Mijn bevallingsverhaal van Neia 24-05-2008 Het weekend voor de bevalling begon het echte voorwerk al. Drie nachten achter elkaar had ik al weeën en ze werden iedere nacht erger. Maandag bij de controle bleek ik nog geen ontsluiting te hebben en ging het goed met de kleine. De rest van de week bleef alles rustig. Vrijdag op zaterdagnacht, ik was toen 3 dagen overtijd, werd ik rond 5 uur wakker met pijn. Het voelde een beetje hetzelfde als de week ervoor. Maar toen ik ging timen zat er al gelijk 4 a 5 minuten tussen de weeën. Ik was er nog niet helemaal zeker van of dit het nu echt was! Dus ben ik in bad gegaan en toen werd het alleen maar heftiger. Om half 7 werd ook Mark wakker, en ik vertelde dat ik dacht dat het nu wel echt begonnen was. Om half 9 was het zo heftig en was de tijd ertussen nog maar 3 minuten, dat Mark het ziekenhuis heeft gebeld. We mochten komen. Langzaam ging Mark de koffer verder inpakken terwijl ik op bed de weeën probeerde op te vangen. Om 08.50 uur stapte ik uit bed en toen braken mijn vliezen. Eindelijk was ik ervan overtuigd dat de kleine snel zou komen. Maar opeens ging het heel snel. Ik moest constant al lopend de weeën weg puffen. Rond 10 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis. Ik hield het bijna niet meer. En omdat het weekend was moesten we best ver lopen naar de afdeling, want zitten in een rolstoel ging echt niet. Op de afdeling aangekomen wilden ze een ctg maken, maar ik kon gewoon niet zitten, ik had echt het idee dat ik naar de wc moest. Toen de verpleegster dat hoorde stond er al snel een gynaecoloog in de kamer. Voor het controleren moest ik toch echt even gaan liggen. Het verlossende woord kwam eruit; ik had al 7 cm ontsluiting! Snel werd ik naar een kraamsuite gebracht en ik zag allemaal mensen rond rennen met kruiken enzo. Toen had ik nog niet door dat dit voor mij was. Mark ging ondertussen de koffer uit de auto halen. Het werd zo heftig dat ik zei dat ik iets tegen de pijn wilde. De gynaecoloog zei dat ik nog 3 weeën af moest wachten, en dat we dan verder zouden kijken. Maarja, die 3 weeën waren natuurlijk zo voorbij, want ze kwamen constant. Na die 3 weeën toucheerde ze opnieuw en ja hoor, ik had volledige ontsluiting. Op dat moment kwam Mark binnen lopen met de koffer. En dat gezicht van hem zal ik nooit vergeten. Hij schrok ervan dat ik nu al mocht beginnen met persen. Ik vond het persen geen opluchting, het deed echt pijn. De hartslag van de kleine daalde ook constant als ik aan het persen was, daardoor moest ik zittend persen, maar dat deed nog meer pijn. Ik had hele flinke persweeën, maar het vorderde niet echt. De kleine schoot constant terug. Na een uur persen zei ik dat ik dacht dat het echt niet zou gaan passen. De gynaecoloog ging weer voelen, maar kon niet goed beoordelen hoe ze nou lag. Ook op de echo konden ze niks zien. Uiteindelijk voelde ze dus dat de kleine verkeerd lag. Het was een sterrekijkertje, ze lag dus al constant op mijn anus te drukken, vandaar die enorme pijn bij het persen! Na wat overleggen besloten ze om het eerst te gaan proberen met een vacuümpomp. Ik was ondertussen al bijna 2 uur aan het persen, en had echt het idee dat het niet goed zou komen. De gynaecoloog vertrouwde mij erop dat als ze dacht dat het niet zou lukken dat ik dan wel onderweg naar de o.k. zou zijn voor een keizersnede. Dat gaf me weer moed. De vacuümpomp werd op het hoofdje van de baby gezet, en opeens draaide ze zelf alsnog goed. Mark fluisterde in mijn oor dat ze eraan kwam. Dat was zon mooi moment, en deed het ook helemaal geen pijn meer! Bij de volgende perswee, om 12.47 uur werd onze mooie dochter NEIA geboren! Gelukkig was alles goed met de kleine, en werd ze lekker bij mij gelegd. Na 1 minuut kwam de placenta al, en ik had het idee dat alles goed zou komen nu. Maar helaas was dat niet waar Al snel gingen ze daar beneden in de weer, omdat ik heel veel bloed verloor. Ik was ingescheurd en had een knip gekregen. De gynaecoloog zei dat het flink erg was en dat ze zou proberen om het te hechten, maar dat ze eerst alle bloedvaten moest afklemmen. Ze is bijna 1,5 uur bezig geweest met hechten. Ondanks de verdoving deed dit ongelofelijk veel pijn. Ik kan wel zeggen dat het even pijnlijk was als de bevalling zelf. Na het hechten keek de gynaecoloog nog niet gerust. Ze wilde even in mijn darm voelen. Pfff dat was weer ontzettend pijnlijk. Toen kwam het slechte nieuws; ik was waarschijnlijk tot aan de darm uitgescheurd. Dus ik moest geopereerd worden. Ik kan me herinneren dat ik rustig reageerde, maar wilde eigenlijk alleen maar bij mijn meisje zijn. Het zou even duren totdat er een o.k. klaar zou zijn. Ik mocht kiezen of ik een ruggenprik wilde of volledige narcose. Ik vond het verschrikkelijk om te moeten kiezen. Want ze dachten dat de operatie wel 1,5 uur zou kunnen duren, dus een ruggenprik leek me een eng idee. Maar door een narcose zou ik nog langer weg zijn van mijn mannetje en meisje, en ik word altijd heel erg ziek van een narcose. Dus ik koos voor de ruggenprik. Ondertussen kwam er een kinderarts naar Neia kijken, en gelukkig deed ze het erg goed. Ze woog 3580 gram. Dat hadden we niet verwacht, omdat ze haar constant op 8 a 8,5 pond hadden geschat. We hebben de opas en omas gebeld en de peettante. Die zijn Neia heel snel komen bewonderen en hebben mij flink wat moed ingesproken voor de operatie. Op weg naar de o.k. had ik het idee dat ik heel nodig moest plassen. Ik kon het bijna niet ophouden, het was zon raar gevoel. Maar op de o.k. zou ik een katheter krijgen. Eenmaal aangekomen op de o.k. kreeg ik te horen dat ik geen ruggenprik mocht, en dat het onder gehele narcose werd gedaan, omdat ze het toch niet vertrouwden. Toen schoot ik toch wel in paniek. Volgens mij drong het toen pas tot me door hoe erg het allemaal was. Gelukkig was ik zo weg. Ik weet nog dat ik wakker werd op de verkoeverkamer met heel veel pijn. Nadat ik 4 keer morfine toegediend kreeg leek het iets te zakken. Mark kwam me gelukkig snel ophalen met de verpleegster. Wat was ik blij om mijn mannetje weer te zien. En ook toen ik Neia zag ging het al een stuk beter. Achteraf bleek ik dus een totaal ruptuur te hebben. Ik was uitwendig helemaal uitgescheurd tot aan mijn anus, en inwendig helemaal tot aan mijn darm. Daarnaast had ik dus een flinke knip en is mijn schaamlip door midden gescheurd. Als Neia goed had gelegen was het een perfecte bevalling geweest. Maar doordat ze een sterrenkijkertje was en door het uitscheuren en dus de operatie is het alsnog een helse bevalling geworden. Ik heb nu nog enorm veel pijn en kan echt bijna niet zitten of bewegen. De heeltijd hiervoor is ongeveer 6 weken. Maar na 2 weken moet het toch echt minder gaan worden. Toch zijn alle clichés waar; als ik naar mijn meisje kijk is het dit allemaal dubbel en dwars waard geweest. Want ze is echt een prinsesje! Ik ben verliefd .
kan er niet veel van zeggen behalve auwie Ik hoop echt dat de pijn snel geneest (ik kan zeggen dat ik na 3 weken echt vooruitgang merkte) En vraag me stiekem af.. hoe kom je bij de naam Neia? Wist je dat al langer? xx Daphne
jezus godallemachtig, heel veel sterkte, het klinkt echt verschikkelijk, ik had al last van mijn knipje....
Daphne, de naam Neia hebben we ongeveer 6 jaar geleden op tv gehoord. Daarna nooit meer, maar we hebben hem altijd onthouden en mooi gevonden. Gelukkig krijgen we allemaal positieve berichten. Je spreekt het uit als; Nee ja . Fleerpje, bedankt! Ja, de gyn, vk en de kraamhulpen zeggen heel vaak dat dit echt niet normaal is, wat ik heb meegemaakt. Maarja, wat doe je eraan..... Gelukkig heb ik er iets moois voor terug gekregen! X marieke
o meid kippenvel echt waar wat een hel dit had je niet meer mee hoeven maken na je misselijkheid je stenen het was al zwaar geweest en nu is het nog zwaarder. Ik vind Neia ook een hele mooie naam we waren er al aan gewend hier maar echt meid je bent een kanjer dat je zo sterk bent en positief helpt alleen maar met het hestel maar tjee wat duurt dat herstel lang joh. Ik hoop dat de eerste weken daarom ook heel snel voorbij gaan en dat de pijn met de dag afzakt dat is je toch echt nu wel gegunt hoor. jij en mark een hele dikke knuffel liefs miriam
Lieve Marieke, ik weet nog goed hoe erg ik gepiept hebt na 2 kleine hechtinkjes... elke keer als ik moest gaan zitten, zat ik te vloeken als een bouwvakker. Maar nu ga ik me bijna schamen als ik hoor wat jij hebt moeten doormaken. Mijn god, wat ellendig! En je hebt dus helemaal geen 'dikkerdje'! Jouw meisje weegt bij haar geboorte maar ietsjes meer dan Lize. Dus wat verschrikkelijk jammer dat ze 'verkeerd' lag, het had jullie inderdaad een heleboel stress en pijn kunnen voorkomen als ze anders had gelegen. Gelukkig gaat de pijn over. Het zal even duren, maar geloof maar dat het weggaat. Ik ben zo blij voor jullie, jullie mooie prinsesje met haar prachtige naam. Ook hier wil ik je nogmaals veel beterschap wensen en je feliciteren met je prachtige kind. Veel geluk mama Marieke en papa Mark! liefs Amber
Neia, ik krijg er kippevel van. Je hebt zowel zwangerschap als bevalling niet cadeau gekregen! Wat een pijn zul je hebben, brrr..... Ik had het je anders gegunt! Maar jullie Neia is een schatje! en inderdaad niet zo zwaar als ze zeggen, bij mij zeiden ze ook 8 pond, dat werden er 9 . bij jou ook en dat werden er 7. Is toch een overeenkomst in tegenovergestelde zin. Ook is jou kleine meisje om 13 minuten voor 13.00 uur geboren, en mijn meisje om 13 minuten over 13.00 uur, grappig he? Ik hoop dat je je gauw wat beter voelt, las bij de meimama's dat dat nog niet overhoud, sterkte meid, ik denk aan je! Je maatje van 21 mei
Dat is echt een zwaare bevalling. Ik ben zelf ook ingescheurd bij me eerste bevalling maar dan "gelukkig" alleen maar naar de zijkant de kleine schaamlip. En moet zeggen dat hechten deed ook verrekte pijn dus wil helemaal niet weten wat jouw pijn geweest moet zijn. Ik wens je veel beterschap en geniet heel veel van je kleine. van harte gefeliciteerd ook voor jouw man groetjes Nadine
Lieve Marieke, In het begin ging het goed, alleen dat einde Jeetje meis wat een verhaal......... Ik weet een beetje van het uitscheuren, hier ook knip maar nog verder uitgescheurd, net geen totaal ruptuur maar het scheelde niet veel. Wel 40 hechtingen rijker... Lieverd praat er veel over en ook het opschrijven helpt. En wat je zegt, je meiske maakt het draaglijk. Ik kan je zeggen nu 6 weken later dat het gevoel langzaam aan wegebt. ALs je erover wilt praten, dan geef je maar een gil... Hopelijk begint nu langzaam aan je herstel en kan je optimaal gaan genieten van Neia, prachtige naam! Wilde al maanden aan je vragen hoe je aan je nickname kwam.. Je prinsesje is prachtig! Veel liefs, Hannah en Nieve
Jeetje Marieke, wat een verhaal en wat een pijn moet je hebben gehad en nog hebben. Maar wat ben je ongelooflijk positief en sterk! En zo verliefd op je mooie Neia, dat spreekt uit elk woord gewoon. Lekker genieten meis..en ik hoop dat de hechtingen heel snel geen pijn meer doen. liefs!
Jeetje wat een heftige ervaring! Hoop dat je dit snel vergeet, geniet lekker van je mooie kleine meid!
Wat een horrorverhaal meid! Al goed dat je kleine prinsesje helemaal gezond en wel ter wereld is gekomen! Maar de pijn die jij moet hebben gehad Ik mag er niet aan denken! Veel succes met genezen en geniet vooral van je meisje! Prachtige naam ook!
ten eerste natuurlijk hartelijk gefeliciteerd met je mooie meisje. Balen dat die hele operatie dan nog moet. hopelijk hem je snel minder pijn want het lijkt me ook geen pretje
Jeetje wat een heftig verhaal Marieke! Het begon allemaal zo mooi, maar wat een horror. Voel me bijna schuldig dat ik zo'n makkelijke bevalling heb gehad. Hopelijk knap je snel weer op. Geniet maar lekker van je mooie meisje!