Onze Yoran is geboren!

Door het lezen van de bevallingsverhalen op deze site, komt alles weer terug van de geboorte van Yoran en geniet ik weer (ja, echt waar!). Daarom wil ik ook mijn verhaal vertellen.

Vrijdag 21 september reed ik 's middags naar de trouwreceptie van een collega en ineens kwam het besef: over uiterlijk 4 weken zal ik mama zijn! Ik werd er gewoon emotioneel van. Die middag en avond de hele avond gestaan, omdat er geen stoelen vrij waren.

Die nacht werd ik een keer wakker van pijn in mijn buik en ik werd kwaad op mijn eigen lichaam: "als je dan moet plassen, geef dan wat eerder een seintje en niet als je op knappen staat!" Met het plassen verdween ook weer de pijn in mijn buik. Ook had ik af en toe pijn in mijn rug, maar wat wil je na een hele avond staan met ruim 37 weken zwangerschap? Ineens drong het vaag tot mij door dat de rugpijn met vlagen kwam en kreeg ik de gedachte: "misschien zijn dit wel de eerste weeën!". Het was 6 uur en door de stoot adreline heb ik anderhalf uur wakker gelegen. In de tussentijd keek ik iedere keer even op de wekker als ik rugpijn kreeg. Ik vergat iedere keer hoe laat het was, toen de vorige rugpijn kwam, maar ik zag dat er tussen de 10 en 20 minuten tussen zat. En mijn man maar lekker snurken naast me! Ik had er echt zin in, was heel nieuwsgierig hoe onze bevalling zou gaan. Uiteindelijk heb ik toch nog eventjes geslapen. Bij het opstaan voor de zekerheid nog maar een buikfoto gemaakt. Die wilde ik eigenlijk twee dagen later maken (met 38 weken zwangerschap), maar je weet maar nooit, misschien is dit wel de laatste dag zwangerschap?! Ik hield me voor dat dit ook proefweeën konden zijn, vooral omdat ze nog geen pijn deden.

Vanaf 10 uur kwam er regelmaat in de weeën, toen nog om de 5 tot 7 minuten. Vanaf dat moment maar wel de tijd gaan bijhouden. Om 12 uur kwamen mijn ouders langs, die zouden vast de paal voor het geboortebord in de tuin plaatsen. Mijn ouders hadden een geboortebord geregeld en mijn vader werkt doordeweeks in het buitenland, dus kon de paal maar beter vast staan. Ik wilde mijn ouders nog niet vertellen van de (proef?-)weeën, omdat mijn moeder dan gelijk hyper zou worden. Ik deed de deur open en mijn moeder legt haar hand op mijn buik en grapt: "nee, de weeën zijn nog niet begonnen". Terwijl ik met mijn moeder aan het kletsen was, kreeg ik weer een wee en dat viel niet te verbloemen voor mijn moeder, omdat mijn gesprek haperde. De weeën kwamen intussen al tussen de 3 en 4 minuten en hielden ongeveer een minuut aan. Om 13.00 uur ging mijn man nog wat kleine boodschapjes halen en in die tijd namen de weeën af. Maar ik had het idee dat mijn vruchtwater gebroken was. Het voelde als ongesteld zijn en heb mijn inlegkruisje voor een maandverbandje ingeruild. Gelukkig was het vruchtwater helder. Om 15.00 uur verloof ik een plonsje vruchtwater en rond die tijd heb ik voor overleg maar even mijn vk gebeld. Prompt had ik in de tijd van dat telefoongesprek geen wee, maar de vk zei dat ze eind van de middag wel even langs zou komen (meer om mij gerust te stellen, klonk het naar). Vanaf dat ik met haar ophing, kwamen de weeën vaker, soms zelfs om de anderhalve minuut. Ook werden ze pijnlijker. Alle weeën heb ik lopend opgevangen. Ik kon echt niet zitten en ook stilstaan was niet fijn. De weeën concentreerden zich in mijn rug. Om 16.45 uur kwam de vk. Ze toucheerde en ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben. Hoera! Ze zei ons op ons gemak de spullen te pakken en naar het ziekenhuis te rijden. Ik was blij dat we al mochten gaan, had verhalen gehoord dat je pas met 8 cm naar het ziekenhuis mag. Om 18.00 uur waren we in het ziekenhuis, die autorit was vreselijk, als je bedenkt dat ik niet kon blijven zitten tijdens een wee... Al buiten de ingang van het ziekenhuis werden de weeën heel heftig en heb ik echt aan mijn man gehangen. Iedere paar stappen moest ik stoppen met lopen (je dacht toch niet dat ik in een rolstoel ging ZITTEN?) en hing ik weer aan mijn man. In de verloskamer zag de verpleegkundige dat het wel erg snel ging en heeft toch maar de vk gebeld. Vanaf dat we het ziekenhuis binnengestapt waren, kreeg ik persweeën. Daarvan raakte ik soms half in paniek, want de drang om te persen was zo groot, maar het mocht nog niet! En mijn man was een kei, die heeft me toegesproken en meegepuft (terwijl hij dat vooraf zo'n onzin vond). Ik was zoooo blij toen mijn vk om 18.45 de verloskamer binnenkwam! Ik dacht: "als ik nog maar 6 cm ontsluiting blijk te hebben, wil ik aan het lachgas om de scherpe randjes van de persweeën af te halen". Maar wat bleek? Ik had al volledige ontsluiting! Toen dacht ik: "nou, was dat alles? De ontsluitingsweeën waren heel goed te doen geweest en nog een kwartiertje persen en dan is onze baby er!". Ik had gedacht dat de ontsluitingsweeën nog pijnlijker zouden zijn en vooral dat het traject tot 10 cm ontsluiting veel langer zou duren. Helaas waren mijn persweeën niet sterk en lang genoeg. Al bij één van de eerste persweeën zag de vk 't hoofdje, maar dat trok zich iedere keer terug, omdat de perswee weer stopte. Nooit gedacht dat ik mijzelf van onderen zou willen zien met een spiegel, maar dat bleek toch heel stimulerend te werken . Na anderhalf uur persen was nog steeds ons mannetje er niet. Toen hebben ze van die plakkers op zijn hoofdje geplakt om de hartslag te meten. Die bleek behoorlijk terug te lopen tijdens de weeën. Daarom moest ik een paar weeën op mijn zij wegpuffen, om de baby weer bij te laten komen. Uiteindelijk hebben ze met een knip en de vacuümpomp onze zoon geholpen geboren te worden. Hij is om 20.45 uur geboren en woog 3100 gram.

Achteraf vond ik het bijzonder meegevallen, ik zou het zo weer doen! Het vervelendste vond ik de drie kwartier persweeën wegpuffen en het moment dat onze zoon het laatste stukje ter wereld getrokken werd. Dat was behoorlijk pijnlijk. De hechtingen zetten waren pijnlijk, maar vervelender was dat ik de dagen erna niet kon zitten, vanwege de pijn in de hechtingen.

Maar ik kijk genietend terug op de bevalling, ik had het niet willen missen. En mijn man vind ik werkelijk geweldig, zoals hij mij heeft bijgestaan. Hij is echt een kanjer!

Alle andere moeders en vaders die zijn bevallen: GEFELICITEERD!