Let op dit is niet echt een rooskleurig verhaal dus misschien niet geschikt voor meiden die nog moeten bevallen Zaterdag 28 april Rond kwart over elf savonds werd het een beetje nat van onderen. Ik ging naar de wc en vermoedde dat het vruchtwater was. Na een verbandje in te doen en een matje op de bank te hebben gelegd zijn we weer tv gaan kijken. Henk wilde toch nog even gaan slapen omdat we toch bang waren dat het weer vals alarm was. Ik besloot ook maar een poging te wagen. Die dus gelijk mislukte. Na 20 minuten kreeg ik krampen. Nog niet zo heftig, maar wel genoeg om niet rustig in bed te liggen. Ik besloot naar beneden te gaan om tv te kijken zodat Henk lekker door kon slapen. De hele nacht heb ik wakker gelegen. Heb nog net 20 minuten geslapen. De krampen bleven aanhouden en werden langzamerhand langer en meer. Rond 9 uur sochtends kwamen ze om de 4 minuten en hielden een minuut aan. Tijd dus om de verloskundige te bellen. Hij kwam rond kwart voor tien en constateerde dat ik 1 cm ontsluiting had. Hij zou die middag nog wel even langskomen. Maar als het niet meer te houden was dan moesten we bellen. Omdat ik nog steeds niet zo goed geloofde dat het echt begonnen was had ik nog steeds zoiets van het zal wel. Dalijk trekt het vanzelf weg. Nadat hij weg was hebben we meteen mijn ouders gebeld, want die zaten op de camping. Rond kwart voor 12 waren mijn ouders er. De krampen werden al erg heftig en snel op elkaar. De verloskundige kwam rond 1 uur en na toch nog even mijn vliezen breken (voor de zekerheid) had ik 4 a 5 cm ontsluiting. Hij zei ga maar op je gemak naar het ziekenhuis. Ik wil dat je dat uiterlijk 14.00 bent. Dus na even de spullen gepakt te hebben zijn we in de auto van mijn vader gegaan. Waar ik liggend op de achterbank met Henk knielend voor mij naar het ziekenhuis ging. In het ziekenhuis mocht ik meteen plaatsnemen in de verloskamer. De weeën werden heftiger en heftiger. Rond vier uur was het niet meer uit te houden. Ondanks herhaaldelijk aangeven dat ik moest poepen riepen ze de verloskundige pas om 17.00 naar het ziekenhuis. Hij constateerde dat ik volledige ontsluiting had (waar ik niet gek van opkeek) ik mocht meteen gaan persen wat een opluchting zeg. Na een uur ophouden. Het persen ging heel erg snel want om 17.29 was Jeremy al geboren. Nadat hij lekker even geknuffeld had met ons en we hem goed hebben bewonderd bleek dat de placenta niet wou komen. Na herhaaldelijk proberen om hem uit te drijven besloten ze dat het via een operatie moest. Mede doordat ik ook al zoveel bloed verloren ben. Op dat moment werd het even hectisch. Er werden in mijn beide handen infusen ingebracht en de gynaecoloog heeft nog geprobeerd om de placenta er normaal uit te krijgen. Nadat mijn ouders en broer even bij me geweest zijn werd ik naar de ok gereden. Toen ik op de tafel gehesen werd verloor ik ook nog eens een liter bloed. ( bijelkaar dus 3 liter verloren) Ik weet nog dat ik zei tegen de gynaecoloog o laat het urine zijn. Nee zei hij dat geluk heb je helaas niet. Daarna hebben ze me geopereerd. Nadat ik bij was gekomen had ik het gevoel dat ze nog met me aan de slag moesten maar het was al klaar. Ze hebben nog bloed afgenomen omdat ik natuurlijk nieuw bloed nodig had.dit lukte niet zo goed dus na meerdere pogingen hebben ze het uit mijn lies gehaald. Toen mocht ik eindelijk terug naar mijn kamer. Waar Henk, mijn ouders en mijn broer met Jeremy zaten. Ik was nog hartstikke duf en de verpleegsters liepen af en aan. Ik merkte dat mijn ouders, Henk en mijn broer heel erg bezorgd waren, maar ik zelf had dat gevoel helemaal niet. (dit kwam later pas) Rond tien uur moesten hun weg en rond elf uur kreeg ik eindelijk nieuw bloed. Gelukkig had ik een katheder in waardoor ik niet steeds het bed uit hoefde om te plassen. Jeremy lag lekker in zijn wiegje naast me en ik heb zo duf als een konijn de hele nacht een beetje naar hem liggen kijken. 2 dagen later mochten we heerlijk naar huis. Waar bleek dat ik een totaal ruptuur had. Dit waren ze even vergeten te melden tegen mijn ondanks dat ik er herhaaldelijk naar gevraagd had hoever ik gescheurd was. Steeds kreeg ik het antwoord buiten de knip maar een beetje. Nou een totaal ruptuur noem ik niet een beetje. Terwijl mijn ouders en Henk het dus wel wisten. Nou vraag ik je. Nu 4 maanden later ben ik volledig hersteld. Ik ben super blij met onze kleine man. Zo het is een lang verhaal maar wilde het toch plaatsen hier.