 lange wee kreeg. Om half 1 was ik kapot van de pijn en had ik 5 cm. Ik kreeg een ruggenprik en kon zo even bijkomen. Daarna waren we alleen nog bezig met alarmen uitzetten, van de apparaten die mijn bloeddruk, hartslag en mijn temperatuur in de gaten hielden. 's middags om half 3 nog steeds 5 cm. Ik hield het niet meer. maar moest nog even doorgaan, ze draaiden de kraan nog harder open en werd gek van de weeën. Om half 6 had ik nog steeds 5 cm en om half 8 ook. Toen hebben ze besloten tot een ks. Om 20.49 uur is ze geboren. Ze woog 4495 gram en kon er gewoon niet tussendoor zeg maar. Tijdens mijn zwnagerschap had ik al een aantal keren aangegeven dat ik dacht zwangerschapssuiker te hebben daar hebben ze me 1 keer op geprikt en dat was net wel net niet. Dus werd niets aan gedaan. Waarschijnlijk heb ik het dus wel gehad waardoor mijn dochter zo groot was.

Na de ks moest ik naar de IC omdat het avond was en daar zijn ze me vergeten. Pas na 3,5 uur kreeg ik mijn dochter weer te zien, ze had inmiddels al gedronken, terwijl ik bv wilde geven. Wat later door de slechte zorg in het ziekenhuis ook niet meer op gang is gekomen.

Al met al een nachtmerrie.

 

Bij de 1e heb ik een nare ervaring gehad bij de bevalling. Na ca 15 uur weeen op 10 cm ontsluiting mocht ik persen, meteen bij de 1e pers viel de hartslag van ons kindje bijna helemaal weg. Ze had ook in het vruchtwater gepoept, dus binnen 10 minuten lag ik op de tafel en 5 minuutjes later is Ilse geboren dmv een ks.

Ik heb hier erg veel moeite mee gehad om het te verwerken, en net toen ik dacht dat ik het kon 'handelen' was ik zwanger van de 2e, opnieuw kwam alles weer boven.
Met 11 weken had ik de eerste controle bij de vk en die zei dat ik ook een afspraak bij de gyn moest maken, waar ik mijn angsten/twijfel moest aangeven. Toen ik bij de gyn was, heb ik eigenlijk alleen genoemd dat ik erg tegen een eventueel natuurlijke bevalling opzag. Hij keek me eens aan en zei: "maar jij gaat helemaal niet natuurlijk bevallen, tenzij je het per se wilt en als je kindje op maximaal 6 pond geschat wordt. Dat risico willen we hier in het zh niet lopen (ivm geschiedenis)"
En zo geschiedde, ook ons 3e kindje wordt een ks.

Kortom, bespreek je angsten en twijfels met de artsen in het ziekenhuis waar je wilt bevallen. Zij kunnen je de mogelijkheden uitleggen die je hebt, eventueel kun je een ks al "afspreken" zodat je minder zorg tijdens de zwangerschap hebt.

Groet van Kiki

 

Kiki, wat een nachtmerrie ook. Kan me voorstellen dat je bij de 2e de schrik er goed in had zitten. Maar wel prettig dat je nu al weet wat je te wachten staat.

Ik heb het bij de vk en de gyn aangegeven dat ik echt trauma's heb overgehouden aan mijn bevalling en dat ik enorm bang ben voor herhaling. Ze hebben het beiden genoteerd en houden me extra in de gaten (ivm de zwangerschapsdiabetes) Tegen de tijd dat de bevalling in beeld komt zal ik nogmaals overleggen wat we gaan doen. Ik hoop dat ze mijn standpunt begrijpen en dus mee willen werken als ik toch echt niet meer natuurlijk durf te bevallen en eventueel vraag om een ks.

 

Klavertje, ik voel me eigenlijk ook nog steeds wel een aansteller maar besef ook dat er nog veel ergere bevallingen zijn. Maar dit was mijn bevalling en daar moest ik het mee doen.

Mijn dochter was 53 cm en puntgaaf, mocht ook wel via het noodluik en die 2 weken extra.

'Fijn' dat ze jouw ook vergeten zijn, ik vond het zo schofterig. Iedereen weet dat de eerste uurtjes met het nieuwe kindje het belangrijkst zijn. Ik heb er echt heel veel moeite mee gehad. Toendertijd was ik alleenstaand mama en moest dus al alles alleen doen (afgezien van hulp van mijn ouders) maar nu heb ik een vriend die de instructies voor de volgende bevalling kan dromen. Desnoods rijdt hij me bij een ks zelf naar beneden of haalt hij de kleine op.

Wat dit gaat me écht geen 2e keer gebeuren.

 

Vervelend he, dat je je een aansteller voelt, want dat is helemaal niet zo. Al zullen er genoeg mensen zijn die het "lekker makkelijk" vinden een ks, het is niet niks.

Ik heb zelf het "geluk" gehad dat ik al in het ziekenhuis moest bevallen ivm zwangerschapssuiker, maar het grootste "geluk" was dat de gyn net uit zijn bed geroepen was om de vrouw op de andere kamer te verlossen met een ks. Hij was dus al in huis, anders weet ik niet of het wel goed was gekomen met ons dochter.
Wat voeding betreft, beide keren is de baby netjes binnen een uur bij me gebracht, dus wat dat betreft was de zorg prima. Al ga ik deze keer wel een eigen kolf meenemen om het nog beter op gang te brengen.

Wat ik nog meer kwijt wil, bij de 1e moest ik dus hals over kop na bijna een volledige bevalling onder het mes en daar ben ik nog flink van uitgeput geweest. Na de 2e ben ik dus helemaal fit en uitgerust aan de operatie begonnen en was het herstel ook stukken vlotter gegaan.

Laatste dingetje: probeer je echt over het aansteller gevoel heen te zetten, want wat een ander ook zegt of denkt, ze hoeven jou kind niet te baren en ze hebben je eerste bevalling niet zelf meegemaakt. Daarbij, artsen en verloskundigen doen soms uit routine een bevalling, maar vergeet niet dat jij het misschien slechts 2 a 3 keer in je leven doet.

Groet van Kiki

 

Ik heb bij Daan ook een spoedkeizersnede. Had ook al volledige ontsluiting en heb mogen persen maar toen bleek dat het navelstreng rond zijn nek zat (acheraf3x).
Een trauma bevalling vooral alle stress er omheen.

Ik ben nu voor de 2x zwanger en heb heel duidelijk aangegeven bij de gyn dat ik heel bang ben als het allemaal weer zo gestrest gaat.
Wij hebben hele duidelijke afspraken gemaakt. Van hoe ik het heb beleefd en hoe ze het dan prberen anders te doen.
Als ik bang ben al is het op het laatse moment mag ik zeggen dat ik een keizersnede wil want als de angst alleen maar erger word en niet aangeef of je weeeen vallen weg of je ontsluiting stopt en dan ben je alleen jezelf aan het martelen.
Door deze gesprekken voel ik me weer veilig om toch voor de natuurlijke manier te gaan want het lijkt me zo fijn als ze je kindje op je buik leggen en je gelijk kan genieten ipv dat je de eerste dagen - week niks kan.

Ik geef je als raad maak een afspraak bij je gyn voordat je doorverwezen word en spreek je angsten uit.

Veel succes Liefs Fleur1