Bevallingsverhaal Leander

Zoals sommigen onder jullie gelezen hebben, had ik woensdag een vraag ivm verlies slijmprop/vruchtwater.
Het was dus vruchtwater dat ik aan het verliezen was. Het bleef maar komen met kleine scheutjes en ik dacht, we zullen voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis gaan, je weet maar nooit.
Rond 19u30 zijn we in het ziekenhuis aangekomen en begon ik steeds meer vruchtwater te verliezen en besefte ik ook dat m'n vliezen echt wel gebroken waren en dat het niet lang meer ging duren, dat we onze zoon in onze armen gingen hebben.
De vroedvrouw controleerde alvast maar eens of er al ontsluiting was en dat was er 1 cm en de baarmoeder was half verweekt. Dus ik had goede hoop. Ondertussen begon ik ook weeën te krijgen, die goed op te vangen waren. Na een half uurtje monitor, was ik weer monitorvrij. Ik mocht kiezen in het ziekenhuis blijven of toch maar naar huis gaan. Heb gekozen om te blijven omdat m'n water gebroken was en ik het toch veiliger vond daar.
Rond 23 uur moest ik weer aan de monitor en zagen we dat de weeën sterker geworden waren, dus ik kreeg goede hoop, maar de vroedvrouw ging nog even wachten om de ontsluiting te controleren. Ik kon de weeën nog steeds goed opvangen.
Rond 3u30 werd de ontsluiting nog eens gecontroleerd en zat ik nog maar op 2 cm opening, wat eigenlijk wel een teleurstelling was. Ondertussen waren de weeën ook weer minder sterk geworden.
De vroedvrouw mocht op dat moment nog niks bijgeven om de weeën wat op te wekken, ivm de keizersnede van m'n vorige zwangerschap. Als het allemaal te vlug zou gaan, zat het risico erin dat het litteken in m'n baarmoeder zou scheuren, dus alles moest z'n natuurlijke gangetje gaan.
Tegen 5 uur 's morgens had ik 4 cm opening en is besloten dat ze toch iets gingen geven om de weeën wat op te wekken, want ze werden niet sterker en het ging niet vooruit. Stilletjes aan werden de weeënopwekkers opgedreven. Ik voelde ook dat de weeën moeilijker op te vangen waren en moest ze nu echt beginnen wegpuffen.
Rond 7 uur 's morgens werd de ontsluiting nog eens gecontroleerd en nog steeds zat ik op 4 cm, ondanks de hardere weeën.
Toen heb ik ook om een epidurale verdoving gevraagd, want ik kreeg het steeds moeilijker. En ik lag daar nu al 12 uur en dacht als ik er nog eens zo lang moet liggen, zal het me nooit lukken om te bevallen, want ik zal te uitgeput zijn.
Om 7u30 is de anesthisist gekomen voor de epidurale verdoving, maar die werkte niet meteen, moest nog steeds de weeën wegpuffen.
Rond 8u15 ging het al wat beter, maar de harttonen van de baby waren minder aan het worden, en ik raakte in paniek. Ondertussen voelde ik een heleboel nattigheid tussen m'n benen en vroeg of de vroedvrouw eens wou kijken.
En dat deed ze ook, ondertussen zei ze dat ze de ontsluiting nog eens zou controleren en wat blijkt ik had volledige ontsluiting. Ik geloofde m'n oren niet. Ik lag daar al zo lang en het ging niet vooruit. Eenmaal na die epidurale had ik op zowat een 3 kwartier volledige ontsluiting.
Ik werd klaargemaakt om naar de verloskamer te gaan en het moet ongeveer 8 uur 30 geweest zijn als we daar aankwamen.
Ik mocht al stilletjes aan beginnen mee persen met de persweeën. Ik voelde ze niet, maar voelde wel de pijnloze harde buiken. Na 4 of 5 persweeën en een knip was onze zoon Leander om 8u48 geboren.
Wat een prachtig moment.

Ondanks het feit dat ik altijd wou bevallen zonder epidurale verdoving ben ik erg blij dat ik er op dat moment toch voor gekozen heb.

Door de verdoving heb ik het persen als een leuke ervaring beleeft. Het was het eerste wat ik zei toen Leander geboren was, ik vond dat persen wel leuk.

Die knip achteraf gezien is heel wat minder leuk. Nu begin ik het gelukkig wat minder te voelen, maar het is meer dan de moeite waard, als ik m'n kleine jongen zie liggen.