Mijn bevalling van Mitchell

Op dinsdag 19 december 2006 ben ik bevallen van onze zoon, Mitchell. Het was een hele mooie bevalling. Hier mijn verhaal.

Om 03.00 uur werd ik wakker en braken mijn vliezen. Er kwam meteen een hele plens, dus dat kon niet missen Ik maakte Ricardo wakker en zei dat hij handdoeken moest gaan pakken. Hij snapte er niks van en het duurde even voor ik hem duidelijk had gemaakt dat mijn vliezen waren gebroken en dat het echt ging beginnen. Met een handdoek tussen mijn benen naar beneden gelopen. Daar mijn moeder gebeld en gezegd dat het was begonnen. Ze vroeg wat nu, en eigenlijk wist ik dat ook niet. Vervolgens het ziekenhuis gebeld om te vragen of ik direct moest komen, of dat ik moest afwachten. Ik moest direct komen. Mijn moeder terug gebeld en gezegd dat ik naar het ziekenhuis ging, maar dat zij nog wel even kon wachten. Ik had tenslotte nog geen wee gehad. Mee dat ik dat zeg, kwam de eerste wee.

Vervolgens wat laatste spullen gepakt, een vluchttas had ik namelijk klaar staan. Toen zijn we naar het ziekenhuis vertrokken en om 04.00 uur kwamen we daar aan. Inmiddels had ik weeën om de vijf minuten. In het ziekenhuis aan het CTG gelegd en wachten maar. De weeën waren goed op te vangen en tussendoor doezelde ik wat weg. Ricardo viel op de bank naast het bed ook af en toe in slaap. Om 06.00 uur zei ik nog: nog een uurtje, dan kan ik een vriendin van ons sms-en dat het begonnen is. Ik had namelijk afgesproken dat te doen, maar niet voor 07.00 uur. De weeën werden langzaam wat heftiger, maar de sms heb ik nog zelf verzonden.

Weeën die nu kwamen waren dus heftiger en inmiddels kneep ik bij iedere wee Ricardo's hand fijn. Inmiddels had mijn moeder gebeld en Ricardo had verteld dat de weeën toch wel heftiger werden. Mijn moeder zou eraan komen. Iets na achten kwam zij in het ziekenhuis aan. Om kwart over acht werd voor het eerst gekeken of ik ontsluiting had. Ik hoopte van wel, want ik vond het toch best heftig worden en inmiddels kneep ik Ricardo met twee handen fijn bij iedere wee. Gelukkig had ik al 6 cm! Meteen bij de wee hiernaa had ik persdrang. Nu hoor je wel eens verhalen dat dit niet gelooft wordt, maar meteen kwam er een verpleegster en werd de verloskamer in gereedheid gebracht. In de tussentijd moest ik de weeën dus nog steeds wegzuchten, maar ik mocht een beetje druk zetten, als ik het niet kon houden en dat deed ik dan ook. Wel heb ik een keer "help" geroepen en een keer "ik kan niet meer", wat ik nog zo aan mezelf had beloofd om niet te doen Maar zelfs de verpleging zei dat ik hele heftige weeën had. Om 09.00 uur, dus na drie kwartier, werd ik dan naar de verloskamer gebracht. Inmiddels lag ik met mijn ogen dicht en ik heb dan ook niet gezien waar ik terecht kwam. Mijn ontsluiting werd nog een keer gechecked en ik had tien cm en mocht dus gaan persen.

Nou, dat was even omschakelen, maar het was heel fijn dat de weeën nu niet meer zo snel achter elkaar kwam en dat ik ook iets kon gaan doen. Wel heb ik de hele tijd met mijn ogen dicht gelegen. Ik had genoeg aan mezelf. Ik heb nergens naar geluisterd, alleen naar de aanwijzingen van de verloskundige. Het was een hele fijne verloskundige die rustig was en goede aanwijzingen kon geven, waar ik echt wat mee kon. Na ongeveer een uur was hij er bijna, maar hij bleef steeds hangen op een randje. Daarom is besloten te knippen en hierna is hij meteen geboren. Als ik eerder geknipt was, was hij er waarschijnlijk dus nog eerder geweest. Mitchell is geboren om 10.08 uur, dus na 7 uur en acht minuten (een uur en 8 minuten persen).

Ricardo en mijn moeder waren heel trots op me en eigenlijk ik zelf ook wel. Het is een bevalling geweest waar ik voor zou tekenen, ook al is het best even heftig geweest. Na tien minuten riep ik dan ook dat ik er zo nog wel eentje wilde

Apgar score was 9 en 10 en hij woog 2960 gram.

Hij mocht lekker lang bij me liggen voor hij werd gewassen en aangekleed. Wat een mooi moment.